ตอนที่ 4 ขึ้นเขาไปด้วยกัน

“พร้อมแล้วใช่ไหม”

“ฉีเอ๋อร์พร้อมแล้วขอรับ!” เด็กน้อยกระโดดยืนขึ้นเต็มความสูง ด้านหลังแบกตะกร้าใบเล็ก สองมือกำสายสะพายแน่น

จวี้หยางยิ้มให้กับความน่ารักเล็ก ๆ หันสายตาไปหาคนข้างกาย

“พวกข้าพร้อมแล้ว”

โจวหลิงพยักหน้ากระชับธนูบนบ่าหันหลังเดินออกจากบ้านไป

ครอบครัวทั้งสามเดินไม่เร็วไม่ช้าไปตามทางเดิน มุ่งหน้าสู่ภูเขาลูกใหญ่ท้ายหมู่บ้าน ภาพครอบครัวสามคนเดินด้วยกันมีเด็กน้อยยืนอยู่ตรงกลางระหว่างผู้ใหญ่ทั้งสองสร้างความประหลาดใจให้คนมองเป็นอย่างมาก

พวกเขาสงสัยเหลือเกินว่าอะไรดลใจให้จวี้หยางออกมาเดินเล่นกับครอบครัว อีกทั้งสองสามวันมานี้ยังไม่ได้ยินเสียงด่าทอ บุตรชายตัวน้อยอีกด้วย

“ท่านแม่ในป่ามีของอร่อยหรือไม่ขอรับ” ด้วยสองสามวันมานี้มารดาทำดีกับตนมาก ๆ ไม่ทำหน้ายักษ์ใส่ เด็กน้อยจึงร่าเริงมากขึ้นทั้งยังกล้าเอ่ยถาม

“แม่เองก็ไม่รู้คงต้องถามท่านพ่อฉีเอ๋อร์แล้ว” พูดพร้อมหันมองคนข้างกายที่เอาแต่มองไปข้างหน้า

“ท่านพ่อในป่ามีของอร่อยหรือไม่ขอรับ” เด็กน้อยผู้ไม่รู้เรื่องราวหันไปถามบิดา

“มีของอร่อย”

“อู้วว! ท่านแม่ท่านพ่อบอกว่าในป่ามีของอร่อยด้วยละขอรับ ท่านแม่ทำให้ฉีเอ๋อร์กินได้ไหมขอรับ”

“ได้สิแม่จะทำให้ฉีเอ๋อร์กินเยอะ ๆ เลย แต่ต้องหาให้ได้ก่อนนะลูก”

“ท่านแม่ใจดีที่สุดดดด!!” ไม่ว่าเปล่าโจวฉียังหันหน้ามากอดขามารดาเงยหน้ายิ้มกว้างส่งมาให้

จวี้หยางโดนความน่ารักนี้ตกเข้าอย่างจัง ยกมือขึ้นลูบหัว เผยยิ้มอ่อนโยน

“ตั้งใจเดินได้แล้ว เดี๋ยวจะสายเอานะ”

“ขอรับท่านแม่!”

ท่าทางสนิทสนมและการแสดงออกของจวี้หยางสองสามวันมานี้ตกอยู่ในสายตาโจวหลิงตลอด ชายหนุ่มอยากจะรู้นักว่าเกิดอะไรขึ้นกับภรรยา เหตุใดนางถึงได้หันมาใส่ใจบุตรชายที่เคยทิ้งขว้างไปนานหลายปี

รวมถึงอยากจะรู้ว่านางจะทำดีกับบุตรไปได้อีกนานแค่ไหน

หากภรรยาคิดเปลี่ยนแปลงตนเองเป็นมารดาที่ดีเขาก็จะปล่อยไป เพราะถือเป็นเรื่องดี แต่หากนางมีแผนการในใจเขาคงต้องจัดการสักครั้ง

เขาไม่อยากเห็นบุตรชายเจ็บปวดจากการกระทำของจวี้หยางอีกแล้ว

...

“ขึ้นเขาอันตรายอยู่ใกล้ ๆ ข้าไว้”

“ได้ ข้าจะไม่ไปไหนไกล” พูดกับคนข้างกายแล้วก็หันมาหาลูกน้อย “ฉีเอ๋อร์ได้ยินแล้วใช่ไหมลูก”

“ขอรับฉีเอ๋อร์จะเป็นเด็กดีเชื่อฟังท่านพ่อท่านแม่” เด็กน้อยพยักหน้ายิ้ม ๆ หันมองบิดาทีมารดาที

หลังพูดข้อควรระวังเวลาอยู่ในป่าให้ทั้งสองคนฟังหมดแล้ว โจวหลิงจึงหันหลังเดินนำขึ้นเขาท่ามกลางสายตาคาดหวังเป็นประกายของสองแม่ลูก

โชคดีที่ทางขึ้นเขาไม่ได้ลาดชันมากนัก ร่างกายที่ไม่ได้ออกแรงมากเท่าใดของจวี้หยางและโจวฉียังพอทนการเดินทางครั้งนี้ไหว

ถึงจะเหนื่อยหอบไปมากแต่ก็ไม่ถึงขั้นเหนื่อยจนเป็นลม

“นั่งพักกันก่อน อีกไม่นานจะถึงบริเวณที่ชาวบ้านส่วนใหญ่หยุดหาของป่าแล้ว”

จวี้หยางพยักหน้าเข้าใจ ทิ้งตัวนั่งบนโขดหินข้างเส้นทางขึ้นเขาทันที

“ฉีเอ๋อร์มานี่ลูกมานั่งข้างแม่”

“ขอรับท่านแม่” เด็กน้อยเดินมาหย่อนตัวนั่งข้างมารดา จวี้หยางเอื้อมมือออกไปเด็ดใบไม้มาพัดวีให้ลูกน้อย

“เหนื่อยมากหรือไม่? กินน้ำก่อนนะลูก”

“ไม่เท่าใดขอรับ ฉีเอ๋อร์ยังไหว”

“ท่านไม่นั่งพักหน่อยหรือ?” จวี้หยางเอ่ยถามอีกฝ่ายหลังสังเกตได้ว่าเขาเอาแต่มองมานิ่ง ๆ ไม่พูดอะไร

“ไม่ล่ะ ข้าจะลองเดินไปดูแถวนี้สักหน่อยไม่ไกลนัก เจ้าพักเหนื่อยแล้วก็พาลูกเดินหาของป่าบริเวณนี้แล้วกัน อย่าลืมว่า”

“ห้ามเข้าป่าลึก ห้ามไปไกล ให้อยู่ในระยะที่มองเห็น ท่านพูดคำนี้มาหลายครั้งจนข้าจำได้หมดแล้ว”

คนถูกขัดคำพูดเงียบปากฉับ “เช่นนั้นข้าขอตัวก่อน”

“ได้ ข้าจะพักอีกสักหน่อยค่อยเดินสำรวจรอบ ๆ ”

โจวหลิงหันหลังเดินห่างออกไปแล้ว ชายหนุ่มไม่ได้อยู่ห่างออกไปไกลมากนัก ยังพอมองเห็นการเคลื่อนไหวและแผ่นหลังอยู่บ้าง

สองแม่ลูกนั่งพักกันอีกสักพักก็ลุกขึ้นยืน

“ฉีเอ๋อร์หายเหนื่อยหรือยังลูก หากหายเหนื่อยแล้วพวกเราไปสำรวจแถว ๆ นี้กัน”

“ฉีเอ๋อร์หายเหนื่อยแล้วขอรับ พร้อมสำหรับการสำรวจ!”

โจวฉีตื่นเต้นกับการขึ้นเขาครั้งนี้มาก เด็กน้อยดูมีชีวิตชีวามากกว่าครั้งแรกที่เจอกัน นัยน์ตาที่เคยแต้มแววอับแสงถูกความสดใสเปล่งประกายกลบจนมิด ไม่เหลือร่องรอยเหมือนครั้งแรกเจออีกแล้ว อีกทั้งท่าทีหวาดกลัวเหล่านั้นก็หายไปจนหมดสิ้น

จวี้หยางหยัดตัวลุกขึ้น จูงมือบุตรชายตัวน้อยเดินไปห่างโจวหลิงออกมาไม่ไกลนัก ทั้งสองคนเดินไปเรื่อย ๆ สายตาก็คอยสอดส่องหาสิ่งที่พอจะกินได้

ก่อนนัยน์ตาสีอ่อนจะมองเห็นผลไม้ป่าแสนคุ้นเคย มุมปากหยักขึ้นเป็นรอยยิ้ม เอ่ยกับบุตรชายว่า“ฉีเอ๋อร์แม่ว่าเราเจอของดีเข้าให้แล้ว”