EP.12 ไม่ได้ตั้งใจ

ซ่า!!

"โอ๊ยแสบ..."

คุณหมอได้สติเมื่อตัวเองโดนสาดด้วยอะไรสักอย่างเข้าที่หลัง จนแผลที่เหวอะหวะหดตัวอย่างรวดเร็วด้วยความเย็นของน้ำผสมน้ำแข็ง ซึ่งสร้างความเจ็บปวดมหาศาลจนคนที่นอนเฉยมานาน เผลอชักดิ้นชักงอไปในครั้งแรก

คุณหมอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองโดนโบยไปกี่ที รู้แค่ว่าหลังจากทีที่50 เป็นต้นไป คุณหมอก็ไม่ได้สติอีกต่อไปแล้ว...

หลังจากราชทัณฑ์เข้ามาแก้โซ่ที่ล็อคข้อมือของเธอออก เธอก็ทรุดลงกับพื้น ถังน้ำแข็งถูกลากลงมาตรงหน้า ทำให้เธอรู้ว่าชะตากรรมเลวร้ายของตัวเองคงยังไม่จบ....

ใจร้ายขนาดนั้นเลยหรอ...

หรือมันไม่มีอะไรอยู่ในพื้นที่หัวใจของเค้าเลยวะ....

คุณหมอตัดพ้อในใจ สายตาคู่นั้นหันมามองควีน เต็มไปด้วยความเจ็บแค้นและความโกรธ องค์ราชินีจึงเมินหน้าหนี พระองค์จะรู้สึกผิดเเน่ๆถ้ามองนางต่อ...

พระองค์อยากถูกมองด้วยความรักไม่ใช่ความเกลียด...ที่จริงแล้วพระองค์สั่งให้หยุดตั้งแต่นางสลบไปได้ไม่นาน โดยรวมแล้วน่าจะประมาณไม่ถึง 100 ทีด้วยซ้ำ...พระองค์ทนดูไม่ได้...

"อ..ฮึก!!"

ร่างบางๆของคุณหมอถูกลากไปนั่งในถังน้ำแข็ง ทำให้แผลทั้งหมดที่โดนเฆี่ยนมาหดตัวอย่างรวดเร็ว......จนเกิดความเจ็บปวดในระดับที่เธอมั่นใจว่า....ต่อให้เป็นผู้ชายก็คงร้องเหมือนหมา----

หลังจากแช่จนครบ 2 ชม. คุณหมอก็รู้สึกเหมือนตายทั้งเป็น...

แต่เธอก็ยิ้มออกมา เธอพยายามคิดว่านี่ไม่ใช่ร่างกายของเธอสักหน่อย มันเป็นแค่ความฝันนะมันก็เจ็บไม่มาก...

แล้วคุณหมอก็ร้องไห้อยู่ดี...

เพราะต่อให้ไม่ใช่ร่างกายของเธอมันก็เจ็บมาก...เจ็บจนรู้สึกสงสารและอยากขอโทษร่างกายที่เธอใช้อยู่ในตอนนี้ ถึงเเม้ว่าวิญญาณจะไม่ใช่ก็ตาม...

"ให้โทษครั้งนี้เป็นบทเรียนแก่เจ้า...เเละ---"

"ขอบพระทัยสำหรับของกำนัลเพคะ"

นางเอาเสื้อมาสวมแค่ครึ่งหน้า ปกปิดส่วนหน้าอกเอาไว้ ก่อนที่จะดึงชายกระโปรงถวายความเคารพ แบบทำประชดประชัน และทั้งเหมือนไม่สำนึกผิด แต่ทันทีที่หล่อนจะเดินจากไป หล่อนก็ทรุดฮวบลงกับพื้น

พระองค์เผลอลุกขึ้นจากบัลลังก์จะไปประคอง เพราะว่าทนดูไม่ได้...แต่สุดท้าย พระองค์ก็ต้องจิกเก้าอี้ที่นั่งอยู่แล้วสั่งให้ตัวเองมีสติมากกว่านี้...เพราะสายตาทุกคู่ของเสนาอำมาตย์จับจ้องมาที่พระองค์อยู่

พระองค์แค่รู้สึกกับนางมากไป...คาดหวังมากเกินไป...

พระองค์แค่....

"พานางกลับที่พัก"ทรงเอ่ยรับสั่ง พยายามใจแข็งไม่หันไปมองหน้า ถึงแม้มือจะกำหมัดแน่น กดสายตาลงมองเพียงบัลลังก์ของตนเองอย่างร้าวราน

"รับด้วยเกล้า"

ทหารองครักษ์ลากนางกลับไปที่พักเดิม คุณหมอได้สติตื่นขึ้นมาในห้องของตัวเอง หลังจากกลับไปนานเกือบสองวัน เธอรู้ดีว่าจะรักษาแผลนี้ยังไง แต่เธอก็จะไม่ทำ

คุณหมอไม่ยอมทายา อาบน้ำก็ให้แผลโดนน้ำ กะว่าถ้ามันอักเสบจนถึงขั้น จะได้ไปตายๆไปเลย

"ตายก็ตายดิช่างแม่ง เฮงซวย"

ถึงปากจะด่าไปแบบนั้น แต่ความเจ็บก็ทำให้เธอนอนตะแคงไปหลายวัน กินข้าวไม่ได้ เป็นไข้ และเมื่อพอใส่เสื้อผ้าไม่ได้ เธอก็ไม่ได้ออกไปทำยาราวๆ1 อาทิตย์

คุณหมอปล่อยแผลตัวเองอักเสบ ไม่สนใจจะดูแลตัวเอง อาจจะเป็นวิธีเดียวที่จะได้กลับไปยังโลกของเธอใบเดิมนั้น เพราะคุณหมอคิดว่าโดนตีขนาดนี้ยังไม่ตาย มันคงมีเหตุผลอะไรสักอย่างที่ทำให้เธอต้องติดอยู่ที่นี่---

ก้อก!!!

"นี่...ข้าเอาอาหารมาให้ท่าน"เดซี่ คนรับใช้ประจำตำแหน่งเคาะประตูอีกแล้ว เพราะเจ้านายของเธอไม่ยอมกินข้าวมาหลายวัน

"ไม่กิน...กองไว้ตรงนั้นน่ะ" คุณหมอสะบัดตูดหันมานอนตะแคงอีกทาง โดยที่ไม่รู้ว่าคนที่เอาอาหารมาให้ไม่ได้มาคนเดียวเหมือนเคย..

องค์ราชินียืนเลิกคิ้วตาเขียวปั๊ด แผลที่มือพระองค์ก็หายแล้ว แต่แผลที่หลังนางเนี่ยสิ...

"เนี่ยเพคะ หม่อมฉันบอกแล้วว่านางไม่กินพระองค์ก็ไม่เชื่อ..."เดซี่แอบกระซิบฟ้ององค์ราชินี ที่เจ้านายตัวเองนอนเป็นผักเป็นปลามาเกือบอาทิตย์แล้ว

เดซี่ไม่ได้อยากจะทำตัวเป็นนกสองหัว แต่ความที่อยากให้นายตัวเองได้ดิบได้ดี บวกกับรู้ว่าองค์ราชินีโปรดปรานนายของตัวเองอย่างมาก เธอจึงมักส่งข่าวความเคลื่อนไหว ให้องค์ราชินีรู้เสมอ...

"คงอยากตายจริงๆกระมัง สงสัยจะได้ตายด้วยมือข้านี่แหละ"พระองค์โกรธจนตัวสั่น มองคนที่นอนหันหลังสะบัดตูดใส่ประตู ถ้าไม่ติดว่านางมีแผลที่หลังแล้วละก็ พระองค์คงจะไปกระชากนางเข้ามาคุยในห้องนอนของพระองค์เองแล้ว...

"ถึงนายหญิงจะหัวรั้นไปหน่อยแต่นางก็มีคุณธรรมมากเลยนะเพคะ..."

"เรียกนางอีกรอบซิ"ทรงรับสั่ง ยืนเล็งเชิงคนดื้อขี้งอนที่ไม่ยอมกินข้าวกินยา

เดซี่พยักหน้าก่อนที่จะยื่นคอเข้าไปที่ห้อง ตะโกนเสียงเเหลม

"กินหน่อยเถอะท่าน รอบนี้มีอาหารที่ท่านชอบด้วยนะ "

"โอ๊ยก็บอกว่าไม่กิน...กองไว้ตรงนั้นแหละหิวก็กินไปเลย"คุณหมอเอ่ยไล่

องค์ราชินีจะทนไม่ไหว ตัดสินใจผลักประตูห้องเข้าไป คนที่นอนตะแคงหันหลังอยู่ก็นึกว่าเป็นสาวรับใช้ของตัวเอง

"เจ้านี้ตื๊อจริงๆเลยนะ ข้าก็บอกแล้วไงว่าข้าไม่กิน"

"....."

เอ๊อะ--แปลก

คุณหมอเฉลียวใจ ทำไมเดซี่เข้าห้องมาแล้วไม่พูดปกติ...นางพูดไม่เคยหยุด ... สงสัยเรียกเรากินข้าวจนท้อไม่อยากพูดกับเราแล้วมั้ง

"นี่ถ้าเจ้ารู้สึกผิดกับการที่ข้าไม่กินข้าวมากนักแล้วละก็...เจ้าก็เอาอาหารของข้าไปมอบให้คนที่อดอยากเถอะ"

"......"คนป่วยก็นอนพูดไป ไม่ได้หันมามองหรอกว่าคนที่ยืนกำลังกำหมัด

ราชินีเห็นอีกคนนึงท่าทีจะงอนตุ๊บป่องไปอีกนาน เลยเอานิ้วจิ้มแผล

"โอ๊ย!!! เดซี่นี่จะบ้าไปแล้วหรือ!!! เจ้านี่มัน---อ้าวเห้ย!!!"

โครม!!!

พอหันไปเห็นหน้าคนที่ไม่อยากจะเห็น ก็ตกใจเลื่อนตัวเองหนีจนตกมาอีกข้างของฝั่งเตียง แผลกระแทกเข้าที่พื้นอีก

ควีนถอนหายใจ ก่อนที่จะเดินไปหิ้วปีกอีกคนขึ้นมานอนบนเตียงเหมือนเดิม

"......."พระองค์พูดอะไรไม่ออก แผลนางดูเหมือนจะอักเสบและบวมมาก

"ไม่ต้องมาจับเลยคะ"คุณหมอปัดมือ ตาเล็กตาน้อย

"ข้าสั่งลงโทษเจ้าเพราะว่าข้าต้องทำ"พระองค์เอ่ยเสียงอ่อนโยน

"เพราะว่าท่านต้องทำ......?"คุณหมอทำเสียงล้อเลียน ก่อนที่จะกรอกตามองบนแล้วก็เอาผ้าห่มมาคลุมหน้าอกตัวเองพร้อมกับปัดมือของคนที่ทำท่าจะเป็นห่วงออกไปไกลๆ

"ฟังดูดีมากเลยเพคะ สมกับภาพลักษณ์ของราชินีจริงๆ"

"นี่ข้าจริงใจนะกับสิ่งที่เขาพูดอยู่เนี่ย"

องค์ราชินีกระชากแขนของนางเพื่อให้นางหันหน้ามามองพระองค์

แต่นางก็กระชากแขนกลับ

"ข้าเเทบสำลักความจริงใจของพระองค์ อีกนิดก็คงตายไปเเล้ว "

ฉันอยากให้แม่นี่หลุดมาอยู่ในโลกของฉันบ้างจริงๆ ถ้าเป็นคนไข้ของฉันนะ แล้วทำตัวแบบนี้แล้วก็ จะแกล้งฉีดยาผิดให้ด้วย...

ราชินียุคเก่าแบบนี้ คงไม่รู้สินะ ปากคุณหมอไมอาร์แห่งยุค 2022มันเป็นยังไง

"เจ้าเป็นบ้าอะไรไม่รักษาแผลตัวเอง ข้าวก็ไม่กิน คิดจะทำอะไรให้ข้า--"

"หม่อมฉันรู้ว่าพระองค์ไม่เคยสนใจใครอยู่แล้ว แล้วหม่อมฉันเองก็ไม่ใช่ประเภทจะเรียกร้องความความเห็นอกเห็นใจจากใคร"

"เกิดมาทั้งชีวิตยังไม่เคยมีใครกล้าพูดใส่หน้าแบบนี้เลย "ราชินีตอบเเบบเหลืออด จ้องหน้าคนดื้อที่ทำพระองค์ห่วงเเทบเป็นบ้าตาย นางจะรู้บ้างไหมว่าตอนที่พระองค์สั่งลดโทษ มีแต่คนมองว่าพระองค์ไม่สามารถควบคุมคนในปกครองได้

"งั้นทรงจำไว้ หม่อมฉันนี่แหละ หมอจากครอบครัวคนชั้นต่ำนี่แหละกำลังด่าพระองค์อยู่"หมอจิ้มอกตัวเอง

ราชินีฟังแล้วโกรธมากรู้สึกจี๊ดจนแล่นเข้าเส้นประสาทแต่รอบนี้แปลกพระองค์จะไม่อยากเถียงและทำอะไรไม่ได้...

เพราะรู้ได้เลยว่าไม่ได้โกรธที่นางกำลังใช้ถ้อยคำรุนแรงด่าแบบไม่รู้ที่ต่ำที่สูง แต่โกรธ--เพราะนางไม่ยอมกินข้าวกินยามากกว่า

"ข้าไม่โกรธที่เจ้าด่า... แต่ข้าโกรธที่เจ้าฉลาดแท้ๆกลับไม่รักษาตัวเอง"ควีนดูเป็นห่วงฉันจริงๆ

"....."

มามุขนี้ไปไม่เป็นเลย...

แต่ว่าท่าทีแบบนี้มันหลอกได้แค่ฉันในตอนที่ยังไม่รู้อะไรเท่านั้นแหละ ในตอนนี้ฉันไม่มีความเชื่ออะไรในตัวพระองค์ทั้งสิ้น!

"พระองค์เคยตรวจสุขภาพจิตไหมว่าปกติดี? เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย?"อีกฝ่ายทำเสียงเย็นชาห่างเหินใส่

"ข้าเป็นห่วงเจ้า"

"เลิกพูด..."

"เขาห่วงเจ้าจริงๆ หมอโง่---"องค์ราชินีมองมาด้วยสายตาทั้งเป็นห่วงทั้งรู้สึกผิด แต่ฉันจะเชื่อสายตาคู่นั้นได้ยังไง...คนที่สั่งลงโทษฉันจนเกือบตายขนาดนี้จะมานั่งรู้สึกผิดกับสิ่งที่ตัวเองทำหรอ?

"ท่านห่วงแค่ตัวเองและบัลลังก์ของท่านเท่านั้นแหละ"

"เจ้าโง่รึไง หา! ข้าห่วงเจ้าเเทบจะบ้า เเต่ข้าเเสดงออกมาไม่ได้หรอกนะ!"

เป็นคำด่าที่ควรจะเจ็บ แต่คุณหมอกลับแก้มขึ้นสีชมพู เห้ยนี้กูอ่อนไหวกับผู้หญิงคนนี้หรอวะ ไม่ได้ดิ มันต้องไม่ใช่แบบนี้ดิ ผลักมันออกไปดิผลักมันออกไป!!!

"ถอยไปคะ"

นี่แหละ..ผลักไป 1 ตุ้บ

แต่เขาไม่กระดิกเลยว่ะ

ลืมไปว่าป่วยอยู่แรงมีแค่นี้ ปกติตอนไม่ป่วยเขาก็ลากคอเสื้อเราได้ด้วยแขนข้างเดียวอยู่แล้ว...ทำไมชีวิตอนาถาแบบนี้วะ....

ต้องมาอยู่ร่างสาวอ่อนแอขี้โรคเนี่ย--

"มีแรงเเค่นี้เองรึจะผลักข้า"

"อันนี้มือเพคะ...ถ้าเท้ามันก็ไม่แน่"คุณหมอขู่ฟ่อๆ

"เอาสิ"ควีนจับมือของอีกฝ่ายมาทาบที่หน้าอกตัวเอง จนคุณหมองงว่ามึงจะเอายังไงกับกูกันแน่วะ...แต่ไม่ทันที่คุณหมอจะคิดได้ มือที่เร็วกว่านั้นก็บังคับให้มือเธอทุบเข้าไปที่ตัวเอง

"โกรธข้านี่---ทุบสิ"

"ท่านเป็นบ้าหรือยังไง!"ฉันดิ้นอย่างเเรงจนคนออกเเรงจับมือโยกตัวตาม เเต่เค้าก็ไม่ปล่อย!!

"เจ้าโกรธที่ข้าสั่งลงโทษเจ้า! เจ้าโกรธที่ข้าสั่งลงโทษคนพวกนั้น! แต่เจ้ากินข้าวได้ไหม? จะทายาที่หลังตัวเองได้หรือเปล่า?!!"

"......"คุณหมอเงียบ อึ้งกิมกี่ ได้เเต่กระพริบตาปริบปริบ...พยายามกระชากแขนกลับ อีกฝ่ายก็ล้วงไปในกระโปรง คว้ามีดมาบังคับให้เธอกำเเล้วถือซะงั้น!???

"หยุดนะ!!ควีน!"

"เเทงข้าเลยสิ"

"ท่านคิดว่าข้าไม่กล้าหรอ?"

"ข้ารู้จักเจ้ากล้า ข้าให้โอกาส"

"......"

"รอช้าอะไรล่ะ ทำให้ข้าเป็นแผลสาหัสเหมือนที่เจ้าเป็นสิ..."อีกฝ่ายตัดพ้อ

"หึ..."

คุณหมอตัดสินใจจิ้มตรงไปจริงๆ เพราะความรู้สึกโกรธในตอนนั้น เพราะมั่นใจเหลือเกินว่ายังไงอีกฝ่ายก็ต้องหลบ ...

แต่อีกฝ่ายดันไม่หลบ!

ชิ้ง!!

"เชี่ย!!"

เลือดไหลออกจากปลายมีดที่จิ้มอยู่บนไหล่ของพระองค์ เธอโยนมีดทิ้งไปด้านข้าง ร้องโหยหวนเหมือนตัวเองโดนแทง

"อ๊ากกกกก!!! "

"....."คนเลือดออกนั่งเฉย...

"ทำไมไม่หลบ! ห๊า!!"

"ข้าทำเจ้าเจ็บนี่"

"โง่หรือไงเล่านี่มันมีดนะ!"

"เจ้าก็เจ็บเหมือนกันนี่!"

"จะมาสนอะไร กะอีเเค่นางกำนัลต่ำต้อยเเบบหม่อมฉัน ห้ะ!"คุณหมอตะคอก รู้สึกผิดเต็มหัวใจเลยที่ประมาทความบ้าดีเดือดของเขา

"..."นอกจากเขาจะไม่ตอบเเล้ว ยังเงียบใส่ ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีกด้วย ให้ตายสิ ไม่เคยเจอใครทำให้เป็นห่วงจนเหนื่อยได้เเบบนี้มาก่อนเลย ไม่เคย!

"ท่านไม่กลัวความตายหรือยังไง!! "