กลิ่นพิษบุปผา

บทนำ

ณ ค่ำคืนหนึ่งซึ่งดาวบนฟากฟ้าส่องแสงสลัว แสงจันทร์ทอดเงาเย็นเยียบลงบนเรือนร่างบอบบางของสตรีผู้กำลังเจ็บครรภ์ เสียงร้องแห่งความเจ็บปวดดังก้องในห้องไม้เก่า ๆ ก่อนที่เสียงร้องไห้ของชีวิตใหม่จะกรีดผ่านความเงียบสงัดนั้น

ทารกคนแรกคลอดออกมา พร้อมเสียงร้องสดใสดังพลิ้วไหว แววตากลมใสที่ลืมขึ้นครั้งแรกดูราวกับสะท้อนแสงดาว บรรดาผู้คนในเรือนต่างโห่ร้องยินดี กล่าวขานว่านางคือ “ดาวนำโชค” ที่จะนำความรุ่งเรืองและเกียรติยศสู่ตระกูล

แต่แล้ว… ทารกคนที่สองกลับคลอดตามออกมาพร้อมเสียงร้องแผ่วเบา และรอยปานประหลาดรูปดอกไม้มอดไหม้กลางแผ่นหลัง ดวงตาคู่นั้นมืดมัว ไร้แววความยินดี แทบจะในทันที… มีเสียงหวีดร้องจากแม่นมดังขึ้นอย่างตื่นตระหนก

“นั่นมัน… ดาวหายะนะ!”

ไม่มีแม้คำปลอบโยน ไม่มีแม้โอกาสได้ดูดดื่มน้ำนมจากอกของผู้ให้กำเนิด ทารกน้อยถูกพรากจากอกไปไกลแสนไกล ราวกับเป็นภาระที่ไม่อาจปล่อยให้อยู่ใกล้ผู้คนในเมืองหลวงได้

นางถูกส่งตัวไปยัง เขาพิษ ดินแดนห่างไกลที่ผู้คนต่างเล่าขานถึงสัตว์ประหลาด พิษร้าย และหมอยาเฒ่าผู้มีชีวิตอยู่เกินร้อยปี ผู้ที่เป็นทวดของพวกนาง ผู้ถูกลืมเลือนจากโลกภายนอก นางเติบโตท่ามกลางกลิ่นสมุนไพรคละคลุ้ง เลือดสัตว์ป่าติดปลายดาบ และตำราโอสถที่หนาเท่ากำแพงเมือง ชีวิตของนางไร้แสงสว่าง แต่กลับแหลมคมดั่งมีดที่ลับจนเงาวาว

ในขณะที่พี่สาวผู้เป็นดาวนำโชค เติบโตขึ้นท่ามกลางเสียงหัวเราะและสายตาชื่นชม ถูกห้อมล้อมด้วยผ้าแพรไหม ของหรูหรา และคำชมเชยตั้งแต่จำความได้ นางมีทุกสิ่งที่เด็กหญิงพึงปรารถนา รวมถึง บุรุษหนึ่งผู้เป็นคู่หมั้น ซึ่งครอบครัวจัดเตรียมให้ตั้งแต่วัยเยาว์

ทุกอย่างดูสมบูรณ์แบบ หากไม่มี “เรื่องนั้น” เกิดขึ้น…

ก่อนวันแต่งงานเพียงไม่นาน ดาวนำโชคผู้สว่างไสวกลับเลือกที่จะปลิดชีพตนเองใต้กิ่งหลิว เหลือทิ้งไว้เพียงจดหมายลาตายซึ่งเปื้อนคราบน้ำตา ประโยคสุดท้ายในจดหมายเขียนว่า

“หากเขารักข้า เขาคงไม่โอบกอดสตรีอื่นต่อหน้าข้า…คงมิหักหาญความรักที่ข้ามีต่อเขาถึงเพียงนี้”

และนับจากวันนั้น ชีวิตของดาวนำโชคผู้เคยเฉิดฉายก็เหลือเพียงเงา

ในขณะที่อีกคนหนึ่ง…

ดาวหายนะผู้ถูกลืม ผู้ถูกผลักไสจากอ้อมอกมารดากำลังเหยียบย่างลงจากเขาพิษเป็นครั้งแรกในรอบสิบแปดปี

นางมิใช่เด็กน้อยในผ้าอ้อมผืนเก่าอีกต่อไป

แต่เป็นหญิงสาวที่เติบโตมากับพิษยา เลือดสัตว์ และเงาแห่งความเกลียดชัง

โดยเฉพาะความเกลียดชังต่อผู้เป็นบิดา ผู้ผลักไสนางจากบ้านเกิด ผู้ตัดนางออกจากจวนหลังเดียวกันกับพี่สาวฝาแฝด

กลับกัน…

นางมิได้เกลียดมารดาผู้ให้กำเนิดแม้แต่น้อยเพราะนับตั้งแต่นางถูกพรากจากอกผู้เป็นแม่ ‘อนุจ้าว’ ตกเลือกเสียชีวิตในเวลาไม่นานและคงมิอาจเดาได้ยากเลยว่าใครเป็นแพะรับบาปในสายตาผู้คน

‘อนุจ้าวตกเลือกตาย เพราะให้กำเนิดดาวหายนะ’

“หึ…” เสียงเย้ยหยันลอดออกจากจมูกบาง

โชคดีที่สุดแล้วที่มารดานางยังพอมีแรงสุดท้ายอ้อนวอนให้คนรับใช้ที่ซื่อสัตย์พานางหนีขึ้นเขา มิฉะนั้น…ทารกที่เปื้อนคราบเลือดนั่น คงถูกฝังกลบใต้ดินอย่างไม่มีแม้แต่ป้ายไม้

วันนี้ ครอบครัวฝั่งบิดา กลับส่งคนมารับนางกลับไปยังเมืองหลวง อ้างสายเลือดและบุญคุณ ให้กลับไปในฐานะตัวแทนเจ้าสาวผู้คิดสั้นเพียงเพราะสามีในอนาคตมีจิตปฏิพัทธ์ต่อสตรีอื่น

สัญญาระหว่างสองตระกูลมิอาจล้มเลิกแม้เจ้าสาวจะเปลี่ยนหน้า แต่ตำแหน่ง…ยังต้องมีเจ้าของ

ในอกซ่อนยาพิษร้ายแรงที่กลั่นด้วยมือตนในแขนเสื้อมีมีดลับพร้อมปลิดชีวิตได้ทุกเมื่อ

และในใจ…เก็บงำความลับหนึ่งไว้