บทที่ 4 - สมทบค่าดอกเบี้ย

‘เอ๊ะ! นี่พ่อเป็นคนบ้านไหน ไยไม่รู้เรื่องรู้ราว ลูกสาวหลานสาวบ้านไหนที่เอาที่ทางไปวางกู้เงิน โตขึ้นหน่อยก็ต้องไปขัดดอกที่เรือนกำนันกันทั้งนั้นนั่นแหละ แต่ถ้าเป็นลูกชายก็ต้องไปใช้แรงงาน ทั้งทำนาทำสวน หรือไม่ก็ต้องมาเป็นเบ้ไอ้พวกที่มาคอยเก็บดอกให้กำนัน แล้วหน้าตาอย่างอีนวลมันจะเหลือรึ กำนันก็ให้พวกไอ้นาทเทียวไร้เทียวขื่ออยู่ตลอด นี่ถ้าพวกมันไม่มาเก็บดอกที่ตลาด โน่นมันก็ไปดักที่เรือน มันว่ากำนันท่านอยากได้อีนวลเป็นเมียจะตายไป ติดที่อีนวลมันหาสตางค์ส่งดอกได้ทุกวี่วันนั่นแหละ กำนันก็เลยเร่งไม่ได้’

ป้าแม่ค้าที่พูดเหมือนหมั่นไส้แม่นวล แต่ปานกลับรับรู้ได้ถึงความเห็นใจ

‘ป้าก็เลยตั้งใจปล่อยให้แม่นวลขายหมดก่อน ป้าถึงจะขาย ใช่ไหมจ๊ะ’

‘แหม... พ่อพูดดี จะว่าอย่างนั้นก็ได้ แต่ป้าน่ะก็อยากให้มันขายให้หมดทุกวันนั่นแหละ ป้ารอได้ กว่าตลาดจะวายก็สาย อีนวลมันขายเร็วมันก็กลับบ้านเร็ว’

‘แม่น้อย หวังครองตลาดสายคนเดียวก็บอกพ่อหนุ่มไปเถอะ ไม่ต้องทำทีเป็นเห็นใจอีนวลมันเลย’

‘แล้วแกเลี่ยงได้เรอะตาแก้ว จะให้ข้าไปร้องแรกแหกกระเชอแข่งกับอีนวลมันไหมเล่า’

‘อย่าเลย ข้ากลัวจะขายไปไม่ได้ไปอีกฝนหนึ่ง’

ป้าแม่ค้ามองค้อนผัวทำปากขมุบขมิบก่อนจะหันมาหาเขา

‘โน่นพ่อหนุ่ม หอยอีนวลยังเหลืออยู่ พ่อไปช่วยมันซื้อเร็ว มันจะได้กลับๆ ไปสักที ป้าจะได้ขายบ้าง’

ไม่ต้องรอให้บอกซ้ำเพราะปานเองก็อยากเข้าไปเห็นหน้าตาแม่ค้าคนสวยใกล้ๆ อยู่แล้ว และก็อยากรู้ด้วยว่าคนของกำนันเดชมาเก็บดอกเบี้ยต่อวันเท่าไร แล้วมาตอนไหน

ตอนนี้เขารู้แล้วว่าคนที่จะให้คำตอบเรื่องกำนันได้ดีที่สุดก็คือแม่ค้าปลาคนนี้ เพราะถ้าแม่นวลทำทุกอย่างเพื่อยื้อเวลาจากกำนัน หล่อนย่อมช่วยเขา และหากหล่อนเต็มใจช่วย เขาเองก็พร้อมจะช่วยหล่อนทุกทางที่ทำได้

“เหลือแค่หอยกองเดียวแล้วจ้ะพี่ พี่รับเลยไหมจ๊ะ”

นวลที่หยิบจับข้าวของให้เป็นระเบียบร้องถามเมื่อเห็นท่อนขาของผู้ชายยืนอยู่ด้านหน้าแผงปลา เพราะกลเม็ดในการค้าขาย ไม่ว่าหล่อนจะแนะนำอะไร ลูกค้าหนุ่มและไม่หนุ่มทั้งหลายก็พากันซื้อจนหมด ไม่เคยมีใครปฏิเสธ แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมองลูกค้า และได้สบสายตา ก็เป็นนวลเองที่เบิกตากว้าง อ้าปากค้าง ก่อนจะรีบปรับให้เป็นปกติเร็วที่สุด

“ขายยังไงเล่าแม่ค้า”

“กองนี้ห้าสตางค์จ้ะ เหลือกองสุดท้าย ตัวมันเล็กหน่อย เพราะไอ้ที่กองโตๆ ก็ขายหมดแล้ว พี่รับเลยนะจ๊ะ”

ปานยิ้มน้อยๆ ในสีหน้า ตามองกองหอย ไม่ได้มองหน้าแม่ค้า เพราะอาการตกประหม่าของหล่อนเมื่อครู่ เขาเองก็รู้สึกเช่นกัน ตาสบตากันแบบนั้น ก่อเกิดอาการวูบวาบแบบนี้ ไม่เคยสักครั้งที่จะเกิดกับใคร

แต่ถ้าไม่มองตอนนี้ เขาคงขาดทุนแน่

ดวงตาคมเข้มค่อยๆ เหลือบขึ้นมองแม่ค้าชื่อนวล ผู้มีใบหน้านวลแฉล้ม เห็นไกลว่างามมาก ใกล้ระยะนี้ยิ่งงามจัด หากจะบอกว่านี่คือสาเหตุที่ทำให้หล่อนต้องหาเงินจ่ายดอกเบี้ยให้ครบในทุกวัน เขาก็จะเชื่อ เพราะหากขาดไปสักวันเดียว ผู้ชายที่ไหนจะไม่เรียกหล่อนไปขัดดอกกันเล่า

โดยเฉพาะน้ำเสียงใสกล้าต่อปากต่อคำ ที่แม้จะประหม่าแต่หล่อนก็ไม่วายจะขายของแบบมัดมือชก ไม่ถามเขาสักคำว่าจะเอาไหม แต่หล่อนกลับบอกว่า ‘รับเลยนะ’

“ห้าสตางค์ ได้กำไรรึ”

เสียงทุ้มนุ่มเจือไปด้วยความเห็นใจและอ่อนโยนทำให้ขอบตาร้อนผ่าว น้ำตารื้นขึ้นดื้อๆ จนนวลต้องเป่าปากเบาๆ พร้อมกะพริบตาถี่ พยายามไม่ให้ตารินไหล เพราะจังหวะน้ำเสียงแบบนี้ ตั้งแต่จำความได้ก็มีแค่พ่อเท่านั้น ที่พูดกับหล่อนได้อ่อนโยนถึงเพียงนี้

คิดดังนั้นรอยยิ้มหวานจึงระบายไปทั่วใบหน้า ดวงตาคมสวยมองสบสายตาชายร่างสูงใหญ่กว่าชายใดในหมู่บ้านที่หล่อนเคยเห็น

“พอได้จ้ะพี่ เหลือกองสุดท้ายแล้วด้วย ไม่มีให้พี่เลือกเทียบ ของขายหมดเร็ว ฉันก็จะได้กลับบ้านเร็วด้วย แล้วนี่พี่มีอะไรมาใส่หรือเปล่าล่ะจ๊ะ ถ้าไม่มีฉันจะห่อให้”

นวลถามไปมองไป เมื่อไม่เห็นว่าเขาจะถือตะกร้าถือข้องมาด้วย หล่อนจึงเอี้ยวตัวไปหยิบกะหลัวขนาดย่อมขึ้นมาวางบนแผง จากนั้นวางใบตองลงไปรองก้น มือน้อยกอบหอยขมใส่ไป เอื้อมหยิบลูกมะกรูดมาเฉือนเอาแต่ผิว พร้อมทั้งใส่ใบมะกรูดและตะไคร้หั่นท่อนลงไปด้วย จากนั้นก็วางใบตองปิดไปอีกชั้น

“กะหลัวนี้ฉันให้พี่ยืมก่อน คราวหน้าพี่มาตลาด พี่ค่อยเอามาคืนฉันนะ ฉันใส่มะกรูดกับตะไคร้ไปให้ด้วย เผื่อพี่ไปซื้อของอย่างอื่นจะได้ไม่คาว”

ปานรับกะหลัวใส่หอยมาพร้อมกับยื่นสตางค์ให้ แต่กิริยาหย่อนสตางค์ใส่ฝ่ามือชนิดที่ปลายนิ้วไม่ได้แตะกันสักนิด ก็ทำให้นวลยิ้มน้อยๆ ด้วยไม่เคยมีเลยที่ลูกค้าชายคนไหนจะพลาดสัมผัสมือหล่อน ในช่วงจังหวะนี้ที่หล่อนจะเปลืองตัว แต่ก็ถือว่าแค่มือ ไม่ได้นักหนาอันใด

แต่น้ำหนักเหรียญก็ทำให้หัวคิ้วมุ่น นวลมองเหรียญในมือก่อนจะมองคนตรงหน้า

“แค่ห้าสตางค์จ้ะพี่” นับเหรียญที่เกินแล้วยื่นให้

“ไม่เป็นไร ฉันให้สิบสตางค์เลย ถือว่าช่วยสมทบเป็นค่าดอกเบี้ยที่แม่นวลจะต้องจ่ายให้กับกำนันก็แล้วกัน”