บทที่ 5 - ไม่ถูกชะตา

บทที่ 5

"ผู้ชายคนใหม่? หึ ผู้ชายคนใหม่ขององค์หญิง ชะตาของมันจะสามารถเป็นผัวองค์หญิงได้งั้นเหรอ" จักรพรรดิหันไปมองคังจองวอนด้วยสายตาไม่เป็นมิตร "ใครๆ ต่างก็รู้ว่าผู้ชายที่เหมาะสมกับองค์หญิงมีแค่ฉันคนเดียวเท่านั้น"

กริ่ง!

เสียงกริ่งของมหาวิทยาลัยดังขึ้นบ่งบอกเวลาบ่ายโมงตรง ซึ่งเป็นเวลาที่ฉันต้องเข้าเรียนวิชาต่อไป ฝากไว้ก่อนเถอะ ถ้าวันนี้ฉันไม่มีเรียนวิชาสำคัญ นายไม่รอดแน่

เจ้าหญิงมิเชลล์ไม่ต่อปากต่อคำอะไรอีก เธอถลึงตาใส่จักรพรรดิ แล้วรีบเดินกลับเข้าอาคารเรียนทันที

“กรี๊ดดดดด”

เสียงกรี๊ดกร๊าดแตกตื่นดังขึ้นภายในห้องเรียน ในขณะที่เจ้าหญิงมิเชลล์กำลังนั่งเรียนวิชาสำคัญอยู่ สายตาของเจ้าหญิงจับจ้องไปที่หน้าจอโปรเจคเตอร์ตรงหน้าชั้นเรียน แต่เสียงของนักศึกษาคนอื่นๆ ดังขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับหันมาจ้องมองที่เจ้าหญิงด้วยแววตาแซวๆ

และศาสตราจารย์ผู้ทำหน้าที่สอนวิชานี้ก็โค้งคำนับมาทางเจ้าหญิง แต่สายตาของศาสตราจารย์มองผ่านเจ้าหญิงไป

เจ้าหญิงขมวดคิ้วสวยเข้าหากันยุ่งแล้วหันหลังไปมองตามเสียงกรี๊ดกร๊าดที่อยู่ด้านหลัง เธอชะงักตกใจเมื่อเห็นจักรพรรดิปาสคาลเดินเข้ามาภายในห้องเรียนพร้อมกับ

ออสติน หรือ เซอร์ออสติน มาเซล ฟรานเซสวิลล์ เป็นมือขวาคนสนิทและราชเลขานุการในพระองค์ของจักรพรรดิปาสคาล

คีแรน หรือ เซอร์คีแรน โทนี่ แอชเชอร์เรด เป็นมือซ้ายคนสนิทและราชเลขานุการในพระองค์อีกคนของจักรพรรดิปาสคาล

จักรพรรดิปาสคาลเดินเข้ามาในห้องเรียนด้วยท่าทีที่สง่างามแต่เยือกเย็น เขากวาดสายตามองนักศึกษาที่มองมาด้วยความตื่นตระหนกก่อนจะหยุดสายตาที่เจ้าหญิงมิเชลล์ ความยียวนในสายตาของเขาชัดเจน เขายิ้มมุมปาก ยิ่งทำให้เจ้าหญิงมิเชลล์รู้สึกเหมือนถูกท้าทาย

เขานั่งลงที่เก้าอี้ด้านบนสุดและจ้องมองลงมาที่เธอที่นั่งอยู่แถวกลาง โดยด้านหลังของจักรพรรดิ มีเซอร์ออสติน เซอร์คีแรน และทหารองครักษ์ยืนอารักขาใกล้ชิดอีกสองคน

แววตาของจักรพรรดิปาสคาลจับจ้องไปที่เจ้าหญิงมิเชลล์อย่างยียวนพลางยกยิ้มมุมปากให้ไม่หยุด เจ้าหญิงมิเชลล์เห็นอย่างนั้นก็กัดฟันกรอดด้วยความหมั่นไส้ แต่พยายามไม่แสดงอารมณ์ออกมามากนัก แต่ความรำคาญใจที่จักรพรรดิปาสคาลตามมาถึงห้องเรียนทำให้เธอแทบจะทนไม่ไหว

จักรพรรดิปาสคาลโบกมือหนึ่งที เชิงสั่งให้ศาสตราจารย์ทำการสอนต่อไป ศาสตราจารย์โค้งคำนับอย่างเคารพ ก่อนจะหันกลับไปทำการสอนต่อ เจ้าหญิงมิเชลล์ตวัดตามองค์จักรพรรดิอย่างไม่ชอบใจ ก่อนจะหันกลับไปมองหน้าจอโปรเจคเตอร์

“ไอ้จักรพรรดินั่นตามเกี้ยวเจ้าหญิงไม่หยุด เจ้าหญิงจะทำยังไงต่อ?” คังจองวอนหันหน้ามาเอ่ยถามเจ้าหญิงมิเชลล์

”องค์จักรพรรดิตามวอแวองค์หญิงไม่เลิกเลย คงกะจะเอาองค์หญิงกลับไปอยู่ด้วยให้ได้“ อิงดาวเอ่ยพลางยิ้มอย่างมีเลศนัยเบาๆ

“องค์หญิง ถ้าไม่อยากแต่งงานกับองค์จักรพรรดิแล้ว งั้นส่งอิงดาวไปแต่งแทนดีไหมเพคะ?”

“หุบปากไปเลย พูดจาไร้สาระ” เจ้าหญิงมิเชลล์วีนอย่างรวดเร็ว

“องค์หญิง~ ถ้าไม่ชอบองค์จักรพรรดิแล้วจะวีนทำไม ที่องค์หญิงวีนก็เพราะว่า....”

“ไร้สาระ” เจ้าหญิงมิเชลล์ใบหน้าแดงระเรื่อ นัยน์ตามีความล่อกแล่กเบาๆ

“ทำไมฉันถึงอดคิดไม่ได้ว่าองค์หญิงดูมีพิรุธ” เป็นอิงฟ้าเอ่ยแซวเบาๆ

“พิรุธบ้าบออะไร พูดจาไร้สาระ”

“วีนกลบเกลื่อน...” อิงฟ้าหันหน้าไปมองตาอิงดาวพลางกระซิบกระซาบกันเบาๆ มองตากันอย่างรู้ๆ กัน

”ไร้สาระแล้วทำไมองค์หญิงถึงแก้มแดงขนาดนี้ล่ะ“ อิงดาวเอ่ยเย้าแหย่ คังจองวอนก็หันมองแก้มนวลของเจ้าหญิง มีแอบขบกรามเบาๆ ด้วยความไม่ชอบใจ

“ก็ต้องแก้มแดงอยู่แล้วสิ ก็องค์จักรพรรดิกล้ามโตซะขนาดนั้น แถมยังหน้าตาหล่อเหลาราวกับเทพเจ้ากรีก มีหนุ่มหล่อโปรไฟล์เป็นถึงจักรพรรดิ มาคอยตามจีบ ตามเฝ้า ตามเอาอกเอาใจขนาดนี้ องค์หญิงของพวกเราจะแก้มแดงก็ไม่ใช่เรื่องแปลก จริงไหมเพคะองค์หญิง~”

ยิ่งอิงฟ้าเอ่ยแซว เจ้าหญิงมิเชลล์ก็ยิ่งแก้มแดงระเรื่อมากขึ้นเรื่อยๆ

”องค์หญิงยังรู้สึกกับองค์จักรพรรดิอยู่ แต่ไม่กล้าพูดออกมาตรงๆ ถ้างั้นให้อิงดาวไปบอกองค์จักรพรรดิแทนองค์หญิงดีไหมเพคะ?“

”หุบปากไปเลย ไม่ต้องมายุ่งเรื่องของฉัน“

”ตอนนี้องค์หญิงหน้าแดงมากเลยนะ รู้ตัวรึเปล่า“ อิงดาวและอิงฟ้าเย้าแหย่ไม่หยุดพลางหัวเราะคิกคัก เจ้าหญิงชะงักไปครู่นิ่ง ก่อนจะทำหน้ามุ่ยมากขึ้น

”ฉันหน้าแดงเพราะฉันโมโหต่างหาก ฉันเนี่ยนะจะไปรู้สึกกับหมอนั่น หมอนั่นเย็นชาไร้หัวใจจะตายไป ใครจะไปรู้สึกกับหมอนั่นกัน เมื่อก่อนไม่เห็นเป็นงี้ ไม่รู้ว่าไปโดนตัวไหนเข้า จู่ๆ หมอนั่นถึงพูดมากผิดปกติ หมอนั่นต้องมีแผนชั่วแน่ คนเราจะเป็นไปได้ยังไง ไม่เจอกันห้าเดือน มาเจอกันอีกครั้ง จากที่ชอบดุ ทำตัวเย็นชา วันนึงพูดไม่ถึงห้าคำ จะกลายเป็นแบบนี้ ผีลุงข้างบ้านเข้าสิงรึไง“

”องค์หญิง~ ไหนบอกว่าไม่รู้สึกกับองค์จักรพรรดิแล้ว แต่ทำไมถึงจำรายละเอียดเกี่ยวกับองค์จักรพรรดิได้เยอะขนาดนี้ล่ะ จำได้เยอะขนาดนี้ องค์หญิงคงไม่รู้สึกจริงๆ แหละเนาะ“ อิงดาวหันหน้าไปมองตาอิงฟ้าในประโยคสุดท้ายพลางพยักหน้าให้กันอย่างทะเล้น

”องค์หญิงบอกว่าไม่รู้สึกอะไรก็คือไม่รู้สึกไง จะเซ้าซี้องค์หญิงทำไมนักหนา“ คังจองวอนเอ่ยแทรกขึ้นมาเสียงเข้ม

”จองตีx เฮ้ย พูดผิด จองวอน ถึงนายจะชอบเจ้าหญิงมาก แต่นายก็ต้องรู้จักส่องกระจกดูตัวเองบ้างนะ ดอกฟ้าไม่คู่ควรกับหมาวัดหรอกนะ ทำใจซะเถอะ ยังไงองค์หญิงก็ต้องแต่งงานกับองค์จักรพรรดิ หรือถ้าไม่แต่งงานกับองค์จักรพรรดิก็ต้องแต่งงานกับคนระดับเดียวกัน องค์หญิงไม่มีทางลงเอยกับนายหรอกนะ ทำใจซะนะจองตีx“

อิงดาววางมือลงบนบ่าของคังจองวอนพลางตบบ่าเบาๆ ให้กำลังใจอย่างทะเล้น กวนประสาท

”เลิกพูดถึงหมอนั่นสักที ไม่งั้นฉันจะวีนแล้วนะ“ เจ้าหญิงมิเชลล์เอ่ยแทรกขึ้นมาด้วยความรำคาญ แต่แก้มนวลยังคงไม่หยุดแดงระเรื่อ

”ไอ้หน้าอ่อนนั่นใคร มีความสัมพันธ์ยังไงกับมิเชลล์“ จักรพรรดิปาสคาลเอ่ยถามราชเลขานุการทั้งสอง พลางนั่งไขว่ห้าง มือข้างหนึ่งวางบนเข่า สายตาจับจ้องไปที่คังจองวอนอย่างไม่เป็นมิตร

“คังจองวอนพ่ะย่ะค่ะ เป็นทายาทเจ้าของบริษัทสมาร์ทโฟนชื่อกระฉ่อนในแดนโสม เป็นสหายบุรุษเพียงพระองค์เดียวของเจ้าหญิงมิเชลล์พ่ะย่ะค่ะ”

”สนิทกับมิเชลล์มากแค่ไหน“

“สนิทสนมถึงขั้นเคยเสด็จประพาสต่างแดนด้วยกันหลายคราพ่ะย่ะค่ะ เมื่อครั้งก่อนฝ่าพระบาทเคยพบพานคังจองวอน แต่มิได้มีพระราชปฏิสันถารด้วย เนื่องจากฝ่าพระบาทตรัสว่าไม่ถูกชะตาพ่ะย่ะค่ะ”

“หึ เมื่อก่อนไม่ถูกชะตา ตอนนี้ก็ยิ่งไม่ถูกชะตา” องค์จักรพรรดิเหยียดยิ้มมุมปาก สายตาจ้องมองเด็กหนุ่มรุ่นน้องอย่างเอาเรื่อง