บทที่ 2 นายท่านแห่งหอเฟิ่งจือ 1/2

บทที่ 2

นายท่านแห่งหอเฟิ่งจือ

ซือเมี่ยวเดินทางมาที่หอเฟิ่งจือพร้อมกับมิ่งจู ทั้งสองใช้ผ้าคลุมหน้าปิดบังใบหน้าของตนเพื่อไม่ให้ผู้ใดจำได้ ด้วยเรื่องที่จะมาพูดคุยกับนายท่านหอเฟิ่งจือคือเรื่องที่สำคัญมาก มิควรให้คนนอกพบเห็นการมาเยือนของนางผู้เป็นถึงบุตรีคนโตของท่านเสนาบดีกรมคลัง

"นัดไว้แล้ว"

มิ่งจูชูป้ายไม้ที่คนของหอเฟิ่งจือให้นางเมื่อครั้งก่อน คนดูแลรับมาดูก่อนจะเชิญพวกนางทั้งสองไปยังห้องชั้นบน อันเป็นสถานที่ที่สงวนไว้ให้กับแขกสูงศักดิ์ของนายท่านแห่งหอเฟิ่งจือ

ซือเมี่ยวกวาดตามองโดยรอบอย่างพิจารณา ในนิยายที่นางอ่านมิได้บอกถึงตัวตนของเจ้าของหอเฟิ่งจือ เขาเป็นแค่ตัวประกอบที่ช่วยให้จวิ้นอ๋องกับองค์รัชทายาทเอาชนะชินอ๋องผู้เป็นตัวร้ายได้ ไม่รู้ว่าตัวตนที่แท้จริงของเขาเป็นผู้ใดกันแน่

"ถึงแล้วขอรับ อีกสักครู่ข้าน้อยจะไปเชิญนายท่านให้มาพบขอรับ"

"ขอบใจเจ้ามาก" มิ่งจูยื่นก้อนตำลึงเงินให้บุรุษผู้นั้น

ซือเมี่ยวนั่งลงบนเก้าอี้ที่บุนวมอย่างดี ในขณะที่มิ่งจูยืนอยู่ทางด้านหลัง นางกวาดสายตามองการตกแต่งห้องที่ดูเรียบง่าย ทว่าข้าวของทุกชิ้นล้วนเป็นของที่มีราคาแพงทั้งสิ้น ผิดกับห้องของนางที่ตกแต่งอย่างไร้รสนิยม ใช้แต่เครื่องเงินเครื่องทองราวกับเป็นร้านขายของเช่นนั้นแหละ ไม่ได้การนางควรตกแต่งห้องเสียใหม่

ผลัวะ!

บานประตูถูกผลักออกพร้อมกับเงาร่างบุรุษที่ก้าวเข้ามาในห้อง เขาเป็นบุรุษที่มีร่างกายสูงใหญ่กำยำเป็นอย่างมาก กลิ่นอายที่แผ่ออกมามิใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะมีได้เลย ทว่าใบหน้ากลับมีหน้ากากสีเงินปิดบังเอาไว้ เผยให้เห็นดวงตาคมดุและริมฝีปากหยักหนาเท่านั้น

"ขออภัยที่ให้รอนาน" น้ำเสียงทุ้มต่ำที่ให้ความรู้สึกถึงความน่ายำเกรงดังขึ้นจากร่างสูง

"ไม่เป็นไร... มิ่งจูเจ้าออกไปรอข้าข้างนอกก่อน"

"เจ้าค่ะ"

คล้อยหลังที่มิ่งจูเดินจากไป ซือเมี่ยวจึงได้ถอดผ้าคลุมหน้าของตนออก ก่อนจะหันไปมองบุรุษตรงหน้าที่มีท่าทางเรียบเฉยเมื่อได้ยลโฉมนาง

"ท่านคือนายท่านแห่งหอเฟิ่งจือใช่หรือไม่"

"ใช่ เป็นข้าเอง"

คิ้วเล็กเลิกขึ้นอย่างมีคำถาม แค่เขาบอกว่าใช่นางก็จำเป็นต้องเชื่อหรือ "มีอะไรมายืนยันตัวตน"

บุรุษผู้นั้นเหยียดยิ้มมุมปาก ก่อนจะหยิบป้ายหยกแดงประจำตัวยื่นให้นาง "หวังว่าสิ่งนี้จะทำให้คุณหนูใหญ่ซือมั่นใจว่าข้าคือลู่เหวิน หาใช่ตัวปลอมไม่"

ซือเมี่ยวยกยิ้มบาง นางพลิกป้ายหยกแดงดูก่อนจะรู้ว่านี่เป็นหยกแดงที่มีราคาแพงมาก ดูจากความกระจ่างใสของเนื้อหยกสีแดงแวววาวก็บ่งบอกได้ว่านี่คือของจริง

"เอาล่ะ ในเมื่อท่านคือนายท่านลู่ตัวจริง เช่นนั้นข้าก็จะมาเจรจาเรื่องสำคัญที่ให้สาวใช้มาแจ้งแก่ท่าน ข้ามีข่าวอันสำคัญที่คิดว่าน่าจะเป็นประโยชน์ต่อหอเฟิ่งจือของท่านมิมากก็น้อยเลยล่ะ"

'ลู่เหวิน' นายท่านแห่งหอเฟิ่งจือพินิจสตรีตรงหน้าด้วยความสนใจ จากข้อมูลที่เขาได้รับมา นางเป็นเพียงคุณหนูในห้องหอที่เป็นคู่หมั้นของจวิ้นอ๋อง แล้วสตรีเช่นนางจะล่วงรู้ข่าวสำคัญได้อย่างไร หรือว่าจะเป็นข่าวที่มาจากบิดาของนางกัน

"เช่นนั้นคุณหนูก็ลองบอกข่าวของท่านมาก่อนสิ แล้วข้าจะตัดสินใจเองว่าจะมีประโยชน์ต่อข้าหรือไม่"

ซือเมี่ยวผุดยิ้มบางก่อนจะยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้เขา "ชินอ๋องแห่งแคว้นถังทรงเป็นหมัน!"

เปรี้ยง!

ราวกับมีสายฟ้าฟาดลงมาใส่ศีรษะของลู่เหวิน แววตาที่เรียบนิ่งพลันสั่นไหวด้วยความตกใจ ก่อนจะมองดวงหน้าหวานที่อยู่ใกล้แค่เอื้อมด้วยความสงสัย นางรู้ได้อย่างไร... นี่ถือเป็นเรื่องใหญ่ที่อาจจะสั่นคลอนตำแหน่งของชินอ๋องได้เลย

"ข้าจะเชื่อข่าวของท่านได้อย่างไร นี่มันเป็นเรื่องที่ไม่น่าจะเป็นไปได้เลย แม้ชินอ๋องจะยังไม่มีพระชายาแต่ก็มีอนุมากมายในเรือนหลัง หากตรงส่วนนั้น... เอ่อใช้การไม่ได้จริง ๆ ก็น่าจะมีข่าวลือออกมาแล้วสิ" ลู่เหวินไม่เชื่อในคำพูดของซือเมี่ยว

"ข้าไม่ได้บอกว่าใช้งานไม่ได้ แต่ข้าบอกว่าเป็นหมันที่ไม่สามารถผลิตน้ำเชื้อที่ทำให้มีทายาทได้ต่างหากเล่า!" ซือเมี่ยวเอ่ยออกมาด้วยความอ่อนใจ