บทที่ 1 ซือเมี่ยวผู้รู้ความ 1/2

บทที่ 1

ซือเมี่ยวผู้รู้ความ

ซือเหลียงเข้ามาหาบุตรสาวคนโตในเย็นวันนั้น ใบหน้าของเขาเต็มไปความหวั่นใจทว่าดวงตากลับมีรอยยิ้มเล็ก ๆ ซือเมี่ยวพอจะคาดเดาได้ว่าบิดาจะมาเอ่ยเรื่องอะไร เพราะหากเป็นตามในนิยายหลังจากซือเมี่ยวคนเก่ารู้เรื่องนี้จะอาละวาดใหญ่โตทันที แล้วความสัมพันธ์พ่อลูกก็จะยิ่งเหินห่างขึ้นเรื่อย ๆ

"เมี่ยวเอ๋อร์ พ่อมีเรื่องสำคัญจะมาบอกเจ้า และต้องการจะมาไถ่โทษขอให้เจ้าอย่าได้ถือสาความไม่รู้จักคิดของแม่รองเจ้าเลย ต่อไปพ่อจะให้พ่อบ้านสอดส่องเรื่องนี้จะไม่ทำให้เจ้าต้องได้รับความไม่เป็นธรรมอีก และพ่อจะมอบเงิน 500 ตำลึงทองเพื่อขอให้เจ้าให้อภัยแม่รอง เจ้าจะว่าอย่างไร"

ซือเหลียงมองหน้าบุตรสาวด้วยความคาดหวัง หลายวันมานี้พ่อบ้านมารายงานว่าบุตรสาวของเขาเปลี่ยนไปในทางที่ดีมากขึ้นแล้ว ตัวเขาเองก็หวังเป็นอย่างยิ่งว่านางจะมีความคิดที่เป็นผู้ใหญ่เสียที ด้วยอายุของนางก็ควรจะมีความคิดความอ่านได้แล้ว

"ข้าเองก็ไม่ได้นึกโกรธเคืองแม่รองหรอกเจ้าค่ะ เพียงแค่แปลกใจกับจำนวนเงินที่ได้รับจึงเอ่ยออกไปเช่นนั้น และแม่รองมาล้มป่วยเพราะข้าอีกข้ายิ่งไม่สบายใจนัก" ดวงตาคู่สวยมองบิดาด้วยความกังวลใจ เรียกความเอ็นดูให้แก่ผู้เป็นบิดาเป็นอย่างมาก

"เจ้าคิดได้เช่นนี้ก็ดีแล้ว เราเป็นครอบครัวเดียวกันควรจะปรองดองกันใช่หรือไม่"

"เจ้าค่ะ อีกไม่นานข้าก็จะต้องออกเรือนไปอยู่ที่จวนจวิ้นอ๋องแล้ว การที่ท่านพ่อมีแม่รองดูแลข้าก็เบาใจเพียงแต่เรื่องในวันนี้มันทำให้ข้ายังกังวลใจเล็กน้อย แต่เมื่อท่านพ่อรับปากว่าจะดูแลแม่รองให้ดีข้าก็ไม่มีอะไรที่ต้องกังวลแล้วเจ้าค่ะ"

ซือเมี่ยวสมกับเป็นบุตรีคนโตที่มองการณ์ไกล นางไม่ได้ตำหนิจูเลี่ยงหลินทว่าก็มิได้ปล่อยผ่านเรื่องนี้ ทั้งยังแอบหย่อนเมล็ดพันธุ์แห่งความไม่ไว้วางใจลงไปในใจของซือเหลียงด้วย ตัวเขาเป็นถึงเสนาบดีกรมคลังเรื่องเงินทองถือว่าสำคัญมาก การที่นางเปิดเผยเรื่องนี้ก็คงทำให้เขารู้สึกตะขิดตะขวงใจภรรยารองผู้นี้ไม่น้อยเลย

"ดีแล้ว เรื่องนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพ่อเอง... เพียงแต่พ่อยังมีเรื่องสำคัญอีกด้วย" ในน้ำเสียงท้ายประโยคมีความยินดีที่แทบจะปิดไม่มิด

"เรื่องอะไรหรือเจ้าคะ"

"แม่รองของเจ้าตั้งครรภ์ได้สองเดือนกว่าแล้ว"

ซือเมี่ยวตาโตด้วยความตกใจ ก่อนจะฉีกยิ้มกว้างด้วยความยินดียิ่ง นางรีบตรงเข้ามาเกาะแขนบิดาด้วยความดีใจจนซือเหลียงเกิดอาการแปลกใจกับท่าทีของบุตรสาว คราแรกเขายังคิดว่านางจะโมโหเหมือนดั่งตอนนั้นที่จูเลี่ยงหลินตั้งครรภ์บุตรสาวคนรอง

"ช่างเป็นเรื่องที่น่ายินดีมากเลยเจ้าค่ะ ครั้งนี้ข้าคงจะมีน้องชายออกมาวิ่งเล่นใช่หรือไม่เจ้าคะท่านพ่อ ต่อไปตระกูลซือของเราก็จะได้มีผู้สืบทอดแล้ว" ซือเมี่ยวจงใจเอ่ยเรื่องนั้นเพื่อสร้างความคาดหวังให้กับบิดา

"นั่นสินะ ถ้าครั้งนี้แม่รองของเจ้าให้กำเนิดเป็นบุตรชายพ่อก็จะได้ยกนางเป็นฮูหยินเอกเสียที"

ซือเหลียงยกยิ้มไปกับคำพูดของบุตรสาว ตัวเขาเองก็คาดหวังเป็นอย่างมากว่าครั้งนี้จูเลี่ยงหลินจะให้กำเนิดผู้สืบทอดของตระกูลซือ

"ดียิ่งเจ้าค่ะ เช่นนั้นข้าควรจะไปช่วยดูแลแม่รองเสียหน่อย อีกสามวันข้าต้องไปดื่มชากับท่านอ๋องและหลิ่งฟาง เช่นนั้นข้าจะถือโอกาสซื้อของชอบมาให้แม่รองเสียด้วยเลย แต่ไม่รู้ว่าแม่รองชอบทานสิ่งใด"

"เจ้าก็ไปถามแม่รองเสียเลยสิ ดีเสียอีกที่พวกเจ้าแม่ลูกจะได้ใช้เวลาร่วมกัน"

"เจ้าค่ะท่านพ่อ" ซือเมี่ยวรับคำบิดา

ความกังวลใจก่อนหน้านี้พลันมลายหายไป เมื่อซือเมี่ยวรู้ความภายในใจของซือเหลียงพลันรู้สึกปลอดโปร่งยิ่งนัก เช่นนี้เขาจะได้วางใจได้เสียที