CHAPTER 6

“ผู้จัดการคะ”

“หื้ม มีเรื่องอะไรหรือป่าวพาย?”

เมื่อทุกคนที่อยู่ที่นี่ได้ยินเสียงของฉันที่พูดกับผู้จัดการก็มองหน้ากันทันที จากนั้นก็มองมาทางฉันและผู้จัดการและก็เงียบฟังกันอย่างตั้งใจไม่พูดอะไรกันอีกเลย

“คะ คือว่า พาย เอ่อ... พายจะขอลาออกคะ”

“หะ!”

เสียงทุกๆ คนพูดขึ้นพร้อมๆ กันด้วยความตกใจทั้งผู้จัดการแล้วก็พนักงานในร้านที่ทำงานร่วมกับฉันมาตั้งหลายปีก็ต่างมองหน้าฉันด้วยความตกตะลึงไม่ต่างกันแม้แต่คนเดียว

“มีอะไรหรือป่าวพาย?”

ไม่ใช่เสียงผู้จัดการหรอกแต่เป็นเสียงของก้องที่ดูเหมือนจะได้สติก่อนเพื่อนๆ จึงรีบถามฉันขึ้นมา

“ไม่มีอะไรหรอกก้องคือว่า .. คือว่าพายต้องไปอยู่ต่างจังหวัดน่ะ”

“พายจะย้ายไปอยู่ต่างจังหวัดงั้นเหรอแบบนี้มีอะไรหรือป่าวพายหรือว่าเกิดเรื่องร้ายแรงอะไร?”

คราวนี้เป็นเสียงของผู้จัดการร้านบ้างที่เหมือนจะตั้งสติได้แล้วเมื่อได้ยินที่ฉันพูดก็รีบถามทันที

“ไม่ได้เกิดเรื่องอะไรหรอกคะผู้จัดการ” ฉันหันไปสบตาผู้จัดการ “อีกอย่างมันเป็นการตัดสินใจที่รวดเร็วไปหน่อยพายต้องขอโทษด้วยนะคะ”

“พายมานี่ก้องมีเรื่องจะพูดกับพาย!”

ก้องพูดขึ้นพรางใช้มือจับแขนฉันแล้วลากขึ้นมาพูดกันบนดาดฟ้าของตึกสามชั้นของร้านขายขนมเค้ก หน้าตาของก้องนั้นดูจริงจังมากกับเรื่องนี้เขาจ้องตาฉันเขม็งอย่างแข็งก้าวร้าวอยากจะหาความจริงอะไรบ้างอย่างจากฉัน

“มีอะไรหรือป่าวก้องทำไมถึงลากเรามาที่นี่ล่ะ?”

“ที่พายพูดเรื่องโกหกใช่ไหม? ทำไมพายต้องโกหกเราด้วย พายก็รู้ว่าเราคิดยังไงกับพายเราบอกพายไปแล้วใช่ไหมไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นเราจะอยู่เคียงข้างพาย”

ใช่อย่างที่ทุกคนคิดนั้นแหละก้องเคยสารภาพว่ารักฉันแต่ฉันปฏิเสธเขาไปเพราะว่าฉันคิดกับเขาแค่เพื่อนคนหนึ่งจริงๆ ไม่ใช่แบบคนรัก

ฉันถึงบอกไปตั้งแต่แรกไงล่ะแล้วถ้าเป็นแบบนี้อีกฉันจะทำยังไงให้เขาตัดใจ ไม่ใช่ว่าฉันรังเกลียดก้องเพราะว่าเขาไม่รวยหรอกนะ เขาเป็นถึงลูกครูทั้งพ่อและแม่เป็นครูทั้งสองถึงจะฐานะไม่ได้ร่ำรวยอะไรมากก็เถอะแต่ก้องเขาเป็นคนดีมากแต่ฉันไม่ได้รักเขานี่คือประเด็น

“พายไม่ได้โกหกก้องและอีกอย่างหนึ่งที่พายเคยบอกว่าพายคิดกับก้องแค่เพื่อนที่ดีคนหนึ่งเท่านั่นไม่เคยคิดเกินเพื่อนเลย”

“พายไม่เคยเปิดใจให้ก้องต่างหากไม่เคยมองแม้แต่หางตาด้วยซ้ำ!”

ไปกันใหญ่แล้ว พูดที่ไหร่ก็จบแค่เรื่องเดิมๆ ซึ่งมันก็น่าเบื่อเหมือนกันนะที่ต้องพยายามอธิบายให้เข้าใจ

“พูดต่อไปก็ไม่รู้เรื่องแล้วก้อง พูดไปมันก็กลับมาจบอยู่กับเรื่องเดิมๆ ซึ่งพายก็บอกให้ก้องชัดแล้วนะว่าพายไม่รักก้อง ไม่เคยรักเหมือนกันส่วนจะให้พัฒนาในเรื่องนี้มันก็คงเป็นไปไม่ได้เช่นกัน ส่วนเรื่องโกหกใช่พายยอมรับว่าโกหกเพราะความจริงพายจะไปอยู่กับคนรักของพายซึ่งอยู่ต่างจังหวัด เขาให้พายไปอยู่ด้วยหวังว่าก้องจะได้ยินว่าพายบอกชัดเจนแล้วแล้วถ้าก้องจะถามอีกว่าทำไมไม่เคยเห็นไม่เคยรู้จักแฟนของพายก็อย่าถามเลยมันไม่จำเป็นที่พายจะต้องเอาเขามาทำความรู้จักกับใครเหมือนกันอีกอย่างเขาเป็นคนชอบเก็บตัว อยากให้พยายามมองคนอื่นบ้างนะยังมีคนที่รักก้องมากมาย”

ฉันพูดร่ายยาวให้ฟังก้องด้วยอารมณ์ที่ตัวเองทำขึ้นมาเองล้วนๆ ทำเหมือนตัวเองเป็นดาราที่กำลังเข้าฉากอยู่อย่างนั้นแหละอยากให้ก้องตัดใจจากฉันซะจะทำยังไงมันก็เป็นไปไม่ได้ที่จะให้ฉันรักเขามันไม่มีวันหรอกจึงตัดสินใจทำแบบนี้สงสารเขาเหมือนกันนะแต่มันก็ยังดีที่จะให้เขาเลิกทำแบบนี้

เมื่อพูดแล้วฉันก็เดินออกมาจากตรงนั้นทันทีลงมาที่เคาน์เตอร์ด้านล่างก่อนที่ผู้จัดการจะยื่นซองสีขาวให้ซึ่งในนั้นก็คงเป็นเงินเดือนของฉันประจำเดือนนี้สินะ

“ขอบคุณคะผู้จัดการ”

ฉันกล่าวพร้อมกับยกมือไหว้อย่างนอบน้อมเพราะรู้ว่าท่านเป็นคนดีชอบช่วยเหลือลูกน้องทุกคนไม่ทำตัวใหญ่แล้วได้แต่สั่งๆ เหมือนกับผู้จัดการอื่นๆ

“ฉันยอมรับการตัดสินใจของเธอต่อไปนี้ขอให้เธอโชคดีนะพาย”

“คะผู้จัดการ ขอบคุณที่เข้าใจพายนะคะพายไปก่อนคะ สวัสดีคะ”

ฉันไหว้ผู้จัดการอีกครั้งหนึ่ง ก่อนที่จะเดินออกจากเคาน์เตอร์มายังหน้าร้านที่มีเพื่อนๆ พี่ๆ อยู่

“ขอบคุณสำหรับทุกๆ อย่างที่ทุกๆ คนได้ช่วยเหลือพายนะคะทุกๆ คนเป็นเพื่อนที่ดีเป็นพี่ที่ดีคอยสั่งสอนบอกกล่าวพายทุกๆ ครั้ง พายขอบคุณค่ะพายไปก่อนนะคะ”

ฉันยกมือไหว้ทุกๆ คนอีกครั้งหนึ่งก่อนที่จะจากร้านที่ทำงานอันแสนยาวนานไปจากทุกๆ คนที่ฉันรักเหมือนครอบครัว

“โชคดีนะพาย ว่างๆ ก็มาหาพวกเราได้ที่นี้นะพวกเรารอพายอยู่เสมอจ๊ะ”

“ค่ะ พายจะมาหาเมื่อมีโอกาสนะคะ”