หลินซูเม่ย 1.2

นางกล่าวออกมาพร้อมกับยกมือขึ้นทุบลงที่อกข้างซ้าย

แม้ว่าในยามนี้ทั่วร่างของนางจะเต็มไปด้วยบาดแผล สภาพเอเนจอนาถอย่างอยู่ไม่สู้ตาย แต่ว่าบาดแผลที่กายนางยังพอกัดฟันทนได้ แต่บาดแผลที่ใจ ที่นางได้เห็นคนในตระกูลของตัวเองต้องถูกประหารไปต่อหน้าต่อตา ไม่ให้นางเสียใจ จะไม่ให้นางคร่ำครวญได้อย่างไร

ศีรษะแล้วศีรษะเล่าหลุดกระเด็น แอ่งโลหิตหลั่งไหลอาบย้อมทั่วลานประหาร นางวิ่งไปหาอย่างโซซัดโซเซราวกับหญิงเสียสติ กรีดร้องจนแทบสิ้นเสียง แต่ก็ราวกับไม่มีผู้ใดได้ยินเสียงของนาง แต่ถึงจะได้ยิน แล้วใครจะไปสนใจนางกัน

นางได้แต่สมเพชเวทนาตนเองที่ไร้กำลัง ไม่สามารถทำอันใดได้ ซ้ำร้ายนางยังต้องมารับรู้ความจริงว่าหายนะที่เกิดขึ้นกับสกุลหลินและสกุลเสวี่ย ทั้งหมดนี่เป็นเพราะชายผู้นั้น!

ก่อนหน้านี้ที่คนสกุลหลินและสกุลเสวี่ยถูกจับไปขังคุกเพื่อรอการไต่สวน ตอนนั้นนางได้เคยไปขอร้องวิงวอนให้สามีของนางช่วย นางโขลกศีรษะจนศีรษะแตกเลือดอาบ แต่ผลเป็นอย่างไร? อีกฝ่ายกลับมองนางราวกับมองตัวโง่งม หรือมดปลวกที่เขาอยากจะบี้ทิ้งเต็มแก่

ตอนแรกนางยังคิดว่าเพราะนางเสียขวัญมากเกินไป ก็เลยมองผิด แต่ที่ไหนได้ หลังจากที่ได้ยินอีกฝ่ายพรั่งพรูแผนการอันสุดแสนจะชั่วช้าโสมมนั่นออกมา ก็ทำเอานางราวกับถูกสายฟ้าจากทัณฑ์สวรรค์ฟาดใส่

จะบอกว่าที่เรื่องทุกอย่างมันกลายมาเป็นเช่นนี้ ก็เพราะตัวนางอย่างนั้นหรือ? เพราะอีกฝ่ายคิดยืมดาบฆ่าคน ก็เลยหลอกใช้นาง ให้นางไปทำเรื่องโง่งมจนลากตระกูลหลินและตระกูลเสวี่ยลงเหว จนต้องพินาศทั้งตระกูลอย่างนั้นหรือ เรื่องแบบนี้...เรื่องแบบนี้มันทำให้นางเกินจะรับไหวจริง ๆ

บัดซบนัก! เหตุใดตอนนั้นนางถึงได้หน้ามืดตามัวคิดอยากจะแต่งกับเขากัน!

หลินซูเม่ยนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ก่อนหน้า ยามนั้นนางเป็นถึงคุณหนูตระกูลผู้สูงศักดิ์ เนื่องจากเป็นบุตรสาวคนเล็กที่เกิดจากภรรยาเอกของท่านราชครูหลิน หลินเฮ่า ที่ปรึกษาคนสนิทของฮ่องเต้ และยังเป็นหลานสาวแท้ ๆ ของหลินฮองเฮา

สกุลหลินของนางเป็นหนึ่งในสี่ตระกูลใหญ่ของแคว้นต้าฉี จึงถูกทุกคนในตระกูลโอบอุ้มเลี้ยงดูอย่างตามใจราวกับไข่ในหิน นี่จึงทำให้นางมีนิสัยดื้อรั้นติดตัว

ต่อมาเมื่อนางอายุย่างเข้าสู่วัยที่ใกล้จะปักปิ่น นางบังเอิญได้ไปเที่ยวที่ตลาด ในตอนนั้นมีอุบัติเหตุซึ่งม้าของใครก็ไม่รู้ จู่ ๆ ก็ตื่นคนแล้วเตลิดวิ่งตรงมาหานาง ตัวนางที่ได้แต่นิ่งอึ้งยืนขาแข็งทำอะไรไม่ถูก จนเกือบจะถูกม้าตัวนั้นเหยียบ

‘คุณหนูเจ้าคะ ระวังเจ้าค่ะ’ เสียงสาวใช้ตะโกนมาอย่างตื่นตกใจ

‘….’ นางได้แต่ยืนอึ้งอย่างทำอะไรไม่ถูก ทันใดนั้น

ก็ได้องค์ชายรองซึ่งผ่านทางมาพอดีช่วยเอาไว้

‘แม่นาง เจ้าเป็นอะไรหรือไม่’ ชายหนุ่มเอ่ยถามหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา หญิงสาวที่เขาช่วยดึงให้พ้นจากการถูกม้าเหยียบ

‘ข้าไม่เป็นไร ขอบคุณท่านมาก’ นางค่อย ๆ ขยับตัวออกเมื่อทุกสายตามองมาที่ทั้งสอง

ท่าทางสุภาพและกล้าหาญของเขา ทำให้นางตกหลุมรักอีกฝ่ายตั้งแต่แรกพบ ตอนที่กลับถึงจวนก็รบเร้าบิดามารดาให้จัดการให้นางได้แต่งกับองค์ชายรอง

แต่ทว่าทุกคนกลับไม่มีใครเห็นด้วย ไม่ว่าจะเป็นบิดามารดาของนาง หรือแม้แต่หลินฮองเฮาเอง ต่างก็เอ่ยคัดค้านในเรื่องนี้

‘ท่านพ่อ ใยพวกท่านต้องห้ามข้าด้วย ชีวิตนี้เป็นของข้า ข้าควรจะได้เลือกคู่ครองด้วยตนเองมิใช่หรือ’ นางโต้เถียงออกไปอย่างไม่ยินยอม

‘เจ้ายังเด็กนัก ถึงยังไม่รู้ว่าในวังหลวงที่ดูสวยงามนั้น มีอันตรายแอบแฝงไว้ทุกที่ ไหนเลยจะหาความสุขสงบได้’ บิดาของนางเอ่ยบอกถึงสาเหตุที่ไม่ยินยอมให้นางแต่งให้กับคนคนนั้น...คนที่อันตรายมาก

เหตุผลหลัก ๆ คือ แม้บิดาของนางจะเป็นถึงราชครู แต่กระนั้นพวกเขาก็ไม่อยากให้นางเข้าวัง เพราะในวังนั้นราวกับห้วงน้ำลึก ที่รายล้อมไปด้วยอันตราย หากเป็นไปได้ เขาแค่อยากให้นางได้แต่งกับคุณชายสูงศักดิ์ หรือซื่อจื่อ ของจวนไหนสักจวนเท่านั้น