บทที่ 4

"ลาก่อนนะลีน้อย"

ฟ้าประทานกระทุ้งหัวเข่าเข้าที่แก่นกายของเขาเต็มแรง จนร่างสูงถึงกับทรุดลงนั่งที่พื้นด้วยอาการจุก

"แก... อ๊าก!!!" ลีลาวัชรร้องลั่น แล้วนอนบิดไปมาอยู่ที่พื้นอย่างทุรนทุราย

"รีบตามไปที่รถนะ ฉันจะเอาเสื้อผ้าไปเก็บบ้านแก" พูดจบ ร่างบางก็รีบจัดการเสื้อผ้าหน้าผมของตัวเองให้เข้าที่ แล้วเดินออกจากห้องไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ใช่! ไม่มีอะไร… นอกจากเขาเกือบจะเป็นหมันรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ ด้วยฝีมือของเธอ !

"ฝากไว้ก่อนเถอะ แฟรี่!" กัปตันหนุ่มประกาศ แล้วนอนกุมแก่นกายตัวเองด้วยอาการจุกเสียดไม่หาย

...รถออร์ดี้สีแดงเพลิงเข้ามาจอดหน้าบ้านเดี่ยวสองชั้นสีขาวหลังใหญ่ในเวลาต่อมา

ใช่! มันเป็นบ้านส่วนตัวของลีลาวัชรที่เขาตั้งใจซื้อเพื่อหลบหนีความวุ่นวายจากวงสังคมของมารดา และตอนนี้มันคงไม่ได้สงบสุขอย่างที่ผ่านมาอีกแล้วเพราะ...

"ลงไปเปิดประตูสิ จะนั่งบื่ออยู่ทำไมไม่ทราบ หรือบ้านแกมีระบบเปิดประตูอัตโนมัติ ?" ฟ้าประทานหันมาสั่งเจ้าของบ้านที่นั่งอยู่บนเบาะข้างคนขับด้วยสีหน้าหมดอาลัยตายอยากสุดๆ

"เออๆ สรุปแกมาขอฉันอยู่ในฐานะผู้อาศัย หรือขออยู่ในฐานะแม่คนที่สองกันแน่วะ" กัปตันหนุ่มบ่นขึ้น ก่อนจะยอมเดินลงจากรถไปเปิดประตูรั้วสีน้ำเงินเข้มอย่างเสียไม่ได้

"ทำไมเป็นผู้ชายต้องขี้บ่นขนาดนี้ด้วย" คนไม่สำนึกบ่นตามหลัง แล้วขับรถเข้าไปด้านในทันทีที่ประตูรั้วเปิดออก

ฟ้าประทานเลือกจอดรถในทำเลที่ดีที่สุดและสะดวกที่สุดในโรงจอดอย่างเอาแต่ใจ ทำให้เจ้าของบ้านถึงกับต้องวิ่งมาประท้วง

"เดี๋ยวๆ นั่นมันที่จอดรถประจำของฉันนะแฟรี่"

"แหม! ที่จอดมันก็ว่างตั้งเยอะน่ะแหกตาดูสิลี แกจะหวงไปทำไมเนี่ย" คนเอาแต่ใจบอกเพื่อตัดรำคาญ แล้วเปิดท้ายรถ เพื่อขนกระเป๋าเดินทางสามใบลงมาด้วยตัวเอง

"เออ ดีนะที่ยังรู้จักเอาของลงจากรถเอง เพราะฉันไม่มีทางยอมเป็นเบ้ขนกระเป๋าใบใหญ่เท่าบ้านให้แกแน่" ร่างสูงบ่นพึมพำ แล้วเดินนำเข้าบ้านไปเพื่อเปิดไฟ

"แหม... ฉันก็มีความเกรงอกเกรงใจอยู่นะแก" หญิงสาวผู้มีความเกรงใจอยู่น้อยนิดเอ่ยกลั้วหัวเราะ แล้วลากกระเป๋าเข้ามาไว้กลางบ้าน

"ไหนบอกจะเก็บของไง ห้องแกอยู่ข้างห้องฉัน ไม่มีกุญแจหรอกนะ เพราะฉันไม่ให้!" หมาป่าจอมเจ้าเล่ห์บอกด้วยแววตาร้ายกาจ เนื่องจากเขาเองก็หวังจะเด็ดปีกนางฟ้าขี้อ่อยอย่างเธอไม่วันใดก็วันหนึ่ง

"ตามสบาย... อย่าลืมว่าฉันน่ะ 'นางฟ้าลายพาดกลอน' นะจ๊ะ" คนพูดหยิบปืนสีดำมันวาวออกมาจากกระเป๋าหลุยส์เพื่อขู่

"เชี้ย! แกเอาปืนมาด้วยทำไมวะ !?" ลีลาวัชรสถบลั่น ก่อนจะร้องถามขึ้นด้วยความตกใจ แล้วถอยกรูดออกไปให้ห่างจากเธออย่างรวดเร็ว

"ฉันเอามาไว้ป้องกันตัวจากคนแบบแกไงไอ้ลี" นางฟ้าตัวร้ายระบายรอยยิ้มกว้างส่งให้เขาอย่างผู้ชนะ

"แกก็รู้ว่าฉันไม่ทำอะไรแน่ ถ้าผู้หญิงเขาไม่ยินยอม" กัปตันหนุ่มบอก แต่กลับมองกระเป๋าหลุยส์ที่เธอสะพายอยู่ด้วยสีหน้าหวาดหวั่น

"ก็ป้องกันตัวเฉยๆ ฉันรู้ว่าแกไม่ทำอะไรฉันหรอก จริงไหมลี ?" ฟ้าประทานแกล้งถามขึ้นเพื่อย้ำ ทั้งที่เธอรู้นิสัยข้อนี้ของเขาดี