ตอนที่ 5 ทำตัวดีๆ 1

"คุณเกื้อครับ คุณเอยยืนรอรถอยู่ที่ป้ายรถเมล์ครับ"

เกื้อเงยหน้ามองไอ้คนขับรถตาดีผ่านกระจกมองหลัง ก่อนจะหันสายตาไปทางป้ายรถเมล์ ที่จอดรถที่ว่างอยู่จนเขาคิดว่ายายนั่นหนีกลับบ้านไปแล้วเสียอีก

"ให้จอดรับไหมครับ"

นึกอยากด่าไอ้คนคุณธรรมสูง แต่ถ้าเขาปฏิเสธมันจะดูโหดร้ายไปสินะ ในชั่วโมงเร่งด่วนแม้แต่รถแท็กซี่ยังหายาก

ประตูรถตู้คันหรูค่อยๆ เลื่อนเปิดช้าอยู่ตรงหน้า เธอจำได้ว่ารถของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามี แต่ไม่คิดว่าเขาจะจอดรับ

กำลังจะก้าวขยับขาแต่เมื่อเห็นสีหน้าคนที่นั่งอยู่บนรถเธอจึงได้แต่ยืนนิ่ง

เขาอาจจะแค่แวะพูดอะไรกับเธอหรือเปล่า

"สมพงษ์ออกรถ"

เมื่อเห็นเธอยังยืนนิ่ง เขาจึงสั่งคนขับรถเสียงเข้ม

"เอ่อ...เดี๋ยวค่ะ"

ถ้าคุณสมพงษ์ตีนผีอีกสักนิดเธอคงก้าวเท้ากระโจนขึ้นนั่งบนรถตู้คันหรูไม่ทัน

"ขอโทษค่ะ ไม่คิดว่าคุณจะแวะรับด้วย"

เขาไม่ใช่คนที่จะแวะรับ จึงไม่ตอบ ส่วนคนที่ตั้งใจแวะรับจึงเอ่ยถามภรรยาของเจ้านายแทน

"คุณเอยให้ผมส่งที่ไหนครับ"

เธอบอกถนนเส้นทางของเธอเหมือนจะแยกกับเจ้านายตัวเอง สมพงษ์แหงนหน้ามองกระจกสบตากับเจ้านายพอดี สายตาเข้มๆ คล้ายอยากด่านั่นเป็นคำตอบได้ดี เมื่อคุณเกื้อไม่เอ่ยอะไร ก็หมายความว่าจะแวะส่งเมียเจ้านายได้ก่อน

เกื้อมองดูสำนักงานให้เช่าพร้อมโกดังขนาดไม่ใหญ่นัก แอบเหล่สายตามองชื่อบริษัทของเธอ

"ขอบคุณมากนะคะ"

คำขอบคุณนั่นยังเอื้อนเอ่ยไปถึงคนขับรถด้วย

เกื้อกลับมาถึงบริษัทสายกว่าปกติเล็กน้อย แต่ก็ทำให้ชาญวิทย์เลขาคนสนิทถึงกับมองด้วยความสงสัย

"ให้แม่บ้านเข้าไปทำความสะอาดที่ห้องฉันด้วยนะ"

"แต่แม่บ้านเพิ่งเข้าไปเมื่อวานเองนี่ครับ"

คนสั่งไม่ตอบคำถามแต่กลับใช้สายตามองกลับ

"ครับ เข้าใจแล้วครับ"

"อ้อ ช่วยตรวจสอบบริษัทนี้ให้ฉันหน่อย"

เกื้อจดชื่อบริษัทที่เห็นตอนจอดส่งเธอที่หน้าออฟฟิศส่งให้เลขา "ขอแบบละเอียดๆ หน่อยนะ ถ้าจะให้ดีขอประวัติรายชื่อผู้ถือหุ้นมาด้วย"

"ได้ครับ"

อาหารเย็นที่ถูกจัดเตรียมไว้ตั้งแต่ช่วงบ่ายแก่ๆ ของวัน โดยมีเพียงบุญผู้เป็นแม่เป็นคนจัดเตรียม ส่วนเธอและเต้ก็เพียงช่วยหยิบจับตามคำสั่งอยู่ในครัวหลังบ้าน

เพราะความสนิทสนมของทั้งสองครอบครัว เมื่อครั้งหนึ่งเต้แทบจะเรียกได้ว่าเป็นส่วนหนึ่งของครัวเธอ และเธอก็เข้านอกออกในกับเพื่อนบ้านฝั่งตรงข้ามได้ราวกับเป็นลูกสาวอีกคนของพ่อแม่เต้

แต่เมื่อกิจการโรงแรมของครอบครัวเต้ใหญ่โตขึ้นและขยายสาขาไปทางภาคเหนือครอบครัวของเต้จึงได้ย้ายหลักปักฐาน ในขณะที่พ่อเธอก็ได้เลื่อนตำแหน่งขึ้นเรื่อยๆ จนเป็นถึงอธิบดีกรม แต่เพราะที่บ้านไร้ธุรกิจและบ้านหลังนี้ก็ไม่ถือว่าอึดอัดจนต้องขยับขยาย เธอจึงยังคงอยู่ที่เดิมแม้ตอนนี้จะมีกิจการเล็กๆ เป็นของตัวเองขึ้นมาบ้างแต่ก็ยังซบไออุ่นอยู่ใต้ชายคาบ้านที่อยู่มาแต่อ้อนแต่ออก

จนถึงเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมานี่เอง

"พ่อเขาน่าจะกลับดึก เรามาทานข้าวกันก่อนดีกว่า"

คุณแม่จัดโต๊ะอาหารเสร็จก็เรียกลูกมืออีกสองคนที่ยังอยู่ในครัวให้มาทานข้าว

คนที่คิดว่าจะกลับดึกกลับมาถึงบ้านตอนที่เธอกำลังช่วยแม่เก็บโต๊ะอาหารพอดี

"อ้าว ยายเอย ทำไมมาอยู่ที่นี่ล่ะ"

"พอดีเต้ลงมาจากเชียงใหม่น่ะค่ะ เลยอยากมาเยี่ยมแม่กับพ่อ"

จรัสชัยยกมือรับไหว้เพื่อนเล่นของลูกสาวตั้งแต่วัยเด็กที่คุ้นเคยกันมาอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก ทั้งที่เมื่อก่อนก็ออกจะเอ็นดูลูกชายของบ้านฝั่งตรงข้าม แต่ในเมื่อวันนี้ลูกสาวตัวเองออกเรือนไปแล้ว และเวลานี้ก็ควรที่จะอยู่บ้านของเจ้าสัวมงคลด้วยซ้ำ

"ขึ้นไปคุยกับพ่อบนห้องหน่อย"

เสียงเรียบของผู้เป็นพ่อ จึงทำให้เต้ต้องเอ่ยร่ำลาขอตัวกลับก่อนอย่างมีมารยาท ออกจะเข้าใจสถานการณ์ตรงหน้าได้ดี

เธอยืนส่งเพื่อนอยู่ที่หน้าบ้านก่อนจะเดินกลับขึ้นห้องทำงานชั้นสองของผู้เป็นพ่อ

"ทำไมวันนี้มาอยู่ที่บ้าน ไม่ได้ไปบ้านเจ้าสัวมงคลหรือ"

"เปล่าค่ะ"

"งั้นแกก็รีบไปบ้านเจ้าสัวตอนนี้เลย"

"ทำไมคะ"

"วันนี้พ่อไปตีกอล์ฟกับเจ้าสัวเขาเชิญพ่อไปกินข้าวที่บ้านด้วย บอกว่าลูกกับลูกชายเขาก็จะเข้ามา"

ขวัญเอยยั้งปากไว้ได้ทัน 'ก็เขาไม่ได้ชวน' แต่เมื่อเห็นสายตาของพ่อเธอจึงได้แต่รับฟังเงียบๆ แต่สีหน้าเธอก็คงไม่พ้นสายตาของผู้เป็นพ่ออยู่ดี

"รีบไปเดี๋ยวพ่อจะให้คนขับรถไปส่ง"

"แต่..."

"พ่อสั่งให้รีบไป"

"ค่ะ"

คงเพราะกลัวว่าแค่รับปากแต่เจ้าตัวจะไปไม่ถึงบ้านเจ้าสัว คนขับรถของท่านอธิบดีจึงมาจอดรอลูกสาวเจ้านายตัวเองอยู่ที่หน้าบ้านเรียบร้อย

เธอถูกส่งจนถึงหน้าประตูบ้านเจ้าสัว ดูจากที่พนักงานรักษาความปลอดภัยหน้าบ้านเปิดประตูให้เข้ามาได้ง่ายๆ รวมถึงแม่บ้านที่รีบวิ่งมาต้อนรับและยังพยักหน้าทักทายกับคนขับรถของพ่อเธอ ก็ทำให้เธอพอจะเข้าใจได้บ้างว่าพ่อคงจะสนิทกับคนบ้านนี้ไม่น้อย หรืออาจจะเคยมาที่นี่บ่อยครั้ง

"คุณขวัญเอยใช่ไหมคะ"

แม่บ้านที่มาต้อนรับหน้าบ้านเอ่ยทัก พอดีกับคนขับรถของพ่อขับรถออกไปโดยทิ้งเธอไว้ที่นี่

"ใช่ค่ะ"

"ท่านเจ้าสัวกับคุณเกื้ออยู่ที่ห้องอาหารค่ะ"