4 ทำความรู้จัก

ร่างบางในชุดเสื้อปาดไหล่สีดำเซ็กซี่เบาๆกำลังยืนมองเงาตัวเองในกระจกด้วยสีหน้าไม่มั่นใจ เวลล์ไม่เคยแต่งตัวแบบนี้มาก่อนเลยทำให้ความมั่นใจในตัวเองหายไป ทั้งๆที่เพื่อนสนิทบอกกับเธอว่ามันสวยแค่ไหน

“มึงจะลังเลอะไรนักหนา สวยแล้ว” เนปาลว่าพลางหยิบมือถือขึ้นมาเปิดกล้องหมายจะถ่ายรูปเพื่อน

“อย่าถ่าย” เวลล์เดินเลี่ยงเนปาลออกไป

“หันมาแล้วยิ้มสวยๆ ไม่งั้นกูไม่ไปด้วยนะ” เพราะคำขู่ของเนปาลเลยทำให้เวลล์ยอมหันมายิ้มหวานให้กล้อง

แชะ!

“กูจะอัปลงไอจี”

“ลงทำไม”

“อยากลง นี่เป็นครั้งแรกตั้งแต่ที่เราคบกันมาเลยนะที่จะได้ไปเที่ยวกลางคืนด้วยกัน” เนปาลว่าพลางจัดการลงรูปเวลล์ในไอจี

“แกพูดถูกเราคบกันมาหลายปี แต่ฉันไม่ยักรู้เลยว่าแกมีแฟน”

“พูดอะไรของมึง” เนปาลทำหน้าเลิ่กลั่กถาม

“ฉันเห็นรองเท้าบูตผู้ชายในตู้รองเท้าหน้าห้องแก”

“ของผู้ชายที่ไหน ของกูต่างหาก! ปีที่แล้วก็ไปเดินป่ามาไงมึงจำไม่ได้เหรอ”

“เหรอ…แล้วบ็อกเซอร์ในตู้เสื้อผ้าล่ะ”

“นั่นก็ของกู เอาไว้ใส่นอน”

“ไม่ยักรู้มาก่อน แล้วแกใช้แปรงสีฟันสองอันแถมยังใช้ โฟมล้างหน้าผู้ชายอีก” เวลล์ยิ้มอย่างรู้ทัน

“รำคาญ! มาห้องกูไม่ถึงสิบนาทีมึงจะรู้เยอะไปละ ไปกันสักที!” แล้วเนปาลก็บ่ายเบี่ยงเดินหนีเวลล์ออกจากห้องนอนไป

มือเท้าชา ร่างบางสั่นด้วยความตื่นเต้น เวลล์พอจะรู้ว่าผับนั้นเป็นสถานที่แบบไหน แต่ที่ทำให้เธอตื่นเต้นนั้นเป็นเพราะเธอกำลังจะมาเจอกับคริส ผู้ชายที่เธอกำลังสนใจเขานั่นเอง

“อกผาย ไหล่ตึง หน้าเชิดเข้าไว้ อย่ามาเดินทำหน้าเหมือนจะร้องไห้นะเวลล์” เนปาลหันไปบอกเพื่อนสนิทขณะที่เธอกำลังเดินเข้ามา

“เข้าใจแล้ว” เวลล์ตอบรับ พลางมองไปรอบๆผับ ผู้คนมากมายทั้งที่ดื่มอยู่กับโต๊ะหรือที่กำลังเต้นอยู่บนแดนซ์ฟลอว์ ทุกสิ่งอย่างที่ได้เห็นมันคือเรื่องแปลกใหม่ของเธอ

“มึงดูสิ…มีแต่คนมองมาที่มึง”

“มองทำไม”

“หน้าใหม่ไง… ผับนี้มีแต่พวกขาประจำ ต้องจองเท่านั้นถึงจะได้โต๊ะนั่ง และอีกอย่างคือมึงสวย กูไม่ได้ชมเพราะมึงเป็นเพื่อนกูหรอกนะ”

“ฉันควรทำไง”

“นิ่งไว้ ท่องไว้ในใจว่ามึงสวยพวกมันเลยมอง ก็เหมือนกับที่พวกมันมองกูนั่นแหละ”

“จองโต๊ะไว้หรือเปล่าครับ” พนักงานเสิร์ฟนายหนึ่งเดินเข้ามาถามเนปาล

“จำฉันไม่ได้เหรอ” เนปาลเลิกคิ้วถามกลับ

“คุณเนปาล…ถ้าไม่ได้จองวันนี้ผมต้องขออภัยด้วยครับโต๊ะเราเต็มแล้ว” แล้วพนักงานก็ก้มหัวให้เนปาลทันที

“โต๊ะไม่ได้จอง แต่เพื่อนฉันมาหาไอ้…เอ่อมาหาคริส ไปพามันมาหาเพื่อนฉันที”

“เอ่อ…รอสักครู่ครับ”

“เนปาล ทำไมเขารู้จักแก” เวลล์เข้ามากระซิบถามเพื่อน

“เออน่า เมื่อก่อนฉันขาประจำที่นี่”

ในขณะที่เนปาลและเวลล์กำลังยืนรออยู่นั้น สายตาเหยี่ยวของเนปาลก็พลันเห็นสายตาคู่หนึ่งที่กำลังมองมาที่เธอจากโซนวีไอพีชั้นสอง

“นั่นใครน่ะเนปาล ฉันเห็นว่าเขาจ้องแกไม่วางตามาสักพักแล้ว” เวลล์ที่ก็เห็นไม่ต่างกันถามขึ้น

“หมา” เนปาลตอบกลับเสียงเรียบ ขณะที่สายตายังคงจับจ้องไปที่เขา

“หมาอะไรจะหน้าตาดีขนาดนั้น อย่างกับพระเอกหนัง” เวลล์ไม่เข้าใจ

“แกรอคริสไปก่อน เดี๋ยวฉันไปทำธุระแป๊บ เสร็จแล้วก็โทรมา” พูดจบเนปาลก็เดินออกไปทันที

“เนปาล!” เวลล์ตะโกนไล่หลังเนปาลแต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว และหลังจากที่เนปาลเดินออกไป ผู้ชายหน้าหล่อที่ชั้นสองก็หายไปด้วย

ไม่นานพนักงานก็เดินมานำเวลล์ให้เดินเข้าไปหาคริส หญิงสาวเดินตามเข้าไปอย่างกล้าๆกลัวๆ และในที่สุดเธอก็มาหยุดยืนอยู่ที่หน้าห้องวีไอพีด้านในสุดของผับ

“คุณคริสรออยู่ในห้องนี้ครับ”

“ขอบคุณค่ะ”

หัวใจดวงน้อยเต้นตึกตัก เธอกำลังจะได้เจอกับเขาแล้ว แต่ภายในหัวยังคงมีคำถามว่าเธอมาทำอะไร ถ้าไม่ใช่เพราะอยากเจอเขา เรียวขายาวก้าวไปด้านหน้า มือบางผลักประตูเข้าไปและเธอก็ได้เห็นชายหญิงคู่หนึ่งที่กำลังนัวเนียกันอยู่ในห้อง ดวงตาคู่สวยเบิกโตขึ้นทันที ใบหน้าเกิดเลือดฝาดขึ้นที่สองพวกแก้มอย่างเขินอาย ในตอนนั้นชายหนุ่มก็ผละออกจากหญิงสาวแล้วหันมามองที่เวลล์

“ขะ…ขอโทษ” เวลล์เอ่ยตะกุกตะกักออกไป

“คุณเองเหรอ” เขายิ้มให้เธอพลางปาดเช็ดรอยลิปสติกที่ขอบปาก

“ออกไปก่อน”

“คะ” หญิงสาวชุดแดงขมวดคิ้วมองชายหนุ่มแล้วหันมาทำหน้าบึ้งใส่เวลล์ ก่อนจะลุกเดินออกไปจากห้อง

“เข้ามาสิ” คริสยังคงยิ้ม

เวลล์เดินเข้าไปนั่งที่โซฟาตรงข้ามกับคริส เธอเริ่มอายมากขึ้นเมื่อเขามองเธอไม่วางตา ยิ่งเขาใช้สายตากวาดมองเธอตั้งแต่ใบหน้าไล่ลงมาที่อก สะโพก จนจบที่เรียวขายาวนั่น

“สะ…สวัสดี” คนไม่ประสีประสาเอ่ยขึ้น จนชายหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย อย่างรับรู้ได้ถึงความไร้เดียงสานั้น

“ตอนกลางคืนดูดีกว่าตอนกลางวันนะ” คริสพูดพลางหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ

“…” เวลล์มองท่าทีที่ดูมีเสน่ห์น่าดึงดูดของคริส เธอยอมรับกับตัวเองได้แล้วว่าไม่สามารถละสายตาไปจากเขาได้จริงๆ ถึงแม้จะไม่ชอบกลิ่นบุหรี่เท่าไหร่นัก

“ดื่มอะไรดี” ตายล่ะ! เธอไม่รู้จักเครื่องดื่มแอลกอฮอล์อะไรทั้งนั้น แล้วจะให้ตอบเขาว่ายังไง จะต้องตอบอะไรเขาถึงจะคิดว่าเธอเป็นงาน

“อืม…ขอน้ำโคล่าก็ได้ พอดีวันนี้ฉันขับรถมา”

คริสแทบจะกลั้นหัวเราะไม่ไหว หญิงสาวตรงหน้าสั่งโคล่าในผับของเขา โคล่าอันเลื่องชื่อที่ว่าดื่มมันแล้วรับรองว่าเมาหนักกว่ายกเหล้าขึ้นกระดกทั้งขวด

“โอเค” เมื่อตอบรับหญิงสาว ร่างสูงใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มก็หยิบมือถือขึ้นมากดอะไรสักอย่างสองสามที และไม่นานโคล่าปริศนาก็มาเสิร์ฟให้เวลล์

“ชื่ออะไร” คริสถามขึ้นเพื่อทำลายความเงียบ ขณะเดียวกันเขาก็กำลังสังเกตเวลล์ไปด้วย ตามนิสัยของเขาที่ฉลาดช่างสังเกต

“เวลล์” หญิงสาวตอบพลางหยิบโคล่าขึ้นดื่มดับความกระหายจากการตื่นเต้น

“เวลล์เหรอ…อายุล่ะ”

“ยี่สิบ”

“เราห่างกันปีนึง ผมยี่สิบเอ็ด” คริสยิ้มยังคงไล่สายตามองเวลล์อย่างถูกใจ ฉันหญิงสาวเขินหนักแก้มแดง พยายามดึงกระโปรงตัวสั้นเพื่อให้มันยืดมาปิดขา

“ถ้าอายแล้วจะใส่สั้นทำไม”

“ไม่ได้อาย ฉันแค่หนาว” เวลล์ตอบทันควันอย่างอึกอัก จนเจ้าของคำถามรู้ว่าเธอกำลังประหม่า

“คุยกับผม คุณต้องแทนตัวด้วยชื่อ”

“หะ?” ถึงกับแปลกใจว่าเขาดูจะใส่ใจกับการแทนตัว

“เพิ่งเคยมาที่นี่ครั้งแรกสินะ”

“เคย เอ่อวะ…เวลล์เคยมาแล้วสองสามครั้ง” อะไรก็ได้ที่ทำให้เธอดูช่ำชองเธอจะทำ

“เคยเหรอ?”

“มากับเพื่อนน่ะ ปกติเวลล์ก็เที่ยวกลางคืนตลอด”

“อืม…เนปาลน่ะเหรอเพื่อนคุณ”

“ใช่ นาย…เอ่อ…” เวลล์เอียงคอคิด เพราะเธอไม่รู้ว่าจะต้องเรียกเขาว่าอะไร

“เรียกผมว่าคริส แทนตัวผมว่าคุณ” เขายิ้มบอก

“คะ…คริสรู้จักเนปาลได้ยังไง” สิ้นคำถามของเวลล์ ชายหนุ่มก็เลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจอีกครั้ง

“คุณเป็นเพื่อนเนปาล…ยัยบ้านั่นไม่ได้เล่าอะไรให้ฟังเลยเหรอ”

“ทำไมเรียกเพื่อนเวลล์แบบนั้น”

“ก็เพื่อนคุณมันบ้าจริงๆ คนปกติดีๆไม่ทำตัวแบบที่เพื่อนคุณทำหรอก”

“เอาล่ะ…เวลล์ก็มาตามที่คุณบอกแล้ว ไม่ได้คิดว่าจะต้องตอบแทนอะไร คงต้องไปแล้ว” เวลล์ลุกขึ้นด้วยความไม่พอใจ เธอไม่ชอบเลยที่คริสเรียกเพื่อนของเธอแบบนั้น

“เดี๋ยวก่อน” ชายหนุ่มเข้ามาคว้าแขนของเวลล์เอาไว้แน่น

“คิดเหรอว่าเข้ามาในห้องนี้แล้วคุณจะได้ออกไปง่ายๆ” รอยยิ้มผุดขึ้นที่มุมปากของชายหนุ่มอย่างมีเลศนัย