EP.8 ใกล้

คุณหมอรีบแก้ตัว หันไปมองมีดที่มีลูกธนปักอยู่ ได้เเต่นึกในใจว่าเค้าคงยิ่งเเม่นมากเลยนะ ไม่งั้นเค้าอาจจะเด็ดนิ้วฉันไปเเล้วก็ได้..

"จริงนะเพคะ หม่อมฉันจะทดลองยารักษาแผล"เธอพยายามอธิบายซ้ำๆซากๆเพื่อให้เขายอมเข้าใจ

"วิธีอื่นไม่มีรึยังไง!"เค้ายังคงโกรธ สั่นจนไหล่ไหว เสียงก็สั่นตามด้วย เหมือนจะขึ้นจมูก

"ขออภัยเพคะ ที่ทำให้เป็นห่วง..."คุณหมอเอ่ยเสียงเเผ่ว ก้มหน้าก้มตายอมรับผิด

ดวงตาสีเทาใต้หน้ากากเกร็งน้อยลง บ่งบอกว่าเจ้าของดวงตาใจเย็นขึ้นมาระดับนึงด้วย เเต่ควีนไม่เชื่อในสิ่งที่เธอพูดเเน่ๆ เพราะพระองค์ไม่หยุดหอบเลย

"เเล้วมากินข้าวอะไรตรงนี้! เจ้าหลบหน้าข้าทำไม!"

"หม่อมฉันคุยไม่เก่ง ไม่มีเพื่อน เลยมาทำยาฆ่าเวลาเพคะ..."

"ข้าประกาศหาเจ้า เจ้าไม่รู้เลยหรือยังไง! ข้าควรประหารเจ้าไปเสียจริงๆ!"เค้าถามฉันไม่ได้ในเรื่องเดิม จึงเบี่ยงประเด็น

เเต่ตอนนี้ฉันสงสัยมากๆ...

เขากำลังโกรธจริงๆหรอ ทั้งที่เขาจะฆ่าฉันอยู่เเล้วเมื่อสักครู่นี่นะ...เขากลับไม่พอใจ ที่ฉันจะฆ่าตัวตายหรอ....

เเรงบีบที่ลำคอเมื่อสักครู่สามารถยกฉันลอยเหนือพื้นได้เเบบผิดธรรมชาติของเรี่ยวเเรงสตรียุคโบราณเลยทีเดียว อีกทั้งร่างกายผอมสูงคอยาวระหงนั้นยิ่งไม่สามารถระบุได้เลยว่าเค้าเอาเรี่ยวเเรงจากไหนมายกฉันลอยได้

"เจ้ากลับห้องเจ้าไป!"

"......"

คุณหมอดื้อรั้นไม่ยอมกลับห้อง เเถมยืนจังก้าจงใจจะกวนตีนคนสูงกว่าด้วย

"หม่อมฉันยังทำยาไม่เสร็จ เเละหม่อมฉันก็จะทำจนกว่า-----เฮ้ย!!!!!!"

ควีนเเบกเธอขึ้นไหล่ข้างเดียวเดินตรงไปยังห้องบรรทมส่วนพระองค์ทันที คุณหมอคนสวยเบิกตากว้าง เธอพยายามมองหาผู้ติดตามของพระองค์ที่ตอนนี้ไม่รู้ไปไหนกันหมด---

"พระองค์ปล่อยนะเพคะ!!"

ตุบ!

"อ๊อกก!!!"

ควีนโยนฉันลงกับพื้นเย็นเฉียบทันที พร้อมทำท่าทางกวนโอ๊ย

"ปล่อยเพคะ ไม่ใช่โยน"

ฉันตบกระโปรงมอมเเมมของตัวเองก่อนที่จะเดินถอยห่างออกมา นั่นมันประตูห้องบรรทมนี่หว่า เเล้วก็ไม่มีทหารคุ้มกันอยู่เลยเนี่ยนะ?!

"มานี่"

"ห้องนอนหม่อมฉันอยู่ทางโน้นเพคะ"

หล่อนชี้โบ๊ชี้เบ๊ใส่ควีนที่อยู่ในชุดบางๆสีขาวกึ่งชุดนอนจนเห็นรูปร่างได้ชัดเจน พระองค์มีผิวกายขาวจัดเนียนละเอียดราวหิมะที่อยู่ด้านนอกไม่มีผิดเพี้ยน...ชุดที่บางจัดนั้นทำให้เห็นโครงร่างกระดูกของพระองค์ได้ชัดด้วย...

ขาเล็กมากเลยเเฮะ---ซี่โครงด้วย..

หรือว่าใส่คอร์เซทรัดเอวมากเกินไปถึงได้---

"ตัวเล็กจัง เเต่สูง"

"......"

"ดูไม่น่าจะ อ๊ากกก!!!!"

พึ่บ!!

ควีนคว้าเเขนเธอเข้าไปในห้องบรรทมของตัวเองเเบบหน้าตาเฉย พระองค์ล็อกกุญเเจจากด้านในทันทีที่คนในอุ้งมือหลุดออกไปก็พบว่า เธอโดนขังเสียเเล้ว---

นี่ควีนจะทำอะไร!! เค้าล้อกทำไมละโถ่ ไอ้บ้าเอ้ยยยยย จะออกยังไง๊!!!

คุณหมอมองควีนที่ตอนนี้ใส่หน้ากากขนนกสีขาว เขาไม่เมื่อยหน้าบ้างรึยังไงนะใส่มันทุกวี่ทุกวัน เเต่เธอก็ได้เห็นอะไรหลายอย่างมากขึ้น

"ทำไมผมพระองค์..."คุณหมอมองสีผมของคนตรงหน้า มันฉีกกฏพันธุกรรมทุกอย่างที่เธอได้เรียนมาไปจนหมดสิ้น เส้นผมข้างหนึ่งของพระองค์เป็นสีขาวสว่าง อีกด้านเป็นสีออกน้ำตาลเข้ม เเม้กระทั่งดวงตาของพระองค์เอง ก็แบ่งสีกันชัดเจนทั้งสองข้างด้วย หากเป็นเรื่องพันธุกรรมละก็ นี่นับว่าเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นได้ยากมากๆ

"...."

"เจ้าหมายถึง...ทำไม.."

"มัน..."คุณหมอมัวเเต่ตื่นตะลึงกับการหาเหตุเเละผลมาสนับสนุนที่มาของสีผมเเละความผิดปกติทางพันธุกรรมของอีกคน ทว่าหาไม่ได้..

"มีสองสีงั้นหรอ?"

ควีนถามเเทรกคนอยากรู้อยากเห็นที่ตอนนี้ยืนกางขาตัวติดประตูราวตุ๊กแก ภายใต้ห้องนอนโอ่อ่าหรูหราเเละเตียงที่น่าจะกว้างถึง8ฟุตทรงกลมของพระองค์มีผ้าห่มหลายผืนวางกองอยู่ล้วนทำจากขนสัตว์เเละฝ้ายอย่างดีเเตกต่างจากผ้าห่มในห้องนางกำนัลใหม่ของเธออย่างเห็นได้ชัด...

"พระองค์พาหม่อมฉันมาที่นี่ทำไมเพคะ!"คุณหมอแหวเสียงดัง ลืมเรื่อเส้นผมเเละสีตาไปเสียสนิท มองออกไปรอบๆตนเองที่อยู่ภายในห้องนอนหรูหราโออ่านั้น..

"เจ้าจะได้ไม่ฆ่าตัวตาย"ทรงตอบมาหน้าตาเฉย..

"โถ่หม่อมฉันเเค่จะทดลองสีผึ้งรักษาแผลเพคะ"อธิบายจนเมื่อยปากทำไมเขายังไม่เชื่อกันนะ ให้ตายสิ คุณหมออยากบีบคอตัวเองฆ่าตัวตายเสียจริง

"ใยต้องกรีดเส้นเลือดด้วยเล่า!?"

อ้าวเถียงไม่ออกเลยทีนี้ พระองค์พอจะรู้เรื่องนี้มาเหมือนกันนี่หว่า

"หม่อมฉันไม่ฆ่าตัวตายทำอะไรโง่เขลาหรอกเพคะ เเต่ได้โปรด ให้หม่อมฉันกลับห้องเถอะเพคะ หากใครผ่านไปผ่านมา มาเห็นเข้า มันจะดูไม่ดี เเล้วก็ดู----"

"ข้าไม่สนใจสายตาใครทั้งนั้น เจ้าต้องนอนที่นี่!"พระองค์กล่าวออกมาอย่างเหลืออด นางทำให้พระองค์ปั่นป่วนเเทบเป็นบ้า เเถมยังทำให้ห่วงตลอดเวลาอีกด้วย นางจะรู้เรื่องเหมือนสนมเเละนางในคนอื่นบ้างได้ไหมนะ...

"ควีน!"

"อย่ามาขึ้นเสียงกับข้านะ!"

ฉันหุบปากลงเมื่ออีกฝ่ายตะคอกใส่ นั่งกองอยู่กับพื้นด้วยเนื้อตัวมอมเเมม เอาวะ ควีนก็ผู้หญิงไม่เป็นไรถือว่านอนกับเพื่อน...

ถึงเเม่นี่จะอันตรายโคตรๆจนนอนไม่น่าหลับ เเต่ก็ไม่เป็นไร...

"ขอไปอาบน้ำก่อนได้ไหมเพคะ"

"ซ้ายมือเจ้า"

"นั่นมันห้องพระองค์! หม่อมฉันหมายถึง---"

"จะอาบเอง รึจะให้ข้าอาบให้?"

เห้ย...ทำไมท่าทีเค้าจริงจังวะ ฉันตัดสินใจลุกไปอาบเองเเทนที่จะให้เค้าอาบให้ ด้านในไม่เลวร้าย มีสบู่ที่ทำจากไขมันธรรมชาติมีกลิ่นหอมเเบบโบราณ เเละน้ำที่สามารถลงไปเเช่ก็ได้ หรือจะเเค่ตักอาบก็ได้ เเต่จากความเกรงใจเเล้ว ตักอาบก็พอ ฉันยื่นขาออกไปด้านนอก ลืมไปว่าตัวเองไม่มีเสื้อผ้าใส่ จนคนใส่หน้ากากตาโตเบิกโพลงเมื่ออีกฝ่ายเเง้มตัวออกมาโป๊ๆเเบบนั้น...

"เจ้า!"

"ใจเย็นก่อนควีน ข้าเพียงเเต่ไม่มีชุดใส่"

คุณหมอโบกมือปางห้ามญาติอีกรอบ ควีนจึงเดินไปหยิบชุดนอนมาให้

"ใส่เสีย"

"ขอพระทัยเพคะ"

ชุดนอนของพระองค์จะหนากว่าของฉันนิดหน่อยเเละเป็นเสื้อเเขนยาว ส่วนของฉันจะมีลักษณะเหมือนเสื้อกล้ามติดกระโปรงสีขาว ที่มีผ้าบางกว่า

มันบางเสียจนฉันคิดว่า พระองค์อาจจะมองเห็นทรวงอกของฉันได้ หากฉันเดินไปใกล้โคมไฟด้วยซ้ำ...จึงทำให้ฉันก้าวขาออกมาจากห้องสรงน้ำของพระองค์เเบบเอามือปิดอก ปิดน้องน้อยอย่างเขินๆ ควีนมองผ่านหน้ากาก ก่อนที่จะเอียงคอมองตามไม่พูดอะไรเมื่อฉันดึงผ้าห่มของพระองค์ลงมาผืนสองผืนเเล้วปูลงจะนอนกับพื้น ในขณะที่พระองค์นั่งที่เตียง

ถึงได้นอน ก็ขอนอนห่างหน่อยเถอะ เดี๋ยวสัญชาตญาณนักล่ามันตื่น!

ควีนเบือนหน้าหนี เมื่อเเสงจากโคมไฟตะเกียงส่องสว่างเสียจนมองเห็นปลายถันสีชมพูอ่อนอมน้ำตาลใต้เสื้อนอนสีขาว มือที่จับขาตัวเองอยู่ของพระองค์กดลงไปใต้ผ้าห่ม ลูบเนินโค้งสวยของตัวเองอย่างอดไม่ได้....ผ้าบางๆ เนื้อหนังผิวอ่อนที่ลอดสายตาออกมานั้น ทำให้พระองค์มีอารมณ์อย่างบอกไม่ถูก...

นางทำพระองค์เปียกได้ เเค่ใส่เสื้อบางๆ นั่งกางผ้าห่ม...นางจะรู้ตัวบ้างไหมนะ...

ปึ้บ! ปึ้บ!

คุณหมอยกหมอนตบเศษฝุ่นโครมๆ จนเสียงหมอนเเละฝุ่นดึงสติควีนออกจากด้านมืด พระองค์พยายามซ่อนสีหน้าแดงจัดในหน้ากาก มองคนตัวเล็กที่กำลังปัดเเละจัดที่นอนหน้าเครียดจนไม่ทันสังเกตว่าอีกคนกัดริมฝีปากทำหน้าหิวโหย....

"เจ้าขึ้นมานี่"ทรงตบเตียงเปาะเเปะ เเต่ฉันส่ายหน้า

"เเค่เพียงเท่านี้ก็เป็นเมตตาเเล้วเพคะ เอ้อว่าเเต่----"

คนนึงมองหาแผลอีกคน

ส่วนควีนเอาเเต่จ้องนมอีกฝ่ายเเบบละสายตาไม่ได้...อยากบีบสักครั้งจัง...มันจะนิ่ม...

พึ่บ!

"มือ? มือเพคะ มือ"หล่อนกวักมือขอ

ภาพอิโรติกในจินตนาการของควีนปลิวหวือไปทันใด เมื่อคนตัวเล็กกว่ายังคงความเฮ้วสำมะโรไม่มีเปลี่ยน

ฉันถือวิสาสะจับมือควีนมาดูผ้าพันแผลที่ตัวเองทำไว้ตอนกลางวันก่อนจะถอดมันออก ควีนออกเเรงขัดขืนเล็กน้อยเเต่ฉันล้อคเเขนพระองค์เอาไว้ เเล้วก็ดูแผล

"แห้งไว้ดีจัง...ฝีมือทำยาเราไม่ตกแหะ"

"เดี๋ยวเปลี่ยนผ้าใหม่ให้นะเพคะ"

"......"ควีนมองตามคนตัวเล็กที่กระจุ้มปุ้กลงนั่งกองกับพื้น พร้อมกับหยิบกระเป๋ายาของหล่อนที่มักจะพกไปไหนมาไหนด้วยเสมอ เปิดออกหยิบผ้าคอตต้อนมาพันเเผลที่มือให้พระองค์ใหม่อย่างอ่อนโยน...

พึ่บ

ควีนชักมือกลับ ก่อนจะเหลือบมองหล่อน ก้มลงไปถวายความเคารพเเล้วปูที่นอนข้างเตียงพระองค์เเทน

"ฝันดีนะเพคะ"คุณหมอยิ้มให้จนเจ้าของปราสาทหัวใจโคลงเคลง พระองค์ทำทีไม่รู้สึกอะไรทั้งที่หน้าแดงจัด

"ฝันดีหรือ? ....."ควีนไม่เข้าใจในสิ่งที่อีกฝ่ายพูด เรือนร่างเเน่งน้อยหอมกรุ่นนั้นทำพระองค์สติสัมปชัญญะกระเจิดกระเจิงไปหมด

"หมายถึง บรรทมให้สบายนะเพคะ ถ้าเจ็บมีอะไรก็เรียกได้"คุณหมอยิ้มหวานให้ เอนกายลงหนุนหมอนนุ่มข้างเตียงคนตัวสูง

"....."

"เเล้วก็ถอดหน้ากากนอนก็ได้นะเพคะ เดี๋ยวหายใจไม่สะดวก"คุณหมอเเนะนำตบท้ายก่อนที่จะเอาผ้ามาห่อตัวเองเเล้วหลับลงไปอย่างเหนื่อยล้า...เส้นผมสีน้ำตาลเข้มสยายคลุมหมอนเหมือนนางฟ้าตัวน้อยๆ

ควีนปรายตามองคนที่กำลังหลับ พระองค์นอนตะเเคงพระวรกายเพื่อที่จะมองหล่อนได้ชัดๆ ....หล่อนกำลังหลับปุ๋ย เหมือนดักแด้ที่ห่อตัวพร้อมเติบโตเป็นผีเสื้อ...

ทรงยื่นมือไปจับผิวเนื้ออุ่นจนอีกฝ่ายระคาย ขยับพลิกตัวมานอนอีกท่านึง...

"มือข้าคงเย็นเกินไปสำหรับผิวเจ้า..."

ทรงเอ่ยอย่างเอ็นดูเเบบบอกไม่ถูก พระองค์ไม่เคยเชื้อเชิญใครมานอนห้องตัวเอง เเม้เเต่สนมเอกก็นานๆ ที...

องค์ราชินีดึงผ้าให้คลุมหูของอีกฝ่ายที่แดงจัด บ่งบอกว่าเธอกำลังหนาว ก่อนที่จะลงไปหอบหล่อนมาทั้งผ้าคลุม ขึ้นมานอนที่บรรทมข้างพระองค์เเล้วห่อผ้าหล่อนให้หนายิ่งกว่าเดิม...

"อือ..."

พระองค์เกร็งเมื่ออีกฝ่ายมุดเข้าหาผ้าอุ่นๆ มือเล็กเกี่ยวเอวพระองค์เอาไว้ส่งเสียงละเมออย่างรำคาญที่ตัวถูกย้ายไปย้ายมา ควีนหัวใจเต้นตึกตัก เเบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน..

พระองค์ใบหน้าขึ้นสีเลือดฝาด...

ทนไม่ไหวเเล้ว