Ep.4

“เชอร์ลีน!”

เครซี่ปรี่เข้าไปทักทายเพื่อนรักทันทีด้วยความดีใจเมื่อเชอร์ลีนเดินเข้ามา เธเลสเดินตามมาติดๆ ส่วนคนอื่นๆก็หันมามองพวกเขาสี่คนด้วยความสนใจ โดยเฉพาะสาวๆที่ดูจะสนใจหนุ่มหล่อร่างสูงที่สวมแว่นตาดำอยู่ข้างๆเชอร์ลีนไม่น้อย

“เครซี่ นี่จ้ะของขวัญพิเศษสำหรับเธอ” เชอร์ลีนล้วงกล่องของขวัญเล็กๆในกระเป๋าสะพายยื่นให้เจ้าของงาน

“ขอบใจนะ”

“อื้อ”

“ไปข้างในกันเถอะ” เครซี่โอบเพื่อนรักเข้าไปในงานสังสรรกับเพื่อนๆที่กำลังเฮฮาปาร์ตี้กันอยู่ภายใน แล้วพอเชอร์ลีนไปถึง กลุ่มเพื่อนสนิทสามสี่คนก็มาล้อมหน้าล้อมหลังทั้งสองสาว ส่วนหนุ่มๆของพวกเธอก็เกาะกลุ่มยืนคุยกันอยู่ไม่ห่าง

“เพิ่งเจอกันครั้งแรกเป็นไงบ้าง” เธเลสถามเพื่อนรักเบาๆพอให้ได้ยินกันสองคน

“ก็...โอเค ไม่มีปัญหาอะไร”

“ดีแล้วที่ไม่มีปัญหา นายคิดว่าเธอสวยไหมล่ะ” ที่ต้องถามเพราะซีเลย์ไม่เคยชมผู้หญิงคนไหนว่าสวยสักคน ที่ผ่านมาเมื่อถูกถามด้วยประโยคนี้ ผู้ชายพูดน้อยปากหนักมักจะตอบว่า ‘ก็งั้นๆ’ เสมอ

“เธอน่าสนใจ”

“โอ...เป็นครั้งแรกที่นายตอบยาวๆแบบนี้ แสดงว่าเธอสวยถูกใจนายใช่ไหมล่ะ”

ซีเลย์ไม่ตอบ เชอร์ลีนไม่ใช่แค่สวยอย่างเดียวเธอดูแปลกแตกต่างไปจากคนอื่นๆทั่วไป ชายหนุ่มรู้ดี และที่สำคัญ ‘เธอน่าสนใจสำหรับเขาจริงๆ’

เวลาในตอนนี้เพิ่งจะสองทุ่มเท่านั้น หนุ่มสาวพากันดื่มฉลองให้กับเจ้าของวันเกิดกันอย่างสนุกสนาน กระทั่งเวลาสามทุ่มซึ่งเป็นเวลาตกฟากของเครซี่ ทุกคนก็พร้อมใจกันเป่าเค้กพร้อมกับเธอหลังจากเพลงแฮปปี้เบิร์ดเดย์จบลง

หลังจากนั้นซีเลย์ก็ตกอยู่ในวงล้อมของสาวๆ ขณะที่เครซี่ออกไปเต้นรำกับคู่หมั้นหนุ่มของเธอ

“เชอร์ลีน ดูพ่อหนุ่มที่มากับเธอเมื่อครู่สิ เขาเนื้อหอมจนสาวๆตอมหึ่งเลย” เพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มที่ดูเหมือนจะสนใจในตัวผู้ชายที่หล่อนพาดพิงถึงเอ่ยกับเชอร์ลีน

“ไม่เห็นแปลก”

“แล้วเธอไม่รู้สึกอะไรเหรอ” เพื่อนคนเดิมถามอย่างหยั่งเชิง

“ไม่นี่ เขาไม่ได้เป็นอะไรกับฉันสักหน่อย”

“งั้นก็ดีแล้ว ฉันจะขอเขาเต้นรำด้วยคืนนี้” นัยน์ของวีด้าเป็นมันเมื่อจ้องมองไปยังหนุ่มหล่อรูปร่างสูงสมาร์ทที่ดูโดดเด่นพอๆกับเธเลส แต่ทว่าเขากลับน่าสนใจกว่า เพราะเครซี่บอกว่า

‘ผู้ชายคนนี้ยังโสด และเขาชื่อว่า ซีเลย์’

ร่างอรชรในชุดราตรีสีฟ้าน้ำทะเล เดินนวยนาดตรงเข้าไปหาบุรุษหนุ่มที่หล่อนหมายตาเอาไว้ พอไปถึงหล่อนพูดอะไรกับเขาไม่กี่คำซีเลย์ก็ปลีกตัวออกมาจากกลุ่มสาวๆไปเต้นรำกับเธอ

เชอร์ลีนจึงขอตัวไปเข้าห้องน้ำเมื่อเห็นว่ามีผู้ชายคนหนึ่งกำลังเดินตรงเข้ามาหาเธอ เขาคือ ‘คราม’ หนุ่มไทยแท้ที่ตามตื๊อเธอมานานแต่เธอไม่สนใจนั่นเอง

ดูท่าทางเขาจะหงุดหงิดไม่น้อยที่เชอร์ลีนหลบหน้าเขา ชายหนุ่มจึงได้แก้เก้อด้วยการพูดคุยกับกลุ่มสาวๆที่เป็นเพื่อนสนิทกับเชอร์ลีนแทน

“คราม สงสัยว่าคืนนี้คุณจะแห้วแน่นอน” เพื่อนสาวคนหนึ่งในกลุ่มพูดขึ้น เพราะรู้ว่าครามตามจีบเชอร์ลีนอยู่

“ทำไม”

“ก็เพราะผู้ชายคนนั้นไง” คนพูดบุ้ยใบ้ไปทางชายหนุ่มที่กำลังเต้นรำอยู่กับวีด้า

“มันเป็นใคร”

“แหมเรียกเขาว่ามันเลยนะ เขาชื่อซีเลย์เป็นเพื่อนของเธเลส แต่ว่าคืนนี้เขาขับรถมาส่งเชอร์ลีนนะ และคิดว่าขากลับเขาก็คงจะเป็นคนขับรถไปส่งเชอร์ลีนเช่นกัน”

“ทำไมต้องเป็นมัน”

“หึ...ถ้าคุณอยากรู้ก็ไปถามเครซี่เองสิ”

ครามเป็นลูกชายของผู้ทรงอิทธิพลคนหนึ่งที่ใครๆต่างก็เกรงกลัวเขา ผู้หญิงส่วนใหญ่ก็มักจะเป็นฝ่ายเดินเข้าไปหาเขา มีเพียงเชอร์ลีนเท่านั้นที่ไม่เคยให้ความสนใจเขาเลย แม้เขาจะพยายามตามตื๊อเธอมาเกือบปี แต่เชอร์ลีนก็ไม่มีทีท่าว่าจะสนใจ

แต่ครามชอบเอาชนะและไม่ยอมให้ใครมาตัดหน้า ผู้ชายคนไหนทำท่าจะมาจีบผู้หญิงของเขา ‘มันต้องเจอดี’

พอเห็นซีเลย์ปลีกตัวออกจากวีด้า ครามก็เดินตามร่างสูงที่ยังคงสวมแว่นตาดำนั้นไปทันทีด้วยสีหน้าเอาเรื่อง

เมื่อไปยืนในที่ที่ปลอดผู้คน อยู่ๆซีเลย์ก็หันกลับมา คล้ายจะรู้ว่ามีคนเดินตามหลังเขาอยู่ ดวงตาคมกริบมองคู่อริตรงหน้าผ่านเลนส์แว่นตาด้วยใบหน้านิ่งสงบ

“ผมมาเตือนคุณ” ครามเอ่ยสิ่งที่อยู่ในใจออกมา แต่คนที่กำลังยืนเผชิญหน้าเขาอยู่ก็ยังนิ่งเฉย

“อย่ายุ่งกับเชอร์ลีน” ครามสั่งเสียงเข้ม

“ถ้ายุ่งแล้วจะทำไม” เสียงนั้นกังวานในอากาศราวกับเสียงสะท้อนชวนให้ขนลุก

“ฉันเอาแกตายแน่” ครามขู่

“หึ เก่งแต่เห่า”

“แก วอนใช่ไหม!” ปรี่เข้าไปเงื้อมือขึ้นหมายจะตั๊นหน้าคนที่มันบังอาจมาว่าเขาเป็นหมาให้หายแค้น แต่ก็ถูกมือแข็งแกร่งดุจคีมเหล็กจับยึดข้อมือเอาไว้ได้ทัน

ครามนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ เมื่อได้ยินกระดูกของตนเองลั่นเปร๊าะเมื่อถูกบีบและบิดด้วยมือที่ทรงพลังของคนที่ยืนนิ่งๆ

“อ๊าก!”

ครามร้องออกมาเมื่อความเจ็บปวดจากข้อมือที่ถูกบิดทวีความรุนแรงขึ้น ก่อนจะถูกพลิกแขนมาไขว้ข้างหลังโดยมีร่างสูงพอๆกับเขายืนประกบอยู่ติดๆ

“ทีหลัง อย่าเห่าใครสุ่มสี่สุ่มห้า เพราะนายอาจจะไม่แค่ข้อมือพลิกเท่านั้น แต่คอของนายอาจพลิกด้วย จำเอาไว้ และอีกอย่างที่อยากบอกนายให้นายเก็บเป็นความลับ คืนนี้เชอร์ลีนจะตกเป็นของฉัน”

จบประโยคเขย่าขวัญ ร่างของครามก็ถูกผลักกระเด็นไปข้างหน้าจนล้มไม่เป็นท่า ทว่าพอคนล้มหันกลับมา ซีเลย์ก็ไม่อยู่ตรงนั้นเสียแล้ว

“แก...ฉันสาบาน...ว่าจะเอาคืนแกให้สาสม!”