บทที่ 5 พบคนรักของคนที่ต้องแต่งด้วย

บทที่ 5 พบคนรักของคนที่ต้องแต่งด้วย

เสียงดนตรีอ่อนโยนจากสายพิณในสวนหลวงด้านทิศตะวันออกของจวนเสนาบดีจ้าวดังคลอไหวไปกับสายลม หลานฮวาสวมชุดคลุมตัวยาวสีดำขลับ เดินทอดน่องอย่างสง่างามตามคำสั่งของผู้เป็นบิดาให้ไปพบว่าที่สามี คนที่จะต้องร่วมชีวิตด้วยหลังจากนี้ บุรุษที่พี่สาวของนางเคยถูกหมั้นหมายไว้กับเขา

ศาลาริมสระบัวในสวนด้านทิศตะวันออกของจวนเสนาบดีจ้าวในยามบ่ายคลุ้งไปด้วยกลิ่นบุปผาหอมจาง ๆ ดนตรีจากสายพิณดังแผ่วราวเลือนลางในความทรงจำ หลานฮวาเดินเข้าสู่ศาลาอย่างเงียบงัน สีหน้าเรียบนิ่งราวไม่มีอะไรในโลกนี้จะแตะต้องใจนางได้อีกแล้ว

บนม้านั่งหินในศาลา หญิงสาวผู้หนึ่งนั่งก้มหน้า เช็ดน้ำตาด้วยผ้าเช็ดหน้าปักลาย ‘หลานเมย’ บนขอบผืนอย่างบรรจง

หลานฮวาหยุดมองครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ “ผ้าเช็ดหน้าผืนนั้น เจ้าหยิบมาจากเรือนของหลานเมยสินะ”

หญิงสาวสะดุ้ง เงยหน้าขึ้นมองอย่างตกใจ

“เจ้า…หลานเมย”

หลานฮวายกยิ้มมุมปาก นิ่ง ไม่ตอบในทันที นางจ้องมองหญิงสาวผู้นั้น พลางมองเงาตนเองที่สะท้อนในสระ…เป็นเงาของผู้ที่ยังมีชีวิต แต่อีกคนกลับหายไปจากโลกนี้

ก่อนที่หลานฮวาจะทันได้พูดอะไร เสียงฝีเท้าหนักแน่นดังขึ้นจากอีกฟากของทางเดินก่อนร่างสูงในชุดทหารจะปรากฏตัว

“เจ้าอยู่ที่นี่เอง เสี่ยวหรัน…” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นเขาเดินเข้ามาใกล้ ชะงักกลางก้าวเมื่อเห็นใบหน้าที่เหมือนคนในความทรงจำ ก่อนจะหยุดชะงักทันทีที่สายตาของเขาปะทะเข้ากับดวงหน้าของหลานฮวา

เขาตัวแข็งไปชั่วขณะ ดวงตาสั่นไหวเหมือนเห็นผีจากอดีต

“…หลานเมย”

หลานฮวาเงยหน้าขึ้น ดวงตานิ่งสงบแต่แฝงแววเยาะหยันเล็กน้อย

“เจ้าจำข้าได้หรือ” นางถามเสียงเรียบ

บุรุษผู้นั้นมองนางนิ่ง คล้ายอยากยื่นมือออกไปแตะเพื่อพิสูจน์ว่าใช่หลานเมยจริงหรือไม่ แต่เขากลับชะงักเมื่อเห็นสีดำของอาภรณ์บนร่างนาง

หลานฮวาหัวเราะในลำคอ ดวงตาเยือกเย็นยิ่งกว่าสายน้ำในลำธารยามค่ำคืน

“…หลานเมย” เขาเอ่ยเสียงเบา ดวงตาเต็มไปด้วยความรู้สึกปั่นป่วน

หลานฮวาหันไปสบตาเขาโดยไม่หลบ “ไม่ใช่หลานเมย ข้าคือหลานฮวาน้องสาวฝาแฝดของนาง ท่านแม่ทัพ หากท่านคิดว่าข้าเป็นหลานเมย เช่นนั้นแสดงว่าท่านไม่รู้จักแม้กระทั่งคู่หมั้นของตนเองเลยกระมัง”

“แต่ว่า…หลานเมย…” เขาชะงัก สบตานางนิ่งงัน “ข้าได้ยินว่านาง…เสียแล้ว”

หลานฮวาแค่นหัวเราะอย่างเย็นชา ดวงตาทอประกายดุดันขึ้นเรื่อย ๆ

“เจ้าบอกว่า ได้ยิน เหตุใดเจ้าจึง ได้ยิน เหมือนคนอื่นทั่วไปเล่า ในเมื่อท่านคือบุตรชายแม่ทัพบูรพา ยศศักดิ์สูงส่ง อีกทั้งยังเป็นถึงแม่ทัพในราชสำนัก มิหนำซ้ำท่านคือผู้ที่หมั้นหมายกับหลานเมยพี่สาวข้า ท่านจะไม่รู้หรือว่าคู่หมั้นของท่านตายไปแล้ว”

คำถามของหลานฮวาเย็นเยียบและหนักแน่นจนแม้แต่นกในสระยังเงียบเสียงไปชั่วขณะ

ชายหนุ่มกัดฟันแน่น สองมือกำหมัดแน่นจนเส้นเลือดขึ้น

“…ข้า…” เขาเอ่ยเพียงคำเดียว

“หากท่านรักนางจริง ท่านคงไม่ใช่คนสุดท้ายในเมืองหลวงที่รู้ข่าวการตายของว่าที่ภรรยาตนเองหรอก หรือบางที…ท่านอาจแยกไม่ออกจริง ๆ” หลานฮวายกยิ้มเจือเย้ย “เพราะในใจของท่าน มีแต่เงาเขียวใต้กอไผ่เท่านั้น ไม่เคยมีใครเลยสักคนที่ท่านมองด้วยใจจริง ๆ”

บรรยากาศในศาลาริมสระเงียบสงัดลงอย่างน่าพิศวง แม้เสียงพิณจะยังแว่วอยู่ไกล ๆ แต่สำหรับคนทั้งสามที่อยู่ ณ ที่แห่งนี้…โลกทั้งใบกลับเหมือนหยุดหมุน

แม่ทัพหนุ่มเผชิญหน้ากับหลานฮวา ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความสับสนระคนปวดร้าว ภาพใบหน้าของหญิงสาวตรงหน้าทับซ้อนกับภาพในอดีตที่เขายังไม่อาจลืมเลือน

แต่ก่อนที่เขาจะเอ่ยอะไร หลานฮวากลับเอื้อนเอ่ยออกมาอีกครั้งด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบยิ่งกว่าคราไหน

“ข้ารู้ว่าท่านรู้สึกผิดกับจดหมายลาตายนั่น”

แม่ทัพหนุ่มชะงัก สีหน้าถึงกับซีดเผือด

“เจ้าหมายความว่า…” เขาเอ่ยเสียงแหบพร่า

“จดหมายนั้น…” หลานฮวาเอ่ยช้า ๆ คล้ายจะเฉือนหัวใจอีกฝ่ายทีละเส้น “ไม่ใช่ลายมือของพี่สาวข้า”

ความเงียบกระแทกลงราวกับสายฟ้าฟาด เสี่ยวหรันที่นั่งอยู่เงียบ ๆ ถึงกับตัวสั่น น้ำตาหยดลงบนผ้าเช็ดหน้าปักชื่อ ‘หลานเมย’ โดยไม่รู้ตัว

“นางตาย…แต่จดหมายนั้นถูกเขียนขึ้นภายหลัง” หลานฮวาเดินเข้าไปใกล้ทีละก้าว สายตาจ้องเขาแน่นิ่ง “มีคนจัดฉากให้ทุกอย่างดูเหมือนการฆ่าตัวตาย…และปล่อยให้คนทั้งเมืองหลวงเข้าใจว่านางเสียใจเพราะท่านมีสตรีอื่น”

“ไม่…” เขาก้าวถอยหนึ่งก้าว “เจ้ากำลังโกหก…”

“โกหก” นางหัวเราะเบา ๆ คล้ายเสียงสายลมกระทบกระจกน้ำแข็ง “ข้าขอถามเพียงคำเดียว ในจดหมายนั้น นางเขียนชื่อท่านว่าอะไร”

แม่ทัพหนุ่มนิ่งงันไปนาน ริมฝีปากขยับแต่ไร้เสียง

“ข้าเชื่อว่าท่านจำไม่ได้ เพราะชื่อที่เขียน…ไม่ใช่ชื่อของท่าน มิใช่หลางหานเจิ้ง” ดวงตาหลานฮวาฉายแววกราดเกรี้ยวแฝงด้วยความร้าวราน “ในจดหมายนั้นไม่มีชื่อใครเลยแม้แต่คนเดียว มีเพียงคำลอย ๆ ว่า ‘เขา’ กับ ‘นาง’ และ ‘ความผิดของข้า’…‘เขาจะฆ่าข้า’ ”

เงาสะท้อนในสระบัวคล้ายสั่นไหวตามอารมณ์ที่คุกรุ่น หลานฮวาหันหน้าออกไปมองผิวน้ำ ริมฝีปากเม้มแน่น

“นางไม่ใช่คนอ่อนแอ นางไม่เคยร้องไห้เพราะความรัก และนาง…ไม่เคยคิดจะแต่งกับท่านเลยด้วยซ้ำ”

แม่ทัพหนุ่มราวกับถูกซัดด้วยพายุอารมณ์ ใจของเขาหนักอึ้ง หลานฮวาหันกลับมา แววตาไม่แสดงความอ่อนโยนแม้แต่น้อย

“หากท่านรักใครจริง ๆ ท่านคงไม่ปล่อยให้นางตายโดยไม่มีแม้กระทั่งคำร่ำลา และที่สำคัญ…ท่านคงไม่ลืมว่าท่านหมั้นกับใคร”

หลานฮวาเอื้อมมือไปคว้าผ้าเช็ดหน้าจากมือเสี่ยวหรันอย่างรวดเร็ว ก่อนโยนมันลงในสระบัว น้ำสีใสกระเซ็นเล็กน้อย แล้วผ้าปักชื่อ ‘หลานเมย’ ก็ค่อย ๆ จมลงไปสู่ก้นสระ

“นี่คือการไว้ทุกข์ของข้า…ไม่ใช่ของพวกท่าน” นางกล่าวนิ่ง “และจงจำไว้ ข้าจะหาคนที่ฆ่าพี่สาวข้าให้พบ ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม…แม้จะต้องแหวกแผ่นฟ้าแผ่นดิน”

แม่ทัพหนุ่มยืนนิ่ง ราวกับร่างถูกตรึงไว้ด้วยห่วงโซ่ของความผิดและอดีต

เสียงพิณยังคงดังอยู่เบื้องหลัง แต่ครั้งนี้…กลับเหมือนบรรเลงให้กับคนตายมากกว่าคนเป็น