2 แรกพบ

ย้อนกลับไปเมื่อปีก่อน วันนั้นเป็นวันที่ฝนตกหนักมาก เวลล์ หญิงสาวธรรมดาๆ วัย20ปี กำลังยืนหลบฝนอยู่ในซอยที่มีผู้คนวิ่งกันพลุกพล่าน อยู่ๆสายตาของเธอก็พลันเห็นผู้ชายคนหนึ่งตั้งหน้าตั้งตาวิ่ง?มาทางที่เธอยืน เขากำลังถูกกลุ่มคนนับสิบวิ่งตาม เพียงแวบเดียวที่สายตาของทั้งสองสบกัน เวลล์ไม่สามารถละสายตาจากดวงตากลมโตที่ดูมีพลังนั้นได้เลย ผิวของเขาขาว หน้าตาดีราวกับนายแบบ สูงราวๆร้อยแปดสิบกว่าเห็นจะได้ ในตอนที่สองสายตาประสานกันนั้น เธอเห็นรอยยิ้มของเขา

ชั่วพริบตาเดียว เวลล์ถูกเขาคนนั้นกระชากออกจากที่หลบฝนเข้าไปกอด แล้วเขาสองคนก็เข้าไปอยู่ในวงล้อมของผู้ชายนับสิบ ดูเหมือนว่าพวกเขากำลังจ้องมาที่เธอในอ้อมกอดของร่างสูงราวกับจะฆ่าให้ตาย ชายหนุ่มที่ดึงตัวเธอกอดเอาไว้ เขาใช้แขนล็อกคอเธอไว้อย่างหลวมๆ ทว่าเวลล์กลับไม่สามารถออกแรงผละตัวออกจากเขาได้แม้แต่น้อย ท่าทีของเขาดูระวังตัวจากชายนับสิบที่กำลังล้อมอยู่

“ไม่ต้องกลัว ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก” เขากระซิบบอกเธอท่ามกลางสายฝน

แล้วในตอนที่ทุกอย่างกำลังชุลมุนและสติของเวลล์ที่กำลังกระเจิดกระเจิง ก็ได้รู้ว่าตัวเองกำลังยืนอยู่ท่ามกลางอันตราย

“นี่มึงกลัวกูจนต้องเอาผู้หญิงมาขวางเลยเหรอวะไอ้คริส” ชายคนหนึ่งเดินออกมาจากกลุ่มแล้วตะโกนขึ้นเสียงดัง

“หึ! พวกหมารอบกัด” คริส หรือคนที่กำลังล็อกคอเวลล์อยู่พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น

“มึงคิดว่าเอาผู้หญิงมาบังหน้าแล้วกูจะไม่กล้าทำอะไรเหรอ”

“ฮิโระ! กูรู้ว่ามึงทำได้ทุกอย่าง แต่มีอยู่อย่างเดียวที่มึงทำไม่ได้สักที นั่นคือล้มกู!!!”

“ฮะๆ กูอยากจะหัวเราะ มึงคิดเหรอว่าวันนี้มึงจะรอดไปได้” ผู้ชายที่ชื่อฮิโระหัวเราะถามแต่มันดูจะเป็นเสียงหัวเราะแห่งความตาย

“รอดไม่รอด มึงก็ดูเอาเองก็แล้วกัน!”

“หลับตา” คริสก้มกระซิบที่ข้างหูเวลล์อีกครั้ง

พลั่ก! ผัวะ! ตุบ!

หญิงสาวได้ยินเพียงเสียงเท่านั้น เพราะเธอหลับตาตามที่เขาบอกจริงๆ รู้สึกได้แค่ว่าร่างของตัวเองถูกเหวี่ยงไปมาจนมึนไปหมด ทว่าเขากลับไม่ปล่อยมือออกจากเธอเลย

ตุบ! พลั่ก! ผัวะ!

เสียงการกระแทกอย่างแรงดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง จนในที่สุดมันก็จบลงพร้อมกับสายฝันที่เริ่มซา

“ลืมตาได้แล้ว” เสียงคริสดังขึ้น ก่อนที่เขาจะปล่อยมือเวลล์ออกช้าๆ

ดวงตาของเวลล์เบิกโตขึ้นทันที เมื่อภาพที่เห็นเบื้องหน้าคือผู้ชายนับสิบที่นอนกองอยู่กับพื้น เสียงร้องโอดโอยบ่งบอกว่าพวกเขากำลังเจ็บปวด เธอฉันเงยหน้ามองคริสช้าๆ นี่เขาต่อสู้กับคนนับสิบด้วยมือเดียวจริงๆเหรอ

“ฝากไว้ก่อนเถอะมึงไอ้คริส!” ฮิโระคือคนเดียวที่ยังยืนอยู่ เขาจ้องหน้าคริสด้วยดวงตาเขม็ง ก่อนจะหันหลังเดินกลับไป ตามด้วยลูกน้องที่พยายามลุกขึ้นแล้ววิ่งตามเขาไป

นี่เธอเพิ่งจะผ่านสถานการณ์แบบไหนกันแน่! เมื่อตั้งสติได้เวลล์ก็สูดหายใจเข้าปอดลึกและโพล่งออกไปอย่างเหลืออด

“นายเป็นใคร! มาดึงฉันให้เข้ามาอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ได้ยังไง เราไม่รู้จักกันสักหน่อย”

“คุณช่วยผมไว้” เขาหมายความว่ายังไง

“ฮิโระน่ะ มันไม่ทำร้ายผู้หญิงหรอก ถ้าผมไม่ดึงคุณเข้ามาป่านนี้คงนอนจมกองเลือดไปแล้ว” ยังจะมีหน้ามายิ้ม!

“ทำไมต้องเป็นฉันด้วย! คนอื่นก็มีตั้งเยอะ!” เวลล์ถามออกไปอย่างเหลืออด ทว่าชายหนุ่มกลับทำเพียงสร้างรอยยิ้มบางๆเท่านั้น

“มาหาผมที่ Billy แล้วผมจะตอบแทนที่คุณช่วยผมไว้วันนี้”

“อ้อ! ถามหาคนชื่อคริส!” เขาหันมายิ้มกับเวลล์ที่ยืนตัวแข็งอยู่ตรงนั้น ก่อนที่จะจากไป