กระหายรักใต้เงาจันทร์

เชอร์ลีนเป็นเด็กอัจฉริยะ เธอเรียนจบปริญญาตรีตั้งแต่อายุยังไม่ถึงยี่สิบ แต่เธอเป็นคนแปลกๆ เธอไม่ชอบเครื่องประดับ โดยเฉพาะพวกเครื่องประดับที่ทำด้วยเงิน เธอชอบบรรยากาศในตอนกลางคืนเอามากๆ และเธอมีผมสีน้ำตาลเข้มเป็นเงานุ่มสลวยยาวจนถึงสะโพกกลมมนที่ได้สัดส่วนของเธอ

มีผู้ชายมากหน้าหลายตามาชอบ มาจีบ มาให้ความสนใจ ทว่าสาวน้อยผู้มีรสนิยมแปลกๆก็ไม่เคยยอมให้บุรุษคนไหนเข้ามานั่งในหัวใจของเธอได้เลย เพราะเธอมีบิดาผู้หล่อเหลางามสง่าและแสนดีเป็นไอดอลประจำใจ

เซอร์คัส แม้ว่าธิดาของตนจะโตเป็นสาวแล้ว ทว่าเขายังคงความหล่อเหลาและหนุ่มแน่นไม่เสื่อมคลาย เป็นผู้ชายที่สุขุมเยือกเย็น เดาใจยาก พูดน้อย แต่เขาก็รักภรรยาและลูกมาก

เชอร์ลีนปรารถนาชายหนุ่มที่แสนดี หน้าตาดี ที่สำคัญรักเธอเหมือนอย่างที่บิดารักมารดาของเธอ แต่จนถึงวันนี้หญิงสาวก็ยังไม่เจอผู้ชายคนไหนที่ทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงเลยสักครั้ง

...หรือว่าสเปคของเธอสูงเกินไป ก็ไม่นะ...หญิงสาวตอบตนเอง...

พรุ่งนี้เธอก็จะสิบเก้าปีเต็มแล้ว แต่ใครๆก็บอกว่าสมองและความคิดของเธอโตกว่าอายุ แต่เธอไม่ได้แก่แดดนะ เธอยังคงมีความเป็นวัยรุ่นชอบเฮฮาปาร์ตี้กับเพื่อนๆ ที่ชอบเที่ยวงานกลางคืน

แต่ว่าคืนนี้เธอรู้สึกแปลกๆ มันคั่นเนื้อคั่นตัวยังไงชอบกล อีกไม่กี่นาทีเพื่อนๆก็จะมารับเธอไปงานวันเกิดแล้ว

เครซี่ เพื่อนสาวที่เป็นลูกครึ่งเหมือนกันเรียนจบมาพร้อมกันมีอายุครบยี่สิบปีในวันนี้ แม้อายุจะห่างกันหนึ่งปีแต่ทั้งสองก็คบกันเป็นเพื่อนสนิทที่รักกันมากๆ เครซี่มีแฟนแล้วและกำลังจะแต่งงานกันเร็วๆนี้

“แม่คะ เพื่อนมารับแล้ว หนูไปก่อนนะคะ” เมื่อเห็นมีรถคันหนึ่งมาจอดที่รั้วหน้าบ้าน และมีคนรับใช้ไปเปิดให้รถหรูคันนั้นแล่นเลี้ยวเข้ามา เชอร์ลีนก็แน่ใจว่าเป็นรถของเพื่อนรักแน่นอน เธอจำรถของเครซี่ได้ เครซี่บอกว่าจะให้คนที่ไว้ใจได้มารับเธอถึงในบ้าน

“อย่ากลับดึกมากนะลูก”

“กลับเช้าเลยดีไหมคะแม่ อิอิ”

เผียะ!

ตีเผียะที่แขนลูกสาวทีหนึ่ง “ลูกคนนี้นี่ เดี๋ยวแม่ก็ไม่ให้ไปซะเลย” ณิชานันท์ดุลูกสาวเพียงคนเดียวอย่างไม่จริงจังนัก เพราะที่ผ่านมาแม้ว่าเชอร์ลีนจะชอบพูดเล่นทำนองนี้ แต่ลูกสาวของเธอก็ไม่เคยกลับบ้านเลยเที่ยงคืนสักครั้ง

“แม่คะ พ่อยืนมองอยู่บนระเบียง แม่รีบขึ้นไปชมพระจันทร์กับพ่อเถอะค่ะ และคืนนี้ไม่ต้องรอหนูนะคะ หากเลยเที่ยงคืนหนูไม่กลับ แสดงว่าหนูค้างที่บ้านของเครซี่”

เมื่อลูกสาวบอกแบบนี้ก็แสดงว่า คงค้างบ้านเพื่อนแน่นอน แต่เพราะเครซี่คือเพื่อนสนิทของลูกสาว คนเป็นแม่เลยยอมทุกครั้ง

“โอเคจ้ะ ดูแลตัวเองดีๆนะ”

ฟอดๆ!

ร่างเพรียวระหงโอบกอดและหอมแก้มมารดาก่อนออกจากบ้านอย่างที่เคยทำเป็นประจำทุกครั้ง ณิชานันท์มองตามหลังลูกสาวไปด้วยรอยยิ้มแกมห่วงใย

แม้จะรู้ว่าเชอร์ลีนดูแลตัวเองได้ เพราะเธอฝึกวิชาป้องกันตัวกับบิดาจนเก่งกล้าสามารถพอตัว แต่ยังไงเสียคนเป็นแม่ก็ยังรู้สึกเป็นห่วงลูกสาวคนสวยอยู่ตลอดเวลา และไม่ใช่ห่วงแบบธรรมดา ห่วงเป็นพิเศษมากๆเสียด้วย

พรุ่งนี้เชอร์ลีนจะครบสิบเก้าปีเต็มแล้ว ใกล้เลยอายุสิบแปดตามคำที่หมอดูเคยทำนายทายทักแล้วสิ

“โปรดระวังลูกสาวของพวกท่าน เมื่อไหร่ที่นางมีอายุครบสิบแปดปีเต็มจะเกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่ ให้ระวังบุรุษอันตราย เขาไม่ธรรมดา"

หญิงสาวหันไปมองซีกหน้าคนขับรถ จำได้ว่าเขาทักทายเธอแค่ครั้งเดียวเองในตอนเปิดประตูรถให้เท่านั้น

“เชิญครับแม่มดคนสวย เครซี่ให้ผมมารับคุณไปงานวันเกิดของเธอ ผมชื่อซีเลย์ครับ”

แม่มดคนสวย คือรหัสลับที่เครซี่เรียกเชอร์ลีน คนที่มารับแทนจะเชิญเธอด้วยรหัสลับนี้เท่านั้น เชอร์ลีนถึงจะยอมขึ้นรถ

หลังจากเชิญเธอขึ้นรถ เขาก็ไม่ชวนเธอคุยอีกเลย

‘ท่าทางจะเป็นคนพูดน้อย’ หญิงสาวคิด

ตอนที่ชายหนุ่มเชิญขึ้นรถ เธอไม่ได้สังเกตใบหน้าของเขานัก เพราะเขาหันมาหน้ามามองเธอแค่แว้บเดียว พอเธอก้าวขึ้นรถเขาก็เดินอ้อมไปประจำตำแหน่งคนขับ แต่เชอร์ลีนรู้ว่าเขามีรูปร่างหน้าตาดีมากทีเดียว ทว่าดูลึกลับพอสมควรเพราะเขาสวมแว่นตาดำ

ขับมาได้ครึ่งทาง อยู่ๆเขาก็จอดรถ

ชายหนุ่มเดินลงไปโดยไม่ชวนไม่บอกกล่าวอะไรหญิงสาวเลยสักคำ เขาเดินห่างออกไปจากรถพอสมควร เดินไปในที่โล่งๆ ยืนเอามือสอดเข้าไปในกระเป๋าของกางเกงสแล็กเนื้อดีแล้วแหงนหน้ามองพระจันทร์เต็มดวงเงียบๆ

เชอร์ลีนเปิดประตูรถเดินตามลงไป แปลกที่เธอรู้สึกคุ้นเคยกับผู้ชายที่ดูค่อนข้างลึกลับคนนี้จัง และไม่คิดว่าเขาจะเป็นคนไม่ดี

“คุณชอบพระจันทร์เหรอคะ” หญิงสาวถามเสียงเรียบ

“ผมชอบมองพระจันทร์เต็มดวง มันสวยงามมาก โดยเฉพาะคืนนี้พระจันทร์ทรงกลดด้วย”

เจ้าของร่างระหงแหงนมองตาม

‘พระจันทร์คืนนี้สวยมากจริงๆด้วยสิ’