บทที่ 2 ทะลุมิติบ้าบออะไรกัน

“โอ๊ยยย ปวดหัว” ทันใดนั้นเอง จันจ้าวยกมือขึ้นกุมศีรษะ ไม่เคยนึกมาก่อนเลยว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นกับตัวเอง ไม่เคยเชื่อมาก่อนเลยว่าเรื่องทะลุมิติข้ามภพข้ามชาติจะมีอยู่จริง แต่กลับได้มาพบเจอกับตัวเองเสียอย่างนั้น

“ฮูหยินปวดหัวหรือเจ้าคะ เช่นนั้นบ่าวจะรีบให้คนไปตามหมอ” หนิงหยู่รีบผุดลุกขึ้นยืนทำท่าจะก้าวขาออกไปจากห้อง ทว่าจันจ้าวที่อยู่ในร่างของหวงซานซานก็ได้เอ่ยปากห้ามนางไว้เสียก่อน

“ไม่ต้องๆ เจ้ากลับมานี่” หลังจากที่ตั้งสติได้ หวงซานซานจึงกวักมือเรียกหนิงหยู่พร้อมกับตบลงที่เบาะนุ่มข้างตัว ทว่าหนิงหยู่กลับไม่ยอมหย่อนกายลงนั่งนอกจากยืนนิ่งประสานมือไว้ข้างหน้าพลางก้มใบหน้าลงเล็กน้อยอย่างสงบเสงี่ยมแทน

“หนิงหยู่ คำว่าฮูหยินหมายความว่าอย่างไรหรือ”

“เอ่อ… ฮูหยินก็คือภรรยาเจ้าค่ะ ฮูหยินเป็นภรรยาของท่านแม่ทัพจางอี้เหลียง ทุกคนต้องเรียกฮูหยินว่าจางฮูหยินเจ้าค่ะ” หนิงหยู่อธิบายให้หวงซานซานฟังอย่างใจเย็น คำตอบของหนิงหยู่ทำให้หวงซานซานเบ้ปากเข้าหากัน ยามที่นึกถึงใบหน้าของคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นสามี ยิ่งนึกถึงที่เขาทำเรื่องบัดสีกับนางเมื่อคืนคราใดก็ทำให้รู้สึกแค้นใจไม่หาย

“ไอ้ผู้ชายเฮงซวยคนนั้นเป็นถึงแม่ทัพเลยหรือ”

“ว้าย!” หนิงหยู่ร้องขึ้นเสียงดังด้วยความตกใจอย่างลืมตัวพลางยกมือขึ้นทาบอก เสียงของนางทำให้หวงซานซานสะดุ้งโหยงขึ้นด้วยความตกใจ ก่อนที่หนิงหยู่จะรีบวิ่งไปปิดหน้าต่างที่เปิดอ้าออกรับลมในตอนแรกให้ปิดลงและเดินกลับมาหาเจ้านายสาว

“ฮูหยินอย่าเอ่ยถึงท่านแม่ทัพแบบนั้นอีกนะเจ้าคะ”

“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ เมื่อวานมันทำกับฉันอย่างเจ็บแสบนัก ถ้าเจอหน้ามันอีกฉันจะฆ่ามันแน่” มือบางทุบลงบนฟูกนอนนุ่มๆข้างตัว คนอะไรหน้าตาก็ดี๊ดีเรียกว่าหล่อเหลาขั้นเทพบุตร แต่นิสัยช่างร้ายกาจมากเหลือเกิน ทว่าเมื่อเห็นว่าหนิงหยู่เงียบไป นางจึงเงยหน้าขึ้นได้เห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเศร้าสร้อยของหนิงหยู่

“เป็นอะไรไป เหตุใดเธอ เอ๊ย เจ้าถึงได้เงียบไปเล่า” หลังจากที่ได้รู้ว่าตัวเองได้ทะลุมิติเข้ามาในยุคจีนโบราณหลายร้อยปีก่อน จันจ้าวจึงพยายามปรับตัวเพื่อไม่ให้ผู้ใดสงสัยว่านางหาใช่หวงซานซานตัวจริง โดยเริ่มจากคำพูดคำจาก่อนเลย

“ท่านแม่ทัพไม่ได้เกลียดฮูหยินตั้งแต่แรกโดยไร้เหตุผลหรอกเจ้าค่ะ”

“หืม ทำไมเหรอ ข้าเคยไปทำอะไรให้เขางั้นหรือ”

หนิงหยู่พยักหน้ารับเบาๆ ก่อนจะหวนนึกไปถึงเหตุการณ์เมื่อหนึ่งปีก่อน หวงซานซานเป็นบุตรสาวของเสนาบดีกรมคลังหวงฉงซึ่งเกิดจากฮูหยินรองอ้ายเหมย โดยที่บิดามีภรรยาเอกหรือฮูหยินใหญ่ที่มีนามว่าเตาจี๋เหยา และมีน้องสาวต่างมารดาหนึ่งคนที่ชื่อว่าหวงจินหลิง

เรื่องราววุ่นวายมันเริ่มต้นที่เตาจี๋เหยาฮูหยินใหญ่จงเกลียดจงชังฮูหยินรองอ้ายเหมยเป็นอย่างมาก ทั้งสองคนแต่งเข้าสกุลหวงในเวลาไล่เลี่ยกัน โดยที่เตาจี๋เหยานั้นมาก่อน แต่นางตั้งครรภ์หลังอ้ายเหมยในเวลาหนึ่งปีต่อมา นางกลัวว่าอ้ายเหมยและบุตรสาวจะแย่งความรักจากเสนาบดีหวงฉงผู้เป็นสามีไปจากนางจึงคอยกลั่นแกล้งรังแกอ้ายเหมยมาโดยตลอด ครั้นเมื่อหวงจินหลิงบุตรสาวของนางเติบโตขึ้นก็ได้เป่าหูให้พลอยเกลียดชังอ้ายเหมยและหวงซานซานไปด้วย

ชีวิตของสองแม่ลูกที่ตระกูลหวงเป็นไปอย่างไม่ค่อยดีเท่าใดนัก นอกจากจะโดนไล่ให้ไปอยู่เรือนเล็กหลังจวนใหญ่แล้ว สถานะของพวกนางยังไม่ต่างไปจากสาวใช้เลยแม้แต่น้อย ทางด้านเสนาบดีหวงฉงก็ไม่กล้าแม้แต่จะปกป้องอ้ายเหมยและหวงซานซานเพราะเกรงกลัวอำนาจของตระกูลเตาของเตาจี๋เหยา เขามีความกริ่งเกรงตระกูลเตาอยู่มากเพราะตระกูลเตาคือผู้ที่อยู่เบื้องหลังในการผลักดันให้เขาได้รับตำแหน่งเสนาบดีกรมคลัง ไหนจะฮูหยินผู้เฒ่ามารดาของเขาอีกเล่าที่รักหวงจินหลิงบุตรสาวคนเล็กที่เกิดจากเตาจี๋เหยามากกว่า เพราะนางไม่เคยยอมรับอ้ายเหมยอดีตบุตรสาวพ่อค้าขายผ้าเป็นสะใภ้มาตั้งแต่แรก เขาจึงทำเป็นหลับหูหลับตาไม่รับรู้ว่าอ้ายเหมยและหวงซานซานได้รับความทุกข์ทรมานใจมากเพียงใด

ตลอดเวลาที่เติบโตขึ้นมาในจวนตระกูลหวง หวงซานซานพยายามอดทนอดกลั้นมาโดยตลอด แต่เมื่อเห็นว่ามารดาถูกรังแก ผู้เป็นพ่อทำเหมือนไม่รับรู้สิ่งใดจึงทำให้นางรู้สึกคับแค้นใจ ในตอนที่ได้รู้ว่าหวงจินหลิงรักชอบอยู่กับแม่ทัพจางอี้เหลียง นางจึงวางแผนการร้ายกาจเพื่อเอาคืนหวงจินหลิง นางต้องการให้หวงจินหลิงและฮูหยินใหญ่เตาจี๋เหยาได้รับความทุกข์ใจเหมือนที่มารดากับนางได้รับมาตลอดบ้าง แรกเริ่มหวงซานซานก็มีความลังเลว่าจะดำเนินการตามแผนที่วางไว้ดีหรือไม่ แต่ความรักที่มีให้แม่ทัพจางอี้เหลียงเหมือนกับหวงจินหลงนั้นเป็นแรงผลักดันที่ทำให้นางตัดสินใจได้

ในวันที่จัดงานเลี้ยงฉลองวันเกิดของเสนาบดีหวงฉง จางอี้เหลียงได้ถูกรับเชิญให้เข้าร่วมงานเลี้ยงด้วยเช่นกัน หวงซานซานแอบใส่ยาปลุกกำหนัดลงในจอกสุราตอนที่เขาเผลอและล่อลวงให้เขาเข้าไปหานางที่ห้อง จากนั้นทั้งสองคนก็ได้เสียกัน แม้ว่าทุกคนจะพยายามปิดข่าว แต่สุดท้ายเรื่องที่เกิดขึ้นก็แพร่งพรายออกไปให้คนอื่นรู้อยู่ดี สุดท้ายจางอี้เหลียงจึงจำต้องแต่งงานกับหวงซานซานเพื่อรักษาชื่อเสียงของนาง

แม้ว่าจางอี้เหลียงจะไม่ได้มีใจให้ทั้งหวงซานซานและหวงจินหลิง ทว่าแผนการสกปรกของนางทำให้เขารับไม่ได้ ชีวิตการแต่งงานของจางอี้เหลียงและหวงซานซานเป็นไปอย่างไม่ราบรื่นเท่าใดนัก ความสัมพันธ์ของสามีภรรยาเต็มไปด้วยความเย็นชาเหินห่าง ถึงแม้หวงซานซานจะพยายามดูแลเอาอกเอาใจสามี ทำดีด้วยทุกอย่างเพื่อชดเชยความผิด ยอมแม้กระทั่งอนุญาตให้เขารับสตรีอื่นมาเป็นฮูหยินรอง แต่จางอี้เหลียงยังคงหมางเมินทำเหมือนนางไร้ตัวตนมาโดยตลอด

‘หวงซานซานนี่ช่างโง่งมนัก ผู้ชายไม่รักก็เอาแต่วิ่งตามอยู่ได้ ถ้าเป็นนางอย่าหวังเลยว่าจะสนใจ’ จันจ้าวในร่างของหวงซานซานคิดในใจพลางส่ายศีรษะไปมาด้วยความเอือมระอา คิดไม่ออกเลยว่านอกจากหน้าตาและฐานะแล้ว บุรุษที่ชื่อว่าจางอี้เหลียงนั้นมีดีที่ตรงไหนกัน เหตุใดสองพี่น้องตระกูลหวงต้องแย่งกันราวกับแมลงวันแย่งกันดมของเสียด้วยเล่า

“ข้าจะหย่า” หลังจากที่นิ่งเงียบไปนานจู่ๆ หวงซานซานก็เอ่ยขึ้น

“ว่าอย่างไรนะเจ้าคะ” หนิงหยู่เงยหน้าขึ้นมองเจ้านายด้วยความตกใจ ฮูหยินน่ะหรือที่บอกว่าจะหย่ากับท่านแม่ทัพจาง ที่ผ่านมานางรักท่านแม่ทัพมาก เหตุไฉนถึงได้บอกว่าจะหย่ากับเขาเล่า

“ในเมื่อเขาไม่รักข้าก็ไม่มีความจำเป็นอะไรที่ข้าต้องอยู่ที่นี่ต่อ ฉะนั้นแล้วข้าต้องการหย่า” น้ำเสียงของหวงซานซานไร้ซึ่งความลังเล เจ้าของร่างเดิมนี้จะรักใคร่แม่ทัพจางอี้เหลียงอะไรนั่นมากแค่ไหน นางไม่สนใจหรอก แต่หวงซานซานคนใหม่นี้จะไม่ยอมวิ่งตามขอความรักผู้ชายเช่นเขาหรอก

“หย่าไม่ได้เจ้าค่ะ หย่าไม่ได้เด็ดขาด” หนิงหยู่รีบส่ายศีรษะไปมาเป็นพัลวัน สีหน้าของนางยังคงเต็มไปด้วยความแตกตื่นตกใจ

“ทำไมจะหย่าไม่ได้” หวงซานซานหันขวับกลับมาถามสาวใช้เสียงเขียว เขาเป็นแค่สามีหาใช่เจ้าชีวิตของนางจะมาบังคับนางไม่ให้หย่าได้อย่างไรกัน

“ที่หย่าไม่ได้ก็เพราะว่า…”

ตุ้บ!

หนิงหยู่พูดยังไม่ทันจบประโยคก็ได้ยินเสียงดังตุ้บมาจากข้างขอบหน้าต่างเสียก่อน ทั้งหวงซานซานและหนิงหยู่จึงหันมาสบตากันเล็กน้อยด้วยความแปลกใจ ก่อนที่หวงซานซานจะเป็นฝ่ายก้าวเดินตรงไปยังหน้าต่างบานนั้น

“ใครกัน” คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากันเมื่อเห็นสตรีผู้หนึ่งล้มก้นจ้ำเบ้าอยู่บนพื้น หนิงหยู่ที่เดินตามมาอย่างติดๆเห็นเช่นนั้น สีหน้าของนางก็เปลี่ยนเป็นความไม่พอใจขึ้นมาแทนที่

“นางคือเหนียงเหนียนสาวใช้ของฮูหยินรองเจ้าค่ะ”

“ฮูหยินรอง… เจ้าหมายถึงเมียอีกคนของอีตาแม่ทัพจางอี้เหลียงนั่นน่ะหรือ”

“ใช่เจ้าค่ะ ดูเหมือนว่าฮูหยินรองคงจะส่งนางจะมาสอดแนมพวกเราอีกแล้วเจ้าค่ะ” หนิงหยู่ตอบด้วยความโมโห ที่ผ่านมาหวงซานซานพยายามปล่อยผ่านไม่ถือสาพวกนางมาโดยตลอด แม้ว่านางอยากให้เจ้านายสาวสั่งสอนสองนายบ่าวนั่นมากแค่ไหน แต่หวงซานซานใจดีเกินกว่าจะทำเช่นนั้นได้ ความใจดีของหวงซานซานทำให้หลิวอ้ายอิงและเหนียงเหนียนได้ใจ ทว่าหนนี้หลิวอ้ายอิงช่างเหิมเกริมนัก ถึงกับสั่งให้เหนียงเหนียนปีนหน้าต่างห้องของฮูหยินใหญ่เชียวหรือ

ครั้นเมื่อเหนียงเหนียนเห็นว่าโดนจับได้ก็รีบลุกขึ้นวิ่งแจ้นออกไป หวงซานซานฟังคำตอบของหนิงหยู่จึงรู้ว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เจ้าของร่างนี้โดนสอดแนม นางไม่ใช่คนไร้เดียงสาพอที่จะไม่เข้าใจถึงความสัมพันธ์ของคนในจวนนี้ ในเมื่อตอนนี้ฮูหยินรองอะไรนั่นไม่ให้เกียรติในฐานะเมียเอกของนางเลยสักนิด เช่นนั้นก็เห็นทีว่าจะปล่อยไว้ไม่ได้อีกต่อไปแล้ว

“ไปกันเถอะหนิงหยู่”

“ไปไหนหรือเจ้าคะฮูหยิน” หนิงหยู่เอียงคอถามเจ้านายสาวด้วยความแปลกใจ หวงซานซานจึงกระตุกมุมปากยกยิ้มขึ้นเบาๆ

“ไปสั่งสอนฮูหยินรองกับสาวใช้ของนางให้รู้สำนึกน่ะสิ” หวงซานซานกล่าวอย่างหมายมาดพลางหรี่ตาลงเล็กน้อย หนิงหยู่มองสายตาเจ้าเล่ห์ของหวงซานซานด้วยความแปลกใจ เพราะที่ผ่านมานางไม่เคยเห็นเจ้านายสาวมีท่าทีอยากเอาคืนหลิวอ้ายอิงเช่นนี้มาก่อนเลย