EP.11 ร้าว

"จริงๆ ไม่มีเพคะ เเต่ถ้าสอนหม่อมฉันก็พอจะทำได้ เช่นอาจจะไล่ยิงกระรอกอะไรยังงี้อะเพคะเเบบว่า---"ตอนนี้คุณหมอทำอะไรไม่ถูก มันตื่นตระหนกไปหมด ยิ่งตาคู่นั่นจ้องเข้ามาราวกับเครื่องจับเท็จแบบนั้น เสียงอ๊ะ อ๊าเมื่อคืนก็เหมือนจะตามมาหลอกหลอนอีกรอบ....

ฉันเอาเค้าออกจากหัวไม่ได้! อ๊ากใครก็ได้ช่วยที!!

"ไม่ยืนเป็นเป้านิ่ง นับว่ามีทักษะ ข้าจะถามอีกครั้งเจ้ามีทักษะหรือไม่"พระองค์หลอกด่าฉันด้วยสีหน้าเรียบเฉย พลางกะพริบตาปริบปริบ ราวกับตนเองไม่ได้ทำอะไร หรือเจตนาจะพูดไม่ดี แต่แหม...หงุดหงิดส่วนตัวที่ฉันไม่สนใจ ละมาลงที่ฉันซะอย่างนั้น ตอนเป็นราชินีจับฉลากมาหรือยังไงกัน

"ยัยคนพาลเอ้ย"คุณหมอบ่นเสียงเบาอุบอิบ เขาถาม เเต่ไม่อยากฟังคำตอบ เอาเเต่พูดขัดขึ้นมาตลอดเวลาเหมือนเด็กน้อยเลย ทำตัวเเบบนี้เป็นราชินีได้หรือยังไง?ใช้อะไรคัดเลือกมา ถามจริง?

ปึง!

"มีเรื่องด่วน"

"พูดมา"ทรงรับสั่งกับองครักษ์ที่ผลักประตูเข้ามาขัดจังหวะการสนทนา เขาลากคอผู้หญิงชาวบ้านมาทั้งหมด 3 คน คุณหมอหลงยุคเอียงคอยมองอย่างตกใจ...เธอขมวดคิ้วจนพันกันยุ่ง หญิงสาว 3 คนน่าจะมาจากครอบครัวยากจน เพราะว่าเสื้อผ้าของเธอ 3 คนลากไปด้วยโคลน แถมมือและเท้า เหมือนจะถูกถอดเล็บไปทั้งหมด

"นั่น....อะไรกันวะ"

คุณหมอมองอย่างตกใจ ด้วยสัญชาตญาณความเป็นแพทย์ไม่ว่าจะในอดีตหรือปัจจุบัน คุณหมอวิ่งตรงเข้าไปพร้อมกับอุปกรณ์ทำแผลเหมือนเดิม

แต่รอบนี้ไม่เหมือนเดิม...

"หมอหลวงเข้าไปไม่ได้นะ! "

"เข้าไปไม่ได้อะไร พวกเขาบาดเจ็บ! "

ใครกันเป็นคนที่สั่งให้ทำเรื่องเลวร้ายขนาดนี้...ถอดเล็บคนทั้งเป็นนี่มันเจ็บมากนะ ขนาดสมัยที่ทำงานอยู่ในโรงพยาบาล เคยมีเคสต้องมาถอดเล็บเพราะมีของตกใส่จนเล็บเปิดเเต่ออกไม่หมด ต้องทำการถอดเล็บออก แค่ฉีดยาชาเด็กคนนั้นยังร้องเกือบตายเลย

"พวกมันเป็นนักโทษ เจ้าไม่จำเป็นต้องทำอะไรหรอกหมอหลวง---"

โอ้โห...นี่หรอวะ

คำพูดของราชินีถามจริง?

"หมดศรัทธาเลยว่ะ"คุณหมอลุกขึ้นยืน คนเเบบนี้น่ะหรอที่ฉันหลงไปนอนด้วย?

"เจ้าว่าไงนะ"เขาเหมือนจะไม่เข้าใจว่ากำลังเล่นกับอะไร เเต่การที่เขามาทำร้ายผู้บริสุทธิ์ต่อหน้าคนเคยทำหน้าที่รักษาคน เเละสอบชิงทุนเรียนอย่างยากลำบากเพื่อจะรักษาคนมาตลอด มันทำให้ฉันหัวเดือดเลือดพล่านทนไม่ได้อีกต่อไป!

"พวกนางผิดด้วยข้อหาอะไรหรอถึงต้องถอดเล็บทั้งเป็น..เขาทำผิดอะไรถึงต้องไปถอดเล็บเขา"คุณหมอเสียงสั่นด้วยความโกรธ หล่อนตาแดง หูแดง หน้าสั่นไปหมด มือเรียวสวยที่ใช้ทำให้พระองค์ครางไปค่อนคืนกำลังบีบเเน่น เหมือนพร้อมวิ่งมาสวนพระองค์ตลอดเวลา

"...."

ควีนได้เเต่เงียบ นางคงเกลียดพระองค์เข้าไส้ไปเเล้ว

"หากมีใครมาถอดเล็บท่านบ้างละ---เเม็คควีน!"

เกิดเสียงฮือฮาขึ้นในห้องประชุม นานเกือบ 3-4 ศตวรรษแล้วเหมือนกัน ที่ไม่เคยมีใครกล้าด่าประมุขของประเทศเลย ยิ่งยศน้อยกว่า....เเละเป็นนางกำนัลเพิ่งเข้ามาใหม่ ยิ่งไม่มี แต่นี่กำลังยืนด่าแถมไม่นั่งหมอบคลานถวายความเคารพด้วย

"นี่ข้าคิดไปเองหรือว่าเข้าใจผิดว่าเจ้ากำลังด่าข้าอยู่"ควีนเม้มปาก ไม่รู้จะโกรธเรื่องอะไรก่อนดี พระองค์ทั้งโกรธทั้งหึงเป็นบ้าที่พอนางออกมาจากห้องได้ ก็วิ่งโร่เล่นกับสนมคนอื่นไปทั่ว ดีกับทุกคนยกเว้นพระองค์!

"เออด่าอยู่! ดูเหมือนไม่เหรอคะ??? "

อีกคนปากสั่น คอสั่น ราชาศัพท์หายจากหัวไปทั้งหมด ความเคารพเองก็หายไปด้วย ในตอนแรกฉันชื่นชมเเท้ๆ ที่ไม่ว่าจะปกครองบ้านเมืองยังไง ก็ไม่มีคนอดอยาก ไม่มีคนที่พูดภาษาไม่ได้...

เปลือกก็คือเปลือกจริงๆ ผู้หญิงคนนี้ มีเเต่เปลือก!

"เจ้าอยากโดนถอดเล็บเป็นเพื่อนพวกนางหรือไง? "ทรงเอ่ยขู่เสียงไม่มั่นคงนัก

"ฉันเป็นหมอ ใครเจ็บฉันทนไม่ได้ทั้งนั้นไม่ว่าจะนักโทษหรือพระองค์!"

รู้อย่างนี้----ตอนนั้นน่าจะทายาให้แผลอักเสบ ไม่น่าช่วยควีนเลย เมื่อคืนนอนกับคนเเบบนี้ไปได้ยังไง ความเป็นคนเค้าไม่มีสักนิด!

"พวกนางเป็นนักโทษในคดีแม่มด หลายวันมานี้มีคนต้องตาย เกิดอาเพศขึ้นมากมาย ฝนฟ้าไม่ตกต้องตามฤดูกาล มีสัตว์ป่าต้องล้มตาย เเม้เเต่สัตว์เลี้ยงของประชาชนในหมู่บ้าน.."

"แม่มด...เหอะ"

คุณหมอสะบัดหน้า ความเชื่อโบราณโง่ๆ แล้ว นี่ขนาดตำนานเขียนเอาไว้ว่าเป็นกษัตริย์ที่ฉลาดในระดับหนึ่งก็เห็นยังโง่เหมือนเดิม

หมดเลยภาพลักษณ์เมื่อคืน--

พอนึกได้ว่าทำอะไรกับคนเเบบนี้ไป คุณหมอเสียดายตัวเองมากๆ เขาเป็นคนที่สองรองจากแฟนเก่าคนแรกที่ทำให้คุณหมอคุมตัวเองไม่ได้

"แม่มดเหรอคะ? อ้อแล้ว..."คุณหมอยิ้มเจ้าเล่ห์ จนคนที่นั่งอยู่บนบัลลังก์แลจะสะเทือนหน่อยๆ ดูจากพระองค์ขยับที่นั่ง เปลี่ยนท่านั่งก็รู้ได้ว่ากำลังอึดอัดกับคำถาม

เอาละวะยังไงก็ย้อนยุคมาละ....

ขอด่าหน้าราชินีสักทีหนึ่ง---

ตายไปในภพนี้เผื่อมีชื่อในประวัติศาสตร์ว่าได้ด่าควีนของกลียุคก็ยังดี!

"พระองค์ใช้วิธีใดพิสูจน์หรือเพคะ"คุณหมอยิ้มกวนตีน เลิกคิ้วทำหน้าสงสัยประกอบ

"เจ้าถามมากไปแล้ว"

"ทำไมตอบไม่ได้ละคะ หรือว่า พระองค์ไม่รู้?---"

ฉันแอบยิ้มเมื่อเห็นทุกคนกำลังคิดตามในสิ่งที่ฉันพูด บรรดานางกำนัลซุบซิบนินทา แล้วก็สงสัยว่าพระองค์ใช้เกณฑ์ใดมาวัดว่าใครเป็นแม่มดหรือว่าไม่ใช่....

"ข้าว่าที่นางพูดก็ถูกนะ"

"นั่นสิเล็บทุกคนก็ถอดได้หมดนั่นแหละ พวกนางอาจจะถูกบังคับให้ยอมรับสารภาพก็ได้"

เมื่อมีเสียงเล่าลือเล่าอ้างของนางกำนัลเพิ่มมากขึ้น พระองค์ก็ตบโต๊ะขึ้นมาอย่างโมโห จนทุกคนเงียบทำตัวหูบอดตาบอดไม่ออกความเห็นในเรื่องนั้นอีก

"โดยปกติเมืองของเราจะมีการทดสอบ 1 อย่าง คือแขวนก้อนหินไว้ที่เท้าแล้วถ่วงน้ำ หากนางลอยขึ้นมาก็คือนางบริสุทธิ์"

"แล้วมีใครได้ลอยขึ้นมาไหมคะ--หลายปีมานี้เราถ่วงน้ำผู้บริสุทธิ์ เเล้วมีครั้งไหนที่พวกเขาเหล่านั้น ลอยขึ้นมาไหม"คุณหมอหันไปถามเสนาอำมาตย์ หักหน้าคนนั่งบัลลังก์เเบบไม่สนใจใคร

"บังอาจนัก! "

พระสนมเอกรีบออกตัวแทนองค์ราชินี แต่ก็ต้องสะดุ้งโหยง เมื่อถูกคนยศต่ำกว่า ใช้ปลายนิ้วชี้ปราดเข้ามาที่หน้าของนางเเบบไม่เกรงใจยศใหญ่หน้าใหญ่

"หรือว่าพระองค์จะเริ่มต้นจาก..การถ่วงน้ำพระสนมเอกก่อนดีไหมเพคะ..หากนางลอย ประหารหม่อมฉันได้เลย"

"นี่เจ้า!! เจ้ากล้า!! "

"ทำไม? กล้าดิ ทำไมอะ??"คุณหมอเท้าสะเอว จะสนมเอก สนมรอง สนมน้อย เมียน้อยคนที่119 ก็มาดิ จูบคอควีนไปละอะ มาบวกกันได้นะถกกระโปรงมา!

เอ๊ยนี่เราหึงหรอวะ--เห้ย ไม่ใช่มั้ง

"เจ้ากล้าด่าสนมที่เหนือกว่าเจ้าสิบขั้นได้ยังไง!"พระสนมเอกอีฟลินปากคอสั่นระริก ฉันก็เลยสวนเข้าให้หมัดหนึ่ง

"กล้า ข้ากล้า--มันคือสิ่งที่ถูกต้อง! "คุณหมอมองควีนด้วยหางตา "หรือว่าพระองค์ไม่กล้า ถ้าหากพระองค์ใช้เกณฑ์นี้เป็นการวัดว่าใครเป็นแม่มด ทำไมพระองค์ไม่กระโดดลงไปเองเลยล่ะคะ?"

ประโยคที่ท้าทายขนาดนั้น ทำให้บรรดาเสนาบดีที่ก้มติดพื้นหัวเฒ่าหัวหงอก เงยหน้าขึ้นมาเหลือบมองว่า อีนังคนบังอาจนี่มันเป็นใคร....

คุณหมอชี้หน้าแบบไม่สนใจใครทั้งนั้น ยิ่งเห็นว่าพวกนางบางส่วนถูกตัดนิ้วก้อยด้วยก็ยิ่งโมโห...เธอโกรธจนหน้าดำหน้าแดง ใครจะยศเยอะยศน้อยตอนนี้เธอลืมหมดสิ้น--

"หมอหลวง เจ้าอย่าคิดว่าเจ้าเป็นแพทย์เพียงคนเดียวในแผ่นดินนี้ แล้วข้าจะไม่กล้าถ่วงน้ำเจ้า---"

"เชิญเลยเพคะพระองค์ ชาวเมืองเขาจะได้รู้กันว่า องค์ราชินีแก้ตัวไม่ได้เลยต้องแขวนคอหม่อมฉันปิดปากแทน เหล่าเสนาบดีจะได้เห็นในความกล้าหาญของพระองค์ ว่าเวลาพระองค์วิ่งหนีปัญหามันเป็นเช่นไร..."

"........"

"พระองค์มันด่าพระองค์อยู่นะ"พระสนมเอกเป็นเดือดเป็นร้อนแทนอีกแล้ว ใช้ได้---

อยู่เป็น...ทำตัวเป็นลิ่วล้อจนได้ยศใหญ่ขนาดนี้ ไม่ได้มากับความฉลาดหรอกหรอ..คุณหมอนึกสมเพชคนสวยข้างกายควีนขึ้นมา..

น่าสงสารแท้ๆ สวยเเต่กลวง...ไม่รู้ว่าเเม้เเต่ตัวเองก็โดนหลอกใช้

เเต่ถึงงั้นก็ร้ายไม่ใช้หยอก ดูจากการคอยยุเเยง อยู่เป็นมาตลอดเลยได้ดิบได้ดีสินะ

"ข้าไม่ได้ตาบอดหูหนวก--"ควีนโกรธเเละเสียหน้าจนลืมความรู้สึกดีๆไปหมด

"เจ้ากล้าด่าองค์ราชินีได้อย่างไร หากปราศจากองค์ราชินี เจ้าก็เป็นได้แค่เด็กเลี้ยงแกะหน้าโง่ๆ แล้วพ่อแม่เจ้าก็อยู่ในอำนาจของพระองค์ เจ้าอยากถูกประหาร 7 ชั่วโคตรอย่างนั้นรึ! "สนมเอกตบเก้าอี้เสียงดัง

"ตัดคอตัวเองไปก่อนเลยป้า แก่จนจะตายคาบัลลังก์อยู่แล้วยังคิดไม่ได้ ถ้าจับป้ามาใส่ก้อนหินที่เท้าถ่วงน้ำป้าจะลอยไหมถามจริงๆ "

"อ้ากก อีนั่งนี่!!! "พระสนมกรีดร้องเสียงเเหลม จนองค์ราชินีที่ทนฟังเงียบๆมานาน ไม่สามารถอดกลั้นได้อีกต่อไป

ตุบ!!!

"พอที!!!! "พระองค์ทุบบัลลังก์เสียงดังลั่น จนสนมทั้งวังคุกเข่าลงอกสั่นขวัญเเขวนกันไปหมด ควีนโกรธนางมากจริงๆ....เเม่นี่ท้าทายพระองค์มากเกินไป แถมภาษาที่ใช้ก็ไม่เหมือนคนแถวนี้...

เธอก้มลงไปทำแผลให้กับนักโทษ เพราะตอนนี้ผู้คุมนักโทษ ยืนอ้าปากค้างไปตั้งแต่เธอเอ่ยปากด่าราชินีเมื่อ 15 นาทีที่แล้ว...ไม่คิดจะใส่ใจคนนั่งโมโหอยู่บนบัลลังก์

"เจ็บไหม...คงเจ็บมากเลยสินะ"รักษาไป ก็สงสารไปจนรู้สึกว่าตาตัวเองแดงๆ น้ำตาจะคลอเบ้า พวกเขาต้องทรมานขนาดไหน เพื่อที่จะรับบาปที่ไม่ได้ก่อ

"นางลบหลู่พระองค์! ให้หม่อมฉันได้สั่งลงโทษนางเถอะเพคะ...ในฐานะที่หม่อมฉันเป็นหัวหน้าฝ่ายใน"พระสนมเอกรีบออกตัวทันที จังหวะที่ราชินีกำลังโมโหนี่แหละเป็นจังหวะที่ดีที่สุดในการกำจัดคู่แข่ง

"ที่นางว่ามาก็ถูก...ไม่เคยมีใครได้ลอยขึ้นมา ข้ายอมรับ"

"ก็สิ่งที่นางทำบังอาจนักนะเพคะ ราชบัลลังก์จะสั่นคลอน ต่อไปนางในคนไหนก็..จะออกมาด่าพระองค์ก็ได้หากพระองค์ไม่สั่งลงโทษ"

ควีนส่ายหน้า พระองค์โกรธจนไม่อยากพูด---

เเต่ถ้าไม่สั่งลงโทษ จะผิดกฎและถูกมองแบบเสื่อมศรัทธา เเค่เป็นราชินีเเล้วปล่อยให้นางสนมชั้นต่ำสุดกำแหงได้ขนาดนี้ ก็ถือว่าเสียความเคารพขั้นสูงสุดเเล้ว พวกเสนาอำมาตย์จะจ้องหาจุดอ่อนพระองค์กันจนได้ เพราะพวกนี้ไม่อยากให้สตรีขึ้นเป็นจักพรรดินี----

แต่ถ้าสั่งลงโทษ..โทษก็ไม่ใช่น้อย...

ทรงรู้ดีว่าพระสนมเอกใช้จังหวะนี้เพื่อกำจัดนางกำนัลคนนี้ออกไป ถึงแม้จะทำเป็นดีกับนางกำนัลแต่พระองค์รู้ว่าลึกๆ แล้วพระสนมเอกเกลียดนางกำนัลคนนี้ขนาดไหน ตั้งแต่ที่ได้เข็มขัดรูปผีเสื้อจากพระองค์...

คนข้างๆ ก็งูเห่า คนข้างหน้าก็...

พระองค์จึงต้องกลั้นใจตัดสินใจเปลี่ยนเกมมันซะเลย

"เป็นบุญของพวกเจ้าสามคน...ถ้าจะปล่อยตัวพระเจ้าสามคนไป และจะให้ทหารคอยเฝ้าอยู่ 5 วัน หากมีเหตุการณ์ผิดปกติ พวกเจ้าจะถูกจับมาประหาร แต่หากไม่มีข้าจะปล่อยพวกเจ้าไปพร้อมกับเงินชดเชยและได้รับการรักษาจากหมอหลวงของพวกเจ้า"คำพูดเหล่านี้จะทำให้ดูมีเมตตา ไม่ดูโหดร้ายทารุณจนคนเอาไปนินทาได้ พระองค์คิดมาหมดเเล้ว

"ส่วนหมอหลวง---"หน้ายังไม่อยากจะมองอะตอนนี้ อะไรจะเอาอะไรอีก...จะถอดเล็บหรือไง คุณหมอจิ้ปาก

เอาดิ๊..เอาดิ สั่งประหารเลย จะได้ตื่นสักที ฉันก็ไม่อยากตื่นมาเห็นหน้าคุณทุกวันหรอกควีน...

"เห็นท่าทางนางหรือไม่ แล้วนี่จะยังทรง---"

"จับหมอหลวง ไปโบย 300 ทีตามกฎมณเฑียรบาล หลังจากโบยแล้ว ให้จับนางแช่ในถังน้ำแข็ง เป็นเวลา 2 ชั่วโมงหรือจนกว่าข้าจะสั่งให้ยกเลิก"พระองค์เอ่ยสวนเสียงของพระสนมเอกจนพระสนมเอกยังตกใจไม่หาย..พระองค์มอบโทษสูงสุดให้กับนางเเบบไม่มีลังเลอย่างที่เธอคิดไว้เเม้เเต่นิดเดียว..

คุณหมอได้เเต่ยิ้มเศร้า...ชะตากรรมของเเม่คนนี้คงไม่เลวร้ายขนาดนี้ ถ้าไม่ใช่คนรักความถูกต้องเเละมีศีลธรรมเต็มหัวใจเเบบคุณหมอมามาอยู่สิงเเทน...เธอก้มหัวโค้งลงรับโทษทั้งหมดที่องค์ราชินีกล่าวมาอย่างกล้าหาญ ความรู้สึก คงถูกเเยกออกจากความถูกต้องสินะ...ถึงได้ทำเเบบนี้กับประชาชนตัวเองได้...

"เพคะ..."

"....."ควีนใจหายเหมือนกันที่นางตอบมาสั้นเหลือเกิน เเต่ก็โกรธเกินกว่าจะตอบอะไรกลับไปที่นางกล้าหักหน้าตนเองต่อหน้าธารกำนัล เเละทำอวดดีเหมือนรู้เเละอยู่มาก่อน..

สายตาที่ก้มลงมองตัวเองดูเศร้าศร้อย คุณหมออยากจะขอโทษร่างกายนี้เป็นสิบรอบพันรอบ ที่ต้องพามาเจอเเต่ความแปดเปื้อนเเละเจ็บปวด...

คุณหมอยิ้มกับตัวเอง หันไปมองนักโทษสตรีสามคนที่ตอนนี้ร้องไห้น้ำหูน้ำตาไหลพราก เพราะได้ยินสุรเสียงสั่งลงโทษเเบบไม่มีการถอนคืนคำขององค์ราชินีลงมาที่ฉัน...เเต่หนึ่งเเลกสาม....คุ้มจะตายไป....

ความฝันนี้มันไม่ใช่แค่เพียงความฝัน....คุณหมอรู้ดีว่าตัวเองจะต้องเจ็บจริง...

แต่ถ้าการที่คนคนนึงเข้ามาเปลี่ยนเหตุการณ์ในประวัติศาสตร์ได้..เราอยากทำอะไรล่ะ..?

ถึงตายก็มีศักดิ์ศรี...ความเป็นมนุษย์ไม่ใช่หรอ...

องค์ราชินีหลับตาทั้งสองข้าง ตัดสินใจออกคำสั่งรอบสุดท้ายเพื่อตอกย้ำจุดยืนของตนเอง ยอมเฉือนความรู้สึกของอีกคนทิ้งไป..

"ทุกคนออกไปทั้งหมด ราชทัณฑ์เข้ามา!!!"