Begin agian

ฉันกระพริบตาถี่ๆทำไปหมายจะให้ภาพติดตาเหล่านั้นสลายไป มันได้ผลบ้างแต่ก็ไม่ร้อยเปอร์เซนต์ในเมื่อหน้าแชทระหว่างฉันกับเธอจู่ๆก็เด้งเข้ามาในเฟรมสมองอีกรอบ มันวนเวียนอยู่ซ้ำแล้วซ้ำเล่าคล้ายเด็กดื้อด้าน ข้อความของเธอบอกชัดเจนถึงกำหนดวันเวลาที่จะเข้ามาเคลียร์ของออกจากบ้านของเราที่ต่อนี้ไปจะกลายเป็นบ้านของฉัน เราตกลงกันแล้วว่าฉันจะไม่อยู่บ้านและเธอจะใช้กุญแจของเธอไขเข้ามาเองหลังจากนั้นจะส่งคืนให้ในโอกาสถัดไปถ้าหากเรายังมีแก่ใจอยากพบหน้ากัน ฉันพิมพ์บอกนุ่มนวลว่าอย่ากังวลเรื่องกุญแจบ้านหรือกุญแจอะไรทั้งนั้นแต่ถ้าสบายใจกว่าที่จะไม่เก็บไว้จะโยนทิ้งก็แล้วแต่ตัดสินใจขอเพียงอย่างเดียวว่าอย่าส่งมันให้เจ้าหนี้ของฉันก็พอ เธอยังส่งสติ๊กเกอร์หัวเราะน้ำตาเล็ดกลับมาให้อยู่เลย ฟ้าผ่าลงกลางหัวตรงที่วันนี้ฉันอยู่บ้านและเธอก็โผล่เข้ามาเก็บของตามนัด เมื่อคืนหลังเลิกงานฉันมีนัดกับกลุ่มเพื่อนเลิฟไปสังสรรค์ปรับทุกข์กัน จำได้ว่าตอนแยกย้ายกลับนั้นไม่ได้ดึกดื่นอะไรแต่ฉันเองนี่ล่ะที่มานั่งซดเบียร์ต่ออีกครึ่งโหลที่บ้านแล้วก็สลบคาโซฟา สรุปคือโงหัวขึ้นมาตอน 10 โมงเช้า น้ำไม่ได้อาบข้ามวัน หัวฟูเป็นเจอรี่F4โดนไฟช๊อต และก็โดนโทรตามงานยิกๆจึงต้องลากสังขารมึนๆเปิดแม็คบุ๊คทำงานที่โซฟาหน้าทีวีมันเสียเลย พอเธอมาถึงก็ไขรั้วถอยรถเข้ามาโดยไม่สนใจรถของฉันที่จอดอยู่ในบ้านหรอกเพราะตั้งแต่มีรถไฟฟ้าเข้าถึงฉันก็ไม่ค่อยได้ขับรถไปทำงานเท่าไหร่ แล้วเธอก็เปิดประตูเข้ามา ผ่าง ฉันนั่งอยู่หัวโด่ เธอร้อง อ้าว ฉันหันไปมองแล้วก็เลยร้อง อ้าว ตอบกลับไปเพื่อไม่ให้เป็นการน้อยหน้า

“ไม่ไปทำงาน?”

“ทำอยู่ พอดีติดพัน” ฉันตอบคำถามด้วยน้ำเสียงไม่ปกติ ซึ่งหากวิเคราะห์ให้ลึกลงไปมันคือเสียงของคนที่อยู่ในอาการแฮ้งค์ดีๆนี่เอง แต่เธอคงไม่มีเวลามาจับสังเกตอะไรเพราะแทบจะไม่มองหน้าฉันเลยด้วยซ้ำ ถังขยะข้างโซฟาถูกเตะให้ไปหลบอยู่ด้านหลังโต๊ะวางโคมไฟ ในนั้นมีหลักฐานกระป๋องเบียร์ที่เปิดดื่มแล้วหกใบซึ่งไม่ดีแน่หากเธอหันมาเห็นเข้า ฉันหยิบHeadphoneขึ้นสวม เปิดเสียงดนตรีที่ต้องปล้ำตัดต่อมันขึ้นมาก่อนที่กลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มกลิ่นประจำของเธอจะลอยฟุ้งเข้ามาแตะจมูก

“นิดไปเก็บของข้างบนนะ” เธอร้องบอก ฉันพยักหน้าให้แล้วก็หันหน้าหนีกลับมาสนใจกับโปรแกรมอีควอไลเซอร์จากจอแม็คบุ๊คแทน เธอเดินผ่านหลังฉันไป ขึ้นบันไดไปห้องนอนของเราที่ต่อนี้ไปมันจะกลายเป็นห้องนอนของฉันเหมือนกับบ้านหลังนี้นั่นล่ะ เธอใช้เวลาไปแค่ 15 นาที เดินกลับลงมาแล้วก็แขวนพวงกุญแจบ้านเอาไว้ตรงแผงเก็บกุญแจที่ข้างประตูฝั่งโรงรถแล้วก็หยุดยืนมองฉัน ฉันได้ยินมันชัดเจนยิ่งกว่าอะไร ชัดเสียยิ่งกว่าเสียงดนตรีที่ประกบหูฉันอยู่เสียอีก ทุกเสียงที่เกิดจากการเคลื่อนไหวของเธอช่างชัดเจน

“ไปนะเพลิน” เสียงนั้นชัดเจนยิ่งกว่าอะไร แต่ฉันก็แสร้งทำเป็นไม่เงยหน้าหันไปมอง