เหมือนโลกหยุดหมุน 1.2

“ตามพระราชโองการของฝ่าบาท ตระกูลหลินได้กระทำความชอบมากมาย คุณหนูสกุลหลินมากด้วยความงามและจรรยามารยาทเหมาะสมกับตำแหน่งพระชายาเอก จึงทรงมีพระบัญชามอบสมรสพระราชทานระหว่างคุณหนูหลิน หลินซูหนานและ

องค์รัชทายาทแห่งราชวงศ์ เพื่อเป็นการเชื่อมสัมพันธ์อันดีระหว่างกัน และเสริมสร้างความมั่นคงในราชสำนัก ให้คุณหนูหลินแต่งเข้าวังบูรพา และดำรงตำแหน่งพระชายาเอกของรัชทายาทโดยเร็ว จบราชโองการ”

“ขอทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่น ๆ ปี”

สิ้นเสียงของโหวกงกง หลินซูหนานยังคงนั่งนิ่งคล้ายกับคนไม่มีสติ นั่นเพราะความตกใจและความไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน ทำให้นางไม่สามารถกล่าวอันใดออกมาได้ในทันที หัวใจของนางยามนี้เต้นรัวขึ้นด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ทั้งความกังวล ความไม่เข้าใจ และสุดท้ายความหวาดกลัว

เมื่อบุตรสาวยังนั่งนิ่ง ทำให้หลินเจิ้งหานบิดาของนางลุกขึ้นและก้าวขึ้นไปข้างหน้า พร้อมกับย่อกายลงคุกเข่ารับราชโองการอย่างนอบน้อมแทนบุตรสาว

“กระหม่อมหลินเจิ้งหาน น้อมรับราชโองการ”

โหวกงกงยื่นม้วนพระราชโองการให้หลินเจิ้งหานรับไว้ แล้วเขาก็กล่าวต่อ

“ข้าได้รับคำสั่งให้มาส่งมอบพระราชโองการนี้ด้วยตนเอง เพื่อให้แน่ใจว่าทุกอย่างจะดำเนินไปตามพระประสงค์ของฝ่าบาท”

หลินเจิ้งหานยิ้มบาง ๆ และพยักหน้ารับ พร้อมกับกล่าวออกไปอย่างยินดี

“ขอบคุณโหวกงกงด้วยที่สละเวลา”

หลังจากรับพระราชโองการจากโหวกงกงแล้ว หลินเจิ้งหานยืนคุยกับขันทีของฮ่องเต้ต่ออีกเล็กน้อย ซึ่งก่อนจะกลับโหวกงกงเอ่ยถามถึงความเป็นอยู่ของสกุลหลิน และการเตรียมตัวสำหรับสมรสพระราชทาน ทำให้หลินเจิ้งหานตอบด้วยความสุขุมว่า

“พวกเราจะทำทุกอย่างให้เรียบร้อยที่สุด ขอให้ท่านกงกงโปรดวางใจเถอะขอรับ”

“เช่นนั้นก็ดีแล้ว ข้าจะนำความไปกราบทูลฝ่าบาท อย่างไรข้าขอตัวไปปฏิบัติหน้าที่อื่นก่อน ขอให้สกุลหลินมีความสุขและเตรียมตัวสำหรับสมรสพระราชทานนี้ด้วยความเรียบร้อย”

โหวกงกงกล่าวด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะเดินจากไปอย่างสง่างาม

หลินเจิ้งหานพยักหน้าเล็กน้อย ไม่ปรากฏร่องรอยหนักใจให้เห็น

“โหวกงกงเดินทางกลับดี ๆ นะขอรับ” เขาเอ่ยอย่างสำรวม ขณะส่งสายตาให้พ่อบ้านของจวนส่งแขก

ทันทีที่โหวกงกงจากไป หลินซูหนานก็เดินตรงไปยังสวนด้านหลังของจวน เมื่อมาถึงนางจึงนั่งลงบนม้านั่งที่ปกคลุมด้วยหิมะที่เย็นเฉียบ ความหนาวเย็นของอากาศที่ต้องผิวกาย ไม่อาจเปรียบเทียบกับความหนาวเหน็บในใจของนางในยามนี้ได้เลย

หญิงสาวนั่งครุ่นคิดไปมาอยู่เพียงลำพัง ความวิตกกังวลและความไม่แน่ใจ ต่างถาโถมเข้ามาในใจของนางอย่างหนักหน่วง

ในขณะที่หลินซูหนานกำลังอยู่ในภวังค์ เซียงลี่ก็เดินเข้ามาหานางด้วยความเป็นห่วง เมื่อเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวลของคุณหนู จึงทรุดกายลงตรงแทบเท้าของเจ้านายสาว แล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนแต่แฝงไปด้วยความกังวล

“คุณหนู ท่านเป็นอะไรหรือไม่เจ้าคะ ข้าเห็นท่านเดินออกมาที่นี่อย่างรีบร้อน ข้าว่ากลับเจ้าไปในเรือนดีกว่าเจ้าค่ะ เดี๋ยวจะล้มป่วยเอาได้”

“เซียงลี่ ข้าไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไปดี ข้ายังไม่อยากแต่งงานเวลานี้” นางตอบกลับสาวใช้คนสนิทด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา แต่แฝงไปด้วยความกังวล เนื่องจากหาทางออกในเรื่องนี้ไม่เจอ

“คุณหนู ท่านก็รู้ไม่ใช่หรือเจ้าคะ ว่าท่านไม่สามารถขัด

พระราชโองการนี้ได้ ตระกูลหลินคงทำได้เพียงทำตามเท่านั้นเจ้าค่ะ”

เซียงลี่กล่าวออกมาอย่างจนใจ ถึงแม้อยากจะช่วยคุณหนูของตนมากแค่ไหน แต่ถึงอย่างไรก็ไม่มีหนทางเลยแม้แต่น้อย เพราะนี่คือคำสั่งของโอรสสวรรค์ ใครเล่าจะกล้าฝ่าฝืน

หลินซูหนานถอนหายใจคราหนึ่ง ก่อนจะตอบด้วยความจนใจ

“เจ้าวางใจเถอะ ข้าเข้าใจดี แต่ข้าเองก็มีเหตุผลของข้าเช่นกัน”

“คุณหนู ท่านมีความเฉลียวฉลาดและเข้มแข็งยิ่งนัก เมื่อแต่งเข้าไปในตำหนักบูรพาแล้ว ข้าเชื่อว่าท่านจะสามารถปรับตัวอยู่ในวังหลวงได้อย่างแน่นอน ข้ารู้ว่าท่านจะทำได้ดี” เซียงลี่พยายามให้กำลังใจกับสิ่งที่คุณหนูของนางกำลังจะพบเจอในอีกไม่ช้า

หลินซูหนานยิ้มออกมาเล็กน้อย แม้ว่าจะยังคงมีความกังวลอยู่ในใจมากมายก็ตาม ทว่านางก็เชื่อมั่นอย่างที่สาวใช้คนสนิทกล่าวออกมาเช่นกัน

“ขอบใจเจ้ามาก แต่ถึงอย่างไรแล้วข้าจะลองหาทางดู”

จากนั้นนางจึงลุกขึ้นจากม้านั่งและมองไปที่ทิวทัศน์ที่ยามนี้ปกคลุมไปด้วยหิมะอันขาวโพลนครู่หนึ่ง จากนั้นจึงกลับไปยังเรือนของตน นางรู้ดีว่าไม่สามารถปฏิเสธการแต่งงานครั้งนี้ไปได้ แต่อย่างน้อยนางก็จะพยายามคิดหาทางหนีทีไล่ว่า จะใช้ชีวิตหลังแต่งงานต่อไปอย่างไรให้ตนเองทุกข์ใจน้อยที่สุด