บทที่ 4 - แค่ผัวเก่า อย่ามาเจ๋อ

บทที่ 4

ฉันรีบจ้ำอ้าวออกจากร้านอาหาร เดินผ่านกลุ่มนักศึกษาที่มองฉันด้วยความสงสัยและตื่นเต้น ยิ่งมีคนมองมาที่ฉันเยอะมากฉันก็ยิ่งรู้สึกอาย และยิ่งมีคนมองฉัน ฉันก็ยิ่งอยากจะด่าหมอนั่น หมอนี่ เจอทีไรเครื่องด่าฉันต้องทำงานหนักตลอด

ฉันเดินตรงไปยังหมอนั่นที่ยืนยิ้มเย้ยเยาะอยู่ข้างหน้าพอฉันเดินเข้าไปใกล้มากขึ้น หน็อย!!! ยิ้มเยาะ!!

ดูมือของหมอนั่นสิ ในตอนแรกถือช่อดอกไม้ซะใหญ่โต พอฉันเดินมา มือที่ถือช่อดอกไม้ก็เปลี่ยนไปหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบทันที

หน็อย! หมอนี่! หมอนี่!!!! ยืนสูบบุหรี่หน้าตาเฉย ทั้งที่รู้ว่าฉันแพ้ควันบุหรี่แต่ก็ยังหยิบขึ้นมาสูบต่อหน้าต่อตาฉัน เปรตกลับชาติมาเกิดจริงๆ ชอบนักเหรอที่เห็นฉันนิ่วหน้า เหม็นควันบุหรี่ของเขา สบายใจนักเหรอที่ทำให้ฉันอายเพื่อน วันนี้ฉันจะด่าหมอนี่ให้เข็ดหลาบหน่อยล่ะ

ถ้าวันนี้ฉันไม่ด่าหมอนี่ให้เข็ดหลาบ ก็อย่ามาเรียกฉันว่าเจ้าหญิงแห่งเบิร์กเซอร์รัส!!

“มาทำไมไม่ทราบ?!” ทันทีที่เดินมาหยุดตรงหน้าเขา ฉันก็ไม่รอช้าที่จะแสดงความไม่ชอบใจออกมาอย่างเปิดเผย

เขาดึงบุหรี่ออกจากปากอย่างเย็นชาและตอบกลับมาอย่างหน้ามึนว่า...

“มารับเมียกลับบ้าน”

หน็อย!!! ใครเมียเขากัน ฉันไปเป็นเมียเขาตอนไหนไม่ทราบ!! มโนเก่ง!!

“ใครเป็นเมียนายไม่ทราบ!!”

“รู้ๆ กันอยู่จะถามทำไม” เขาตอบกลับมาด้วยท่าทีไม่แยแส ตอบหน้ามึน ทำท่าทีแบบนี้ ทำเอาฉันแทบปรี๊ดแตก

“ฮึ้ย! โมโห! นายกับฉันเลิกกันไปแล้ว นายจะมาเอาอะไรกับฉันอีก ฮะ?!“

“เอาเธอ” เขาตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา แต่สายตากลับเต็มไปด้วยความกวนส้น...

“ฮึ้ย! โมโห!! ฉันชักจะไม่ไหวกับนายแล้วนะ”

“ไม่ไหวแล้วเหรอ...ฉันเพิ่งเริ่ม” เขายิ้มเย้ยอย่างท้าทาย

“นาย!!!” ฉันกัดฟันกรอด มือบางทั้งสองข้างกำหมัดเข้าหากันแน่น

“หึ” เขาแค่นหัวเราะเบาๆ ราวกับสนุกที่ได้ยั่วโมโหฉัน

“นายมันตัวน่ารำคาญ จะตามฉันทำไมนักหนา ยุ่งกับฉันให้มันน้อยๆ หน่อย นายจะตายรึไง”

“ตาย”