Episode-02 ไม่มีทางเลือก

“นี่ชุดของหนูนะ คุณเลย์สั่งไว้ถ้าอยากได้อะไรบอกป้ามาได้เลยนะคะไม่ต้องเกรงใจ”

“คุณเลย์?” คงจะเป็นชื่อของเขาคนนั้นสินะ

“ใช่ค่ะคนนี้คุณเลย์ หนูอยากได้อะไรเพิ่มอีกไหม”

“ไม่แล้วค่ะ ขอบคุณนะคะ” กล่าวขอบคุณก่อนจะรับชุดและของใช้อื่น ๆ มา เป็นเสื้อยืดกางเกงขาสั้นธรรมดาค่ะ แถมยังมีชุดชั้นในมาให้อีกด้วย “เขาให้หนูอยู่ห้องนี้เหรอคะป้า”

“ค่ะ อีกเดี๋ยวคงกลับมาแล้ว ถ้ายังไงหนูก็รีบอาบน้ำเปลี่ยนชุดก่อนนะ แล้วอย่าคิดทำอะไรแผลง ๆ ด้วย ป้าเป็นห่วงไม่อยากให้เจ็บตัว”

ฉันไม่ได้ตอบอะไรแค่เพียงคลี่ยิ้มให้ตามประสา ไอ้เรื่องคิดจะหนีตอนนี้ยังไม่มีอยู่ในหัวเลยค่ะ แล้วอีกอย่างฉันไม่รู้จะหนีไปไหนด้วย

กวาดสายตาไปรอบบริเวณห้องอีกครั้ง หลังจากนั้นจึงเปิดตู้เสื้อผ้าดูในนี้มีชุดเต็มไปหมดแถมยังไม่ได้แกะป้ายอีกด้วยนะคะ มันบ่งบอกให้รู้ว่ายังไม่เคยผ่านการใช้งานมาก่อน ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นของใคร

“ทำอะไร?” น้ำเสียงทุ้มเอ่ยก่อนจะหยุดยืนตรงหน้าฉัน ไม่ทันสังเกตว่าเขาเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่

“เปล่าค่ะ” เป็นเขาที่เข้ามาเงียบ ๆ ทำเอาฉันตกใจหมด ไหนคุณป้าแม่บ้านบอกว่าเขายังไม่กลับมาไง

“อย่าซนให้มาก ชุดนั่นของเธอรวมถึงทั้งหมดในตู้เสื้อผ้าก็ด้วย” เขาว่าพลางชี้มือไปที่ตู้เสื้อผ้ารวมไปถึงของใช้ส่วนตัวอื่น ๆ ที่อยู่ในห้องนี้

“ค่ะ”

“ไปอาบน้ำแล้วออกไปหาฉันข้างนอก”

“ค่ะ”

“ค่ะ! เธอพูดเป็นประโยคเดียวหรือไงวะ” น้ำเสียงหงุดหงิดเอ่ย ทั้งสีหน้าท่าทางของเขาในตอนนี้มันทำให้ฉันกลัวจนเผลอร้องไห้ออกมา

“ฮึก! หนูกลัวแล้ว”

“กลัวทำไมยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ” ฉันยังคงเงียบและสะอึกสะอื้นอยู่แบบนั้น เขาเองก็ไม่ไปไหนยังคงเท้าสะเอวมองหน้าฉันอยู่แบบนั้น “เรียกฉันว่าพี่เลย์ แล้วต่อไปหัดพูดให้มันยาว ๆ หน่อยเธอไม่ต้องประหยัดคำพูดมากก็ได้ เข้าใจไหมเขียนฟ้า”

“เข้าใจแล้วค่ะ”

“เข้าใจก็ดี รีบไปอาบน้ำได้แล้ว ไม่ต้องคิดหนีล่ะ ถึงยังไงพ่อเลี้ยงเฮงซวยของเธอมันไม่มารับเธอกลับไปหรอก หรือถ้าคิดว่าหนีพ้นก็ลองดู”

น้ำเสียงจริงจังที่ถูกเอ่ยออกมาฟังดูรู้เลยว่าเขาต้องทำจริงแน่หากฉันหนีหรือทำอะไรแผลง ๆ ลงไป แต่ว่าเขารู้ได้ยังไงว่านั่นไม่ใช่พ่อแท้ ๆ ของฉัน

“เดี๋ยวก่อนค่ะ” ฉันรั้งเขาไว้เมื่อนึกขึ้นได้ว่ามีบางอย่างสำคัญมาก

“อะไร?”

“พรุ่งนี้หนูต้องไปสอบ” ฉันกำลังจะจบมัธยมปลาย และวันพรุ่งนี้ก็เป็นวันสอบวันสุดท้ายด้วย

“แล้ว? เจ้าหนี้อย่างฉันต้องส่งลูกหนี้อย่างเธอเรียนหนังสือด้วยหรือไง” พูดจบพี่เลย์ก็ออกจากห้องไปทันที ดูเหมือนว่าอนาคตฉันจะริบหรี่ลงอย่างเห็นได้ชัด แล้วยังไงล่ะ ฉันจะเลือกอะไรได้

หลังจากอาบน้ำชำระร่างกายเสร็จฉันก็ออกไปหาพี่เลย์ด้านนอก บ้านหลังนี้มีสามชั้นค่ะ ห้องที่ฉันอยู่คือชั้นสอง ภายในบ้านมันเงียบมากมีเพียงแค่แม่บ้านสองสามคนเท่านั้นเอง

“จะสำรวจอีกนานไหม?”

“พี่เลย์...”

“เลิกทำท่าทางตื่นกลัวใส่ฉันสักที ถึงยังไงเธอก็ต้องอยู่กับฉันที่นี่อยู่ดีนั่นแหละ”

“แล้วถ้าหนูขอกลับไปอยู่บ้านตัวเองแล้วทำงานหาเงินมาคืนพี่ล่ะ”

“บ้านตัวเองเหรอป่านนี้เจ้าของบ้านคนใหม่เขาคงย้ายเข้ามาอยู่หมดแล้วแหละเธอเลิกฝันลม ๆ แล้ง ๆ ได้แล้วเพราะว่านี่คือเรื่องจริง” ได้ยินแบบนั้นใจฉันมันหวิวอย่างบอกไม่ถูก

บ้านหลังนั้นเต็มไปด้วยความทรงจำ ความผูกพันของฉันกับแม่ นี่มันอะไรกันทำไมชีวิตถึงได้พลิกผันแบบนี้

ทั้งหมดนี้คงเป็นเพราะผู้ชายที่ฉันเรียกเขาว่าพ่อสินะ แต่ทำไมเขาถึงทำแบบนี้กับพวกเราทั้งที่ก่อนหน้านั้นพวกเราก็รักกันยิ่งกว่าครอบครัวซะอีก

“หนูไม่มีทางเลือกสินะ” ฉันพูดออกเป็นเชิงตัดพ้อให้กับชีวิตตัวเอง

“ใช่!”

มื้อแรกกับผู้ชายแปลกหน้ามันให้ความรู้สึกแย่มาก ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่และไม่รู้ว่าจะมีวันหลุดพ้นจากเขาไหม

หลังจากมื้อนี้จบลงฉันกลับเข้ามาในห้องตามเดิม มองออกไปยังนอกระเบียงที่ตอนนี้เห็นท้องฟ้าและกลุ่มดาวมากมาย สิ่งไม่มีชีวิตพวกนั้นยังดูมีความสุขมากกว่าฉันตอนนี้ซะอีก

หมับ!

“พี่เลย์!” ไม่รู้ว่าเขาเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่แถมยังมีกลิ่นแอลกอฮอล์ติดตัวมาด้วยอีกต่างหาก

“ออกมาทำไม”

“คือหนูแค่ออกมาดูดาว” ฉันรีบแก้ต่างทันที ไม่อย่างนั้นเขาต้องคิดว่าฉันกำลังจะหนีแน่นอน

“จะตีสองแล้วนะ เช้าเธอต้องไปสอบไม่ใช่หรือไง” ได้ยินแบบนั้นรู้สึกใจฟูขึ้นมาหน่อย ทำให้ฉันเผลอยิ้มออกมาไม่รู้ตัว

“พี่อนุญาตให้หนูไปโรงเรียนใช่ไหมคะ?”

“อีกห้านาทีถ้าเธอยังไม่เข้านอนฉันจะเปลี่ยนใจ”

“หนูจะไปนอนเดี๋ยวนี้แหละ”

เรื่องอื่นตัดทิ้งไปก่อนเพราะตอนนี้เรื่องเรียนสำคัญค่ะ อย่างน้อยก็ไม่ได้ใจร้ายอย่างที่คิด ถึงจะเป็นคนแปลกหน้าในสายตาฉันก็เถอะ

เช้าวันใหม่

ตื่นขึ้นมาก็มีชุดนักเรียนของฉันแขวนไว้อยู่ก่อนแล้ว รีบอาบน้ำแต่งตัวให้ไวดีแค่ไหนที่เขายังให้ฉันไปสอบ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“ค่ะ”

“เสร็จหรือยัง”

“เสร็จแล้วค่ะ” ขานรับอย่างเข้าใจ ก่อนจะหมุนตัวไปมาสำรวจความเรียบร้อยอีกครั้งแล้วเดินตามพี่เลย์ลงมายังชั้นล่างที่มีอาหารเช้าตั้งไว้อยู่ก่อนแล้ว

“หนู...”

“ไม่กินก็ไม่ต้องไปสอบ” เขาพูดอย่างรู้ทันทำให้ปากที่กำลังจะบอกปฏิเสธต้องเงียบลงแล้วนั่งกินเงียบ ๆ แทน ส่วนพี่เลย์เขาไม่กินนะคะ ถือแค่กาแฟแก้วเดียวเดินหายไปไหนไม่รู้ ปกติฉันไม่กินมื้อเช้าไงแต่วันนี้จำเป็นต้องกินแล้วแหละ

ใช้เวลาแค่ไม่นานก็หมดถ้วยค่ะ ฝืนใจกินสุด ๆ แล้ว ชะเง้อมองพี่เลย์เขาอยู่หน้าบ้านค่ะ เห็นแบบนั้นจึงเอาถ้วยไปเก็บและออกไปหาเขาทันที

“อิ่มแล้วค่ะ”

“อืม ไปกันได้แล้ว”

พี่เลย์มาส่งค่ะ แค่เพียงไม่นานรถก็จอดสนิทหน้าโรงเรียนโดยที่ฉันยังไม่ทันได้บอกว่าเรียนที่ไหน รู้สึกเหมือนเขาจะรู้รายระเอียดของฉันเป็นอย่างดีด้วยซ้ำ

“สอบเสร็จแล้วโทรมานะ” สมาร์ทโฟนสุดหรูถูกยื่นมาตรงหน้าฉันพร้อมกับเบอร์โทร

“ทำไมมีสองเบอร์ล่ะคะ”

“ก็แล้วแต่อยากโทรเบอร์ไหนก็โทร

“...”

“นี่ค่าขนม” เงินจำนวนหนึ่งถูกยื่นมาตรงหน้าฉัน

“ขอบคุณค่ะ สวัสดีค่ะ” ยกมือไหว้ก่อนจะรับเงินมาแล้วลงจากรถ

“ทดลองหนีก็ได้นะ เผื่อเธอชอบความตื่นเต้น” เขาพูดทิ้งท้ายเอาไว้ก่อนจะขับรถออกไปจากบริเวณนี้

แค่นี้ก็แย่มากพอแล้ว เรื่องอะไรฉันจะทำให้ตัวเองแย่ลงไปอีกล่ะ ในเมื่อไม่มีทางเลือกก็อยู่มันไปแบบนี้แหละ ...