บทที่2 ของฝากจากสงคราม

"คุณหนูเจ้าคะ ท่านแม่ทัพมาขอพบเจ้าค่ะ" ไป๋หนิงฮวาละมือจากการปักผ้าเช็ดหน้าและเงยหน้าขึ้นมาทันที นางไม่สบายใจมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ในที่สุดเขาก็มาเสียที

"ให้เขาเข้ามา"

เมื่อหยางซีซวนเดินเข้ามาก็พบว่าไป๋หนิงฮวาดูซูบผอมลงไปมาก นางเจ็บไข้ได้ป่วยอย่างนั้นหรือ หนิงฮวามองหน้าของบุรุษที่นางเฝ้ารอมานับปีอย่างดีใจ แม้สีผิวจะคล้ำลงไปบ้างจากการทำสงครามต้องตากแดดตากลมแต่เขาก็ยังคงรูปงามสำหรับนางเสมอ

ไป๋หนิงฮวาลุกขึ้นมาจับมือเขาดูให้แน่ใจว่าเขาไม่ได้บาดเจ็บหนักที่ตรงไหน เมื่อเห็นว่าเขาปลอดภัยดีนางจึงลอบถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

หนิงฮวาดีใจจนกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหว นางคิดถึงและเป็นห่วงเขาเสียจนกินมิได้นอนมิหลับ ได้แต่คอยสวดมนต์ภาวนาให้เขาปลอดภัยกลับมา

"ซีซวนเจ้าเป็นอย่างไรบ้างเหตุใดหลายเดือนมานี้จึงไม่มีจดหมายมาจากเจ้าเลย รู้หรือไม่ข้าเป็นห่วงเจ้าแทบแย่" ไป๋หนิงฮวาพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

หยางซีซวนนึกขึ้นมาได้ว่าเขาไม่ได้ส่งจดหมายมาให้นางจริงๆอย่างที่นางพูด ก็ได้แต่โอบกอดนางไว้ นางซูบผอมลงไปมากจนกระดูกไหปลาร้าปรากฎออกมาอย่างเห็นได้ชัด

"สงความเคร่งเครียดและยาวนานกว่าที่ข้าคิดนัก ทุกวันข้าเหนื่อยจนไม่มีเวลาได้เขียนจดหมายหาเจ้าเลย ขอเจ้าอย่าขุ่นเคือง ข้ากลับมาหาเจ้าแล้ว" หนิงฮวากอดหยางซีซวนไว้แน่นราวกับว่ากลัวเขาจะหายไปอีก จากนี้คงไม่มีเรื่องใดมาทำให้นางและซีซวนต้องพรากจากกันอีกแล้ว

"หนิงฮวาข้ามีเรื่องสำคัญอยากคุยกับเจ้า" หยางซีซวนผละกอดออกเบาๆ ก่อนจะชวนนางพูดเรื่องจริงจัง แม้ในใจลึกๆก็หวั่นกังวลอยู่บ้าง แต่เขาเชื่อว่าหนิงฮวาจะเข้าใจ

"เจ้ามีสิ่งใดรึซีซวน เหตุใดจึงทำสีหน้าเคร่งเครียดเช่นนั้น" หนิงฮวากระพริบตาปริบๆด้วยความสงสัย บัดนี้นางดีใจจนเผลอลืมเรื่องที่ไม่สบายใจไปเสียจนหมด

"ถังเอ๋อร์เข้ามาเถิด" เมื่อสิ้นสุดคำพูดของหยางซีซวนก็ปรากฎภาพสตรีงามคนหนึ่งขึ้นมา นางเดินมาหยุดอยู่ด้านหลังของหยางซีซวน และน้อมคำนับสตรีสูงส่งตรงหน้าเล็กน้อย หนิงฮวาได้แต่นิ่งเงียบ นี่คือสตรีคนเดียวกันกำที่นางเห็นเมื่อวานนี่..

"นี่คือหลิวลี่ถังผู้ที่จะมาเป็นฮูหยินรองของข้า" หยางซีซวนพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

"ฮูหยินรอง?เจ้าหมายความว่าอย่างไรซีซวนเจ้ายังไม่ทันได้แต่งกับข้าเสียด้วยซ้ำ เหตุใดจึงมีฮูหยินรองเร็วเช่นนี้"

"ข้ากับถังเอ๋อร์พบกับโดยบังเอิญ นางเป็นผู้ช่วยชีวิตข้านางนับเป็นผู้มีพระคุณ" หยางซีซวนพยายามอธิบายให้ไป๋หนิงฮวาเข้าใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น

บุรุษไปรบเปล่าเปลี่ยวใจ เจอสตรีงามช่วยเหลือไว้และได้ใช้เวลาร่วมกับนับปีมันเป็นเรื่องปกติที่จะมีใจต่อกัน เขาไม่จำเป็นต้องมาอธิบายเรื่องนี้ให้ไป๋หนิงฮวาฟังก็ได้ เพราะบุรุษมากเมียมันเป็นเรื่องปกติ

"หากนางเป็นผู้มีพระคุณ เจ้าก็ตอบแทนพระคุณของนางสิ การแต่งงานสำหรับเจ้าคือการตอบแทนพระคุณอย่างนั้นหรือ" ตอนนี้นางควรจะรู้สึกเช่นไรดี นางรอคอยเขานับปี แต่เขากลับพาสตรีที่ใดก็มิรู้มาหยามหน้านางจนถึงในจวน

"ข้ามิได้แต่งกับนางเพื่อตอบแทนบุญคุณ ข้ารักนางข้าจึงอยากแต่งนางมาเป็นฮูหยินรองของข้า" มิรู้เหตุใดถ้อยคำที่เขาพูดนั้นจึงกรีดลึกลงไปในจิตใจของนาง นี่คือผลตอบแทนของการรออย่างนั้นหรือ

"เจ้ารักนาง แล้วข้าล่ะซีซวน เหตุใดเจ้าไม่นึกถึงใจข้าบ้าง ข้ารอเจ้ามานับปีไม่เคยเหลียวแลผู้ใด แต่เจ้ากลับพาสตรีอื่นมาหยามหน้าข้าถึงจวนเช่นนี้หรือ" บัดนี้ขาทั้งสองข้างของนางอ่อนแรงจนยืนแทบไม่ไหว การฝืนกลั้นน้ำตามิให้ไหลต่อหน้าสตรีอื่นช่างเป็นเรื่องที่ยากนัก แต่นางจะต้องอดทนให้ได้

"ข้าก็รักเจ้าเหมือนเดิมหนิงฮวา มันไม่เคยน้อยลงเลย ข้าจึงให้เจ้าเป็นฮูหยินเอกของข้า เจ้าจะได้ทุกสิ่งที่เจ้าต้องการ ข้าขอเพียงเรื่องเดียวคือเรื่องถังเอ๋อร์ ได้หรือไม่ขอเจ้าอย่าได้รังเกียจนางเลย นางน่าสงสารนัก"

คำพูดของเขาราวกับการนำมีดนับพันเล่มมาเสียบลงที่ใจของนาง ตัวนางรู้ดีว่าการเป็นบุรุษที่มีเมียเยอะมันเป็นเรื่องที่ปกติ การต้องกล้ำกลืนฝืนทนเห็นคนที่ตนรักแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น สำหรับตำแหน่งฮูหยินเอกนับเป็นเรื่องที่เลี่ยงมิได้ แต่นี่มันไม่เร็วไปหน่อยหรือ

"ถ้าหากว่าเจ้าต้องการเช่นนั้น ข้าก็จะไม่ขัดขวาง" นางฝืนยิ้มให้บุรุษผู้เป็นดั่งแสงสว่างและดวงใจของนาง ก่อนจะหันหลังให้ทั้งเขาและสตรีที่ยืนอยู่ข้างหลัง

"พวกท่านกลับไปก่อนเถิด ข้าอยากพักผ่อน" ไหล่เล็กสั่นไหว นางพยายามฝืนยิ้มและบอกกับตนเองว่าจงยืนให้ไหว อย่าได้ร้องไห้ออกมาเด็ดขาด

หยางซีซวนแม้จะรู้สึกเป็นห่วงนางอยู่ไม่น้อยแต่ก็ต้องขอตัวกลับก่อน เพื่อให้เวลานางได้อยู่กับตัวเอง แต่ไหนแต่ไรเมื่อมีปัญหานางจะหันหลังให้แล้วบอกว่านางไม่เป็นไรอยู่เสมอ คราวนี้ก็คงเป็นอย่างนั้น

เขาตั้งใจไว้ว่าจะมีภรรยาเพียงสองคน คือฮูหยินเอกหนิงฮวาและฮูหยินรองลี่ถัง ถ้าหากว่าเมียทั้งสองรักใคร่กันดีเขาคงจะสุขใจมิน้อย เขาจะรักฮูหยินทั้งคู่อย่างเท่าเทียมกันมิให้ใครต้องน้อยใจ หลิวลี่ถังเข้าใจเข้าดีทุกอย่างเหลือเพียงแค่ให้เวลาไป๋หนิงฮวาเสียหน่อย เดี๋ยวนางก็คงทำใจได้

เมื่อหยางซีซวนและสตรีที่ชื่อหลิวลี่ถังออกไปแล้ว นางก็ทรุดลงนั่งกับพื้น นางนั่งร้องไห้จนน้ำตาแทบเป็นสายเลือดจนกระทั่งเป็นลมหมดสติไป

ยามตื่นขึ้นมานางก็พยายามหลอกตัวเองว่าทั้งหมดเป็นเพียงฝันร้าย ทั้งหมดมิใช่เรื่องจริง นางทั้งซึมเศร้าและหม่นหมอง นับวันมีแต่แย่ลงราวกับคนตรอมใจ

เมื่อวันแต่งงานของนางมาถึง แม้นางจะรู้สึกดีใจ แต่ลึกๆในใจของนางนั้นกับเศร้าหมอง มันควรจะเป็นงานแต่งที่เธอมีความสุขที่สุดสิ เหตุใดนางจึงรู้สึกหดหู่เช่นนี้

หลังจากจบพิธีไหว้ฟ้าดินแล้วบ่าวสาวทั้งสองก็ถูกส่งตัวเข้าห้องหอ หนิงฮวาในชุดเจ้าสาวสีแดงนั่งนิ่งอยู่บนเตียง รอให้เจ้าบ่าวมาเปิดผ้าคลุมหน้า ไม่นานนักนางก็ได้ยินเสียงเปิดประตูและมีเสียงเท้าใกล้เข้ามา

นางก้มมองที่พื้นเห็นเป็นรองเท้าของหยางซีซวน แต่นางกลับรู้สึกสับสน อันที่จริงใจเขาคงอยากให้แต่งเจ้าสาวพร้อมกัน แต่เห็นแก่หน้าของตระกูลไป๋ จึงให้นางได้แต่งก่อนเพียงหนึ่งวัน เช่นนั้นเท่ากับว่า คืนนี้เขามาเข้าหอกับนางแล้วพรุ่งนี้ก็คงไปเข้าหอกับหลิวลี่ถัง..

นางไม่มีญาติครอบครัวที่ไหนจึงไม่ได้มีพิธีใหญ่โตเช่นหนิงฮวา เพียงแต่หนิงฮวานึกสงสัยว่า แม่นางหลิวยอมได้หรือ การเป็นฮูหยินรองย่อมมีอำนาจน้อยกว่าฮูหยินเอก หากเป็นเช่นนั้นแล้วนางจะยอมจริงๆหรือ..

หยางซีซวนใช้มือเปิดผ้าคลุมหน้าสีแดงออกก็พบกับหนิงฮวาผู้เป็นรักแรกของเขา นางยังคงงดงามแม้ตอนนี้ร่างกายจะซูบผอมลงไปมาก หยางซีซวนลดตัวลงนั่งข้างๆกับเจ้าสาวของเขา

มือทั้งสองประคองใบหน้าเล็กของนางให้หันมาสบตา ดวงตาของนางสั่นไหวคล้ายคนจะร้องไห้ เมื่อเขาเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้นางขึ้นเรื่อยๆและค่อยๆบรรจงจูบนางอย่างอ่อนโยน สักพักหยางซีซวนกลับรู้สึกถึงน้ำอุ่นๆที่สัมผัสอยู่ตรงใบหน้า เขาผละจูบออกมาก่อนจะเห็นว่านางร้องไห้

"เจ้าเป็นอะไรไปหนิงฮวา เจ้าร้องไห้ทำไม"หยางซีซวนเช็ดน้ำตาให้นางอย่างอ่อนโยน เหตุใดนางจึงร้องให้ในคืนเข้าหอกัน หรือเขาทำให้นางกลัว

"เปล่าหรอก ข้าเพียงแค่ดีใจ" นางฝืนยิ้มให้เขา นางก็ไม่ได้อยากร้องไห้ต่อหน้าซีซวน เพียงแต่นางกลับคิดว่าน่าเสียดายที่จูบนี้ไม่ได้มีนางคนเดียวที่ได้ครอบครอง

"ข้านึกว่าข้าทำให้เจ้ากลัว เจ้าไม่ต้องกลัวนะฮวาเอ๋อร์ของข้า ข้าจะรักและทะนุถนอมเจ้าที่สุด" พูดจบเขาก็จูบไปที่หน้าผากมนสวยของนาง หนิงฮวาทำได้เพียงหลับตาลงเบาๆข่มน้ำตาเอาไว้พลางคิดในใจว่า สักวันความรู้สึกแย่ๆนี้มันคงหายไป