บทที่ 2 - อีจันทร์มันมาอีกแล้ว

‘คุณแก้วตา หลานสาวของกำนันดูจะชอบคุณพระอยู่มากนะขอรับ คุณเหมยฮัว ลูกสาวเถ้าแก่ย้งก็ดูจะมีใจ และไหนจะยังคุณกำไล ลูกสาวคุณหลวงเทพนั่นก็...’

‘พูดมากจริงเจ้าเข้ม ที่ข้าบอกไปทั้งหมด ไม่ได้สำเหนียกเข้าหัวเอ็งเลยใช่ไหม อย่างนั้นก็เก็บผ้าผ่อนกลับไปพระนครไป’

‘โธ่... คุณพระขอรับ เข้มหวังดี นานแล้วนะขอรับ’

‘อย่าสู่รู้เรื่องของข้า’

แว่วเสียงเข้มๆ ดุๆ ยังคงกังวาน

สันหลังให้เสียววาบๆ เพราะเกรงว่าจะถูกดุเหมือนเช่นทุกครั้งที่เอ่ยเรื่องนี้ แต่มันก็ไม่เข็ดไม่หลาบจำสักที ได้แต่ท่องไว้ว่าก็ถ้าครั้งนี้ทำสำเร็จ มันก็จะจำไว้ว่ามันเป็นบ่าวที่ดี ที่ทำให้เจ้านายสำราญกายสำราญใจได้ แถมยังได้เป็นคนดี ได้ช่วยเหลือคนตกทุกข์ได้ยากอีกด้วย

ดวงตาคมเข้มดูดุดันยังมองเอกสารในมืออย่างพินิจพิเคราะห์ พลางจดบางอย่างในสมุดด้านข้าง สีหน้าเคร่งเครียดดังเช่นทุกวัน แต่มันก็ยังกล้าเอาเรื่องมากวนใจท่าน ด้วยหวังว่าเรื่องกวนใจในวันนี้จะส่งผลดีกับใครหลายๆ คน อย่างน้อยก็ใครบางคนที่กำลังรอคำตอบแบบใจจอจ่ออยู่ที่หัวกระไดท่าน้ำ

“จะพูดอะไรก็พูดมาเจ้าเข้ม มัวแต่พิรี้พิไร”

“เอ่อ... คุณพระขอรับ”

เข้มสะดุ้งเล็กน้อย เพราะเสียงดุเช่นนั้นยิ่งทำให้มันปากหนักมากขึ้นไปอีก

“ถ้าเอ็งไม่อยากพูดก็ไปเสียให้ไกลๆ อย่ามาทำให้ข้าเสียสมาธิ”

แม้จะกล่าวแบบเนิบๆ แต่เสียงห้าวที่เต็มไปด้วยอำนาจ เจ้าเข้มก็รู้ว่านั่นคือความเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นท่านคงไม่เป็นที่ยำเกรงของเหล่าข้าราชการในกรมกองเป็นแน่

ร่างสันทัดจึงค่อยๆ เคลื่อนออกจากมุมเสา สาวเท้าเร็วรี่แต่เงียบกริบตรงไปยังตำแหน่งที่ท่านเจ้าของเรือนนั่งอยู่ในทันที

“ว่าไง จะพูดอะไรก็พูดมา ถ้าขืนเอ็งชักช้า ข้าก็จะไม่ฟังเอ็ง”

“ขอรับคุณพระ”

“ขอรับว่ายังไง”

“เอ่อ…”

“ไอ้เข้ม!”

“พูดแล้วขอรับ! พูดแล้วขอรับ!”

ดวงตาคมกร้าวที่ตวัดมองมาแบบหงุดหงิดทำให้เข้มละล่ำละลักปากคอสั่น แต่เมื่อเห็นคุณพระท่านหลุบตามองเอกสารในมืออย่างไม่ถือสา มันจึงรวบรวมความกล้าและพูดออกไปให้เร็วที่สุด

“อีจันทร์มันมาอีกแล้วขอรับ”

สายตาที่ไล่มองไปตามตัวหนังสือชะงักเมื่อนึกถึงคนที่จะเข้มบอก ดวงตาที่พยายามปรับให้เป็นปกติเมื่อถูกเจ้าเข้มก่อกวน ราวกับจะคุกรุ่นขึ้นมาอีกครั้งจนได้ พลางพ่นลมออกจากปากเบาๆ เพื่อผ่อนระบายความไม่พอใจให้ลดน้อยถอยลงมากที่สุด บอกตัวเองว่าเขาไม่ใช่คนที่จะโมโหอีกคนแล้วมาพาลพาโลอีกคน

แต่เจ้าเข้มก็น่าโมโหไม่น้อยไม่ใช่หรือ

“มาแล้วยังไง”

“มัน... เอ่อ... อีจันทร์มันว่ามันเดือดร้อนมากขอรับ ขอให้มันพบคุณพระสักครั้ง มันอยากอ้อนวอนคุณพระด้วยตัวเอง”

นี่ล่ะที่เขาว่าเจ้าเข้มมันน่าโมโหไม่น้อย เพราะบอกสิบรอบ เจ้าเข้มก็ไม่จำ

“ก็ถ้าเดือดร้อนมากขนาดนั้น ทำไมเอ็งไม่รับมันไว้เสียเองเล่า เอ็งจะเทียวไล้เทียวขื่อกับข้าทำไม หรือที่ข้าพูดไป เอ็งไม่ได้สำเหนียกเลยสักนิด ถ้าเป็นอย่างนั้นเอ็งก็เก็บข้าวของกลับพระนครฯ ไป แล้วไปให้ไอ้เชี่ยวมันลงมาอยู่แทน”

“โธ่! คุณพระขอรับ อย่าล้อเข้มเล่นแบบนี้สิขอรับ เข้มเองก็ลำบากใจ”

นพจำต้องวางเอกสารในมือและผินร่างมามองเจ้าเข้มที่คุกเข่าอยู่เบื้องหน้า

ใบหน้าหล่อเหลาผิดแผลกไปจากชายชาวสยามโดยทั่วไปจ้องเขม็งไปยังบ่าวรับใช้ติดสอยห้อยตามกันมาตั้งแต่พระนคร ทั้งเข้มยังเป็นลูกบ่าวในเรือนเจ้าคุณพ่อ เท่ากับว่าเขาก็เห็นเจ้าเข้มมาตั้งแต่อ้อนแต่ออก ที่ดุเพราะต้องให้เกรงกันไว้ แต่ก็ไม่ได้ใจร้ายจะให้มันกลับพระนครจริงดอก เพราะใครเล่าจะรู้ใจเขาเท่ามันคงไม่มี

แต่ที่ร้ายคือเจ้าเข้มมันรู้ใจเขามากเกินไป รู้ไปเสียทุกเรื่อง แม้แต่ความกระหายแบบชายชาตรีมันก็ยังรู้ มันถึงได้ทำตัวเจ้ากี้เจ้าการ ไม่ยอมเด็ดขาดกับเด็กสาวที่มีชื่อว่าจันทร์คนนั้น

จริงอยู่ว่าไกลบ้านแบบนี้ ‘ของคาวของหวาน’ ก็ขาดแคลน และแม้จะมีผู้มาประเคนถึงปาก เขาก็เคี้ยวไม่ได้ ด้วยรู้จักตัวเองดีกว่าใคร ว่าถ้าของนั้นอร่อยถูกปาก คงเลิกกินเลิกเคี้ยวได้ยาก และนั่นจะเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาดครั้งใหญ่หลวง เพราะจะส่งผลให้ทุกสิ่งที่ตั้งใจมาจัดการถูกฉุดกระชากให้พังทลายเพราะความใคร่ไร้ที่สิ้นสุด

จะว่าไอ้เข้มมันรู้ใจเขาไปเสียทุกอย่าง ก็คงจะไม่ใช่ทั้งหมด เพราะมันดันไม่รู้ว่าหากเคี้ยวไปแล้ว เขาจะหยุดไม่ได้

ก็ ‘ความใคร่ไร้ที่สิ้นสุด’

ดวงตาคมจ้องหน้าเจ้าเข้มเขม็ง เพราะเขาบอกมันกี่สิบครั้งแล้วว่าไม่ให้นำเรื่องแม่คนนี้มาคุยให้ฟังอีก มาก็ให้ไล่หนีไปเสีย แต่นี่มันไม่ได้ฟังเขาเลย

“ข้าสั่งเอ็งไว้อย่างไร ไอ้เข้ม”

“ขอรับ... เข้มรู้ขอรับ แต่คราวนี้อีจันทร์มันว่ามันเดือดร้อนหนักจริงๆ นะขอรับ”

“ใครๆ ก็เดือดร้อนไม่ใช่รึ แต่ข้าไม่เห็นว่าเอ็งจะกระตือรือร้นเป็นทนายหน้าหอให้ใครขนาดนี้”

“ก็แหม... คุณพระขอรับ อีจันทร์มันก็ไม่ได้เป็นคนของใคร ไม่ได้เป็นลูกหลานกำนัน ไม่ได้เป็นลูกพ่อค้ามีเงิน ไม่ได้เป็นลูกขุนน้ำขุนนางด้วย มันก็แค่ลูกสาวชาวนาชาวบ้าน มันเดือดร้อนหนัก มันก็เลยมาขอพึ่งใบบุญท่าน และ เข้มก็แค่... แค่อยากให้คุณพระผ่อนคลายบ้าง ก็เท่านั้นขอรับ”