บทที่ 5 ผู้ได้ครอบครอง

เสี่ยวเอ้อและอาหลานช่วยกันเก็บกระดาษคำตอบจากคุณชายทุกท่าน แล้วเอามาให้จ้าวซินหยานที่นั่งรออยู่ สาวงามอ่านคำตอบบนกระดาษอย่างละเอียดทีละแผ่น ท่ามกลางเจ้าของคำตอบที่กำลังลุ้นอย่างใจจดใจจ่อ

นางอ่านมาถึงกระดาษแผ่นสุดท้าย แล้วก็วางลงบนกองกระดาษคำตอบเช่นเดิม รอยยิ้มหวานยวนเย้าระบายทั่วใบหน้า คุณชายทั้งหลายที่ได้มองต่างเนื้อตัวอ่อนระทวยแทบสิ้นใจ

“ซินหยานอ่านคำตอบครบทุกคนแล้ว” นางเว้นระยะการพูดครู่หนึ่ง เพื่อรอดูอาการของบรรดาเหล่าคุณชายทั้งหลาย เมื่อเห็นบุรุษแต่ละคนลุ้นจนแทบนั่งไม่ติด ก็ทำเอานึกขำอยู่ในใจ

“มีคุณชายที่ตอบถูกทั้งหมดห้าท่านเจ้าค่ะ” ซินหยานกล่าวแล้วก็ปรายสายตาไปมองจางเฟยเจิน จากที่แสดงออกว่ามีความมั่นใจเต็มเปี่ยม แต่ตอนนี้สีหน้าของเขาไม่สู้ดีนัก

“แต่มีคุณชายเพียงหนึ่งท่าน ที่ในกระดาษคำตอบเขียนเพียงคำตอบเดียวเจ้าค่ะ”

คำพูดนี้ของจ้าวซินหยาน ทำให้เฟยเจินที่สีหน้าเป็นกังวลเริ่มกลับมีรอยยิ้มอีกครั้ง หากเป็นเช่นนั้น อย่างไรผู้ชนะการประมูลในคืนนี้จะต้องเป็นเขาอย่างแน่นอน

“ก่อนที่จะรู้ว่าคุณชายท่านใดเป็นผู้ชนะการประมูล ซินหยานจะบอกคำตอบให้ทราบก่อนนะเจ้าคะ” หญิงงามนั่งตัวตรง นัยน์ตาหงส์มองไปรอบบริเวณ

“คำตอบที่ถูกต้องก็คือ ซินหยานชอบกินขนมกวยแปะที่สุดเจ้าค่ะ”

เมื่อนางบอกคำตอบ คุณชายหลายท่านก็โห่ร้องด้วยความเสียดายและเสียใจ บางคนก็เสียดายที่ตนเองตอบไม่ถูก แต่ก็มีบางคนที่เสียดายมากยิ่งกว่า เพราะตนตอบถูก แต่กลับเขียนไปหลายคำตอบ

คงจะมีเพียงผู้เดียวที่ยิ้มร่า ออกอาการดีใจจนออกนอกหน้า จะเป็นใครไปได้ ถ้ามิใช่จางเฟยเจิน

“และผู้ที่ชนะการประมูลคืนนี้ก็คือ คุณชายจางเจ้าค่ะ” เมื่อจ้าวซินหยานประกาศผู้ชนะ เฟยเจินก็ลุกขึ้นยืนโค้งศีรษะขอบคุณเสียงปรบมือแสดงความยินดีจากคุณชายตระกูลอื่น

งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา เมื่อประกาศผู้ชนะการประมูลแล้ว เหล่าบรรดาคุณชายทั้งหลายต่างก็พากันทยอยกลับเรือนของตน มีบ้างที่ยังอยู่หาความสุขกับหญิงคณิกาต่อ

จ้าวซินหยานกลับมาที่ห้องของตนก่อนเพื่อที่จะได้เตรียมตัวสำหรับเรื่องคืนนี้ จะว่าไม่ตื่นเต้นเลยก็ไม่ได้ ถึงแม้คราก่อนนางจะผ่านเรื่องเช่นนี้กับเขาแล้วครั้งหนึ่งก็ตาม แต่คืนนี้มันต่างออกไป เพราะซินหยานจะไม่ยอมเป็นแม่นางจืดชืดเช่นเดิมอีกแล้ว

ซินหยานนั่งรออยู่บนตั่งนอนของตัวเอง ไม่นานประตูห้องนอนก็เปิดออก บุรุษหนุ่มร่างสูงใหญ่กำยำก้าวเดินตรงมายังที่นางนั่งอยู่ ใบหน้าเคร่งขรึม ดวงตาคู่งามเรียบนิ่งดุจสายน้ำ ยามก้าวเดินล้วนงามสง่ายากที่จะละสายตา

“แม่นางมองข้าขนาดนี้ ยิ่งจะทำให้ข้าอดใจไม่ไหว อยากจะรังแกเจ้าเสียเต็มที”

ซินหยานได้ยินเฟยเจินกล่าวแบบนั้นจึงได้สติรู้ตัว ว่าตนเองเผลอมองเขาเนิ่นนานเกินไป

“เชิญคุณชายไปชำระร่างกายก่อนเถิดเจ้าค่ะ ซินหยานให้อาหลานเตรียมน้ำไว้ให้แล้ว”

เสียงหวานเอ่ยบอกพร้อมกับทำท่าทีเอียงอาย แล้วก็ลุกขึ้นจะนำเขาไปยังห้องสำหรับอาบน้ำ ถ้าเป็นคราก่อนนางก็อายต่อสายตาของเขาจริง ๆ แต่ตอนนี้ มันเป็นเพียงการแสดงอย่างหนึ่งเท่านั้น

“ข้าอยากจะให้เจ้าไปถูตัวให้ข้า จะได้หรือไม่”

ไม่เพียงแค่พูด แต่บุรุษมือไวได้ใช้วงแขนแข็งแกร่งโอบรั้งเอวบางเข้ามาแนบชิด ทำให้ดวงหน้างามเกือบจะแนบชิดกับแผ่นอกกว้างของเขาอยู่รอมร่อ

“ถ้าเป็นความต้องการของคุณชาย ซินหยานก็จะทำเจ้าค่ะ”

มันเป็นเรื่องที่เคยเกิดขึ้นมาแล้ว คราก่อน จางเฟยเจินก็ขอให้นางไปถูหลังดังเช่นครั้งนี้ และเขาก็เริ่มรังแกนางตั้งแต่ยังอาบน้ำไม่เสร็จดีด้วยซ้ำ

“เชิญคุณชายทางนี้เจ้าค่ะ”

จ้าวซินหยานเดินนำหน้า เพื่อพาจางเฟยเจินเข้ามายังห้องอาบน้ำที่อยู่ด้านหลังห้องนอน เพียงแค่เปิดประตูก็เจอ นัยน์ตาคมมองตามร่างระหงที่มีท่วงท่างดงามอ่อนช้อย

หอหงฮวาช่างฝึกสาวงามได้สมบูรณ์แบบไม่มีที่ติจริง ๆ เขาคิดในใจ

“เชิญคุณชายผลัดผ้าแล้วก็ลงไปแช่น้ำได้เลยเจ้าค่ะ ตอนนี้อุ่นกำลังดี ทั้งยังใส่สมุนไพรบำรุงผิวพรรณลงไปด้วย”

นางเอ่ยบอกคุณชายตรงหน้า แล้วก็จัดเตรียมอุปกรณ์สำหรับอาบน้ำให้เขา จางเฟยเจินทำตามที่ซินหยานบอกอย่างว่าง่าย เสื้อที่สวมอยู่ถูกเปลื้องออก เผยให้เห็นร่างกายกำยำที่เต็มแน่นไปด้วยลอนกล้ามเนื้อ จากนั้นก็ถอดเครื่องพันธนาการด้านล่าง ก่อนที่จะก้าวลงไปในอ่างไม้ขนาดใหญ่

“คุณชายอยากให้ซินหยานถูตรงไหนเป็นพิเศษหรือไม่เจ้าคะ”

ซินหยานอยู่ด้านหลังเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงออดอ้อน ฝ่ามือเล็กเริ่มลูบไล้ไปตามลาดไหล่กว้างบีบนวดเบา ๆ

“ซินหยาน เหตุใดครานี้เจ้าถึงได้เก่งนัก ราวกับเป็นคนละคน”

จู่ ๆ จางเฟยเจินก็พูดขึ้น ดวงตาคมหลับลง เอนหลังพิงขอบอ่าง ฝ่ามือหนาเลื่อนมาเกาะกุมมือเล็กที่กำลังบีบนวดเอาไว้

“คุณชายพูดราวกับซินหยานเคยทำแบบนี้ให้ท่านมาก่อนเลยนะเจ้าคะ”

เมื่อคิดตามคำพูดของเขาแล้วมันก็แปลก คราก่อนนางจำได้ว่าเคยบีบนวดให้จางเฟยเจินเช่นนี้ แต่เพราะเคยทำเป็นครั้งแรก เลยเผลอบีบแรงจนเขาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด แต่ทำไมครานี้ บุรุษตรงหน้าถึงได้พูดแปลกออกไป

“ข้าก็พูดไปอย่างนั้น เจ้าอย่าได้คิดมาก เขยิบมาข้าง ๆ นี่สิ”

น้ำเสียงทุ้มต่ำเอ่ยบอกนาง ก่อนที่เจ้าของร่างที่แช่อยู่ในอ่างไม้จะขยับนั่งตัวตรง และซินหยานก็เขยิบมาอยู่ข้าง ๆ ตามที่เขาเอ่ยบอก

“อ๊ะ คุณชายเจ้าคะ”

ซินหยานร้องขึ้นด้วยความตกใจ เมื่อจู่ ๆ ร่างเล็กของนางก็ถูกเขายกให้เข้าไปแช่อยู่ในอ่างไม้ด้วยกันอย่างง่ายดาย แม้พอรู้ว่าเขาจะทำเช่นนี้ แต่ดูเหมือนครานี้จะแปลกออกไปหน่อย คล้ายกับความต้องการของเฟยเจินนั้นมันมีมากมาย มากยิ่งกว่าในอดีตหลายเท่า

“เจ้านั่งถูให้ข้าอยู่ด้านนอกมันจะไปสะอาดได้อย่างไร แล้วให้ข้าอาบอยู่คนเดียวก็ดูจะน่าเบื่อไปหน่อย”

ในระหว่างที่พูด นัยน์ตาหยกเปล่งประกายแพรวพราว ไม่ว่าจะเป็นคราก่อนหรือตอนนี้ จางเฟยเจินก็ยังเป็นบุรุษที่รับมือไม่ได้ง่ายอย่างที่คิดเอาไว้

“คุณชายเจ้าคะ ให้ซินหยานถอดเองเถิดเจ้าค่ะ”

ฝ่ามือเล็กกุมมือของเขาที่กำลังกระตุกปมเสื้อของนาง นัยน์ตาหวานฉ่ำช้อนมองบุรุษตรงหน้า ซึ่งจางเฟยเจินก็ยอมทำตามที่นางว่าแต่โดยดี

ซินหยานกระตุกปมเสื้อของตนออก ก่อนที่จะค่อย ๆ ปลดเสื้อออกจากร่างกาย ดอกบัวตูมคู่งามที่ยังไม่ผ่านมือชายใดช่างยวนเย้าสายตาของเฟยเจินเหลือเกิน แม้ว่าจะมีน้ำอุ่นมาบดบังไม่เห็นได้ชัดนัก

“ข้าต้องถอดข้างล่างด้วยหรือไม่เจ้าคะ”

มันเป็นคำถามที่ดูเหมือนว่านางจะไม่ได้ต้องการคำตอบ เพราะระหว่างที่กำลังถามเฟยเจิน มือของนางก็เลื่อนมาถอดอาภรณ์ที่ปิดบังช่วงล่างออกไปแล้วเรียบร้อย

“คราวนี้ซินหยานกับคุณชาย ก็ไม่มีใครได้เปรียบเสียเปรียบแล้วนะเจ้าคะ”

แม้จะทำทีท่าเอียงอาย แต่นัยน์ตาหงส์ที่ช้อนมองมาแต่ละครั้งกลับไม่เป็นเช่นั้นเลย

“ข้าชอบเจ้าที่เป็นอย่างนี้เหลือเกินซินหยาน”

*****************************************