บทที่ 2 - สดแค่ปลา แต่ไม่สดใจ

ยามนั้นคุณพระให้เขานำข่าวจากทางนี้ไปส่งที่พระนครฯ จึงไม่ได้อยู่ร่วมในเหตุการณ์ แต่เจ้าเข้มมันเล่าว่า แม่จันทร์กล้าหาญมากที่มาขอให้คุณพระท่านช่วยจนเกิดเหตุบุพเพฯ ได้ตกล่องปล่องชิ้นกลายเป็นเมียของคุณพระ แต่จะให้แม่จันทร์มาเป็นพยานนั้นคงไม่ได้ เพราะเหตุที่จะเป็นพยานมีหลักฐานนั้นยังไม่ได้เกิดขึ้น

ด้วยแม่จันทร์รู้ตัวว่าพ่อแม่ไม่มีกำลังส่งดอกเบี้ย จนกำนันยื่นคำขาดว่าต้องส่งลูกไปขัดดอก ซึ่งลูกที่เหลืออยู่เรือนก็มีตัวแม่จันทร์และเจ้าจ้อยน้องชาย ดังนั้นคนที่ต้องไปก่อนก็คือแม่จันทร์อย่างแน่นอน และหน้าตาสะสวยแบบนั้น หากไปถึงเรือนกำนันคงไม่รอดเงื้อมมือไปได้

เมื่อคุณพระนพยื่นมือเข้าช่วยจนไถ่ที่นาคืนได้สำเร็จ จึงไม่มีมูลเหตุจะเอาผิดกำนัน เพราะเป็นหนี้ย่อมต้องใช้คืนนั้นถูกต้องแล้ว แทนที่จะเอาผิดกำนัน เรื่องอาจจะกลับกลายเป็นว่ากำนันเอื้อเฟื้อให้ลูกบ้านหยิบยืมเงินไปเสียอีก

จึงมีเพียงพวกเขาต้องหาคนที่มีใจร่วมกันต่อไป

“เช่นนั้นเราเข้าไปดูกันพี่ ดูสิว่าถ้ามันเจอเราทั้งเช้าทั้งเย็น มันจะหาทางไปเก็บดอกเก็บผลกับชาวบ้านยังไงได้อีก”

“แยกกันไปพ่อเปลว พ่อเปลวไปทางด้านซ้าย ส่วนพี่จะไปทางด้านขวา”

“ได้จ้ะพี่”

“วนสักรอบแล้วมาเจอกันที่ท่าน้ำ”

เปลวพยักหน้าให้พี่ชาย ดวงตาแกล้วกล้าบ่งบอกถึงความมั่นใจมองสบกัน ก่อนจะแยกย้ายไปตามที่พี่ชายสั่งการ

เมื่อเห็นน้องชายเดินปะปนไปกับชาวบ้านที่มาจับจ่ายซื้อกับข้าวยามเช้า ดวงตาคมเข้มจึงมองไปยังเส้นทางของเขา

ผู้คนดูหนาตาขึ้นทั้งชายหญิง ทั้งสูงวัย และหนุ่มสาว ต่างเดินถือตะกร้า หรือไม่ก็ก้าวขึ้นจากลำเรือ บ้างก็ไปทางซ้ายและมีมากที่ไปทางขวา เพราะจากที่เห็น ด้านขวานี้จะเป็นของสด จำพวกเป็ด ไก่ ปลา

ปานกระชับผ้าขาวม้าขึ้นอำพรางใบหน้าให้เห็นแค่ครึ่งหน้า เพื่อไม่ให้เป็นจุดสังเกตก่อนจะเดินตรงไป

เลี้ยงเจ๊าะแจ๊ะจอแจของชาวบ้านที่มาจับจ่ายซื้อหากับข้าวกับปลาในยามเช้า รวมทั้งเสียงของพ่อค้าแม่ขายที่ตะโกนเรียกให้ลูกค้าซื้อของ ดังขึ้นแบบไม่มีใครยอมใคร แต่กลับมีเสียงหนึ่งที่ดังกว่าใครเพื่อน

เสียงหวานใสที่ทำให้คนเดินผ่านไปผ่านมาต้องหยุดมอง เพราะเสียงดังฟังชัดดูออดอ้อนแบบนั้น บ่งบอกว่าเป็นคนสาว และย่อมต้องสวยมาก และก็เป็นจริงดังคิด

แม่ค้า ‘สาว’ และ ‘สวย’ มีน้ำเสียงไพเราะน่าฟัง ช่างจ๊ะ ช่างจ๋า ช่างจำนรรจา เรียกลูกค้าไปพลาง โปรยยิ้มไปพลาง ไม่ว่าใครเดินผ่าน หล่อนก็กวักมือเรียก พร้อมออดอ้อนให้เข้ามาช่วยซื้อของ และที่เห็นยืนอออยู่หน้าร้านขายปลา ก็มีทั้งหนุ่มน้อย หนุ่มใหญ่ และไม่หนุ่มแล้ว ต่างแย่งกันเป็นลูกค้า

“เร่เข้ามาจ้า เร่เข้ามา ปลาสดๆ ทั้งนั้นจ้ะ สดกว่านี้ก็ต้องไปจับเองในคลองแล้วนะจ๊ะ กุ้งก็มี หอยก็มี ปลาก็มี แล้วแต่พ่อจ๋าแม่จ๋าอยากจะกินสิ่งไหน น้องนวลก็มีให้ทั้งหมดจ้า เอ้า! เร่เข้ามาจ้า เร่เข้ามา พี่จ๊ะ! พี่จ๋า... พี่ชายเอาอะไรดีจ๊ะ น้องนวลจะเลือกตัวอวบๆ ใหญ่ให้เลยจ้ะ แล้วพี่ล่ะจ้ะเอาอะไร อุ๊ย! น้องนวลนี่ ไม่น่าลืมง่าย เมื่อวานพี่บอกจะเอากุ้งนี่นา รอประเดี๋ยวนะจ๊ะพี่จ๋า ให้น้องนวลขายให้เจ้านี้ก่อนนะจ๊ะ น้องนวลจะเลือกกุ้งตัวใหญ่ มันจุกๆ ให้พี่สักสามตัว”

“กุ้งตัวละเท่าไรจ๊ะ แม่ค้าหน้าหวาน”

“ห้าสตางค์จ้ะพี่จ๋า”

“แล้วปลานี่ล่ะจ๊ะขายยังไง”

“ช่อนเล็กตัวละสิบสตางค์ ไอ้ช่อนใหญ่สิบห้าสตางค์จ้ะพี่”

“พี่เอาตัวเล็กสาม”

“ขอบใจจ้ะ ฉันคิดพี่สามตัวยี่สิบห้าสตางค์นะจ๊ะ”

แม่ค้าพูดเพราะ ส่งรอยยิ้มหวานสุดๆ ให้กับลูกค้าหนุ่มใหญ่ พร้อมเอื้อมมือไปรับสตางค์ ก่อนจะจับปลาใส่ข้องที่ลูกค้าเตรียมมาด้วย จากนั้นก็ขอบอกขอบใจ พริบตาก็หันไปตอบรับลูกค้ารายใหม่ เรียกได้ว่ารอยยิ้มไม่ได้ขาดจากใบหน้า เสียงหวานไม่ได้ขาดหาย และมือก็ไม่เว้นที่จะหยิบจับปลา กุ้ง หอย ใส่ข้องพร้อมรับสตางค์

ปานเองถึงกับเผลอยิ้มออกมา เพราะแม่ค้าหน้าหวานน่ามองจริงๆ อีกทั้งลีลาการค้าขายก็จัดได้ว่าเด็ด เพราะแค่ไม่นานที่เขายืนอยู่ตรงนี้ ปลาหน้าแผงของแม่ค้าคนสวยก็แทบจะหมดอยู่แล้ว แต่คงไม่ดีกับแม่ค้าพ่อค้าแผงตรงกันข้ามแน่ เพราะสายตาเคืองๆ มองค้อนมันบ่งบอก

“พ่อหนุ่ม! จะซื้อปลากุ้งหอยของอีนวลมันอีกคนไหมล่ะ รีบหน่อยนะ เดี๋ยวจะหมดซะก่อน”

“ใช่! เพราะถ้าขืนพ่อช้าชัก พ่อคงต้องได้กินปลาแก่ๆ ที่แผงของฉันแทนแล้วล่ะ”

เสียงทักแบบสะบัดๆ ของพ่อค้าแม่ค้าแผงที่เขายืนอยู่ด้านข้าง ทำให้ปานยิ้มน้อยๆ ก่อนจะขยับเข้าไปยืนหน้าแผงขายปลาซึ่งอยู่ฝั่งตรงกันข้ามกับแผงแม่ค้าหน้าสวยที่มีชื่อว่า ‘นวล’

“ทำไมป้าไม่เรียกลูกค้าเหมือนแม่ค้าแผงนั้นบ้างล่ะจ๊ะ ฉันว่าดีนะ เรียกลูกค้าแบบนี้ ลูกค้าจะได้รู้ว่าที่ร้านมีปลาอะไรบ้าง หรือมีกุ้ง หอย มากมายแค่ไหน ลูกค้าก็จะได้สนใจซื้อยังไงล่ะ”

“ตะโกนน่ะพอได้นะพ่อ แต่จะให้ขายดีแบบอีนวลมันคงไม่ได้หรอก นี่ถ้าป้าย้อนเวลาไปได้สักสิบปียี่สิบปี สิบอีนวลก็สู้ป้าไม่ได้แน่ แต่ตอนเนี้ย! ไอ้เรามันต้องยอมรับ สังขารมันไม่เที่ยงแท้ ใครเล่าจะอยากกินกุ้งปลาหอยแก่ๆ ลูกค้าก็ต้องอยากกินกุ้งปลาหอยสดๆ สาวๆ มากกว่านั่นล่ะ พ่อหนุ่มจะซื้อก็รีบไปซื้อเถอะ ประเดี๋ยวจะไม่ทันเอานะ”

“ไม่ทันก็ไม่เป็นไรจ้ะ ฉันมาซื้อปลาสดกุ้งสด ซื้อร้านไหนก็ได้ ของป้าก็สดดีนี่จ๊ะ”

“มันสดแค่ปลา แต่คงไม่สดใจ”

“เช่นนั้นฉันควรซื้อปลาสดๆ หรือควรซื้อปลาจากแม่ค้าคนสวยกันแน่จ๊ะ”

ปานถามไปแบบยิ้มๆ ต้องการให้แม่ค้าสูงวัยอารมณ์ดี แต่ก็เห็นด้วยที่ว่าเป็นใครก็คงอยากซื้อกุ้งหอยปูปลากับแม่ค้าหน้าสวยมากกว่าแม่ค้าหน้าคว่ำเป็นแน่