CHAPTER 3

“งั้นก็เพราะแบบนี้ใช่ไหมคะที่ทำให้คุณป้าล้มละลายแบบไม่เหลือ คุณชาติชายสามีคุณป้าคงเก่งกาจเรื่องการบริหารน่าดูเลยนะคะเงินของคุณป้าเกือบร้อยล้านที่ลงทุนไปแล้วผลตอบรับก็เจ๊งไม่เป็นท่าแล้วยังบอกว่าไม่มีทุนทำอีก ของแบบนี่มันอยู่ที่ความสามารถความมีไหวพริบและความเฉลียวฉลาดมากกว่าค่ะ คุณป้าดูอย่างเช่นคู่แข่งของคุณป้าไงคะขนาดคุณป้าเองก็ส่งคนไปทั้งป่วนทั้งไปสืบและไปสร้างความเสียหายต่างๆ นาๆ เขายังไม่เห็นเป็นอะไรเลยไม่สะทกสะท้านและที่สำคัญเขายังฉลาดพอที่จับคนของคุณป้าได้อีก”

“เหอะ! ถุย! มันจะเก่งสักแค่ไหนกันวะเดี๋ยวก็เจ้งเหมือนๆ กันนั่นแหละ”

“หรอคะคุณชาติชาย แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้เขายังดำเนินกิจการได้กำไรวันละหลายพันล้านบาทที่ลูกค้าต่างก็กระเป๋าหนักๆ ทั้งนั้นที่เข้ามาใช้บริการอย่างไม่ขาดสายแบบนี้คงไม่เจ้งง่ายๆ ใช่ไหมคะ”

“ว่าอะไรนะนังพายได้กำไรวันละหลายพันล้านบาทต่อวันเนี้ยนะ!”

เสียงของป้ามุกดาถามฉันขึ้นมาด้วนความตกใจจนตอนนี้ตาโตเป็นไข่ห่านแล้วเมื่อพูดถึงกำไรต่อวันที่คาสิโนนั่นได้

“อย่าไปเชื่อมันมุกดา นังนี่มันโกหกเราทั้งนั่นใครมันจะมีปัญญาทำได้แบบนั้นบ้างหละนอกจากมีคนหนุนหลังให้ไม่งั้นมันก็อายุมากแล้วเท่านั้นก็เลยทำให้มีเส้นสายเยอะลูกหลานจึงชักชวนเพื่อนฝูงให้มาเล่น”

“ก็จริงอยู่นะคะคุณชาติชาย แกอย่ามาโกหกชั้นนังพายฉันไม่เชื่อแก!”

ฉันละเบื่อกับสามีภรรยาคู่นี้จริงๆ ถึงจะเป็นป้าของตัวเองแต่ถ้อยคำที่พูดที่ดูถูกอีกทั้งยังมีการกระทำที่ทำไว้กับแม่อีกทุกอย่างมันทำให้ฉันหมดศรัทธาหมดทั้งความเคารพนับถือและจะไม่นับเป็นป้าอีก

“ก็ตามใจก็แล้วกันคะไม่เชื่อก็ไม่เชื่อ”

“ทำตามที่แกตกลงไว้ด้วยไม่งั้นแม่แกคงเหลือแต่ชื่อถึงแกจะเอาแม่หนีไปไหนชั้นก็จะให้ลูกน้องไปสืบและตามเก็บให้ได้ชั้นใจบุญแค่ไหนที่ไม่ขังแม่แกนังพาย!”

“คะ อีกสองวันพายจะเริ่มเข้าไปสอดแนมไม่ต้องห่วงไม่หนีแน่นอนค่ะ พายมีอีกอย่างที่จะบอกคือว่าเจ้าของคาสิโนคู่แข่งของคุณป้าและสามีเห็นคนอื่นพูดกันว่าอายุแค่ยี่สิบสามปีไม่แกหรอกค่ะยังหนุ่มกว่าสามีคุณป้าที่บอกว่าบริหารงานเก่งด้วยอ้อแล้วอีกอย่างที่คุณป้าไม่ขังแม่เพราะว่าไม่มีเงินที่จะซื้อข้าวให้ทานมากกว่าไม่ใช่เพราะคุณป้าใจบุญ พายจะใช้การโทรเพื่อส่งข่าวขอตัวค่ะ”

“อายุยี่สิบสาม!”

ฉันพาแม่ออกมาจากบ้านหลังนั้นทันทีแต่ไม่วายที่จะได้ยินการตะโกนของสามีภรรยาคู่นี้ที่พูดพร้อมกันเรื่องอายุของชายหนุ่มที่เป็นเจ้าของ TEL MISCREANT CASINO

เมื่อมาถึงบ้านก็ให้แม่นั่งพักที่เก้าอี้หน้าระเบียงบ้านเพื่อรับลมทะเล บ้านของเราเป็นบ้านแบบชั้นเดียวสีขาวทั่วทั้งหลังข้างหน้าเป็นระเบียงเยื้องออกมาและมีเก้าอี้กับโต๊ะนั่งชุดหนึ่งเพื่อให้นั่งพักผ่อนมีเปลือกหอยที่แม่ทำเป็นโมบายส่งเสียงกระทบกับดังกรุ๊งกริ๊งๆ ส่วนหน้าระเบียงจะเต็มไปด้วยพันธุ์ดอกไม้ต่างๆ ที่แม่ปลูกเองส่วนอีกฝากเผยให้เห็นน้ำทะเลสีฟ้าครามดูแล้วรู้สึกสดชื่น

แก้วน้ำวางลงตรงด้านหน้าของแม่ฉันเป็นคนนำมาให้ท่านดื่มเอง

“แม่เป็นอะไรหรือป่าวคะ?”

ที่ฉันถามก็เพราะว่าข้าวของในบ้านถูกรื้อค้นกระจัดกระจายโต๊ะเก้าอี้หักพังหลายชุดแต่ยังดีที่จักรเย็บผ้าของแม่ยังอยู่ผ้าที่แม่เย็บขาดอยู่ทั่วทุกมุมบ้าน

“พายลูกจะทำตามที่ป้ามุกดาสั่งจริงๆ หรอลูก รู้กันอยู่ว่ามันอันตรายมากแค่ไหน เขาคนนั้นเป็นยังไงนิสัยใจคออีกทั้งยังมีลูกน้องมากมายถ้าลูกถูกจับได้ขึ้นมาล่ะ?”

แม่พูดขึ้นพร้อมกับลูบหัวฉันเบาๆ น้ำตาไหลลงมาอาบทั้งสองแก้มเราสองคนจ้องหน้าและกอดกันเบาๆ

“โถ่แม่ ถ้าหนูไม่ทำป้ามุกดาก็มาทำกับแม่อีกนะสิหนูไม่ยอมให้แม่เป็นอะไรหรอกนะ”

ฉันตอบกลับแม่บ้างก็มันไม่มีทางเลือกให้กับฉันเลยนิมีแต่นี้ทางเดียวเท่านั่นและเป็นทางออกสำหรับปัญหานี้