EP.6 พลาด

ถ้าไม่นับความน่าอายเมื่อสักครู่ที่เกิดขึ้น...นี่มันคือการเล่นเกมผจญภัยชัดๆ มีคู่มือมาให้ มีจุดเซฟ และปลดล็อคเควสใหม่ๆ ช่างเป็นเรื่องราวการผจญภัยแบบตลกร้าย ทว่าแฝงความน่าติดตาม

"ขอบพระทัยเพคะควีน"เจ้าตัวไม่มา เเต่ของถวายในนาม ก็ต้องถวายความเคารพกันอยู่ดี เป็นธรรมเนียมปกติ

"ตามข้ามา ข้าจะพาไปยังห้องทำงานของเจ้า"นางกำนัลหลวงที่มีอายุคนนั้น เดินหลังแอ่นนำหน้าฉันไปก่อน ทำไมต้องเดินแบบนั้นด้วยวะ.... ความนิยมหรอ?

ฉันรีบเดินตามนางกำนัลหลวงเพื่อประโยชน์ของการทำงานของฉันเอง + จะหาทางหนีกลับบ้าน ด้านในมีต้นไม้จำนวนมากที่ถูกปลูก เพื่อนำมาทำเป็นสมุนไพรแห้งและยาบด...ต้นโรสแมรี่ในสมัยนี้ใบใหญ่กว่าใบปัจจุบัน อีกทั้งยังมีสมุนไพรหน้าตาแปลกๆอีกมากมายที่ฉันไม่เคยรู้จักมาก่อน...

"นี่ห้องทำงานของข้าหรอ"คุณหมอกวาดสายตามองรอบๆห้อง ที่อบอวลไปด้วยต้นไม้เเละกลิ่นสมุนไพรเตะจมูก

"ใช่แล้ว หากเจ้าอยากได้เมล็ดพันธุ์อะไรก็แค่บอกข้า"

"ข้าเริ่มทำได้เลยหรือไม่..."

"เจ้าเริ่มได้เลย"

คุณหมอถูมือ ก่อนที่จะเหล่ตามองคุณข้าหลวงที่ยืนจ้อง เลยเท้าสะเอวใส่เเล้วทำหน้าวีน...

"ข้าชอบทำงานลำพัง"

"ทหาร กลับ!"

นางข้าหลวงเดินสะบัดตูดไป เปิดโอกาสให้ฉันได้ซุกซนในห้องยาโบราณ โคตรเจ๋งเลย ทุกอย่างเป็นของฉันทั้งหมดเลยหรอ ลืมเรื่องเลวร้ายเมื่อกี๊ไปสนิทเลยนะเนี่ย....

ในวันแรก..ฉันเริ่มศึกษาอาการป่วยของคนที่นี่ก่อน ว่าคนที่นี่มักจะป่วยเป็นอะไร พบว่าคนในยุคสมัยนี้ ส่วนมากมักจะป่วยเป็นโรคที่เกี่ยวกับทางเดินอาหาร หรือพวกไข้ป่า เสียเป็นส่วนมาก...อาจจะเพราะว่า สุขอนามัยในสมัยนี้ ไม่ค่อยจะดีนัก ทั้งอาหารการกิน เเละเทคโนโลยีในการทำความสะอาด

ฉันจึงเริ่มจากการบดสมุนไพร ตำให้ละเอียด และแยกใส่ถุงเอาไว้พร้อมกับฉีกกระดาษ เขียนชื่อสมุนไพรนั้นๆ แล้วแขวนเอาไว้ ฉันมีผู้ช่วย 4-5 คน พวกเขาล้วนอ่านหนังสือไม่ออก แต่สามารถทำตามคำสั่งได้

เเละที่น่าแปลกไปยิ่งกว่านั้น...ฉันอ่านภาษาก่อนประวัติศาสตร์ของพวกเขาออก...เหมือนเครื่องแปลภาษาอัตโนมัติยังไงยังงั้น

"เจ้าบดยากระสอบนั้นให้ข้าที"คุณหมอออกคำสั่งกับลุกมือที่องค์ราชินีส่งให้มาช่วยตน

น่าประหลาดที่อากาศด้านนอก หนาวเป็นอย่างมาก แต่ด้านในกลับอุ่นและมีดินที่เหมาะกับการเพาะปลูก รวมถึงสมุนไพรต่างๆนี้ด้วย เพียงแต่ชื่อเรียกอาจจะแตกต่างไปจากปัจจุบัน แต่ฉันกลับเข้าใจภาษาทั้งหมดอย่างปาฏิหาริย์ สามารถเขียนใบสั่งยาได้เหมือนกับตอนทำงานที่โรงพยาบาลแต่ยาทั้งหมดจะยังเป็นแผนโบราณ ไม่มียาเม็ดหรือยาแบบสำเร็จอย่างพวกพาราเซตามอลให้เห็น

"อันนั้นเจ้าเอาไปต้มไว้ แล้วตากให้แห้ง พอแห้งเอามาใส่ถุงแบบนี้เข้าใจนะ"ปากสอนพลางยกมือขยับยุกยิกทำให้ดูเป็นตัวอย่างด้วย

"เข้าใจเจ้าคะ"บรรดาลูกมือที่น่ารักรับคำอย่างว่าง่าย แยกย้ายกันไปทำตามคำสั่ง ไม่มีใครอิดออด ทำงานตามคำสั่งเป็นระบบดีจริงคุณหมอชอบ...

ตลอดการทำงาน...เธอไม่เคยรู้เลยว่าถูกสังเกตด้วยเจ้าของปราสาท องค์ราชินีมายืนมองได้สักพักแล้ว เธอเอานิ้วชี้ทาบริมฝีปาก เพื่อส่งสัญญาณให้คนงานลูกมือคุณหมอที่ตาโตหันมามองเธอ เงียบปากไปก่อนและไม่ต้องทำความเคารพ เพราะเธอต้องการจะดูคุณหมอมือใหม่ที่เหมือนจะไม่ใหม่อย่างที่คิด...

"นางเก่งอย่างนางว่าจริงๆด้วย"

"นางชำนาญสมุนไพรได้อย่างไร พระองค์ไม่ทรงแปลกใจหรอ ที่นางเป็นแค่สาวชาวบ้าน เเต่กลับชำนาญในสมุนไพรเยี่ยงนี้. "นางกำนัลหลวงชราเอ่ยเป็นกังวล

"พ่อแม่นางอยู่ใกล้บริเวณหุบเขานางอาจไปขุดสมุนไพรกับพ่อของนางที่เป็นพ่อค้าสมุนไพรก็ได้ใครจะรู้" ควีนเถียงข้าหลวงคอเป็นเอ็น มองชะเง้ออย่างสนอกสนใจ จนข้าหลวงก็ทำอะไรไม่ได้

"เพคะพระองค์"นางกำนัลชรารับคำเเบบหน้ามุ่ยๆ

"ข้าอยากดูใกล้กว่านี้หน่อย..."ควีนกระเถิบคอออกจากเสาที่แอบอยู่ กะจะมองคนอีกคนให้ชัดๆหน่อย

แต่แน่นอนว่าการถูกจ้องมองอยู่นานสองนานทำให้คนที่ถูกจ้องมองเป็นเวลานาน หันกลับมามองอีกฝ่ายที่ยืนแอบซะมิดเสา เค้าคิดว่าเค้าตัวเล็กรึยังไงกันนะ? คุณหมอมุ่ยปาก ทำท่านกยูงรำแพน ดึงชายกระโปรงให้บานออก ถวายความเคารพรอบที่ล้าน...

"พระองค์.... ถวายบังคม---"

"ไม่--ไม่ต้อง. เข้ามาดูเจ้าเฉยๆ"เขาพูดขัดก่อนฉันจะพูดจบเสียอีก

พระองค์ทรงเดินเข้ามามองที่ฉันซึ่งกำลังสั่งให้ลูกมือทั้ง 4-5 คนบดยาให้เป็นผงรวมถึงตากใบยา ชนิดที่ต้องกินเป็นน้ำให้กลายเป็นชาแห้ง

ฉันบอกตรงๆว่าฉันหมดความไว้ใจในตัวของราชินีตั้งแต่ฉันรู้ว่าชาที่พระองค์มอบให้เป็นชาที่ทำให้มดลูกของเพศหญิงเสื่อมสภาพแล้วไม่สามารถตั้งครรภ์ได้ชั่วชีวิต...

บอกว่าชาคาโมมายล์ แกะไปแกะมามันเหมือนสมุนไพรขับเลือดมากกว่า...ภายใต้หน้ากากทั้งในชีวิตจริงและหน้ากากที่พระองค์สวมใส่ เชื่อถือไม่ได้ทั้งสิ้น

แต่คุณหมอก็ทำอะไรไม่ได้มากนัก นอกจากแกล้งโง่เพื่อที่จะอยู่รอด....

เจ็บจริง ตายจริงหรือเปล่านะ---เเล้วในวังเเบบนี้คุณหมอจะเอาตัวรอดยังไง ทำไมไม่ทะลุมาเป็นพระสนมเอก ลูกขุนนางบ้างนะ โธ่

"เมื่อตอนกลางวันหม่อมฉันขอประทานอภัย ที่พุ่งเข้าไปใส่พระองค์แบบนั้น "เรื่องอื่นไว้ทีหลัง เรื่องนี้ก่อน หมอเขิน

"เจ้าบอกว่าเจ้าอยากตื่น"องค์ราชินีทวนคำ เธอจำได้แม่นตอนที่ฝ่ายพุ่งเข้ามาใส่แบบไม่ทันตั้งตัว "เจ้าอยากตื่นจากอะไรหรือ?"

อธิบายไปก็ไม่เข้าใจหรอกน่ะ...คุณหมอแอบจิ้ปาก พร้อมกับพูดในใจ

แต่พอเห็นอีกฝ่ายรอคำตอบอยู่ก็รีบตอบ

"หม่อมฉันเพิ่งตกม้าเพคะ แม่ของหม่อมฉันบอกว่า หม่อมฉันหัวฟาดหินจนสลบไปเป็นวัน พอตื่นขึ้นมาก็ไม่ได้สติเต็มเต็งเท่าไหร่นัก..."

หล่อนบาดเจ็บหรือนี่...ทำไมพระองค์ดูไม่ออกเลยนะ องค์ราชินีมองหาแผลบนหัวหล่อน ก็พบว่าในปมของผมที่หล่อนถักเปียมามีผ้าเล็กๆอุดแผลบนหัวไว้เหมือนจุกก๊อก

"นั่นน่ะเหรอ"

พึ่บ...

ฉันรีบย่อขาลงตามธรรมเนียมโบราณที่ได้ศึกษามาเมื่อองค์ราชินีเอื้อมมือมาจากแผลบนหัว เธอลูบลงบริเวณผ้านั้นก็พบว่ามันมีเลือดซึมออกมา...

สายตาเป็นห่วงเเบบนั้น...

ทำต่อหน้าธารกำนัลหรือเปล่านะ....

"แบบนี้จะอักเสบเอาได้--เจ้าฉลาดเรื่องสมุนไพรแท้ๆเจ้าไม่รู้วิธีรักษาแผลบนหัวตัวเองได้ยังไง?"ควีนเอ่ยเสียงติดจะดุ เขี่ยผ้าบนหัวคุณหมอออกหมายจะดูแผล เเต่คนตัวเล็กโยกหัวหลบเสียก่อน ถอยออกห่างจากพระองค์ไปเกือบสี่ก้าว...

"แม่หม่อมฉันรักษาด้วยวิธีโบราณ หม่อมฉันพยายามแย้งแล้วเพคะ"ฉันรีบแถเอาตัวรอดไปก่อน ถึงแม้มันจะทำให้ฉันดูเป็นลูกทรพีก็ตาม-0-

ขอโทษนะแม่ (แม่ในฝันน่ะ)

"ข้าจะทำแผลให้"

"อ... เอ่อ"

"เจ้านั่งลงเถอะน่ะ--"

ฉันก็อยากมีคนมาทำแผลให้นะ แต่ดูจากสายตาที่เปรียบเสมือนบาทานิรนามของนางสนมที่ยืนอยู่ด้านนอกนับรวมๆแล้วไม่น่าจะต่ำกว่า 100 คู่ ที่พร้อมกันมองมาที่ฉันยังอิจฉาริษยาแล้วก็...ยอมหัวเน่าดีกว่า…

แผลที่หัวอาจจะหาย เเต่ปากอาจจะเเตกเพิ่ม ใครเด่นใครดังไม่ได้เลยสินะในวัง....

"เอ่อไม่เป็นไรเพคะพระองค์"คุณหมอเอี้ยวตัวหลบมือเรียวสวย มองออกไปรอบกายตนอย่างหวาดระแวง

"อะไรของเจ้าเนี่ย"ควีนหงุดหงิดที่หล่อนปฏิเสธ ปกติถ้าได้รับความสนใจ ความเอ็นดู พวกนางกำนัลจะกรูเข้ามาตอมยังกะผึ้งวนรอบดอกไม้หอม....

เเต่หล่อนถอยเเล้วถอยอีก....

"บาดแผลเล็กน้อยหม่อมฉันรักษาเองได้ พระองค์อย่าจับให้มือของพระองค์แปดเปื้อนเลยเพคะ"ฉันพูดไป ก้มหน้าก้มตาทำหน้าตานอบน้อมเเบบในหนังพีเรียด

"เล็กน้อยอะไรกัน เจ้าถึงขั้นสติไม่เต็มเต็งพุ่งเข้ามากอดข้าเชียวนะ ทั้งที่เขาก็รู้นี่ว่าอาจจะตายได้"

ฉิบหายแล้วมาถึงตรงนี้...จะไปยังไงต่อดีวะ..

"เอ่อ...ช่างมันเถิดเพคะ"

"มีร่า----"ควีนเริ่มจำชื่อหล่อนได้ ก็เพราะหล่อนเป็นอย่างนี้นี่แหละ

"จริงๆแล้วมันมีสาเหตุอยู่เพคะ ที่หม่อมฉันพุ่งเข้าไปกอดพระองค์เพราะว่า...."

พูดว่าอะไรดีวะ

คิดไม่ออก...แม่ที่อยู่บ้านนอกช่วยที

"เพราะ?..."

แล้วมันก็ย้ำกูอยู่ได้ให้กูตอบอยู่นั่นแหละ

"จริงๆแล้วมันเพราะว่า..."

อ๊ากก!!!คิดไม่ออก

"เพราะว่า?"

"หม่อมฉันชอบกลิ่นน้ำหอมของพระองค์ม๊ากกกเลยเพคะ อยากจะสูดให้มันเต็มปอด"

ถึงแม้คำตอบจะดูไม่สมเหตุสมผลหน่อย แต่องค์ราชินีก็พยายามปักใจเชื่อ พระองค์พยักหน้าพร้อมกับยื่นข้อมือให้เธอข้างหนึ่ง

"กลิ่นนี้นะหรอที่เจ้าว่ามันหอม"

อะไรของเค้านะ...

เลือกเธอมาเป็นนางกำนัล

ให้ยาพิษในน้ำชาที่จะทำให้เธอไม่มีทางตั้งครรภ์ไปตลอดชีวิต..

แล้วนี่จะทำเป็นอ่อนโยนเนี่ยนะ รักษาภาพพจน์หรือยังไง?

"เอ่อ อะไรหรือเพคะ?"ฉันถามงงๆเมื่ออีกฝ่ายยื่นข้อมือมาให้ ก่อนที่จะตัดสินใจยื่นจมูกเข้าไปดมที่ข้อมือของเธอ จะว่าไปแล้วถึงมันจะเป็นเหตุผลที่ฉันเอามาตอแหลเอาตัวรอด...แต่กลิ่นกายของพระองค์ก็หอมจริงๆว่ะ น้ำหอมยุคปัจจุบันชิดซ้ายเลยนะเนี่ย

"เพคะ กลิ่นนี้แหละ"

"ถ้าเจ้าชอบ...ข้ายกให้สักขวดนึงก็ได้"

"ด.. เดี๋ยว...."ฉันรีบยกมือปางห้ามญาติ พร้อมกับส่ายหน้าแล้วถอยออกมา รู้ว่าตัวเองกำลังล้ำเส้นเกินไปแล้ว เท่าที่อ่านมาในนิยายปรัมปรา ไม่มีอะไรน่ากลัวไปกว่าแรงริษยาของผู้หญิงด้วยกันที่อยู่ในพระราชวังดังนั้นการทำตัวไม่โดดเด่นจะดีที่สุดจนกว่าจะหาทางออกจากวังวนนี้ได้

จักรพรรดินีทำหน้างงเล็กน้อย พระองค์ไม่เข้าใจจริงๆว่าการที่อีกฝ่าย พุ่งเข้ามากอดพระองค์แบบนั้น พระองค์สนพระทัยขึ้นมา ก็กลับมาทำเย็นชาผลักไสกันซะนี่...

นางกำลังเหลี่ยมกับพระองค์หรือ? หรือเล่นตัวอยากให้พระองค์สนพระทัยมากๆ?

"ข้าไปทำอะไรให้เจ้าไม่ชอบหน้าข้าอย่างนั้นรึ?"

"องค์ราชินี นางกำนัลคนนี้กำแหงนัก สั่งลงโทษนางเถอะเพค่ะให้เป็นเยี่ยงอย่าง" ข้าหลวงคนเดิมยุควีนให้สั่งลงโทษคุณหมอ

คุณหมอหลงยุคยืนกระวนกระวาย สีหน้ากังวล สั่งโบยสั่งตีกันแบบนี้ได้เลยหรอวะ นี่มันบ้านป่าเมืองเถื่อนชัดๆ

"หม่อมฉันแค่ไม่ต้องการให้ผู้คนด้านนอกไม่พอใจน่ะเพคะ...หากพระองค์กับนางกำนัลของพระองค์ไม่เชื่อ...ทรงลองหันกลับไปมองสิเพคะ"

องค์ราชินีปลายไปมองด้วยหางตา พร้อมกับนางกำนัลของพระองค์ จริงอย่างนางว่าทุกคนมองมาด้วยสายตาริษยา....พร้อมจะเข้ามาจิกทึ้งหัวของนางจริงๆ

ที่แท้นางก็แค่ไม่อยากโดดเด่นจนมีปัญหาแค่นั้นเองเหรอ...

นึกว่าไม่ได้สนใจกันเลย....ไม่ก็...

กลัวพระองค์---

"ข้าเข้าใจแล้วล่ะ...แล้ว.... เจ้าจะไปพบข้าได้หรือไม่ที่สวนด้านนอก"

"พระองค์ไม่สบายหรือเพคะ"คุณหมอคนดีงงนิดหน่อย

"เขาแค่อยากคุยกับเจ้าเฉยๆ" ควีนเค้าตอบมาเสียงเรียบหน้าซื่อ

ตอบมาตรงขนาดนี้ก็ได้หรอวะ

คุณหมอกระพริบตาปริบๆไล่ความงุนงงสงสัยก่อนจะเอ่ยตอบ

"ถ้าหากหม่อมฉันว่างจากการบดยา หม่อมฉันจะตามพระองค์ไปเพคะแต่ไม่รับปาก..."

"ดูเจ้าไม่ชอบหน้าข้าสักเท่าไหร่"ควีนเเอบขมวดคิ้วใต้ผ้าคลุม

ฉันส่ายหน้าพยายามโฟกัสยาที่ตัวเองกำลังบดอยู่ "หม่อมฉันแค่ต้องการทำหน้าที่ตรงนี้ให้เรียบร้อยก่อน....เดี๋ยวจะตามไปเพคะ"

องค์ราชินีถอยห่างออกจากนางกำนัลคนใหม่ก่อนที่จะเดินกลับห้องบรรทมของตนไปกับนางกำนัลหลวงคนสนิท ด้วยความรู้สึกหลากหลาย....

"นางทำตัวแปลกๆกับข้า"

"นางไม่รู้ที่ต่ำที่สูงเพคะ"ซีเนียกล่าวเสริม เธอไม่อยากให้องค์ราชินีรู้สึกแย่กับหญิงสามัญชนคนนั้นเลย

"ข้าจะไม่ยุ่งกับนางมาก เจ้าคิดว่าเช่นไร"

"ถ้าหากมองดีๆจากการวิเคราะห์ของกระหม่อม กระหม่อมคิดว่านางไม่อยากยุ่งกับพระองค์เพราะพระองค์เป็นราชินี...."

"แล้วถ้าเป็นแค่นางกำนัลธรรมดาล่ะ..."

"องค์ราชินีท่านคิดจะ..!!"

"เงียบน่า---"พระองค์ทรงยิ้ม ก่อนที่จะถอดผ้าคลุมลูกไม้ออกมา ซึ่งภายใต้ผ้าคลุมลูกไม้นั้นก็ยังมีหน้ากากอยู่ดี

"ข้าเหงาแค่อยากมีเพื่อนเฉยๆ ข้าไม่ปลอมไปเป็นนางกำนัลหรอกน่า"

"หม่อมฉันนี่ไงคะเพื่อนของพระองค์"ซีเนียขมวดคิ้วจนรอยตีนกาขึ้น

"เจ้าเหมาะเป็นเเม่ของข้ามากกว่า"ควีนเบ้ปาก

ซีเนียทำหน้าเล็กหน้าน้อยใส่พระองค์ จนพระองค์หลุดขำ

"การเจรจากับชนเผ่าทางใต้ เป็นอย่างไรบ้างรึ"ทรงเมินหันไปคุยกับองรักษ์สะอย่างน้้น

"ไม่คืบหน้าพะยะค่ะ"

องค์ราชินีเลิกคิ้ว นี่เป็นสัญญาณของสงครามอีกครั้งเเล้วหากอีกฝ่ายไม่ยอมย้ายเข้ามาในประเทศของพระองค์เสียดีๆ

"เดินทัพเมื่อไหร่"

"รอเพียงคำสั่งองค์ราชินีเท่านั้นพะยะคะ"

เเมคควีนส่ายหน้าเหนื่อยหน่ายกับองครักษ์ การกว้านต้อนชนเผ่าเหล่านี้ใช้เวลานานหลายวัน เเละตอนนี้เราก็ยังไม่มีหมอเสียด้วย...

"อีกสามเดือน ข้าจะเดินทัพเอง เจ้าจงไปเตรียมทหารของเราให้พร้อมเถิด"

"แต่องค์ราชินี เราขาดหมอนะพะยะค่ะ ในคราศึก หมอเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้ในกองทัพ"

ปึง!

ทันทีที่องค์จักรพรรดินีตบโต๊ะทุกคนก้มหัวลงมิดเท้าพระองค์หมด คงไม่ต้องบอกว่าอำนาจที่ผู้หญิงคนนี้ถืออยู่ในมือนั้นมีเท่าใด...

"ข้ากล่าวสิ่งใด เเปลว่าข้าทำได้ เจ้าไม่ต้องกังวลหรอก..."

"รับด้วยเกล้าพะยะค่ะ"

ทุกคนกล่าวออกมาพร้อมกัน พร้อมก้มหัวติดพื้นไปด้วย...

"ไปตามหมอหลวงมา!"