EP.7 ห่วง

หลังจากทหารทั้งหมดออกไป องค์ราชินีเอ่ยกับซีเนีย เเละเสตฟาน องครักษ์คนสนิทด้วยน้ำเสียงจริงจัง ใบหน้าสวยภายใต้ผ้าคลุมหน้าลูกไม้หนานั้น โดนกล่าวหาด้วยคำนินทาใส่ร้ายต่างๆมากมาย ไม่ว่าจะเป็นโดนฟันเข้าที่ใบหน้า เกิดมาอัปลักษณ์จึงต้องปิดหน้า บางทีก็หาว่าเป็นชายบ้าง แล้วแต่ว่าข่าวจะหลุดออกมาจากปากของใคร

"เห็นที...ข้าต้องพึ่งนางกำนัลใหม่เสียเเล้ว"

พรวด!!!

"นางกำนัลใหม่ฝ่ายห้องยามาขอเข้าเฝ้าเพคะควีน"นางกำนัลระดับสามในชุดสีส้มเอ่ยขออนุญาต ควีนจึงโบกมือเข้าหาลำตัว เป็นสัญญาณว่า เข้ามาได้

"ให้นางเข้ามา"

คุณหมอหลงยุคเดินมาอย่างทะมัดทะเเมงพร้อมกับกระดาษใบใหญ่ เจ้าหล่อนรวบผมเอาไว้ด้วยผ้าสีขาวคาดหัวเเบบพับทบสามเหลี่ยม ก่อนที่จะถอนสายบัวย่อลงพร้อมกับดึงชายกระโปรงออกข้างเพื่อถวายความเคารพเเบบเร่งรีบ

"หม่อมฉันต้องการไขผึ้งเพคะ จำนวนมากเเละรายการตามนี้ทั้งหมด"

คุณหมอชูรายการขึ้นเหนือหัว ก่อนที่นางกำนัลคนสนิทจะไปรับมันมา พระสนมเอกอีฟลินที่เดินมาจะเข้าเฝ้าเหมือนกัน จึงหันมาหยุดดูด้วย

"รายการตามนี้เลยงั้นรึ"องค์ราชินีอ่านลายมือระเบียบสวยงามของอีกฝ่ายอย่างคำณวน ก่อนที่จะเอ่ยถาม "ไขผึ้งจำนวนมาก เจ้าเอาไปทำอันใด"

"หม่อมฉันจะเอาไปผสมตัวยา ทำยาทารักษาแผลสด หรือแผลเปื่อย เพราะไขผึ้งจะช่วยถนอมอายุยาให้ใช้งานได้นานเพคะ อีกทั้งในส่วนของการหมัก หม่อมฉันจะนำมาสกัดน้ำยาฆ่าเชื้อไว้ทำแผลก่อนผ่าตัดเพคะพระองค์"

หล่อนอธิบายเเบบฉะฉาน จนคนฟังได้เเต่พยักหน้า เเล้วเอ่ยถาม

"มีร่า"

"เจ้าคะ?"คุณหมอเอียงคอ ทำหน้าเหมือนสุนัขสงสัย จนพระองค์เผลอแอบยิ้มอีกรอบใต้ผ้าคลุมหน้า

บ้าจริง...นางม้าดีดกะโหลก ทว่าน่ารัก

"อีกสามเดือนข้าจะเดินทัพไปไชรี.... เจ้าจะเตรียมยาได้พร้อม สำหรับทหาร4-5เเสนนายหรือไม่"

"เเสนเลยหรอเพคะ"

คุณหมอเสียงหลงออกมาพร้อมกับเอามือทาบอก เธอคำณวนในหัวก่อนที่จะใช้นิ้วทั้งสองข้างนับไปด้วย...ประเด็นไม่ใช่เรื่องยาจะพอหรือไม่พอ แต่คุณหมอเคยอ่านมาก่อนว่าสงครามครั้งนี้มีแต่การสูญเสีย สงครามฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ไชรี เธอไม่อยากให้เรื่องราวนองเลือดนั้นเกิดขึ้นต่างหาก...

ฝ่ายของพระสนมเอกอีฟลินมองนางกำนัลใหม่ ที่นอกจากจะไม่ใหม่เเล้วยังเก๋าเกินเบอร์ด้วยสายตาอึ้งทึ่ง หล่อนดูฉลาดเฉลียวว่องไว เเถมไม่สนใจอำนาจด้วย

องค์ราชินีเเพ้คนเเบบนี้...เธอรู้ดี....

เเม้จะริษยาจนตาร้อน เเต่ก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากทำทีมีส่วนร่วมเเละสนอกสนใจสิ่งที่นางกล่าวมา

"ถวายบังคมเพคะฝ่าบาท"

เธออยากได้ความสนใจบ้าง จึงถวายบังคมพระองค์ ควีนหันมามองก่อนที่จะโบกมือให้เธอมานั่งด้านข้างได้ อีฟลินยิ้มเล็กน้อยก่อนที่จะเอ่ยถามอีก เธอยืนฟังมาสักพักเเล้ว

"เจ้าอยากได้อะไรอีกเจ้าขอมาได้เลยมีร่า"พระสนมเอกข้างกายควีนทำทีเห็นด้วย เอ่ยถามออกมาจนคนคุมบัลลงก์รู้สึกว่าหล่อนเสนอหน้ามากเกินเหตุ

"...."พระองค์เงียบ...ควีนไม่ชอบนักการที่อีฟลินจะมาประจบเเบบนี้เเต่ไม่อยากทำอะไรมาก พระองค์จึงเงียบเเละรอคำตอบจากคนที่คำณวนอยู่ ...

หลังคุณหมอนับจนเเน่ใจ จึงเอ่ยเสียงมั่นคงออกมา

"ได้เพคะ เเต่หม่อมฉันขอเพิ่มเข็มต่างๆ เกลือบริสุทธิ์ เเละรวมไปถึงด้าย เเละฝ้ายด้วยเพคะ"

"เจ้าจะได้ตามที่ขอ"ควีนกล่าว ทรงเอียงคออ่านรายการในนั้นเพิ่ม "ลูกมือเจ้าพอหรือไม่"

"พอเพคะ เเต่หม่อมฉันขอออกนอกวังได้สักเล็กน้อย เราจำเป็นต้องเอาสมุนไพรไปตากด้านนอก จะได้ทำให้สมุนไพรเเห้งไว้มากขึ้น..."

"ข้าอนุญาติเจ้า"

ปึง!

พระองค์โยนตราที่ทำจากเหล็กให้นาง ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ว่านางจะได้รับอนุญาตให้เข้านอกออกในได้ทั่วราชอนาจักร คุณหมอรับมันมาอ่าน มีอักษรโบราณสลักไว้บนหยดว่า อนุญาตให้ผ่านได้...

"ขอพระทัยเพคะ"

ตราเเห่งอิสระตะพาบบบ!!!

เสร็จฉันละ---

"ข้าต้องคุยกับเจ้า เป็นการส่วนตัว ทุกคน ออกไป!"

"รับด้วยเกล้า"

คุณหมอเงยหน้ามาทำท่างกเงิ่นๆ ทำทีจะเดินตามทหารออกไปด้านนอกด้วยเเต่ดูจากสายตาจิกๆของควีนก็รู้ว่าตัวเองคงไปไม่ได้ เเม้แต่อีฟลินถึงจะรู้สึกเคืองๆเเละไม่อยากออกไป เเต่คำสั่งก็คือคำสั่ง

คุณหมอยืนงงเมื่อองค์ราชินีเดินมาหา ร่างกายสูงโปร่งเกินสตรีของพระองค์ทำให้เธอรู้สึกกลัวนิดหน่อย..เตรียมคุกเข่าลงถวายความเคารพระหว่างรอรับสั่งเหมือนเดิม

"เจ้าลุกขึ้น"องค์ราชินีมองสาวงาม (น้อย) ตรงหน้าอย่างพินิจพิจารณา หากหล่อนเป็นหมอหลวงเก๊ล่ะก็ สงครามไชรีครั้งนี้ล่มแน่ พระองค์ต้องการทำอะไรบางอย่างเพื่อทดสอบนางก่อนจะเข้าสู่กระบวณการแต่งตั้งเป็นหมอหลวงคนแรกในแผ่นดิน

"เพคะ"ฝั่งคุณหมอที่เคยงงอย่างไร ก็ยังคงงงอย่างนั้น ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องไล่ทุกคนออกไปก่อนด้วย คุยเรื่องสำคัญหรอ?

ชิ้ง!

ควีนทรงคว้ามีดมาถือจนคุณหมอหลงยุคสะดุ้งเฮือก ถอยห่างจากพระองค์สุดตัว "ทรงวางลงเถอะเพคะ! จะทำอะไร!"

เขาเป็นบ้ารึไงกัน นั่น!

ควับ!

พระองค์รูดมือตัวเองกับมีดดาบ ราวกับไม่เจ็บ ส่วนฉันเอามือปิดหน้า หลับตาปี๋ ถึงจะเห็นมาหมื่นสิบพันแผล เเต่ไม่เคยเห็นคนมาเชือดมือให้ดูต่อหน้าเเบบนี้นะเว้ย!!!

เลือดสดๆไหลออกจากมือ เเละเค้าก็ไม่ร้องสักแอะ จนฉันแพนิคทำอะไรไม่ถูก

"ทรงเสียสติรึเพคะ!!!!"คุณหมออยากจะตบกบาลให้มงกุฏกระเด็น ถ้าไม่ติดว่ากลัวตายเพราะโดนประหาร คนป่วยมีเเต่อยากจะหาย เเต่เเม่นี่!

กรีดมือตัวเอง!

"รักษาข้า"พระองค์ทำหน้าเรียบเฉยเหมือนจงใจจะกวนโอ๊ย ยื่นมือให้ฉันทำแผล

"พระองค์ โว้ย!! เเม่ง!!"เธอสบถออกมาเป็นอีกระดับของภาษาที่อีกฝ่ายไม่เข้าใจ คุณหมอรีบคว้าผ้ามาซับเลือด มองความกว้างของเเผลเเล้วใจหาย คนบ้าอะไรเชือดมือตัวเองได้ลึกขนาดนั้น เค้าไม่เจ็บหรือไง!"

ดีนะไม่ต้องเย็บ....เค้าเป็นบ้าหรอ!

"พระองค์จะได้เสียใจเเน่ ทรงบ้าบิ่นเเบบนี้!

"....."ควีนมองดูอีกฝ่ายรักษาตนเอง เธอเอาสมุนไพรบางอย่างมาชุบกับผ้าสะอาดเเล้วกดที่มือจนเลือดหยุดไหล สร้างความประหลาดใจให้พระองค์อย่างมาก ก่อนที่มันจะออกฤทธิ์จนผิวบริเวณนั้นไม่รู้สึกเวลาที่อีกฝ่ายเช็ดรอยแผลด้วยเหล้าเเละน้ำเกลือ....

หล่อนทำเป็นจริงๆ...เเละรู้มากกว่าที่คนอื่นคิดเยอะนัก

"พอเเล้ว ข้าเชื่อเจ้า"ควีนดึงมือกลับจากการพันมัมมี่ หล่อนคงตกใจจนลน...พันผิดพันถูกจนเหมือนเเหนม

ฝั่งคุณหมอเอามือกุมหัว วิ่งเอายาจนวุ่น หอบไปหมด ถอนหายใจเเรงๆก่อนจะชี้นิ้วใส่หน้าควีนเเบบลืมตัว

"ทรงอย่าทำอย่างนี้อีกนะเพคะ!!! มีชีวิตก็รักสะบ้างนะ ไม่ใช่เอะอะมาเชือดมือเชือดเเขนตัวเอง!"

"เจ้ากล้าตะคอกใส่ข้ารึ"

"จะมากกว่านี้ก็ได้นะเพคะ! ถ้าตัดโดนเส้นเลือดใหญ่ละก็ สถานการณ์เเบบนี้หม่อมฉันรักษาพระองค์ไม่ได้นะเพคะ!"

ฉันทั้งโกรธทั้งโมโหเค้าเลยเชียว อยู่ดีไม่ว่าดีเชือดมือตัวเองซะเหวอะหวะ ใจหายหล่นไปตาตุ่มหมดเลย อุปกรณ์รักษามันก็ไม่ทันสมัย ถ้าโดนเส้นเลือดใหญ่ เส้นเอ็น ไม่อัมพาตเลยหรอ!

ละดูสิ เค้าเอาเเต่หัวเราะในลำคอ ด่าไปนี่เข้าหัวบ้างมั้ยก่อน??

ควีนหัวเราะ "มันไม่เจ็บขนาดนั้นหรอกน่า"

"แผลมันลึก มันเจ็บ!"ฉันเถียงเสียงดัง

ราชินีแอบยิ้มที่อีกฝ่ายทั้งเป็นห่วงรีบมาทำแผลให้ เเละทั้งโกรธจนลืมว่าต้องพูดกับพระองค์ว่าอย่างไร ทำเอาพระองค์สะอึกเสียงหลุดขำออกมาจากหน้ากากสีทองที่พระองค์สวมใส่บนพระพักตร์ กระตุกต่อมยัวะของคุณหมอชี้โวยวายจากโลกอนาคตได้เป็นอย่างดี

"ยังจะ..จะขำอีก! สักโบกมั้ยนี่!"คุณหมอกัดฟันด่า

"เจ้าไม่กลัวข้ารึ?"

"หม่อมฉันกลัวคนอื่นเจ็บ--เเละถ้าพระองค์ไม่พอใจในคำพูดของหม่อมฉันละก็ จะประหารก็เชิญ!!"

พึ่บ!!!!

ฉันตกใจสุดขีดเมื่อโดนกระชากคอเสื้อจนกระดุมสองเม็ดเเรกหลุดร่วงลงกับพื้น ระยะใบหน้าตอนนี้ห่างจากหน้ากากทองนั้นเพียงไม่ถึงครึ่งเซ็นต์----

หัวใจดวงน้อยเต้นโครมคราม เกิดมาก็ไม่เคยยอมใคร มีชีวิตเเบบปากกัดตีนถีบมาจนได้ดิบได้ดีเป็นหมอ เเต่ตอนนี้กำลังหวาดกลัวเเบบไม่มีเหตุผลเพราะโดนควีนกระชากคอเสื้อหาเรื่องเอานี่นะ----

"เจ้าอย่าท้าทายข้า---จำไว้"ฟังไปฟังมาชักระคายหู เเมคควีนเริ่มโมโหจริงๆที่หล่อนไม่ยำเกรงพระองค์ เเถมจะอ่อนโยนกับพระองค์สักนาทีสองนาที ก็ไม่ได้ ขนาดทำแผลให้ปากก็ไม่วายด่าพระองค์ไม่หยุด...

คุยกับคนอื่นละดีนัก--กับพระองค์ละก็--หึ!

พรวด!

ทรงทิ้งเธอร่วงลงกับพื้นด้วยเเรงมหาศาล ใช้มือข้างเดิมกับที่เจ็บเหวี่ยงเธอไถลไกลได้เกือบสองเมตร...ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเเรงเยอะขนาดไหน---

ฉันหอบหายใจ โกยของทำแผลใส่กระเป๋าแพทย์โบราณที่ทำจากหนังสัตว์เเล้ววิ่งออกจากพระราชวังไปอย่างหวาดกลัว จนถึงที่ห้องทำงานของตัวเอง...จึงสงบลงได้

"ฉันยังตายไม่ได้...เพราะฉันอาจจะตายจริงๆที่นี่...."

จากความตกใจ กลายเป็นความอ่อนล้าเเละท้อในที่สุดที่หาทางออกจากที่นี่ไม่ได้เสียที คุณหมอทรุดตัวลงข้างกองถังสมุนไพรเเล้วเริ่มร้องไห้ออกมา....

"ฮ...ฮึก..ฉันคิดถึงคอนโด เตียงนุ่มๆ..ของฉัน เเมวของฉัน...ป่านนี้จะกินข้าวรึยังนะ...ฮึด...ฮ...ฮืออออ"

น้ำใสๆกลิ้งออกจากหางตาไม่หยุด เธอร้องไห้หัวพิงเสาสะอึกสะอื้นจนไหล่ไหว เอามือกุมหัวสองข้างคิดหาทางออกไม่เจอ...

ตุบ!

"เจ้า"เสียงและสรรพนามที่ใช้เรียกนั้นคุ้นเกินจะลืมได้ว่าเป็นใคร คุณหมอตื่นตระหนก สะดุ้งสุดตัวพร้อมชะเง้อมองคนในชุดหรูหรา ที่กำลังมองหาตนเองอยู่

"ควีน?"

คุณหมอพึมพำในลำคอ มองอีกคนวิ่งล่กๆมาเมื่อนึกได้ว่าตัวเองทำเเรงไปหน่อย เเต่คนตัวเล็กกลับรีบแอบข้างถังสมุนไพรเพราะไม่อยากเจอหน้าเค้า

"หมอหลวง!"ยังทรงเรียกทั้งที่ไม่เห็น

ฉันรีบปาดน้ำตาพร้อมกับเหลือบมองพระองค์ที่เดินหาฉันไปทั่ว นั่นก็อีก ราชินีแห่งอาณาจักรก็ประสาทเเละโหดร้ายเลือดเย็นชิบหาย จะไม่ให้ร้องไห้มันก็เกินไปเเล้ว...

ฉันรอจนเธอเดินหายไป จึงค่อยๆก้าวออกมาจากโต๊ะ...มองบรรดาสมุนไพรแห้งในกระสอบเเละนาฬิกาบอกเวลาที่อยู่เหนือหัว ตอนนี้เกือบจะหนึ่งทุ่มเเล้ว เเต่ฉันก็ไม่มีกะจิตกะใจจะไปไหนทั้งนั้น นอกจากจุดเตาเเล้วสกัดยา...

ไม่ว่าฉันจะติดอยู่ที่ไหนก็ตาม...ฉันจะเป็นหมอที่ดีให้ได้...

ฉันเอาผ้าขาว มาห่อรอบนฝ้ายที่อยู่ในกระสอบ พันด้วยด้ายป่านเป็นก้อนกลมเล็กไว้ชุบยาต่างๆเพื่อไม่ให้มันฟุ้งกระจายในยุคสมัยที่ไม่มีสำลีเเบบนี้.... ก่อนที่จะใช้กรรไกรตัดด้ายเเล้วบรรจุมันลงโหล นั่งทำไปเรื่อย ไม่รู้ว่ากี่โมงเเล้ว รู้ว่าตัวเองมีใยฝ้ายติดมอมเเมม เเละทำไปได้เกือบสามกระสอบ...

"มีร่า!"

"หา!"ฉันเงยหน้าเมื่อนางกำนัลรับใช้วิ่งมาหาพร้อมกับทำสีหน้าวุ่นวายใจ

"ทำไมท่านมอมเเมม! เเล้วกินอะไรหรือยัง ท่านหยุดทำอะไรบ้างหรือยังเนี่ย"เดซี่วางตะกร้าลงข้างตัว เธอหาตัวนายหญิงมาทั้งวัน จนเหงื่อแตกไปหมดเเล้ว

"ข้ากิน...ไม่ลงน่ะ..."คุณหมอหลบตา นั่งกอดเข่า

"โถ่ท่าน..."ยิ่งมองตัวที่มอมเเมมของนายตัวเองเเล้วก็ยิ่งสงสาร หล่อนทำงานไม่หยุดไม่หย่อนตั้งเเต่เข้าวังมา...เเถมพูดก็น้อยไม่มีเพื่อนมีพวกในนี้อีก จะอยู่ได้นานเเค่ไหนกัน

"เจ้าไปหยิบมาให้ข้าสิ ข้าจะรอกินตรงนี้"

"ต..เเต่ว่า"

"ข้าสั่งเจ้านะ"

"โถ่...เจ้าคะ"

ไม่นานหลังจากนั้นมากหล่อนก็มาพร้อมกับเนื้ออบเเละกับข้าวอย่างดี ฉันไล่เธอตะเพิดให้ไปนอนไม่ต้องมาเฝ้าฉันทำงานเพราะฉันไม่ชอบ ฉันจุดเตา เเล้วเอากระทะกวนขี้ผึ้งจนละลายดีจึงได้ผสมตัวยาลงไป ไม่รู้ว่าทำอยู่นานเท่าไหร่ เเต่รู้ตัวอีกทีกลิ่นตัวก็มีเเต่กลิ่นไม้เผา..

ฉันอยากลืมความเฮ็งซวยที่นี่...อย่างน้อยก็ฆ่าเวลา...

ฉันบรรจุทุกอย่างลงถังไม้ไผ่ เปิดหน้าต่างเอามันไปสัมผัสอากาศหนาวด้านนอกจนมันเซ็ตตัวเองดีเเล้วก็เขียนกำกับไว้เเบบที่ฉันเข้าใจคนเดียว...ตอนนี้ฉันมียามากพอเเทบจะสำหรับคนในหมู่บ้านละมั้ง ถ้าเเค่ทยอยป่วยนะ...

ฉันมองกองฟืนที่ยังแดงฉาน ความอยากรู้อยากเห็นทำให้ฉันหยิบมีดที่วางอยู่ มาลนไฟจนเเดงเเล้วอยากจะลองกรีดเส้นเลือดใหญ่ที่เเขนดู....

ปกติถ้าตายในฝัน ฉันจะตื่นได้เสมอถึงเเม้มันจะน่ากลัวไปหน่อยเเต่ก็....

ฉันกลั้นหายใจ มองมีดร้อนๆเเล้วหลับตาเตรียมจะปาดมันลงกับเส้นเลือดที่ข้อมือ...

กริ๊ง!!

ฉึก!!!

"อ๊ะ!!!"

"จะฆ่าตัวตายงั้นรึ!?"เสียงที่เต็มไปด้วยโทสะพร้อมกับร่างสูงที่ก้าวมาเห็นฉากนั้นพอดี ทำให้ฉันรู้ว่ารอบนี้ ได้เส้นเลือดใหญ่ที่คอขาดของจริงเเน่นอน...

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร ฉันรีบถอยติดเคาน์เตอร์พร้อมกับมองมีดที่ถูกธนูพระองค์ปักกระเด็นหลุดมือไปด้วยสายตาตกใจ ประมวลผลไม่ทัน ควีนตรงมาคว้าคอเสื้อฉันอีกรอบ พร้อมกับบีบคอ เสียงเต็มไปด้วยความโกรธ

"ถ้าอยากตายมากนัก----เข้าวังมาทำไม หือ!!"

"อ...อ๊อก...."

ฉัน..ฉันหายใจไม่ออก

ฉันจับมือเค้าที่บีบคอฉันจนขาลอย มือนั้นสั่นเทามากเหมือนทั้งโกรธทั้งโมโห เเรงที่มือมากพอจะทำให้ฉันตาเหลือกมองเพดาน เลือดเริ่มไม่ไหลเวียน เส้นเลือดคอเต้นประท้วงตุบ ตุบ...

ควีนเห็นสีหน้าขึ้นเลือดของอีกฝ่ายก็รู้ว่าพระองค์บีบเเรงจนเกินไป จึงรีบคลายมือลง ทรงมองสีหน้าซื่อๆของหล่อนอย่างโมโห

"เจ้าหลบหน้าข้าทั้งวัน ยังมีหน้าจะฆ่าตัวตายอีกรึ!!"ทรงเอาคันธนูชี้หน้า

"หม่อมฉันเเค่จะ...."

จะแก้ตัวไปก็ฟังไม่ขึ้น...

เห้อ...

"ทดลองยากับตัวเองเพคะ"