บทที่ 2 - คันไม้คันมือ
บทที่ 2
”ไอ้สารเลว เชิญนายไปตายคนเดียวเถอะ“ ฉันกัดฟันกรอด ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานมากแค่ไหน ปาสคาลก็คือปาสคาล ปากหมาไม่เคยเปลี่ยน
เมื่อก่อนเขาคือคนเดียวที่กล้าต่อปากต่อคำกับฉันปัจจุบันมาเจอกันอีกที ก็ยังคงเป็นเขา ปากดีไม่เปลี่ยนจริงๆ น่ารำคาญ
”หึ ถ้าฉันตายฉันจะเอาองค์หญิงไปด้วย ฉันไม่ยอมตายไปคนเดียวหรอก ฉันจะไม่ยอมให้องค์หญิงตกไปเป็นของใคร ฉันจะยังคงเป็นผู้ชายคนแรกและคนเดียวขององค์หญิง ตราบจนชีวิตขององค์หญิงจะหาใหม่“
“>