บทที่ 1 - เจ้าหญิงตุ้ยนุ้ย

ตอนที่ 1

“หึ ถึงจะไม่อยากทักทายแต่ก็ต้องทักทาย เพราะเป็นมารยาทของราชวงศ์ชั้นสูง ที่องค์หญิงจะต้องทักทายอย่างนอบน้อมเวลาที่เจอจักรพรรดิ ไม่ใช่หรือไง”

“เป็นจักรพรรดิแล้วยังไง? จักรพรรดิอย่างนายไม่ใช่เสด็จพ่อของฉันหนิ” เจ้าหญิงกอดอกพลางจ้องใบหน้าหล่อเหลาอย่างท้าทาย

“เอ่อ....” อิงฟ้าและอิงดาวเห็นเจ้าหญิงและจักรพรรดิจ้องหน้ากันอย่างไม่มีใครยอมใคร พวกเขาสองคนไม่รู้จะทำอย่างไรดี ได้แต่มองหน้าทั้งคู่สลับกันไปมา ทั้งตกตะลึงและงุนงง ไม่รู้จะพูดอะไรหรือทำยังไงต่อกับสถานการณ์ตึงเครียดนี้

“เวลาผ่านไปครึ่งปีเธอก็ยังเป็นเด็กไร้มารยาทเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะ“

“ก็เหมือนกับนายที่ไม่ต่างไปจากเดิม ไอ้จักรพรรดิหน้าสัปดน พูดพล่ามน่ารำคาญ“ เจ้าหญิงแยกเขี้ยวตอกกลับไปอย่างเกลียดชัง

ทำเอาจักรพรรดิดันลิ้นหนาเข้าหากระพุ้งแก้ม โดนด่าว่าหน้าสัปดนก็หงุดหงิดอยู่หรอก แต่แล้วไง นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่โดนเจ้าหญิงด่าสักหน่อย ก่อนหน้านี้โดนเจ้าหญิงด่ามากกว่านี้ ก็ยังไม่เห็นจะเป็นอะไร

“สัปดน!“ แดเนียล เมอร์ริซ ไวส์เคานต์ โคลโมร์เดน เอ่ยเสียงดัง ก่อนจะหันหน้าไปมองโจนาธาน

“ฮ่าๆ! หน้าสัปดน! มึงก็หน้าสัปดนจริงๆ นั่นแหละ” โจนาธาน ฟอกเลอร์ ไวส์เคานต์ อาร์กติก หัวเราะพรืดออกมาเสียงดังลั่นด้วยความชอบใจ

ไม่บ่อยที่จักรพรรดิปาสคาลผู้ทรงอำนาจจะโดนผู้หญิงด่า อีกทั้งยังด่าว่าหน้าสัปดน ก็ทำเอาสหายทั้งสองต่างสำลักหัวเราะพรืดเสียงดังลั่นด้วยความสะใจ

จักรพรรดิตวัดตาไปมองสหายทั้งสองอย่างเอาเรื่อง ทำให้สหายทั้งสองคนรีบเอามือปิดปากตัวเองเอาไว้โดยอัตโนมัติ แต่ก็ยังคงขำไม่หยุด

เจ้าหญิงจิกตามองจักรพรรดิแล้วเดินแยกตัวออกไปอีกทาง จักรพรรดิเห็นอย่างนั้นก็รีบเดินตามไปติดๆ เจ้าหญิงก็หยุดเดินพลางถอนหายใจออกมาแรงๆ รู้สึกหงุดหงิดสุดๆ

“เดินตามอยู่ได้ น่ารำคาญ!!“ เจ้าหญิงมิเชลล์หันหน้ากลับไปมองพลางกระแทกเสียงใส่ด้วยความโกรธ

“ถึงประเทศนี้จะเป็นของเสด็จพ่อขององค์หญิง แต่ว่า ห้างนี้ไม่ใช่ทรัพย์สินส่วนตัวของเจ้าหญิงนี่ ฉันจะเดินไปไหนก็ได้ไม่ใช่หรือไง”

“ใช่ นายจะเดินไปไหนก็ได้ตามที่นายต้องการ แต่ต้องไม่ใช่เดินตามฉันแบบนี้”

“ฉันดูเหมือนเดินตามเจ้าหญิงเหรอ?”