ตอนที่3. แผลเก่า

“เจ็บแผลเก่าอีกแล้ว รู้งี้น่าจะใช้ให้แฮรี่ช่วยทายานวดให้ก่อนกลับบ้านก็ดีหรอก”

สาริศายักไหล่ให้ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น ซึ่งมันเทียบกับเมื่อสิบแปดเดือนที่แล้วไม่ได้เลย มันเกิดอย่างรวดเร็วและเหมือนฝันร้าย หลังจากที่เธอกลับจากท่องเที่ยงที่ประเทศเทซาเนีย เธอก็กลับมาประเทศไทยเพื่อดูแลแม่ที่เจ็บป่วย แต่เพราะเข้ากับพ่อเลี้ยงไม่ได้ สาริศาจึงคิดหาทางทำงานในด้านที่เธอร่ำเรียนจนจบ ระหว่างที่รอสอบเป็นอาจารย์สอนด้านดนตรีที่วิทยาลัยเอกชนแห่งหนึ่งเธอก็ทำงานเล่นดนตรีที่โรงแรมหรูกลางกรุงเทพและมีบ้างครั้งที่ได้รับเชิญไปเล่นดนตรีที่ต่างประเทศ หญิงสาวเก็บเงินเก็บทองยืนด้วยลำแข้งของตัวเองจนซื้อรถเก๋งมือสองได้หนึ่งคันในเวลาเพียงแค่หกเดือน เหมือนทุกอย่างกำลังเป็นไปด้วยดี ทว่าเธอกลับประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ทำให้ร่างกายเป็นอัมพฤกษ์ครึ่งท่อน ต้องพักฟื้นร่างกายและกายภาพบำบัดอยู่นานนับปีจึงกลับมาเดินได้อีกครั้ง เงินเก็บที่คุณพ่อบังเกิดเกล้าทิ้งไว้ให้ก็หมดไปตั้งแต่เธอตัดสินใจไปเรียนการดนตรีที่อังกฤษ คุณแม่ตั้งใจจะขายบ้านเป็นค่ารักษาตัวให้เธอ แต่เธอไม่ต้องการเสีย ‘ของรัก’ ชิ้นสุดท้าย ตัวแทนของพ่อไป และแต่ช่วงนั้นเองที่พ่อเลี้ยงของเธอเริ่มออกลาย จากคนเคยดีแสดงร่างที่แท้จริง ช่วงที่พักฟื้นร่างกายเธอพยายามทำทุกวิธีทางให้ตัวเองเป็นปกติให้เร็วที่สุด เมื่อพอจะสามารถทำงานได้ เธอจึงติดต่อหารุ่นพี่ที่สนิทสนมกันเพื่อให้เขาฝากฝั่งหางานนักดนตรีให้เธอ แต่ปรากฏว่าเพื่อนของรุ่นพี่กลับสะดุดตาเธอและทาบทามให้เธอเป็นนางแบบชุดว่ายน้ำ!

“ชุดว่ายน้ำ! ทั้งที่ฉันมีแผลเป็นกลางหลังนี่นะ!”

“ใช่! รอยแผลเป็นของเธอ ดูไปดูมาก็คล้ายรอยสักปีกนางฟ้า ผมว่ามันเป็นอะไรที่สะดุดตาคนได้แน่นอน คุณหุ่นดีอยู่แล้วใช่ชุดว่ายน้ำขึ้นออก”

“ถ่ายแบบชุดว่ายน้ำนี่...วาบหวิวหรือเปล่า”

“ก็มีบ้าง” เขายักไหล่และยิ้มอย่างเปิดเผย “ถ้าคุณอยากมีภาพเป็นนางแบบสาวสวยอินโนเซ็นต์ละก็...ผมว่ามันช้าเกินไปสำหรับคุณ ตอนนี้คุณก็อายุยี่สิบสามแล้ว น่าจะใช้วามสาวและความเซ็กซี่ของตัวเองให้เป็นประโยชน์”

“ฉัน...เซ็กซี่เหรอคะ”

“ห๋า!” อีกฝ่ายหัวเราะเสียงดัง “คุณเซ็กซี่มาก”

“แต่มันไม่ใช่ตัวฉันเลยนะ”

“พี่เข้าใจเธอนะริต้า” อีกฝ่ายโคลงศีรษะไปมา “เอาอย่างนี้ จริงๆ พี่มีเพื่อนที่มันเป็นช่างบอดี้เพ้นท์ กำลังจะแสดงงานอยู่ เขาต้องการนางแบบที่จะเปลือยแผ่นหลังให้เพ้นท์รูปเดินแบบในชุดว่ายน้ำแบบทูพีช”

“หลังริต้ามีรอยแผล จะไปโชว์หลังได้ยังไง” สาริศาขมวดคิ้ว

รุ่นพี่ถอนหายใจแล้วยื่นมือมาแตะหลังมือของหญิงสาว “พี่อยากให้ริต้ามองข้ามปมด้อยของตัวเอง แผลเธอก็ไม่ได้ใหญ่โตอะไรนักถ้ามีเงินก็ไปทำศัลยกรรมก็ได้ แต่พี่คิดว่าเธอน่าจะเป็นตัวอย่างของคนที่ผ่านเรื่องราวความเจ็บปวดได้ ไม่หลบซ่อนบาดแผลของตัวเอง ยืนได้ด้วยลำแข้งของตัวเอง ถ้าเธอสนใจพี่จะให้รุ่นพี่ที่รู้จักกันเป็นผู้จัดการดูแลงานให้เธอเอง”

สาริศานิ่งคิดอยู่นาน เธอไม่ได้ตอบตกลงในทันทีแต่หลังจากที่เธอได้ศึกษาดูผลงานของช่างบอดี้เพ้นท์คนนั้นแล้วและคำพูดของรุ่นพี่ทำให้เธอตัดสินใจลองเป็นนางแบบดูสักหน นั่นเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเกือบหนึ่งปีที่ผ่านมา หลังจากเป็นนางแบบบอดี้เพ้นท์แล้ว เธอก็ลองถ่ายแบบชุดว่ายน้ำเพียงแค่รูปถ่ายชุดว่ายน้ำกับรอยแผลเป็นปีกนางฟ้าปรากฏ ผู้คนก็ฮือฮาอย่างที่เธอไม่คาดคิด หลายคนบอกว่าเธอคือแรงบันดาลใจให้ผู้หญิงหลายคนกล้าก้าวพ้นความเจ็บปวดของตัวเอง ยอมรับความจริงที่เป็นไป

และอาจเป็นเพราะเธอได้ผู้จัดการส่วนตัวดี งานของเธอแม้ว่าจะเป็นนางแบบแนวเซ็กซี่ แต่ก็เป็นงานในเชิงศิลปะ สินค้าก็แบรนด์ดังและส่วนใหญ่ก็ได้รับงานจากเมืองนอกกมากกว่าที่เมืองไทยเสียอีก นั่นยอมหมายถึงเงินจำนวนมากพอที่จะทำให้เธอพ้นปัญหาเรื่องหนี้สินได้อย่างรวดเร็ว แต่การมีพ่อเลี้ยงเป็นผีพนันทำให้การหาเงินของเธอมีเท่าไหร่ก็ไม่พอใช้

แต่ชีวิตของเธอก็ไม่ได้เลวร้ายไปหมดทุกอย่าง สาริศาคิดถึงเพื่อนสาวอีกคนไม่ได้ รายนั้นคลั่งไคล้เรื่องประวัติศาสตร์ยิ่งกว่าสิ่งอื่นใด เธอไม่มีญาติพี่น้องที่ไหนนอกจาก ‘กวิน’ หลานชายตัวโตและเพื่อนรักที่ชื่อพิชชา ครอบครัวของเธอเหลือเพียงเธอคนเดียว หลังจากที่พ่อเสียชีวิตอุบัติเหตุเครื่องบินตก แม่เสียใจเรื่องพ่อจนไม่สบายมากร่างกายที่อ่อนแออยู่แล้วยิ่งทรุดโทรม หลังจากพ่อจากไปสองปีต่อมาแม่ก็ได้นายอานนท์ซึ่งเคยเป็นเพื่อนรักของพ่อมาดูแลหัวใจจนแม่ตัดสินใจแต่งงานใหม่ในปีถัดมา แต่ทำให้เธอก็ถูกส่งไปอยู่กับญาติคนหนึ่งที่ไม่ค่อยจะใยดีกับเธอนัก แต่การผลักไสให้เธอไปอยู่โรงเรียนประจำทำให้เธอได้พบกับพิชชา เพื่อนสนิทคนแรกและคนเดียวที่เธอสัมผัสได้ถึงความจริงใจ จวบจนเธอเรียนจบชั้นมัธยมปลาย เธอก็เลือกใช้เงินทุนที่พ่อทิ้งไว้ให้เป็นค่าเล่าเรียนวิชาดนตรีที่ประเทศอังกฤษจนได้ทำงานที่เธอรัก

ช่วงที่เรียนอยู่อังกฤษ เธอเหมือนคนไร้ญาติขาดมิตร มีเพียงเงินสดจำนวนหนึ่งที่อยู่ในบัญชีธนาคารซึ่งเป็นเงินก้อนสุดท้ายที่พ่อทิ้งไว้ให้ แม้ว่าเงินก้อนนั้นจะเป็นจำนวนมากพอควร แต่สาริศาต้องทำงานพิเศษหลายอย่างเพื่อหาเงินเป็นค่าใช้จ่ายของตัวเอง เธอไม่เหมือนเพื่อนนักเรียนไทยที่มาเรียนที่เดียวกันทำให้เธอยิ่งรู้สึกถึงความโดดเดี่ยว เพียงแต่เธอยังมีพิชชาเพื่อนรักที่ยังคงติดต่อกันอยู่สม่ำเสมอทำให้เธอไม่เหงาจนเกินไปนัก

สาริศามองกล่องไวโอลินแล้วเดินไปเปิดตู้เย็นรินน้ำเย็นให้ตัวเอง หญิงสาวมองภาพเบื้องหน้าที่ท้องฟ้าเป็นสีดำสนิทของรัตติกาล นี่ก็เป็นความงามที่ชวนหลงใหลไม่น้อย ร่างกายที่อ่อนล้าเรียกหาการแช่น้ำอุ่นพร้อมกับกลิ่นเทียนหอม ถ้าได้ไวน์แดงในตู้เย็นสักจิบสองจิบก็คงจะดีไม่น้อย หญิงสาวยิ้มให้ตัวเองบางๆ ให้รางวัลตัวเองนิดๆ หน่อยๆ จะเป็นไรไป พรุ่งนี้เธอไม่ต้องรีบตื่นแต่เช้านี่... แวะซื้อขนมของฝากให้กวินที่ช่วยดูแลแม่ก็เสียเวลาไม่เท่าไหร่ นานๆ จะมีวันหยุดพักเสียที

ใช่...เธอหยุดงานนานๆ ไม่ได้หรอก ไม่ใช่เพราะเรื่องเงินแต่เพราะไม่อยากให้หัวใจหลงคิดถึงใครบางคนที่ไม่เคยคิดถึงเธอเลยสักครั้ง!.