EP.5 Wonder

คุณหมอมีคำถามอีกมากมายหลายประการ ที่อยากจะถามองค์ราชินีออกไป จึงค่อยๆเรียบเรียงเเต่ละอย่างในหัวของตนเองก่อน พลางเอ่ยปากถาม

"แล้ว...เอ่อแล้วพระองค์"

"เจ้านี่มันจะถามมากเกินไปแล้ว!"นางกำนัลหลวงกล่าวออกมาเสียงเขียว

"ซีเนีย เจ้าไม่เคยเป็นเด็กใหม่หรือยังไงกันล่ะ เด็กใหม่ก็ถามเยอะแบบนี้เป็นธรรมดา "ทรงหันมามองคุณหมออีกรอบ "เจ้าคงจะอ่านหนังสือแผงลอยในตลาดแถวบ้านเจ้าเยอะสินะ ข้าไม่ได้เก่งเหมือนอย่างหนังสือหรอก..."

จริงอยู่ว่าในสมัยนั้น มีวรรณกรรมและกาพย์โคลงมากมาย ที่มักจะแต่งอวยความสามารถของกษัตริย์และพระราชินี...

เเต่ก็ไม่ได้อ่านมาหรอก อ่านมาก็ตอนก่อนนอน เลยอยากรู้

"ว่าเเต่ทรงยิงธนูได้ครั้งละ 2 ดอกจริงหรือไม่เพคะ"คุณหมอยังคงถามต่อไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น โดยไม่คิดว่านั่นจะทำให้องค์ราชินีรู้สึกประหลาดใจ...

"...."องค์ราชินีเงียบไปสักพัก...พระองค์เริ่มแปลกใจเเล้วว่า ทำไมเรื่องบางอย่าง นางถึงรู้ได้...ทั้งที่มีเพียงทหารองครักษ์ที่ใกล้ที่สุดจึงจะได้เห็นเรื่องเเบบนั้น...

นางเหมือนอยู่ในเหตุการณ์ด้วย...

"ใครบอกเจ้ารึเรื่องนี้น่ะ? "พระองค์ทวนถามด้วยสีหน้าเคร่งเครียด น้ำเสียงจริงจังจนคุณหมอที่อยากรู้อยากเห็นนั่งไม่ติด เอาเเต่คิดว่าตนทำอะไรผิดไปหรือเปล่า...

ลืมไปนี่นาว่ารายละเอียดบางอย่าง มีเเค่คนในเท่านั้นที่ได้รู้ ถามออกไปเเบบนี้ จะดูรู้มากเกินเหตุไหมนะ...

"หม่อมฉันได้ยินมาจากข่าวโคมลอยเพคะ"คุณหมอสไลด์เกียร์ปลาไหล เเถไปก่อน คิดออกค่อยแก้ตัวทีหลัง

จะให้ตอบไปว่า--อ่านมาจากหนังสือ ปี2021หรอ?

ช็อคตายกันหมดพอดี...

"เจ้าอยากรู้อะไรเกี่ยวกับข้านักหนาเหรอ"

องค์ราชินียิ้มจริงๆแล้วในรอบนี้ มุมแก้มและมุมปากยกอย่างเห็นได้ชัด จนคนที่กำลังจะเอ่ยปากด่านางกำนัลใหม่ โทษฐานพูดเยอะถามมาก ไม่กล้าเอ่ยปากด่าอีกแล้ว พระองค์ไปพิศวาสอะไรแม่สาวชาวบ้านคนนี้นะ....

เอาจริงๆคุณหมอก็ไม่ได้อยากรู้อะไรมากมาย...แต่ด้วยความที่ได้ยินมาแล้วก็อ่านมาจากนิยายปรัมปรา..ก็เกิดอาการอยากเช็คต้นฉบับขึ้นมาแค่นั้นเอง

"หม่อมฉันขออภัยที่ถามมากเกินเหตุ"

"ดีแล้ว ว่าแล้วนอกจากทักษะทางการแพทย์ของเจ้า เจ้าทำอะไรได้อีกหรือ? "พระองค์ทรงเอ่ยถามอย่างสนอกสนใจ จนนางกำนัลคนเก่าแก่ ต้องไปลากเก้าอี้ตัวเล็กๆมาให้พระองค์นั่ง เพราะเหมือนกับว่าพระองค์จะไม่เสด็จกลับห้องบรรทม แต่ทรงเเลจะแวะคุยกับสาวชาวบ้านเป็นเวลานานแน่ๆแท้...

เมื่อมีเก้าอี้สำหรับพระองค์ก็แน่นอนว่า ต้องมีหมอนรองนั่งเล็กๆสำหรับคนที่ยศต่ำกว่า คุณหมอแห่งโลกปัจจุบันที่หลงยุคมา ทรุดนั่งลงกับพื้นมององค์ราชินีที่ตอนนี้เลิกผ้าที่ข้อมือขึ้นมาจิบน้ำชานิดนึง...

"โอ้โห...ขาวเว้ยเฮ้ย..."เเค่มือยังขาวเลย ผิวดี๊ดีเว่อร์ สมัยนี้มีกลูต้าไธโอนเเล้วหรอ?

"ระวังปากหน่อยนางกำนัลใหม่"ซีเนีย นางกำนัลเก่าแก่อดไม่ได้ที่จะดุเเทนนาย

"ข.. ข้าหมายถึงว่าด้านในตกแต่งเป็นสีขาวสวยงามดีนะเพคะ"

"หึ...."

นางฉลาด ไหลอย่างกับปลาไหลเลย องค์ราชินีทรงแอบยิ้ม ดูแล้วจะไม่ธรรมดาเหมือนโปรไฟล์ที่แนะนำพระองค์...คำพูดคำจาดูก็รู้ว่าฉลาด ดีไม่ดีจะฉลาดแกมโกงเสียด้วย ทรงวางชาในมือก่อนที่จะเอ่ยถาม

"เจ้าดูสนใจในประวัติของข้าเหลือเกินนะ"

"หม่อมฉันสนใจเรื่องราวเหล่านี้อยู่เเล้วเพคะ"คุณหมอตอบแบบเอาตัวรอด ในหัวของเธอมีแต่วิธีการที่จะทำให้เธอตื่น เพราะถ้านี่เป็นความฝันแล้วก็เธอก็ทำอะไรก็ได้นี่หว่า...

ก็หาเรื่องตายในฝันเลยเป็นไง...

ทหารมีไว้ทำอะไรละ ไว้ปกป้ององค์ราชินีไง เเล้วจะเกิดอะไรขึ้นถ้ามีคนพุ่งเข้าไปปองร้ายองค์ราชินีล่ะ?

เอาล่ะจังหวะนี้แหละ....องครักษ์ทุกคนกำลังหันมาทางเธอและราชินี...

"ขอฉันตื่นเถอะนะคะ!! "คุณหมอตะโกนสุดเสียงก่อนที่จะลุกขึ้นจากที่นั่ง แล้ววิ่งเข้าไปพุ่งใส่องค์ราชินี พร้อมกับกอดคอพระองค์เอาไว้แน่น เตชะบุญ องครักษ์ไม่ยิงมาสักแอะ

เคว้งคว้าง...

เอ่อ...

ทำไม...ไม่ยิง...กัน...ละคะ...?

ฉันมองไปรอบกายอย่างตื่นตระหนก หันมองคนที่ถูกกอดอยู่ตอนนี้ก็ไม่ได้มีท่าทีจะหลบหนีแต่อย่างใด ต่อให้ไม่เปิดผ้ามาก็พอจะรู้ได้ว่า พระองค์กำลังเอียงคอแล้วขำอยู่...

เฮ้ยทำไมไม่ตื่นวะ...

เมื่อก่อนหมอก็บอกให้ทำแบบนี้นี่

แล้วทำไมรอบนี้ไม่ตื่น----

"บังอาจ!!"นางกำนัลหลวงสูงอายุชี้นิ้วเข้าไปที่แม่คนไร้มารยาท พุ่งตัววิ่งมากอดองค์ราชินีอย่างหน้าไม่อาย

"นี่เจ้าเป็นพวกตกหลุมรักข้าหรือยังไง"พระองค์เอ่ยถาม ไม่สนใจบรรดาเสียงซุบซิบนินทาแต่ประการใด

อี๋!!

ถ้าไม่อยากตื่นจากความฝันอย่าหวังเลยว่าจะพุ่งไปกอดใครแบบนี้! ฉันรีบผละออกจากองค์ราชินี แต่พระองค์ก็กระตุกเสื้อของฉันจนกลับไปนั่งทับตักพระองค์อีกรอบราวกับจงใจแกล้งกันให้อับอาย แต่ทว่ารอบนี้มือทั้งสองข้างของฉันได้กำหน้าอกของพระองค์ไว้อีกด้วย!!

"เห้ย!!! "

"ทหาร!!!! "นางกำนัลเก่าเตรียมเรียกทหารมาลากคอแม่คนบังอาจตรงมาจากตักของพระองค์ แต่พระองค์กับโบกมือไล่..

"เจ้าจับจนพอใจแล้วหรือยัง? "

เสียงเจ้าเล่ห์นั้นเอ่ยถาม ดึงสติฉันที่กำลังบีบหน้าอกอีกฝ่ายอยู่เต็มๆ ให้สะบัดมือออกมาราวกับต้องมนต์

"น... นิ่มจังวะ ผู้หญิงจริงๆนะเนี่ย"คุณหมอบีบคลึงอย่างลืมตัว เพื่อเช็คสรีระของอีกฝ่ายว่านี่หน้าอกของแท้ไหม หรือว่าฟองน้ำยัดนุ่น?...

"เจ้าคิดว่าข้าเป็นชายหรือ"

ทำไมพูดในหัวพูดในฝันแท้ๆเจ้าตัวมันได้ยินวะ...หรือว่ามันไม่ใช่ความฝันเราเนี่ย

"นี่เราอยู่ที่ไหน"

"ถ้าเอาเป็นอาณาจักรละก็นะ..."ทรงถอนหายใจเมื่อร่างกายอุ่นๆตัวเล็กๆมานั่งอยู่บนตัก"เจ้าอยู่ในอาณาจักรโครนา แต่ถ้าเอาตอนนี้เลยนะ เจ้านั่งอยู่บนตักของข้า"

"กรี้ดดดด!!! "

ฉันรีบกระโดดลงมาจากตักควีนด้วยความเร็วสูงก่อนที่จะก้มหัวลงขอขมากับพื้นขอโทษขอโพย ไอ้ตอนที่ตดในห้องยังไม่เคยอายขนาดนี้เลย หรือว่าถ้าฉันกลับไปที่ห้องพักนางกำนัลแล้วหลับไปวันต่อมาฉันก็อาจจะตื่นจากความฝันก็ได้...

"ขอประทานอภัยทรงไว้ชีวิตกระหม่อมด้วยเถิดเพคะ"ฉันรำแพนล่กๆ ทำท่าถวายบังคมกางกระโปรงย่อขาไม่รู้ว่ารอบที่เท่าไหร่ อายจนหูแดงไปหมด

คุณหมอลืมไปว่าองค์รักษ์ไม่ยิงเเน่ เเม่นี่เป็นราชินีนักรบในตํานาน สามารถดูแลตัวเองได้ในระดับหนึ่ง องครักษ์อาจคิดว่า ตัวเหมือนลูกหมาแบบฉัน คงไม่ระคายผิวควีนสักเท่าไหร่....

เเต่อาย---อายมากเลยโว้ย บ้าจริง!

ไหนจะไปจับหน่มน๊มควีนอีก อึ๋ย!!!

แม่จ๋าหนูอยากตื่นเเล้ว!!!!

"ข้าไม่ฆ่าประชาชนด้วยเหตุผลแค่นี้หรอก"

ป๊าดดูดีแท้

"เจ้ากลับห้องของเจ้าไปเถอะ"

ทุกคนรีบลากแขนของฉันกลับไปที่ห้อง ก่อนควีนจะเปลี่ยนใจสั่งโบยฉันให้หลังลาย ห้องด้านในกว้างกว่าห้องแรกที่ตื่นขึ้นมา มีเตียงที่น่าจะประมาณ 4-5 ฟุต ผ้าห่มหลายผืนและบรรยากาศในห้องไม่หนาวเท่าข้างนอก...

ฉันเริ่มรู้สึกลัวขึ้นมา...กลัวว่าตัวเองจะไม่ตื่นเเละต้องวนอยู่ในความฝันนี้ต่อไปอีก

เเค่ไอ้ตอนไปโดดนั่งตักเค้า--มันก็อายจนอยากจะมุดแผ่นดินหนีเเล้ว อ๊าก!!! ควีนเค้าต้องขำฉันอยู่เเน่ๆ

"จะทำยังไงดีนะ ต้องหลับเเล้วตื่นขึ้นมาใหม่ หรือต้องหาเรื่องตายกันแน่นะ"คุณหมอบ่นพึมพำ ประสาทหลอนไปหมด ที่ตัวเองไม่ยอมตื่นสักที จะให้คิดว่าย้อนยุคมา ก็ยังรับไม่ได้ ทำใจไม่ทัน--

แต่ที่แน่ๆคุณหมอกำลังตกใจกับความจริงที่ว่า...พระองค์เป็นผู้หญิงนี่แหละ สูงขนาดนั้น ทำเอาคนสูง 168 แบบคุณหมอเตี้ยเป็นลูกหมาไปเลย

"ต่อไปจะทำแบบนั้นรุ่มร่ามไม่ได้นะเพคะ"นางกำนัลรับใช้หันมามองฉันพร้อมกับทำเสียงโทษตำหนิ กล้าดียังไงพุ่งไปใส่ควีนเเบบนั้น คอนางจะขาดเอา...

เออลืมถามชื่อนางไปเลย

"เธอชื่ออะไรหรือ"คุณหมอถามเสียงแป๋วแหวว ความอายเมื่อครู่ทำให้ความห้าวใจจ๋อยจรด ใจแป้วขึ้นมาทันที คนในวังคงต้องเอาไปนินทาอยู่เเน่ๆเลยตอนนี้

"หม่อมฉันชื่อ เดซี่ เป็นคนรับใช้ประจำตำแหน่ง"เจ้าหล่อนแนะนำตัวแบบสั้นๆพลางกางกระโปรงทำท่ารำแพนใส่จนฉันกระเถิบหนี

ชื่อนี้ก็มีตัวตนจริงๆ เฉกเช่นนิยายปรัมปรา ที่ฉันเคยอ่านมาเลย...นี่มันไม่ใช่ความฝันแล้ว

นี่มันคือการย้อนยุคของจริงเลยนะเนี่ย!!

"ฉิบหาย---"คุณหมออุทาน

"ฉิบหายคืออะไรเหรอเจ้าคะ? "เดซี่เอียงคอทำหน้าหมางงใส่ เธอกะพริบตาปริบ ปริบ มองเจ้านายสามบาทสองสลึงของตนเอง

"หมายถึงข้าจะออกจากวังได้ยังไง!!!"ฉันทึ้งผมตัวเองจนฟู วิ่งไปกระโดดขึ้นเตียงเหมือนคนประสาทเสีย

นางกำนัลรับใช้ของฉันส่ายหน้าไปมา พร้อมเอามือลูบหน้าตัวเอง ปลงอกปลงใจ ที่ได้เจ้านายปัญญาอ่อนเเบบนี้"ท่านจะออกไปได้ก็ต่อเมื่อองค์ราชินีขับไล่...."

"พลาด ข้าพลาดแล้ว"คุณหมอเสียงหลง

เธอโบกมือไล่ให้นางกำนัลเอาจากห้องไปก่อน คุณหมอวิ่งไปทุบหน้าต่างสี่มุม พบว่าไม่มีอันไหนเลยที่เปิดออกได้ ทุกบานติดน้ำแข็ง และถูกล็อคจากด้านนอก...

"ให้ตายสิ"

(นางกำนัลโปรดรายงานตัวที่หน้าห้องด้วย)

"เจ้าค่ะ"ฉันเดินออกไปที่หน้าห้อง หลังจากที่เปลี่ยนชุดใหม่เรียบร้อยแล้ว บวกกับมีสติมากขึ้น.... พบว่าฉันมีเข็มกลัดประจำตัว เป็นรูปผีเสื้ออะไรสักอย่าง ที่นางกำนัลหลวงยกมาให้เพิ่ม ตามปกติแล้วสัญลักษณ์ของแพทย์น่าจะเป็นงูนี่นาหรือว่ายังไงนะ...

ฉันรับเข็มกลัดนั้นมาติดที่เสื้อก่อนที่จะมองอุปกรณ์บนถาด มีสมุดเล่มใหญ่ๆประมาณ 4-5 เล่ม นอกจากนี้ยังมีปากกาแบบโบราณที่ต้องจุ่มน้ำหมึกแล้วเขียนเป็นคำๆ...อีกครั้งยังมีคู่มือมาให้ด้วย เจ๋งแฮะ...

เอาละ ฉันต้องเริ่มชีวิตThe sims ยุคก่อนประวัติศาสตร์เอง!!!!