EP.10 เปลี่ยน NC++

"ซี้ด...."

ฉันกัดปาก ก่อนจะกระแทกนิ้วเข้าไป เค้าตอนนี้เหมือนเเม่วัวพร้อมผสมพันธุ์ ปรือแก้วตาหวานมองฉันเหมือนของวิเศษ เมื่อฉันแกล้งหยุด เค้าก็เเอ่นสะโพก ส่ายร่อนนิ้วของฉันไปมาอย่างไม่ยอมให้มันจบ ฉันจึงตอบเเทนความร่านราคะของเค้าด้วยการสาวนิ้วยาวเเละลึกยิ่งกว่าเดิม จนมันกระเเทกด้านใน ดัง กึก.. กึก....ฉันอยากจะให้มันครูดผนังถ้ำอุ่นขรุขระด้านใน อยากเห็นเค้าคลั่งตายคามือของฉันสักครั้ง....

"aha...Lay down like that yes!"

ฉันสบถอังกฤษคำไทยคำ ควบคุมสติไม่อยู่ ใจจริงอยากจะตบหน้าเค้าสักฉาด ให้เลือดกบปากในระหว่างที่เอากันอยู่ เเต่ใจนึงกลับไม่อยากทำเค้าเจ็บ กลัวเค้าไม่ชอบความรุนเเรง

"อื๊อ! น...น้ำจะไหล หละ...เเล้ว!"

"แตกคาปากเค้าเลยค่ะเบ้บ...."

"ต...เเต่"เค้าดูลังเล ฉันเลยเลียเร็วขึ้นอีก ใช้ปลายลิ้นกระหวัดดูดดุนเม็ดกลมสวยที่โป่งออกมาเพราะอารมณ์ของเจ้าของ

"นะคะ ขอกินน้ำของคุณหน่อย..."

"อ...อือ ก..ก้ได้...."เสียงเค้าขาดห้วง เเหบพร่า กระเส่าน่ารักจนฉันอยากจะให้เค้าเสร็จช้าที่สุด ไม่อยากให้โมเม้นท์นี้หายไปเลย...

"เอารึยังคะ..."ฉันอ้าปากนิดๆ ค่อยๆเลียรูดขึ้นลงให้เค้าเห็น เค้าจะได้มีอารมณ์ร่วมกับฉันมากๆ เเละเหมือนจะได้ผล เค้านอนตัวแดงหน้าแดงจัด หอบจนหน้าอกสวยๆกระเพื่อมไปมา ตัวเค้าขาวเหมือนเเม่วัวจริงๆ...เเถมสะโพกเเน่นเเบบสาวตะวันตกจนฉันคลั่งเเทบบ้า

"ข้า...จ....จะ"

"คาปากเค้าเลยนะคะ...น้า...นะคะ...."

ฉันตอบเสียงกระเส่า พร้อมออดอ้อนด้วยสายตาอ่อนหวาน บรรจงใส่เเรงทั้งหมดที่มี กระเเทกนิ้วทั้งสองเข้าออกโพรงชื้นร้อนจัดที่ขมิบตอดเป็นระยะตลอดเวลาจนคนทำเเทบจะหัวใจวายตาย.... ก่อนที่เค้าจะจิกหัวฉันจนหน้าเกือบหงาย กดหน้าฉันลงให้เลียเข้าไปลึกกว่าเดิม ไม่นานนักเค้าก็กระตุกคาปากฉัน...ขาสองข้างที่สั่นเทากองลงข้างเอวฉันเเบบออกเเรงยกมันไม่ไหวอีกต่อไป...

"ควีนคะ....."ตอนนี้ฉันยังไม่มีสติรับบทคนคลั่งรักอยู่ คนร่างสูงกว่าหนีหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย

"......"

"หลับเลยหรอคะ?..."ฉันเขี่ยคางมนๆนอนมาจุ้บอีกหลายที เพราะเมื่อกี๊ฉันก็กระตุกไปพร้อมกับเค้าด้วย มันสุขจนล้น เหมือนผีเสื้อในท้องออกมาบินว่อนไปหมดเลย...เเต่มันล้าเกินไปฉันจึงหลับตามเค้าไปด้วย

5.00

ใกล้รุ่งเช้าที่จะต้องตื่นไปทานข้าวสำหรับสนมใหม่ คุณหมอเบิกตาขึ้นมารับรุ่งอรุณ เมื่อยไปทั้งตัวโดยเฉพาะแขน ราวกับไปออกกำลังหายหนักๆมา เช้าแสนสดใสนี่ควรเป็นการเริ่มต้นวันใหม่ที่ดี เเต่เธอกลับต้องพองตาตกใจสุดขีดเมื่อพบว่าตัวเองกำลังตื่นขึ้นมาในอ้อมเเขนขององค์พระราชินี!!!

"ห...เห้ .....อึ้บ!!"

เธอกำลังจะร้องเฮ้ย เเต่อีกฝ่ายยังหลับสบาย คุณหมอจึงไม่กล้าขยับตัวมาก ได้เเต่เหลือบมองข้างเตียง ประมวลผลตอนกลางคืนที่ผ่านมา ภาพทุกอย่างยังเเจ่มชัดในหัว

"เชี่ย--ไม่จริง"

ฉันหันไปมองเขาที่ตอนนี้หลับสนิท เลยถือวิสาสะมองได้นานหน่อยตั้งแต่หัวจรดเท้า มีอย่างเดียวที่ยังคงถูกปกปิดเอาไว้ ก็คือใบหน้าที่อยู่ภายใต้หน้ากาก

คุณหมออยู่ในอาการรับความจริงไม่ได้ รับไม่ได้ว่าเมื่อคืนหน้ามืดตามัว เผลอไปคว้าใครมางาบก็ไม่รู้ ได้แต่หันไปมองอีกคนอย่างรู้สึกทำอะไรไม่ถูก---

ขนตายาวจังแฮะ ผิวก็ดี...ผมก็สวยเว่อร์

คุณหมอลืมตาจ้องคนที่กำลังหลับอย่างคิดพิจารณา เส้นผมสีน้ำตาลทองข้างนึงเเละสีขาวสะอาดข้างนึงของพระองค์ดูเท่ห์เเละจ๊าบยังกับสาวเปรี้ยวๆในเมืองที่คุณหมอจากมา ที่นิยมทำผมสองสีตามเเบบฉบับของเนตไอดอลคนนึง...

หน้าตาเค้าเป็นยังไงนะ...

เเต่ที่เเน่ๆ ปากเค้าสวยมาก....

ชมพูกระจับ เป็นผู้หญิงด้วยกันเเท้ๆ มองยังเขินเลยนะนี่...ให้ตาย...

คุณหมอทาบอกตัวเอง สงบหน่อย หัวใจกู ก่อนที่จะเอื้อมมือไปรูดสายหน้ากากของพระองค์ออก เตรียมจะเปิดหน้ากากขอดูหน้าพระองค์สักที...

"เฮ้ย! ไม่ได้ดิ รีบกลับ ตีห้าเเล้ว!"

ฉันรีบโกยเสื้อผ้ามาสวมใส่ โดยใส่ชุดเดิมของเมื่อวานก่อนที่จะเข้ามาในห้องนี้ รีบผูกเสื้อผ้าใส่คอร์เซ็ทอย่างลวกๆ ก่อนที่จะคว้ากระเป๋าซึ่งมีพวกยาสมุนไพรต่างๆ รีบวิ่งออกไปทันทีโดยไม่คิดจะหันกลับมา

ฉันไม่ใช่พวกฟันแล้วทิ้งอย่ามองแบบนั้น...

แต่ฉันก็ไปคว้าเขามาทำเมียได้ยังไงเนี่ย!

แล้ววันพรุ่งนี้จะเป็นยังไง! จะเอาหน้าที่ไหนไปมองกันละเนี่ย โอ้ยไม่นะ--

อาจจะเพราะความที่ตั้งแต่เรียนหมอมา จบจากการเรียนแพทย์มา 3 ปีก็ได้แต่ทำงานตลอดไม่เคยได้อยู่ใกล้ผู้หญิงคนไหนเลย.....

พอเจอผู้หญิงที่ตรงสเปคทุกอย่างมาอยู่ตรงหน้าก็ไม่คิดว่าตัวเองจะอดไม่ได้ขนาดนี้

คุณหมอเอามือทุบหัวตัวเองอีกหลายที ระหว่างทางที่เดินกลับห้องไป เธอเห็นนางกำนัลรับใช้ของเธอนอนน้ำลายไหลยืดอยู่ที่หน้าห้อง...เป็นสัญญาณว่าอีกฝ่ายรอมาทั้งคืน โชคดีที่เธอไม่ได้เป็นฝ่ายถูกกระทำริ้วรอยบนตัวเลยไม่มีสักแอะ...

"พังหมดแล้ว มันชิบหายหมดแล้ว ทำไมมึงเป็นคนอย่างนี้วะเนี่ย ทำไมไม่อดทนนนนนน!!!!"

พอถึงเวลา...คุณหมอก็เดินมาเอาอาหารตามปกติ โดยพยายามไม่มองหน้าคนที่นั่งอยู่บนบัลลังก์...ด้วยการเอี้ยวตัวหันหลังให้อีกคน ในขณะที่กำลังหยิบจานข้าว

ขี้เกียจจะรื้อฟื้นเรื่องราวเมื่อคืน---

หลบๆ หน้ากันไปแหละดีแล้ว

โดยที่คุณหมอก็ไม่ได้สังเกต คนที่พยายามชะเง้อคอตัวเองในหน้ากากเพื่อให้อีกฝ่ายเห็น จนดูน่าขบขันเหมือนนกกระเรียน

"พระองค์เป็นอะไรหรือเปล่าเพคะ คอเคล็ดเหรอหรือเพคะ"นางกำนัลหลวงซีเนียรีบทำท่าจะเข้าไปนวดประคบ เเต่องค์ราชินีทำท่าปัดยุงห้าม

"ข้าเปล่า ข้าเเค่ เออน่าช่างเถอะ"พระองค์เรียบเรียงคำพูดไม่ถูก เพราะความสนใจยังคงเวียนเเวะอยู่เเต่กับอีคนที่แอบย่องเบาหนีจากอ้อมกอดของพระองค์มาตีเนียนเสียดื้อๆ...

นางเป็นอะไรของนาง--ลืมเรื่องราวเมื่อคืน...

หมดเเล้วหรอ...

"องค์ราชินี กระหม่อมมีข่าวจาก---"องครักษ์คนสนิททำท่าจะเข้ามาถวายสาส์นสำคัญเเด่องค์ราชินี เขาก้าวเข้ามาด้วยท่าทีงกๆเงิ่นๆ มองเล็งเชิงคนตรงหน้าว่าจะถวายหรือไม่ถวายดี

"ข้ายังไม่พร้อมฟัง สเตฟานเจ้าออกไปก่อน--"องค์ราชินีปัดมืออกจากลำตัว เป็นสัญญาณไล่ให้องครักษ์ออกไปก่อน ตนต้องการเวลาส่วนตัวคิดทบทวนเรื่องเมื่อคืน ท่าทีเช่นนั้นทำให้คุณหมอที่เเอบเหลือบมองอยู่ทำหน้าลำไย คว่ำปากเป็นสระอิ

 ไล่ส่งองครักษ์สะงั้น ไบโพล่าร์รึไงนะ คุณหมอแอบมองละบ่นในใจ ก่อนที่จะทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ลอยคอเมื่ออีกฝ่ายมองกลับมา ความผิดพลาดก็คือความผิดพลาด เสือผู้หญิงเเบบคุณหมอไม่อาร์คนนี้มีคติประจำใจเสมอว่า

-ไม่กินของเก่า

-ไม่กินของซ้ำ

-ไม่กินของคนอื่น!

"ถวายบังคมเพคะ"พระสนมเอกคนสวยก้าวเข้ามาในพระราชวังด้วยชุดสีขาวราวนางหงส์ ชายกระโปรงยาวตั้งเเต่หน้าบ้านผู้ใหญ่หมู่ห้าถึงหมู่สิบ ไม่รู้จะอลังการไปไหน 

"สวย..ขาว..งานช่างดี.."คุณหมอเเทบจะปาดน้ำลาย ทำงานหนักไปหน่อยตอนอยู่โลกปัจจุบัน ไม่ค่อยได้มีโอกาสมองสาวๆสวยๆเจริญหูเจริญตาเเบบนี้ คนสมัยก่อนสวยมากจริงๆ งามเเบบธรรมชาติไม่มีศัลยกรรม ระหว่างชมความงามของดอกไม้หิมะคนเดียวในพระราชวัง คุณหมอก็นึกขอบพระคุณการเข้ามาขัดจังหวะของพระสนมเอกที่ช่วยให้รอดพ้นจากสายตาของควีนมาได้ ไม่อย่างนั้นละก็ได้มานั่งตาเล็กตาน้อย จ้องกันจนคอเคล็ดขัดยอกเเน่ๆ

พระสนมเอกถือวิสาสะเข้าไปจุ้บข้างคอของคุณควีน ที่เอียงคอให้จุ้บอย่างน่าหมั่นไส้...

หน้าหม้อล่ะไม่มีใครเกิน คุณหมอจิ้ปาก

เขาช่างเหมือนในหนังสือจริงๆ ผิดจากตำนานตรงเป็นผญ.นี่แหละ!

สาบาน100เปอร์เซ็นต์เลยนะว่าไม่ได้หึง เเค่รู้สึกไม่พอใจนิดหน่อยที่ต้องมาเห็นตำตาว่าคนที่ฉันนอนด้วยความผิดพลาดไปเมื่อคืน ไม่ได้เป็นของฉันเเค่คนเดียว--

มันฟังเหมือนหึง ใช่...

เเต่ไม่ใช่หรอก ฉันไม่ได้หึง ได้กันรอบเดียวจะไปรักกันได้ไง ไม่จริ๊ง

สนมเค้าเยอะยังกับเม็ดทรายในทะเล เค้าจำชื่อเราได้รึเปล่ายังไม่รู้เลย จะไปเอาอะไรกับเค้าละเนอะ...ตอนแรกก็จะหาเเต่ทางกลับบ้าน หาต่างตื่นจากฝันร้าย พอเจอพลังความเป็นหญิงเข้าไปช้อตเดียว เล่นเอาสะไปไม่ไม่เป็น---

'ขืนทำงั้น ฟ้าผ่าหัวตายเเน่เลยกู'เสียงในหัวร้องประท้วงออกมา เเต่ทว่ากลับทำให้ภาพเมื่อวานยิ่งเด่นชัด

เเต่ก็ทำไปเเล้ว ม้ายยยยยย!!!!

"นางกำนัลใหม่"

"อุ้ย เรียกเรา---"คุณหมอเผลออุทาน สูดลมหายใจลึกๆ ก่อนที่จะหันหลังทำใจปั้นสีหน้าไม่รู้สึกเเล้วค่อยหันไปยิ้มร่าเริงหาเจ้าของบัลลังก์ผู้ให้ข้าวให้น้ำครบสามมื้อไม่มีขาด

ชิ้ง

สายตาพิฆาตจากนางกำนัลคนอื่น--ขนาดเเค่โดนเรียกนะนี่ คุณหมอถอนหายใจ วางกระเช้ายาลงเเละวางตำราในมือสักแปบเพื่อดึงกระโปรงถวายพระพร ทำท่านกยูงรำแพนด้วยกระโปรงสีน้ำเงินยาว

"ถวายบังคมเพคะควีน"หน้ายังไม่กล้ามอง เเต่ปากขอถวายพระพรไว้ก่อน อยู่เป็น..

ควีนทำมือเหมือนปัดยุง "ตามสบายเจ้าเถิด"

อีกคนพยายามมองตา... อีกคนพยายามมองพื้น....

คุณหมอกำลังตกอยู่ในห้วงความอึดอัด ส่วนควีนชักสีหน้าอย่างประหลาดใจ ปกติสาวๆ ถ้าได้เข้ามาถวายตัวกับพระองค์ เเม้จะไม่ได้มีอะไรกันสักหน่อย เเต่ก็จะยังคงความขวยเขิน หรือความอยากพบเจอพระองค์อยู่บ้าง...

ยกเว้นเเม่หมอคนนี้...หล่อนหลบ หล่อนเลี่ยงพระองค์

ทำได้ยังไงกันนะเมื่อคืนกอดกันจนเเทบจะรวมร่าง เรียกกันที่รักอยู่ค่อนคืน  เช้ามาเป็นอื่นสะงั้น

"งานของเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง"

เเม้จะมีคำถามส่วนตัวล้านแปดพันประการ เเต่บทของควีนที่แบกเอาไว้ก็ทำให้ถามออกไปไม่ได้อยู่ดี นอกจากหาคุยเรื่องอื่น ถ้าพระองค์เป็นสามัญชน คงจะยิงคำถามไปว่า เจ้าทิ้งข้าไว้ในห้องทำไม? หรือไม่ก็ สรุปเมื่อคืนเจ้ากับข้ามีความหมายต่อกันบ้างหรือเปล่า....

เเต่ดูท่าทีของนางสิ--

นางทำเมินเฉยเหมือนตกม้าความจำเสื่อมรอบสอง...

"ดีเจ้าค่ะ"

"เจ้ารู้เเล้วหรือว่าหากเราเดินทัพ เจ้าต้องร่วมทัพไปด้วย"

"เพคะ หม่อมฉันทราบดี"

นี่หล่อนเก็บอาการเก่ง หรือหล่อนไม่รู้สึกอะไรกันนะ เมื่อคืนยังกอดกันกลมอยู่แท้ๆ เช้ามาทำตัวเป็นอื่นไปซะอย่างนั้นน่ะ

"เจ้าพอจะมีทักษะการรบหรือไม่? "อีกฝ่ายถามเย็นชาเสียงเรียบใส่ จากเสียงสดใสเมื่อครู่หายวับ หึ...

คงคิดสินะว่าได้กอดไปคืนเดียว ฉันจะหลงหัวปักหัวปำ เหมือนพระสนมผู้น่าสงสารคนนั้น....

นอนฝันไปเถอะเเม่งูจงอาง--ระดับไมอาร์ พระองค์ก็เเค่ไม้ดอกไม้ประดับ...เเต่ก็ใช่ยอมรับ-ไม้ประดับเกรดพรีเมี่ยมหน่อย ไม่เถียงๆ....งานดีเครี้ยวกรุบ...

ทำไมในหัวมีเเต่ภาพเค้าไม่หาย จิตใจเตลิดหมดเเล้ว โถ่ไอ้บ้าเอ้ย!