บทที่ 2 ยึดตัวตน

บทที่ 2 ยึดตัวตน

หลานฮวาเงยหน้ามองบิดาและแม่ใหญ่

แววตาเรียบสนิท ริมฝีปากยังคงยิ้มบาง…แต่ไร้ความอบอุ่น

“หากจะให้ข้าแต่งงานแทนพี่หลานเมย…”

“เช่นนั้น ทุกสิ่งที่เคยเป็น และกำลังจะเป็นของนางต้องเป็นของข้า”

เสียงของนางชัดเจน หนักแน่น ราวกับกำลังประกาศกลางห้องโถง ไม่มีวาจาใดของบิดาหรือแม่ใหญ่แทรกขึ้นมาได้ในขณะนั้น

แม้แต่สายตาของบ่าวไพร่ที่ยืนอยู่โดยรอบ ก็ยังต้องก้มหน้าหลบ

“ตั้งแต่เกิดมา ข้าไม่เคยได้แม้แต่หยาดน้ำนมจากมารดา ถูกส่งขึ้นเขา ถูกลืมเลือน…ในขณะที่หลานเมยได้ทุกอย่าง ทั้งความรัก ทั้งชื่อเสียง ทั้งเรือนทั้งหอ”

นางก้าวไปข้างหน้าอีกก้าว สายลมยามสายพัดชายอาภรณ์ให้โบกเบา เหมือนคำประกาศของนาง กำลังจารไว้ในฟากฟ้าเหนือจวน

“ในเมื่อพี่สาวตายไปแล้ว ตั้งแต่วันนี้ข้าจะรับทุกสิ่งของนางไว้ แม้แต่คนรับใช้ที่เคยดูแลนางก็ต้องมาดูแลข้า ในฐานะ…คนที่ยังมีชีวิตอยู่”

บิดานางอ้าปากเหมือนจะเอ่ยคำใดแต่ก็ไม่มีคำพูดใดหลุดรอดออกมาทัน แม่ใหญ่ก็เพียงบีบพัดในมือแน่นเล็กน้อย ดวงตาฉายแววไม่สบอารมณ์ แต่ก็จำต้องกลบเกลื่อนด้วยรอยยิ้ม

“ได้สิ เอาอย่างเจ้าว่าเลย เดี๋ยวพ่อจัดการให้”

เรือนเมฆขาว คือชื่อที่จารึกไว้หน้าประตูไม้ฉลุลายงาม เรือนที่สร้างแยกออกมาจากส่วนในของจวน ถูกจัดไว้ให้เป็นที่อยู่ของ หลานเมย หลังแต่งออก

แม้เจ้าของเรือนจะสิ้นลมหายใจไปแล้ว แต่ภายในกลับยังคงถูกดูแลอย่างดีทุกอย่างดูเหมือนถูกแช่แข็งไว้ในเวลา…ไม่เปลี่ยนแปลงแม้แต่น้อย

“คุณหนูโปรดเข้าด้านในเถอะเจ้าค่ะ บ่าวจะให้สาวใช้ช่วยจัดเสื้อผ้า” เสียงนางปั้นหน้ายิ้มของสาวใช้คนหนึ่งดังขึ้น

หลานฮวาเพียงพยักหน้า แล้วก้าวข้ามธรณีเรือนด้วยฝีเท้านิ่งเรียบ ทันทีที่ประตูกระดกเปิดออก…กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของบุปผาแห้งจากเครื่องหอมยังไม่จาง

ม่านโปร่งสีเงินแขวนอยู่เหนือเตียงมุก

ชุดเจ้าสาวสีแดงลายปักดอกเหมยวางไว้เรียบร้อยบนหีบงาช้างด้านข้างลวดลายบนผ้างดงามเกินจะเปลี่ยนแปลง…เพราะถูกสั่งตัดมาพอดีสำหรับ หลานเมย

หลานฮวากวาดตามองไปโดยรอบในใจของนางหาได้อ่อนไหว…ตรงกันข้ามหัวใจกลับยิ่งแข็งกระด้างแน่นหนัก เมื่อมองเข้าไปในตู้เสื้อผ้าเห็นเพียงชุดสีชมพูดกลีบดอกบัว

“ตั้งแต่วันนี้ที่นี่จะเป็นของข้าทุกฝืนผ้า ทุกหยกงาม ทุกคำปักชื่อ…จงกลายเป็นของหลานฮวา”

นางยื่นมือไปแตะเบา ๆ ที่ขอบหีบแต่ก่อนที่ปลายนิ้วจะสัมผัส ผ้าม่านบาง ๆ ข้างเตียงกลับพลิ้วไหว สายตาของนางพลันเหลือบไปเห็นซองจดหมายผืนหนึ่งซ่อนอยู่ระหว่างรอยแยกของเบาะรองนั่งกับพนักเตียง

“เจ้าไปได้แล้ว” นางเอ่ยไล่สาวใช้คนสนิทนามว่าซูซูที่เคยรับใช้หลานเมย หลานฮวาเลือกใช้คนเก่าของหลานเมย นั่นก็เพราะนางไม่รู้ว่าเกิดสิ่งใดขึ้นกันแน่ หลานฮวาไม่ไว้ใจผู้ใด แม้แต่คนที่หลานเมยใกล้ชิดมากที่สุด คนที่ใกล้ชิดอาจจะเป็นคนที่แทงข้างหลัง อาจจะเป็นคนของพวกนั้น

หลังจากประตูเรือนถูกปิดลง นางเงียหูฟังจนแน่ใจแล้ว่าไม่มีผู้ใดอยู่บริเวณนี้หลานฮวาค่อย ๆ หยิบมันออกมา

แผ่นกระดาษบางเบามีตัวอักษรที่เขียนด้วยลายมืออ่อนหวาน