บทที่ 2 นายท่านแห่งหอเฟิ่งจือ 2/2

"แล้วข้าจะรู้ได้อย่างไรว่านี่เป็นเรื่องจริง มิใช่ข่าวลวงที่คุณหนูจงใจสร้างขึ้นมาเพื่อผลประโยชน์ของตนเองหรอกหรือ"

"นายท่านลู่ก็สืบเอาเองสิเจ้าคะว่าเป็นเรื่องจริงหรือเท็จ" นางยักไหล่ราวกับไม่สนใจ

"ได้! ข้าจะส่งคนไปสืบเรื่องนี้ ถ้านี่เป็นเรื่องที่คุณหนูโป้ปดขึ้นมาเองก็ขอให้เตรียมตัวรับผลที่จะตามมาด้วยเล่า"

ลู่เหวินเอ่ยขู่สตรีตรงหน้า ทว่าในแววตาของนางกลับไม่ได้สั่นไหวเพราะคำขู่ของเขาเลยแม้แต่น้อย นี่ยิ่งทำให้ลู่เหวินรู้สึกว่านางอาจจะพูดจริงก็เป็นได้

"แต่ถ้าเรื่องนี้เป็นความจริง นายท่านลู่ก็ต้องจ่ายค่าข่าวมาให้ข้าหนึ่งแสนตำลึงทองพร้อมกับช่วยเหลือข้าเล็ก ๆ น้อยด้วยนะเจ้าคะ"

"คุณหนูไม่คิดว่ามันมากเกินไปหน่อยหรือ"

ลู่เหวินคิ้วกระตุกที่ได้ยินจำนวนเงินมากมายถึงเพียงนี้ ซือเมี่ยวผู้นี้ไม่ธรรมดาเลย ช่างหน้าเลือดมิต่างจากบิดาผู้เป็นเสนาบดีกรมคลัง

"ไม่มากเกินไปหรอก เพราะข้ายังจะแถมที่ซ่อนคลังอาวุธของชินอ๋องให้ท่านด้วย"

ซือเมี่ยวยักคิ้วให้กับลู่เหวิน นางเป็นถึงคนที่เคยอ่านนิยายมาเลยนะ เรื่องสำคัญเช่นนี้จะไม่รู้ได้อย่างไรกันเล่า

"ว่าอย่างไรนะ!"

ลู่เหวินที่เคยสุขุมพลันยินดีจนกักเก็บสีหน้าเอาไว้ไม่มิด แววตาของเขาสั่นระริกด้วยความตื่นเต้น

"ข้าว่าข้าพูดชัดเจนไปแล้วนะ หรือว่านายท่านลู่หูตึงกัน"

ลู่เหวินหนังตากระตุกไม่หยุด สตรีผู้นี้ยั่วโมโหเขาหลายคราแล้ว วาจาก็แดกดันจนมิน่าเชื่อว่าจะเป็นสตรีในห้องหอ ผู้งดงามอ่อนหวานดั่งเช่นใบหน้าของนางเลย

"ข้าแค่อยากได้ยินให้ชัดเจนว่าตัวเองมิได้ฟังผิดไป"

"อ้อ... นายท่านลู่สบายใจได้ เรื่องที่ข้าเอ่ยออกมาคือความจริงทุกประการ ถ้าวันนี้ท่านมอบตั๋วเงินให้ข้า ข้าก็จะยอมบอกที่ซ่อนคลังอาวุธของชินอ๋อง"

"ได้!"

ลู่เหวินหยิบตั๋วเงินที่เก็บเอาไว้ในสาบเสื้อออกมาเขียนจำนวนเงินตามที่นางต้องการทันที ไม่มีอะไรที่ต้องสงสัยแล้วเพราะเขาเชื่อว่าสตรีเช่นนางคงไม่กล้าโกหกเป็นแน่

ซือเมี่ยวรับตั๋วเงินมาถือไว้ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ก่อนจะโน้มใบหน้าไปกระซิบที่ข้างหูของเขาเพื่อบอกที่ตั้ง ทว่าในตอนนั้นลมหายใจกรุ่นร้อนของนางบังเอิญไปเป่ารดใบหูของลู่เหวิน ทำให้ขนกายของเขาพลันลุกซู่ขึ้นมาด้วยความขนลุก ใบหน้าคมหันขวับมามองซือเมี่ยวที่อมยิ้มน้อย ๆ

'เมื่อครู่นางจงใจมิผิดแน่!'

"ข้าเสร็จธุระแล้ว เช่นนั้นขอตัวก่อนนะเจ้าคะ ไว้ข้าจะมาวันหลังเพื่อบอกเรื่องที่ข้าต้องการให้ท่านช่วยเหลือ"

"อืม..."

ใบหูขาวทั้งสองข้างพลันแดงก่ำเพราะถูกสตรีตรงหน้ากลั่นแกล้ง ทว่านางกลับทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ช่างเสแสร้งเก่งยิ่งนัก!

ร้านขนมฮวา

ซือเมี่ยวพร้อมกับมิ่งจูเดินไปซื้อขนมตามที่นางตั้งใจเอาไว้ตั้งแต่แรก นางเดินเลือกขนมอยู่เป็นนานอย่างตัดสินใจไม่ได้ ก่อนที่หลงจู๊ที่รู้จักนางจะเข้ามาสอบถาม

"มิทราบว่าคุณหนูใหญ่ซือต้องการขนมแบบไหนหรือเจ้าคะ"

"อืม... ขนมที่คนท้องสามารถทานได้และกลิ่นหอมอ่อน ๆ ด้วยข้าเกรงว่าแม่รองจะไม่ชอบกลิ่นจนเกิดอาการแพ้ท้องได้น่ะ"

"เอ๊ะ! ฮูหยินรองตั้งครรภ์แล้วหรือเจ้าคะ นี่ช่างเป็นเรื่องที่น่ายินดียิ่งนักเจ้าค่ะ"

คุณหนูและฮูหยินตระกูลชั้นสูงในเมืองหลวงล้วนได้ยินกันถ้วนทั่ว พวกนางค่อย ๆ ขยับเข้ามาอย่างเป็นธรรมชาติเพื่อฟังบทสนทนาของซือเมี่ยวที่มีข่าวว่าเป็นสตรีเจ้าอารมณ์และร้ายกาจ

"ใช่แล้วล่ะ ในที่สุดแม่รองก็ตั้งครรภ์เสียที ข้ากับท่านพ่อดีใจมากเลยล่ะ... รบกวนหลงจู๊ช่วยเลือกขนมที่แม่รองของข้าทานได้มาสักห้าหกชิ้นแล้วกันนะ" ซือเมี่ยวคลี่ยิ้มหวานอย่างอ่อนโยน

"ได้เลยเจ้าค่ะ เช่นนั้นข้าน้อยจะให้ราคาเป็นพิเศษเลยนะเจ้าคะ"

"มิได้หรอก ของซื้อของขายจะทำเช่นนั้นได้อย่างไรกันเล่า" ซือเมี่ยวคลี่ยิ้มบาง "มิ่งจูนำเงินไปจ่ายค่าขนมด้วยนะ"

"เจ้าค่ะคุณหนู"

หลังจากนั้นข่าวลือของซือเมี่ยวผู้อ่อนโยนที่ยินดีกับการตั้งครรภ์ของฮูหยินรองก็แพร่สะพัดไปทั่วเมืองหลวง กลบข่าวลือที่นางเคยต่อต้านฮูหยินรองในอดีตไปเสียสิ้น!