CHAPTER 2

“หนูยอมแล้วยอมทุกอย่างคุณป้าอย่าทำอะไรคุณแม่นะคะ” ฉันก้มหน้าพนมมือไหว้คนที่อยู่ตรงหน้า

“เหอะ! ก็แค่เนี้ยรู้อย่างนี้ชั้นน่าจะใช้วิธีนี้มาตั้งแต่แรกแล้วสินะนังพาย!”

รอยยิ้มเหยียดที่แสนจะดูแคลนด้วยความสะใจมองมาทางฉันอย่างน่าสมเพชแต่ตอนนี้ฉันไม่สนใจหรอกนาทีนี้ฉันสนใจเพียงแค่คนที่นั่งอยู่ตรงหน้าคนที่ถูกมัดคนที่ถูกผ้าปิดปากและคนที่นั่งมองฉันแล้วน้ำตาท่านก็ไหลอาบแก้มคนนั้นคือแม่ฉันเอง

“ผมบอกแล้วมุกดาที่รักว่าใช้วิธีนี้มันต้องได้ผล”

นี่มันเป็นแผนของไอ้แมงดาชาติชายหรือนี่ที่เป็นคนแนะนำคุณป้าให้ทำแบบนี้ ไอ้ชั่วช้าสารเลวไม่มีใครเลวเท่ามึงอีกแล้ว วันๆ คิดแต่จะจับผู้หญิงรวยๆ ไว้เกาะกินคนอย่างไอ้นี่น่าสมเพชยิ่งกว่าตัวเงินตัวทองอีกฉันพูดในใจ

“จริงๆ ด้วยคะชาติ เห็นผลทันทีรู้อย่างมุกดาใช้นานแล้ว”

“คุณป้า”

ฉันอุทานออกมาเบาๆ เมื่อคุณป้าแท้ๆ ซึ่งเกิดจากท้องเดียวกันกับแม่ทำไมถึงได้ทำแบบนี้กับน้องในไส้ของตัวเอง ความคิดแบบนี้มาจากใครไม่ได้ถ้าไม่ใช่ไอ้ชาติชาย

ป้ามุกดาเดินเข้าไปหาไอ้ชาติชายแล้วนั่งบนตักปล่อยกับส่งรอยยิ้มหวานให้แล้วก็บรรจงก้มหน้าจูบที่ปากของไอ้ชาติ

“หนูตกลงแล้วคุณป้าก็ปล่อยแม่สิคะ”

ฉันพูดขึ้นขัดจังหวะพร้อมกับสะบัดแขนออกจากการจับของลูกน้องของป้ามุกดาเพราะไม่อยากเห็นฉากแบบนี้ดูแล้วมันไม่ค่อยเป็นอาหารตาสักเท่าไรถ้าจะรอดูฉากแบบนี้ขอไปดูตัวเงินตัวทองยังดีกว่าที่เห็นแบบนี้

หลังได้ยิ่งเสียงขัดจังหวะป้ามุกดาก็หยุดชะงักแล้วเดินเข้ามาบีบที่ใบหน้าของฉันทันทีถึงมันจะเจ็บปวดเพียงไหนแต่ฉันก็ไม่เอ่ยปากออกมาสักคำ

“อย่ามาสั่งคนอย่างชั้นเพราะแกไม่มีสิทธิ ปล่อยแม่มัน!”

เมื่อแม่หลุดออกมาการมัดก็วิ่งมากอดฉันทันที เราทั้งคู่น้ำตาไหลพรากกอดกันจนแน่นเหมือนกับว่าไม่เคนกอดกันมาก่อน

“เจ็บไหมพาย?”

เสียงแหบพร่าและสั่นๆ ถามฉันขึ้นมาพร้อมกับใช้มือลูบที่แก้มทั้งสองข้าง ซึ่งป่านนี้คงจะเป็นรอยและเกิดสีแดงเนื่องจากความเจ็บปวด

“ไม่คะแม่แม่เจ็บตรงไหนหรือป่าวคะ?”

ฉันพูดขึ้นพร้อมกับใช้สายตาสำรวจแม่ตัวเองก็พบกับว่าข้อมือที่ถูกมัดแดงจนเป็นรอยมือของฉันจึงค่อยๆ ลูบที่ข้อมือของแม่พร้อมกับยกมากุมไว้ที่หน้าตัวเอง

“พายขอโทษนะคะที่มาช้า”

“ช่างเป็นลูกที่ดีเด่นจริงๆ เลยนะนังพาย อย่าลืมที่แกพูดด้วยหละว่าจะไปสอดแนมที่ TEL MISCREANT CASINO”

ฉันผละออกจากอ้อมกอดอุ่นๆ ของแม่เบาๆ พร้อมกับพยุงท่านลุกขึ้นก่อนที่จะเผชิญหน้ากับป้ามุกดาแบบจังๆ

“แล้วแม่ของพายละคะจะอยู่กับใครที่ไหน?”

“สถานสงเคราะห์ไงล่ะชั้นไม่ใช่แม่พระนะที่จะรับเลี้ยงแม่ของแก”

สิ่งที่ป้ามุกดาตอบออกมาทำให้ฉันต้องอึ้งเป็นรอบที่สองตอบมาได้ยังไงใช้สมองส่วนไหนคิดทั้งๆ ที่แม่เป็นน้องแท้ๆ ของตัวเองมีพี่สาวมีญาติแต่กับบอกให้อยู่สถานสงเคราะห์มันจะมากไปแล้ว

“ป้ามุกดายังมีความเป็นคนอยู่หรือป่าวคะนี่น้องของป้านะ น้องแท้ๆ ที่เกิดจากท้องเดียวกันทำไมป้าใจร้ายแบบนี้ขนาดคุณลุงที่ไม่ได้เป็นอะไรเลยยังมีความปรานีมีความห่วงหาเอื้อเฟื้อให้ตลอด พายว่าเชิญป้ามุกดาไปเองเถอะคะสถานสงเคราะห์เพราะเขาคงต้อนรับคนอย่างป้านะค่ะ”

“นังพาย!”

เผียะ!

ใบหน้าของฉันหันไปอีกข้างจากแรงตบของป้ามุกดาแบบเต็มๆ ไม่มีหมกเม็ดเก็บแรงอะไรทั้งนั้น

“อีเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมบังอาจมาว่าให้ชั้นต่อหน้าคุณชาติชายหรอ”

“พายเจ็บไหมลูก?”

“ไม่คะแม่ พายไม่เจ็บเลย”

“พอเสียทีพี่มุดดาอย่าทำอะไรพายเลยพายมันก็ยอมทำให้พี่แล้วนิ พี่ยังต้องการอะไรอีก ทั้งๆ ที่ความล้มเหลวทั้งหมดที่เกิดขึ้นมันก็เป็นความผิดของพี่กับสามีใหม่สองคนเท่านั้นพวกเราไม่ได้มีส่วนทำให้พี่ต้องตกอยู่ในสภาพแบบนี้”

“แกอย่ามาปากดีบังอาจสั่งสอนชั้นนังพิน!”

ฉันรีบคว้าแม่มาอยู่ข้างหลังเพื่อที่กลัวป้ามุกดาทำร้ายเหมือนกับตัวเองอีกไม่มีอีกแล้วที่ฉันจะยอมให้ใครมาทำร้ายแม่

“ที่แม่พูดมันก็ถูกนะคะมันอยู่การบริหารจัดการในธุรกิจมากกว่าคะ คนของคุณป้าไม่มีความสามารถพอที่จะทำได้ก็เลยทำให้คุณป้าล้มละลายแบบนี้ไงคะ”

ฉันพูดพร้อมกับแลสายตาไปทางนายชาติชายที่นั่งอยู่

“คุณมุกดาดูอีเด็กเมื่อวานซืนคนนี้พูดสิแบบนี้ มันดูถูกผมชัดๆ ใครว่าผมบริหารไม่เป็นแค่ขาดเงินทุนเท่านั้นเองคุณก็รู้”

“อย่ามาว่าให้สามีของชั้นนังพาย! คุณชาติชายเขาเป็นคนที่เก่งที่เป็นแบบนี้เพราะไอ้คาสิโนบ้าคู่แข่งต่างหากที่ทำให้เป็นแบบนี้นังโง่!”