3 สนใจ

ภายในวันนั้นเวลล์กลับมาที่บ้านหลังใหญ่ของเธอด้วยสภาพเปียกไปทั้งตัว บ้านทั้งหลังหญิงสาวอาศัยอยู่เพียงคนเดียว และจะมีแม่บ้านเข้ามาทำความสะอาดอาทิตย์ละสองครั้ง เนื่องจากพ่อที่เป็นกัปตันขับเครื่องบินของเธอนั้นไม่ค่อยมีเวลาว่าง ส่วนแม่ก็เสียไปนานแล้ว เวลล์จึงแทบจะเรียกได้ว่าโตมาโดยคนเดียว

ร่างบางออกมาจากห้องน้ำที่อยู่ในห้องนอนหลังจากที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ความคิดของเธอยังคงวนเวียนถึงเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ คริส…ชื่อและใบหน้าพร้อมรอยยิ้มของเขายังคงตราตรึงอยู่ เธอไม่อาจจะแบ่งสมองไปคิดเรื่องอื่นได้เลย

อีกชื่อคือ Billy มันคืออะไร เป็นสถานที่แบบไหน รู้แต่ว่ามันจะเป็นที่ที่ทำให้เธอไปพบเขาได้ ว่าแล้วมือบางก็คว้ามือถือขึ้นโทรออกหาเบอร์หนึ่ง

“เนปาล” ปากแดงเอ่ยชื่อหนึ่ง ซึ่งเป็นชื่อเพื่อนเพียงคนเดียวของเธอ

[ไงนังแรด] เนปาล ประชดประชันด้วยน้ำเสียงดัดจริต เพราะรู้ว่าเวลล์เพื่อนของเธอนั้นตรงข้ามกับคำว่า แรด โดยสิ้นเชิง

“มาหาหน่อย มีเรื่องจะถาม”

[ก็ถามมาเลย ทำไมกูต้องไปหามึงด้วยคะเพื่อน]

“บอกให้มาก็มาเถอะน่ะ เดี๋ยวเลี้ยงเหล้า” เพราะรู้ว่าเป็นสิ่งเดียวเพื่อนขาดไม่ได้ ตรงข้ามกับเธอที่ไม่เคยแตะต้องมันเลยสักครั้ง

[เดี๋ยวไป] เป็นไปตามคาด เนปาลตอบรับทันควันก่อนจะกอดวางสาย

ไม่นานรถของหญิงสาวร่างงามใบหน้าสวยในชุดสั้นเสมอหูก็วิ่งเข้ามาจอดที่หน้าบ้านหลังใหญ่ เนปาลลงจากรถมาพร้อมกับเหล้าหรูในมือ

“สามพัน” หญิงสาวกระโปรงสั้นแบมือขอเงินจากเวลล์ทันทีที่เจอหน้า

“เดี๋ยวโอนให้” เวลล์ตอบด้วยใบหน้าเรียบก่อนจะเดินนำเนปาลเข้าไปที่บาร์สำหรับดื่มที่อยู่ในห้องรับแขก

“มีอะไรว่ามา” เนปาลถามขึ้นก่อนที่จะเทเหล้าใส่แก้วแล้วกระดกดื่มรวดเดียวหมดแก้ว

“รู้จัก Billy ไหม”

“Billy…อืมรู้จัก” เนปาลตอบก่อนจะหลุบตามองต่ำแล้วกระดกเหล้าอีกแก้ว

“มันเป็นที่แบบไหน แล้วฉันจะไปที่นั่นได้ยังไง” เพื่อนสนิทสองคนช่างกันราวฟ้ากับเหว เวลล์แทนตัวด้วย ‘ฉัน’ ส่วนเนปาลใช้ ‘กู’

“ก็ผับดัง…อยู่แถวทองหล่อ มึงเซิร์ชกูเกิลเอาก็ได้ ต้องเรียกกูมาถึงนี่”

“เพราะฉันรู้ว่าแกน่ะรู้ดีกว่ากูเกิล”

“จ่ะๆ ว่าแต่มึงถามทำไม ปกติไม่เห็นเคยคิดจะเข้าผับ”

“ฉันมีคนที่ต้องไปหา” เวลล์หลุดยิ้มบางๆออกมา

“ใคร”

“คริส” สิ้นเสียงของเวลล์ เนปาลก็เงยหน้ามองเพื่อนอย่างไม่คาดคิด

“ไอ้คริส…มึงรู้จักมันได้ไง ไปรู้จักกันตอนไหน”

“แกรู้จักเหรอ”

“สายดื่มอย่างกูไม่มีใครไม่รู้จักคริสหรอก ตอบมาก่อนว่ามึงไปรู้จักมันได้ไง”

“เรื่องบังเอิญ…” แล้วเวลล์ก็เล่าเรื่องที่ทำให้เธอได้ไปเจอ คริสให้เนปาลฟัง

“แสดงว่ามึงชอบมัน”

“บ้าเหรอ”

“ไม่ต้องตอแหล ถ้าไม่ชอบไม่สนใจพวกเรียนติดหนังสืออย่างมึงคงไม่อยากจะไปเจอหรอก แต่กูจะบอกอะไรให้นะ คริสน่ะมันเป็นนักเลง มันอยู่ในแก๊งคราม พวกเลวนี่มันเป็นมาเฟีย” เนปาลบอกเวลล์ด้วยน้ำเสียงโกรธเคือง

“มาเฟียเลยเหรอ ประเทศเรามีมาเฟียด้วยเหรอ”

“เงยหน้ามาจากหนังสือเมื่อไหร่มึงจะรู้ว่าประเทศไทยเนี่ย ดงนักเลงเลยล่ะ”

“ว่าแต่ทำไมแกดูไม่ชอบพวกคริสเลย”

“กูไม่ได้ไม่ชอบคริส…แต่กูเกลียดพี่มัน…ไอ้เหี้ยซัน” ซัน หรืออาทิตย์ พี่ใหญ่สุดของแก๊งคราม

“ทำไม”

“อย่ารู้เลย…เอาเรื่องมึงก่อนดีกว่า คือมึงอยากไปหาไอ้คริสที่ Billy รู้ไหมว่ามันหมายความว่าไง มันหมายความว่ามึงทำกำลังจะเข้าไปในเมืองลับแล ยากแสนเข็ญที่มึงจะเอาตัวรอดกลับมาได้”

“อะไรจะขนาดนั้น คริสแค่อยากจะตอบแทนที่ฉันช่วยเขาไว้”

“มันเห็นมึงสวยไงเวลล์ Billy เป็นหนึ่งในผับที่มันคุม มันจะหลอกฟันมึงน่ะสิ”

“หลอกฟัน!”

“คริสขึ้นชื่อเรื่องเจ้าชู้ มันบ้าผู้หญิงจะตาย มันไม่เคยมีแฟนจริงจัง มึงคิดผิดแล้วที่ไปชอบมัน”

“ฉันแค่อยากรู้จักเขา…ไม่ได้จะไปนอนกับเขาสักหน่อย”

“มึงไม่คิดแต่มันคิด…เพราะงั้นไม่ต้องไป กูไม่อยากให้มึงไป ใสซื่ออย่างมึงไม่รอดแน่”

“งั้นแกก็ไปกับฉันสิ” เวลล์ส่งสายตาขอร้องเพื่อน

“ไม่” ไม่มีทางที่เนปาลจะกลับไปเหยียบที่นั่น

“นะๆ” เวลล์อ้อน

“ไม่ไป…กูไม่อยากเจอ…” ไม่ทันที่เนปาลจะพูดจบเธอก็เงียบไปเสียก่อน

“ไปกับฉันเถอะนะ…นะๆ เนปาล”

“ทำไมมึงเซ้าซี้จังวะ”

“ถ้าแกไป ฉันจะยอมทำรายงานให้แกเลย แกล้งทำชุ่ยๆหน่อยก็เหมือนกับที่แกทำแล้ว”

“จ่ะ แม่ตัวเกร็งเกียรตินิยมอันดับหนึ่ง ไปก็ไป แต่มึงห้ามเบี้ยวรายงานกูนะ”

“ไม่เบี้ยวแน่นอน”

“งั้นไปกันเลย…กว่าจะถึงก็สามทุ่มพอดี” เวลล์มีท่าทีตื่นเต้น

“มึงไปชุดนี้ไม่ได้ เสื้อผ้าทั้งตู้มึงก็ใส่ไปไม่ได้”

“ทำไมล่ะ”

“มันมิดชิดเกินไป มึงต้องทำตัวให้เหมือนเด็กใจแตกให้มากที่สุด โป๊ได้มากเท่าไหร่ยิ่งดี”

“เพื่อ?”

“กร้านโลกเข้าไว้แล้วมึงจะรอด ลองมึงทำตัวเอ๋อๆ ทำเหมือนพวกเที่ยวผับครั้งแรกมึงไม่รอดแน่ พวกเลวทรามมันชอบซิงๆ”

“แล้วฉันต้องแต่งโป๊แบบแกเหรอ” เวลล์เริ่มไม่มั่นใจ เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่เรียบร้อยอะไร แต่ก็ไม่ใช่สาวแซ่บอย่างเนปาล

“ไม่ต้องขนาดกูหรอก แต่ไม่เอาแม่ชีแบบที่มึงชอบแต่ง”