บทที่5 ฮูหยินรองป่วย

หยางซีซวนตื่นขึ้นมาที่เรือนของลี่ถัง แต่วันนี้เขาตั้งใจว่าจะไปร่วมทานมื้อเช้ากับหนิงฮวาผู้เป็นฮูหยินเอก แต่เมื่อเขาเข้ามากลับไม่พบกระทั่งเงาของฮูหยินเอก นางหายไปไหนกัน

"ฮูหยินของเจ้าอยู่ที่ใด" น้ำเสียงดุดันถามหาฮูหยินเอกด้วยความร้อนใจ

"ข้าถามว่านางหายไปที่ใด!!!" เมื่อสาวใช้ที่คอยทำความสะอาดเรือนของฮูหยินมีท่าทีอึกอัก เขาก็รู้สึกอารมณ์เสียขึ้นมาทันที

"เรียนท่านแม่ทัพ ฮูหยินออกไปข้างนอกตั้งแต่เมื่อวานแล้วเจ้าค่ะ"

"ออกไปตั้งแต่เมื่อวาน!!เป็นไปได้อย่างไรเหตุใดจึงไม่มีใครมารายงานข้า" หยางซีซวนรู้สึกวาบโหวงในใจเป็นอย่างมาก เหตุใดนางจึงไปไหนไม่บอกกล่าวเขาสักคำ ยิ่งช่วงนี้เขาได้จดหมายประหลาดมา ยิ่งทำให้รู้สึกกังวล

"บ่าวเห็นว่าท่านอยู่ในเรือนของฮูหยินรองจึงมิกล้าเข้าไปรบกวนเจ้าค่ะ"

"หากเป็นเรื่องของฮูหยินเอก ข้าจะอยู่ที่ใดก็จงรีบมาบอกข้า ทหาร!!นี่คือคำสั่ง จงออกไปตามหาฮูหยินกลับจวนมาบัดเดี๋ยวนี้"

เสียงคำสั่งของแม่ทัพดังสนั่น ระดมกำลังตามหาฮูหยินที่หายไป เขาไม่รอช้ารีบกุมบังเหียนออกตามหาฮูหยินทันที ขณะที่ม้ากำลังวิ่งด้วยความเร็ว เขาได้แต่ภาวนาอย่าให้เรื่องเกิดไม่ดีกับฮูหยินของเขาเลย

ถ้าหากว่าเมื่อคืนเขาไปหานางล่ะก็ จะได้รีบออกตามหาเสียตั้งแต่เมื่อคืน ที่เขาไม่ค่อยได้มาค้างที่เรือนของฮูหยินเอกก็เป็นเพราะนางร่างกายไม่ค่อยแข็งแรง เขาจึงไม่อยากมารบกวนนางให้มากนัก เขาจึงนอนที่ห้องของตัวเองเสียส่วนใหญ่ และอาจมีบางวันที่ไปอยู่กับลี่ถังบ้างตามประสา

"เจ้าไปอยู่ที่ใดกันฮวาเอ๋อร์" บัดนี้เขาวิตกกังวลไปหมด มิรู้นางอยู่ที่ใดเป็นอย่างไรบ้าง ยิ่งช่วงนี้ได้รับจดหมายปริศนายิ่งทำให้เขามิอาจไว้วางใจได้

ไม่นานนักก็มีทหารมารายงานว่า ฮูหยินอยู่ที่จวนของเสนาบดีไป๋และนางปลอดภัยดี หยางซีซวนเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็รู้สึกราวกับยกภูเขาออกจากอก ใบหน้าปรากฎรอยยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนจะมุ่งหน้าเดินทางไปยังจวนเสนาบดีไป๋

เมื่อมาถึงหน้าจวนเขาก็เดินเข้ามาทันที เวลานี้เสนาบดีไป๋ไม่อยู่ที่จวนเพราะต้องออกไปราชการ เมื่อถามบ่าวไพร่จึงได้รู้ว่า นางมานอนข้างคืนที่นี่ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว

หยางซีซวนสาวเท้าเดินไปยังห้องของหนิงฮวาด้วยความร้อนใจ เขาอยากดูให้แน่ใจว่านางปลอดภัยดีจริงๆ เมื่อถึงหน้าห้องเขาก็พบกับซิงอีสาวใช้ส่วนตัวของฮูหยิน

"ทะ..ท่านแม่ทัพ"

"ข้าจะมาตามฮูหยินของข้ากลับจวน เจ้าไปเถิดข้ามีเรื่องต้องคุยกับนาง"

ซิงอีได้ยินเช่นนั้นจึงค้อมศรีษะทำความเคารพก่อนจะเดินออกไป และปล่อยให้สามีภรรยาได้ใช้เวลาด้วยกัน

เมื่อคืนเป็นคืนที่นางนอนหลับสนิทในรอบปีเลยก็ว่าได้นางจึงตื่นขึ้นมาอย่างสดชื่น หนิงฮวานั่งมองเงาของตนที่สะท้อนอยู่ในกระจกก่อนจะถอนหายใจออกมา ป่านนี้ซีซวนจะเป็นอย่างไรบ้าง เขาทำอะไรอยู่นะ..

"ฮวาเอ๋อร์!!" หนิงฮวาเห็นหยางซีซวนสะท้อนอยู่ในกระจก จึงรีบลุกขึ้นแล้วหันหลังกลับไปมอง หยางซีซวนรีบโผลเข้ามาโอบกอดนางทันทีโดยที่นางยังไม่ทันได้พูดสิ่งใดเลยสักคำ

"ซีซวน..เจ้าเป็นอะไรไป"

"ข้าดีใจที่เจอเจ้าที่นี่ รู้หรือไม่ว่าข้าเป็นห่วงเจ้าเพียงใด เหตุใดจึงไปไหนไม่บอกข้า" ซีซวนทั้งหอมทั้งกอดคนตัวเล็กข้างหน้าไว้แน่น ราวกลับว่ากลัวนางจะหายไปจริงๆ

หนิงฮวาได้แต่คิดว่าถ้าหากว่านางถูกจับตัวไป เกรงว่าป่านนี้นางคนไม่มีชีวิตอยู่ให้เขากอดแบบนี้แล้ว เหตุใดเขาจึงไม่ออกตามหานางเสียตั้งแต่เมื่อคืน..

นางได้แต่กอดตอบและลูบหลังเขาเบาๆ "ข้าอยู่นี่กับเจ้าแล้ว ขออย่าได้กังวลสิ่งใด"

"กลับจวนกับข้าเถิดฮูหยิน" ซีซวนพูดอย่างอ่อนโยน หนิงฮวาได้แต่พยักหน้าเบาๆ อย่างน้อยเขาก็ยังทำให้เห็นว่าเขายังคงรักและเป็นห่วงนาง

หลังจากวันนั้นหยางซีซวนก็มักจะมานอนค้างที่เรือนของหนิงฮวาอยู่เป็นประจำ ร่างกายของนางอ่อนแอและบอบบาง เขาจึงพยายามทะนุถนอมนางอย่างที่สุด แม้มีบางครั้งที่เขาเหนื่อยจากงานมา ก็ขอแค่เพียงได้นอนกอดนางก็ยังดี

หลิวลี่ถังไม่พอใจนักที่พักหลังมานี้ ท่านแม่ทัพมักจะไปค้างที่เรือนฮูหยินเอก "นางใช้มารยาอันใดล่อลวงท่านพี่กัน สภาพนางตอนนี้มิต่างจากโครงกระดูก เหตุใดท่านพี่จึงหลงนางนัก"

หลิวลี่ถังได้แต่กำชายกระโปรงของตนแน่น คิดว่าเป็นฮูหยินเอกแล้วจะครองท่านพี่ไว้คนเดียวหรือ ลี่ถังคนนี้มิยอมง่ายๆแน่!

"ซือซือ ข้ามีเรื่องไหว้วานเจ้าหน่อย" ว่าแล้วหลิวลี่ถังก็กระซิบกระซาบกับสาวใช้ส่วนตัว ซือซือมีสีหน้าตกใจเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้ารับคำสั่งของฮูหยินรองผู้เป็นนาย

วันต่อมาที่เรือนของฮูหยินรองก็มีเสียงเอะอะจากบ่าวไพร่ ฮูหยินรองป่วยหนัก ใครก็ได้ตามหมอที!!

ขณะนี้หยางซีซวนเข้าเฝ้าฮ่องเต้อยู่ที่วังหลวง ดังนั้นที่แห่งนี้ผู้ที่เป็นนายใหญ่สุดก็คือฮูหยินเอก เมื่อหนิงฮวารู้ข่าวจึงไปดูที่เรือนของหลิวลี่ถัง นางป่วยหนักขนาดไหนกัน บ่าวไพร่จึงได้เอะอะโวยวายเช่นนี้

"ซือซือ ฮูหยินของเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง ตามหมอมาดูนางหรือยัง" หนิงฮวาถามสาวรับใช้ของลี่ถังด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

"เรียนฮูหยินเอก บ่าวได้ให้คนไปตามหมอแล้วเจ้าค่ะตอนนี้ฮูหยินรองยังมิรู้สึกตัวเลย ตัวก็เย็นมากเลยด้วย"

หนิงฮวาลองใช้หลังมือแตะหน้าผากของนางก็พบว่านางตัวเย็นจริงๆ เมื่อท่านหมอมาถึงก็รีบเข้าไปตรวจดูอาการจึงให้ทุกคนออกมารอข้างนอก ท่านหมอใช้เวลาประมาณหนึ่งเค่อ ก่อนจะเปิดประตูออกมา

"นางเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ"

"เรียนฮูหยินใหญ่ ฮูหยินรองป่วยไข้ด้วยหยินหยางในร่างกายที่ไม่สมดุล ตอนนี้ร่างกายของนางมีพลังหยินมากเกินไป วิธีการรักษาคือต้องใช้ความร้อนและพลังหยางรักษา เพื่อให้ร่างกายสมดุล"

"ขอบใจท่านมาก เด็กๆไปส่งท่านหมอที"

"จากนี้ไปงดอาหารที่มีธาตุเย็นทั้งหมด ให้ฮูหยินเจ้าดื่มกินแต่ของร้อนๆเท่านั้น จงปิดหน้าต่างเสียให้หมดอย่าให้มีลมเล็ดรอดเข้ามา นางอาจป่วยหนักกว่าเดิมได้"

"เจ้าค่ะฮูหยิน" หลังจากที่หนิงฮวาจัดการทุกอย่างเสร็จ ก็กลับไปยังเรือนของตน เหตุใดจู่ๆหลิวลี่ถังจึงป่วยไข้ขึ้นมากระทันหันเช่นนี้ เมื่อหลายวันก่อนก็ยังเห็นนางดีๆอยู่เลย

"ฮูหยินท่านว่ามันไม่แปลกหรือเจ้าคะ" ซิงอีทักท้วงขึ้นทันทีหลังจากที่กลับมาจากเรือนของฮูหยินรอง

"เจ้ากำลังคิดสิ่งใดอยู่หรือซิงอี"

"ช่วงนี้ท่านแม่ทัพมาค้างที่เรือนของฮูหยินบ่อยนัก จู่ๆฮูหยินรองก็ป่วยไข้ขาดพลังหยาง ท่านคิดว่ามันมิบังเอิญเกินไปหรือเจ้าคะฮูหยิน"

หนิงฮวานิ่งคิดไปครู่หนึ่ง อันที่จริงนางก็คิดเหมือนซิงอี เพียงแต่ว่าที่ผ่านมาหลิวลี่ถังก็อยู่ในที่ของตัวเอง มิเคยแสดงท่าทีหรืออาการไม่พอใจอันใดออกมา นางจะแสร้งป่วยเพื่อเรียกร้องความสนใจจากซีซวนจริงๆหรือ

"ข้ามีเรื่องสงสัยอยู่เรื่องหนึ่งวานให้เจ้าช่วยหน่อย"

เมื่อซีซวนกลับมาถึงจวนและได้รู้ข่าวว่าฮูหยินรองของเขาป่วย เขาจึงรีบไปหานางที่เรือนทันที เมื่อยามไปรบเขาก็มีนางคอยดูแลยามป่วยไข้ เมื่อยามนางป่วยไข้ เขาก็ต้องดูแลนางเช่นกัน

ร่างองอาจผลักประตูออกทันที เขาเดินไปนั่งข้างๆฮูหยินรองที่กำลังหลับสนิทอยู่ ฝ่ามืออบอุ่นสัมผัสไปที่ใบหน้าเนียนของนาง พบว่านางตัวเย็นยิ่งนัก

หลิวลี่ถังลืมตาขึ้นมาช้าๆ เมื่อพบว่าคนตรงหน้าคือหยางซีซวน นางก็พลันน้ำตาไหลออกมา ลี่ถังโผลเข้ากอดหยางซีซวนทันที ซีซวนลูบผมนางด้วยความอ่อนโยน

"ข้าอยู่นี่แล้วถังเอ๋อร์" หลิวลี่ถังได้แต่ร้องไห้ออกมา ทำเอาซีซวนรู้สึกสงสารนางยิ่งนัก ช่วงนี้เขาปล่อยปละละเลยนางเกินไปหรือไม่

"ข้าคิดถึงท่านพี่เหลือเกิน ข้านึกว่าท่านจะไม่ยอมมาหาข้าแล้ว" นางผละกอดออกมาสบตากับบุรุษตรงหน้า ใบหน้าเศร้าสร้อยและคำพูดอ่อนหวานทำให้ใจเขาสั่นไหว

"ใยเจ้าจึงพูดเช่นนั้นข้าย่อมเป็นห่วงและมาหาเจ้าอยู่แล้วยอดรักของข้า" เมื่อได้ยินเช่นนั้นนางก็ยิ้มออกมาด้วยความดีใจและโผลเข้าไปหอมแก้มผู้เป็นสามีทันที หยางซีซวนตกใจกับการกระทำของนางเล็กน้อย นางช่างน่ารักและมักเอาอกเอาใจเขายิ่งนัก

"ข้าได้ยินว่าหนิงฮวาเรียกหมอมาดูอาการเจ้าแล้ว ท่านหมอว่าอย่างไรบ้างล่ะ"

"เรียนท่านพี่ จากที่ข้าถามบ่าวดูแล้ว ท่านหมอบอกว่าร่างกายข้าพลังหยินมากเกินไป จึงป่วยไข้ตัวเย็นเจ้าค่ะ"

"หากสตรีที่มีพลังหยินมากเกินไปจะเป็นไข้และตัวเย็น เช่นนั้นหมอได้บอกวิธีรักษาหรือไม่" หยางซีซวนยิ้มอย่างมีเลศนัย หลิวลี่ถังได้แต่นั่งหน้าแดงใช้มือเล็กตีที่แขนของเขาเบาๆ

"ทะ..ท่านพี่ก็ ก็น่าจะรู้ว่ามีเพียงท่านที่ช่วยข้าได้ อย่าให้ข้าต้องพูดอะไรน่าอายสิเจ้าคะ"

"หากเจ้าไม่ยอมพูดข้าก็จะไม่ช่วยเจ้า" เขารู้อยู่แล้วว่าหากร่างกายมีหยินมากเกินไปจะตัวเย็นเฉียบเช่นนี้ วิธีรักษามีหลายทาง ทั้งดื่มสมุนไพรที่ให้ความร้อน หรืออีกวิธีหนึ่งก็คือการหลับนอนกับบุรุษเพราะบุรุษมีร่างกายเป็นหยาง เขาเพียงถามเพื่อแกล้งนางเท่านั้น

"ช่วย..ช่วยข้าด้วยนะเจ้าคะท่านพี่" พูดจบหลิวลี่ถังก็รีบก้มหน้าด้วยความเขินอายทันที

เป็นเวลากว่าสามวันที่บ่าวไพร่แทบไม่ได้เห็นท่านแม่ทัพและฮูหยินรองออกมาจากเรือน มีเพียงแค่ซือซือสาวรับใช้คนสนิทของฮูหยินรอง ที่คอยนำสำรับไปให้และเก็บสำรับออกมา

ยามค่ำคืนทหารที่เฝ้ายามอยู่บริเวณเรือนของฮูหยินรองก็ได้แต่หน้าแดงไปตามๆกัน เพราะมีเสียงครางครวญอันหวานหยดของฮูหยินรองดังออกมาอยู่เกือบทั้งคืน มิรู้ว่าท่านแม่ทัพไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนนักหนา..