ตอนที่4. มาถึง

“มาถึงแล้วเหรอริต้า”

หญิงสาวเสียงใสทักทายทันทีที่เห็นร่างเพื่อนสาวเดินเข้าในห้องทำงานของเธอ ซึ่งเต็มไปด้วยหนังสือเก่ามากมายและหลายเล่มที่ชำรุดทรุดโทรมรอการซ่อมแซม สาริศาถอดแว่นกันแดดออกแล้วยิ้มทักทายเพื่อนรักที่สวมผ้ากันเปื้อนสีเขียวอ่อนสีเดียวกับผ้าปิดจมูกของเธอ

“งานยุ่งเหมือนเคยนะ” สาริศาทักพิชชาแล้วมองไปรอบๆ ห้องเล็กๆ ที่เต็มไปด้วยอุปกรณ์ซ่อมหนังสือ

“รับช่วงต่อจากคุณตาอ่ะ” พิชชาถอดผ้าปิดจมูกออกแล้วขยับแว่นสายตากรอบหนาของตัวเอง “ดูรูปเธอในนิตยสารแล้วรู้สึกว่าผอมมาก แต่ตัวจริงอวบกำลังดีเชียว”

“นี่เธอชมหรือด่าฉันอ้วนเนี้ย” สาริศาหัวเราะออกมา เธอไม่ค่อยได้หัวเราะแบบนี้กับใครนัก

“ชมซิจ๊ะ” พิชชาหัวเราะร่วนแล้วปลดผ้ากันเปื้อนออก “ไม่เจอกันสองเดือนแล้วมั้ง”

สาริศาไหวไหล่น้อยๆ “วันนี้หาซื้ออะไรอร่อยๆ ไปกินที่บ้านแม่ฉันนะ”

“อ้าว...ไหนว่าจะพาแม่ออกไปกินข้าวนอกบ้านไง”

“แม่เปลี่ยนใจไม่อยากออกไปข้างนอกนะซิ” สาริศาถอนหายใจหนักๆ “ฉันก็อยากพาแม่ออกไปสูดอากาศข้างนอกแล้วก็ได้กินของอร่อยๆ”

“แม่คงไม่อยากให้เธอเจอทัพนักข่าวละมั้ง” พิชชาแตะไหล่เพื่อนอย่างให้กำลังใจ เธอรู้ดีว่าเพื่อนสาวมักมีข่าวคาวตามหน้าหนังสือพิมพ์บันเทิงอยู่บ่อยๆ ซึ่งมันไม่เป็นความจริงเลย “ฉันไม่เข้าใจเธอเลยจริงๆ ข่าวมันใส่สีตีไข่ขนาดนั้น ทำไมเธอไม่แก้ข่าวหรือตอบโต้อะไรไปบ้าง”

“ช่างมันเถอะ” สาริศายิ้มให้เพื่อนรัก “แค่คนในครอบครัวเชื่อใจว่าฉันไม่ได้เป็นแบบนั้นก็พอแล้ว”

พิชชายกมือขึ้นเท้าเอว นึกอยากต่อว่าเพื่อนรักอีกแต่เมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่โต้ตอบอะไรก็เปลี่ยนใจ “เอาเถอะๆ ฉันก็เริ่มหิวแล้ว เราไปหาซื้ออะไรอร่อยๆ แล้วไปกินที่บ้านแม่ดีกว่า”

พิชชาเดินไปเก็บอุปกรณ์ต่างๆ ราวสิบนาที แล้วสองสาวก็ควงแขนกันมาที่รถของสาริศา มุ่งหน้าไปร้านอาหารเจ้าประจำที่เธอโทรสั่งรายการไว้แล้ว และอีกเพียงสี่สิบนาทีต่อมาทั้งคู่ก็มาถึงบ้านชั้นเดียวหลังเล็กที่คุณพรพิมลพักอยู่ สาริศายืนมองดูบ้านอยู่นานราวครึ่งนาที เธอหลับตาลงอย่างปวดร้าว ก่อนหน้านี้เธอเคยมีบ้านหลังใหญ่ในหมู่บ้านหรูกลางกรุง แต่สภาพปัจจุบันช่างแตกต่างจากภาพในความทรงจำเหลือเกิน

“หอมกลิ่นกับข้าวจังเลยพี่ริต้า-พี่พิชชา”

“วันนี้กวินอยู่บ้านเหรอ” สาริศาตื่นจากภวังค์ หลานชายตัวโตยกมือไหว้เธอกับเพื่อนแล้วรีบช่วยรับถุงกับข้าว

“ช่วงนี้สอบเสร็จแล้วฮะ แต่พรุ่งนี้ผมไปทำงานพิเศษ ตอนนี้ได้งานพิเศษที่ร้านกาแฟใกล้ๆ บ้านเรานี่แหละ”

“ขยันจังเลย” พิชชาชมด้วยความจริงใจ กวินอายุเพียงแค่18ปี แต่รูปร่างสูงใหญ่ ที่สำคัญเขาคอยดูแลคุณพรพิมลแม่ของสาริศาเป็นอย่างดี ทำให้สาริศาคอยเบาใจที่ต้องอยู่คนละที่กับแม่

“คุณลุงไม่อยู่ใช่ไหม” สาริศาถามย้ำเพื่อความสบายใจของตัวเอง เลี่ยงที่จะเจอพ่อเลี้ยงได้เป็นเรื่องดีที่สุด ไม่อย่างนั้นเธออาจจะนึกอยากเป็นฆาตกรก็ได้

“ครับพี่ริต้า...ออกไปตั้งแต่เมื่อวานยังไม่เห็นเข้ามาเลย” กวินจัดการจัดอาหารใส่จานเรียบร้อย “ข้าวสุกพอดีเลยครับ พี่ริต้าไปพาคุณป้ามาทานข้าวเลยดีกว่า”

สาริศาเดินไปที่ห้องนอนของแม่ มารดาของเธอกำลังนั่งแปรงผมอยู่ เพราะอาการเจ็บป่วยทำให้เส้นผมบางลงจนน่าตกใจ ร่างกายก็ผายผอมลงแต่กระนั้นก็ยังแย้มยิ้มเมื่อเห็นลูกสาวเข้ามา

“แม่กำลังจะเดินไปอยู่พอดีเลย”

“หนูช่วยประคองค่ะ” สาริศาเข้าไปประคองแม่แล้วค่อยๆ เดินมาที่โต๊ะอาหาร “มีแต่ของโปรดของแม่ทั้งนั้นเลยค่ะ แม่ต้องกินข้าวเยอะๆ นะคะ”

“หนูก็เหมือนกันนะลูก” คุณพรพิมลเอ่ยอย่างห่วงใย “หนูผอมไปนะลูก”

สาริศาหัวเราะแล้วเลื่อนเก้าอี้ให้ผู้เป็นแม่นั่ง “แฮรี่บอกว่าถ้าน้ำหนักหนูเพิ่มอีกขีดเดียวต้องเป็นเรื่องแน่ๆ”

“ตายจริง! ขนาดนั้นเชียวเหรอลูก” คุณพรพิมลมีสีหน้ากังวล

“คุณแม่อย่าไปเชื่อยัยริต้าเลยค่ะ” พิชชากลับหัวเราะออกมา “ใครจะกล้าปฏิเสธนางแบบอันดับหนึ่งของเอเชียได้ล่ะค่ะ”

“เว่อร์ไปยัยพิชชา” สาริศาส่ายหน้าไปมา “ตักข้าวให้แม่ได้แล้ว กวินก็มาทานพร้อมกันด้วยซิ”

“ครับพี่ริต้า”