ตอนที่ 3 เพื่อนเก่า

กับข้าวสองอย่างที่พร่องเกือบหมด เจ้าของห้องก็ลงมาจากชั้นลอยแต่ด้วยชุดที่เขาใส่ลงมาเธอก็พอจะรู้ว่าเขาคงออกไปข้างนอก

ไร้เสียงทักทายบอกกล่าวหรือแม้จะชายตามอง มีแต่เธอที่เผลอมองเขาเดินหายไปทางช่องทางเดินก่อนจะได้ยินเสียงประตูห้องปิดลง

หลังอาหารเย็นที่เธออุตส่าห์แวะซื้อของสดมาทำ ไม่ได้คาดหวังจะให้เขาร่วมโต๊ะด้วยแต่ในเมื่อต้องทำอาหารแล้วก็คิดแค่ว่าควรมีน้ำใจเผื่อแผ่ให้เจ้าของห้องบ้าง แต่สุดท้ายก็ถูกเขาเมิน อาหารที่เหลือจึงถูกเททิ้งเพราะเธอควรต้องเก็บล้างทำความสะอาดเครื่องครัวราคาแพงให้เรียบร้อย

เธอไม่รู้ว่าเขากลับเข้ามาตอนไหน เห็นแค่ตอนเช้าที่เธอกำลังชงกาแฟแล้วเขากำลังเดินลงมาจากชั้นลอย

"คุณจะดื่มกาแฟไหม"

"ไม่"

เสียงตอบห้วนๆ กลับมา ขวัญเอยได้แต่ยักไหล่ให้ตัวเองอีกครั้งมองดูเขาเดินออกจากห้องด้วยชุดสูทที่พร้อมทำงาน

"สินค้าล็อตที่มีปัญหาเดี๋ยวให้ฝ่ายขายทำโพรโมชันลดราคา เราอาจจะต้องไปวางขายตามแพลตฟอร์มออนไลน์ และก็ลองไปเสนอลูกค้าเก่าที่เคยใช้แบบนี้เราและคงต้องลดราคาลงอีก"

ขวัญเอยปิดประชุมในวันนี้ด้วยความรวดเร็ว สรุปเรื่องให้พนักงานไปจัดการราวกับคำสั่ง เพราะเธอคงรอเวลาให้ผ่านสูญเปล่าไปในแต่ละวันไม่ได้แล้ว ขายได้นิดหน่อยระบายสินค้าค้างสต๊อกได้บ้างก็ยังดี

"นิตอยู่ก่อน" เหลือเพียงหัวหน้าแผนกบัญชีที่ถูกรั้งให้อยู่ในห้องประชุม

"ค่ะ" หัวหน้าแผนกบัญชีวางเอกสารลงที่โต๊ะทิ้งตัวลงนั่งที่เดิมอีกครั้ง

"พี่ต้องทำเรื่องกู้เงินธนาคาร ช่วยเตรียมเอกสารกับติดต่อธนาคารให้พี่ด้วยนะ"

"ได้ค่ะคุณเอย"

"พี่ฝากด้วยนะ ใกล้ๆ ถึงวันจ่ายคืนธนาคารเดือนหน้าสรุปตัวเลขที่แน่นอนให้พี่หน่อยนะ ว่าเราต้องหาเงินเพิ่มอีกเท่าไร"

"ได้ค่ะ"

"อื้อ แค่นี้แหละ"

"เฟิร์น เดี๋ยวติดต่อลูกค้าที่มีปัญหาให้พี่หน่อยนะ พี่จะเข้าไปขอโทษลูกค้า" เมื่อคุณนิตออกจากห้องไปแล้ว เหลือเพียงเลขาคนสนิทเธอจึงได้หันไปสั่งงานด้วยท่าทางที่ดูเหนื่อยล้ากว่าเมื่อครู่

"ได้ค่ะ คุณเอย"

แยกย้ายจากห้องประชุมได้ไม่นาน เอกสารที่วางเกลื่อนอยู่บนโต๊ะก็ยังไม่ได้รับการสะสางเพราะไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหนดี มีเพียงเอกสารที่ต้องเซ็นด่วนเท่านั้นที่ถูกจัดการเสร็จไปก่อน

เสียงเคาะประตูดังขึ้นพร้อมกับเลขาที่ชะโงกหน้าเข้ามาแจ้งถึงผู้มาเยือน ก่อนจะเชิญแขกคุ้นเคยคนสนิทของเธอเข้ามาในห้อง

"เชิญค่ะคุณเต้"

"ขอบคุณครับ"

ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง ที่เข้ามายืนอยู่กลางห้องยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยนเหมือนเช่นทุกครั้ง รอยยิ้มที่คุ้นเคยมาตั้งแต่เด็กจนถึงตอนนี้

"อ้าว มาไงน่ะ เต้"

"ถ้าตอบว่าขับรถมาล่ะ"

"เมื่อไหร่จะเลิกเล่นมุกโบราณๆ แบบนี้สักทีเนี่ย"

"งานยุ่งหรือเปล่า"

คำถามของเธอไม่ได้รับการตอบ กลายเป็นเต้ที่เอ่ยถามขึ้นมาเมื่อมองเห็นกองเอกสารตรงหน้าโต๊ะท่านประธานบริษัทคนสวย

"นิดหน่อยน่ะ"

"ดูสีหน้าไม่หน่อยละมั้ง มีอะไรหรือเปล่า"

"มีปัญหานิดหน่อยน่ะ"

"ปัญหาอะไร"

"นี่คิดจะยืนถามอยู่แบบนี้หรือไง ไปนั่งก่อนไป"

เธอลุกออกมาจากโต๊ะดันหลังเพื่อนสนิทสมัยวัยเด็กให้เดินไปนั่งที่โซฟารับแขกชุดเล็กในห้อง พร้อมกับเลขาหน้าห้องที่ถือถาดกาแฟและอาหารว่างเข้ามาพอดี

"งานมีปัญหาอะไรหรือเปล่าเอย บอกเราได้นะ เราช่วยเอยได้เสมอ"

คนตัวสูงเมื่อถูกดันหลังให้มานั่งที่โซฟา เมื่อนั่งลงแล้วเต้ก็จ้องมองใบหน้าหวานแสนเซ็กซี่ของเธออย่างค้นหา ไอ้น้ำเสียงพูดเล่นของเธอมันดูขัดกับแววตาวิตกกังวลไม่น้อย

"ก็แค่ยุ่งนิดหน่อย มีปัญหานิดนึง"

"แต่สีหน้าดูไม่ดีเลยนะ"

"ไม่เจอกันตั้งหลายเดือน มาถึงแทนที่จะชมเพื่อนสวยขึ้น"

"จะสวยไปถึงไหนล่ะ แค่นี้ก็สวยไม่บันยะบันยังแล้ว"

"อยากสวยกว่านี้อีก"

"งั้นเดี๋ยวจะพาไปเกาหลี"

"ว่าแต่เต้ลงมาทำงานหรือมาเที่ยว"

"คิดถึง..."

ขวัญเอยทำตาโตหัวเราะเสียงใส อย่างรู้ทันว่าเต้จะหมายถึงอะไร

"คิดถึงแกงเขียวหวานฝีมือแม่เราน่ะสิ"

ถ้าเธอจะสังเกตรอยยิ้มของเต้จางลงเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มกว้างเป็นปกติให้คนรู้ทัน ที่คล้ายไม่รู้อะไรสักนิดนั่น

"งั้นล่ะมั้ง

"จะเข้าไปที่บ้านวันไหนล่ะ เดี๋ยวเราจะได้บอกให้แม่เตรียมแกงเขียวหวานไว้ให้"

"วันเสาร์ก็ได้"

"โอเค เราจะได้โทรไปบอกแม่"

"พูดเหมือนไม่ได้อยู่บ้านงั้นแหละ" เต้ขมวดคิ้วฟังด้วยความสงสัยจนต้องเอ่ยถามขึ้นมา

"อืม เราออกมาอยู่ข้างนอกแล้ว"

"ทำไม มีปัญหาอะไรกับที่บ้านหรือเปล่า"

"คืองี้...เรา...เอ่อ..."

"ทำไมหรือ" เมื่อเห็นเธอยังอ้ำอึ้ง เต้จึงได้เอ่ยถามซ้ำด้วยความอยากรู้

"เรา...เพิ่งแต่งงานไปน่ะ ตอนนี้ออกมาอยู่ที่บ้านสามีน่ะ"

"ตะ...แต่ง...งาน"

"ขอโทษนะที่เราไม่ได้บอก คือเป็นงานแต่งแค่ภายในครอบครัวน่ะ ไม่ได้เชิญแขกหรือเพื่อนคนไหนเลย"

"ทำไมมันรวบรัดขนาดนั้นล่ะ" แม้จะใจหายวาบ จนหน้าเผือดสี น้ำเสียงที่เอ่ยถามก็สั่นจนแทบไม่อาจห้าม

"ไว้เดี๋ยวเราเล่าให้ฟังนะ ไปกินข้าวเที่ยงกันก่อนดีกว่า"

"เดี๋ยวตอนเย็นเรามารับเอยดีกว่า พอดีช่วงบ่ายเราต้องเข้าไปที่บริษัทก่อน"

"งั้นก็ได้"

ทั้งที่คิดถึงเธอใจแทบขาด กว่าจะเคลียร์งานลงมากรุงเทพได้ ไม่ได้ตั้งใจสักนิดที่จะต้องมารับฟังเรื่องราวน่าตกใจอย่างตอนนี้

ข้าวเที่ยงที่คิดจะมากินกับเธอ เต้จึงจำเป็นต้องปฏิเสธเพราะตอนนี้เขาเองก็แทบจะทนความปวดร้าวในใจตอนนี้ไม่ได้

ขอกลับไปตั้งหลักทำใจสักหน่อยค่อยมาคุยกับเธอให้เป็นเรื่องเป็นราว