ตอนที่ 2-1 ซบอกหลบภัย

ครึ่งชั่วโมงถัดมา

ศศิกาญจน์ในชุดเสื้อเชิ้ตแขนสี่ส่วนสีขาวทับอยู่ในกางเกงผ้าขายาวสีดำ เกล้าผมทรงสูงทิ้งปลายผมมีน้ำหนักลงมาเป็นหางม้า กำลังยืนสำรวจความเรียบร้อยของตัวเองอยู่ตรงหน้ากระจกเงาบานใหญ่ พลันหญิงสาวก็หันไปหยิบกรอบรูปสีขาว ซึ่งเป็นภาพถ่ายครอบครัวที่มีเธอบิดาและมารดาร่วมเฟรมที่วางไว้บนตรงโต๊ะหนังสือขึ้นมามอง แล้วคลี่ยิ้มหวานซึ้ง แววตาเปี่ยมล้นไปด้วยความมุ่งมั่น

“แม่คะ วันนี้ ซอจะไปสัมภาษณ์งานนะคะ แม่เป็นกำลังใจให้ซอและอวยพรให้ซอได้งานนี้ด้วยนะคะ แม่คงเข้าใจนะคะว่าทำไมซอไม่อยากอยู่ที่นี่ ขอซอไปตั้งหลักสักพัก และจะหาทางขับไล่ปลิงสองแม่ลูกออกไปจากที่นี่แน่นอน แม่ไปกับซอนะคะ”

มือเรียวหยิบกรอบรูปนั้นใส่ไปในซิปหน้าของกระเป๋าเป้สำหรับเดินทางสีน้ำเงินที่วางอยู่บนเตียงนอน ซึ่งภายในบรรจุเสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัวที่จำเป็นเพียงเล็กน้อย ร่างสวยลุกขึ้นยืดลำตัวให้ตั้งตรงพร้อมกับสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดเพื่อเรียกความมั่นใจอีกครั้ง

จากนั้นหยิบกระเป๋าสะพายหนังสีดำสำหรับใส่กระเป๋าสตางค์และโทรศัพท์มือถือมาพาดกลางลำตัวเพื่อความทะมัดทะแมงในการเดินทาง แล้วจึงหันไปคว้ากระเป๋าเป้เดินทางบนเตียงนั้นขึ้นมาสะพาย

ขณะที่ประตูไม้ค่อยๆ ปิดลงตามแรงดึงพร้อมกับสายตาอาลัยด้วยความผูกพันของเจ้าของห้องที่หันมามองรอบๆ ห้อง ก่อนหญิงสาวจะตัดใจเดินออกจากห้องนอนเพื่อไปกล่าวลาบิดาในห้องโถงรับแขก

นายณรงค์มองเจ้าหญิงตัวน้อยๆ ที่เติบโตขึ้นมากลางสวนผัก จนเวลานี้ ศศิกาญจน์กลายเป็นสาวสวยสะพรั่งที่ทุกปีผู้ใหญ่บ้าน กำนัน ต่างมาพูดเชียร์ให้เขาส่งเข้าประกวดมิสแกรนด์ แต่นายณรงค์ไม่ต้องการให้ลูกสาวเลือกเดินเส้นทางนางงาม เพราะความสวยนั้นอันที่จริงแล้วก็คือดาบสองคม

“ซอ พ่อยืนยัน ลูกไม่จำเป็นต้องออกไปหางานทำ พ่อเลี้ยงลูกได้”

“ถ้าจบแล้วไม่ทำงาน ก็เท่ากับว่าซอเอาเงินของพ่อไปผลาญเล่นสิคะ ซอแค่อยากทำงานเพื่อให้มีประสบการณ์ จากนั้นจะได้นำประสบการณ์มาพัฒนาสวนผักนางซินของเราให้โกอินเตอร์กับเขาบ้าง” เธออ้างเหตุผลนี้เพื่อให้บิดาสบายใจ ไม่อยากเล่าให้ท่านกังวลว่า สองคืนที่ผ่านมา ลูกเลี้ยงที่บิดาเห็นว่าเป็นคนดีเอาการเอางาน ย่องมาเคาะห้องนอนของเธอในยามวิกาล เพียงแต่เธอขาดหลักฐาน ยิ่งบิดาทั้งรักทั้งหลงแม่เลี้ยงสาว รู้ว่าถ้าพูดออกไป ความเครียดจะตกอยู่ที่คนกลาง ฉะนั้น ศศิกาญจน์จำต้องพาตัวเองไปให้พ้นภัย และหาทางตั้งหลักกลับมาจัดการพวกปลิงทีหลังก็ยังไม่สาย

มือเรียวพนมขึ้นเป็นรูปดอกบัวแล้วค้อมศีรษะลง “ซอไปก่อนนะคะพ่อ” หยาดน้ำตาใสคลอหน่วยเจียนจะหยดจากตาคู่สวย เพราะรู้ดีแก่ใจว่าการออกจากบ้านครั้งนี้มีจุดหมายอะไรแอบแฝง

ผู้เป็นบิดาลูบผมดำสลวยที่ถูกรวบขึ้นเป็นหางม้าของบุตรสาวอย่างเอ็นดูพร้อมกับอวยพรให้

“พ่อขอให้ซอประสบความสำเร็จ ได้งานนี้สมกับที่ตั้งใจ เดินทางปลอดภัยนะลูก”

“ขอบคุณค่ะพ่อ ซอไปก่อนนะคะ”

ทว่า สายตาคู่หนึ่งพาดมองมาด้วยแววตาจับผิด เมื่อเห็นว่าลูกเลี้ยงสาวหอบกระเป๋าราวกับว่าจะไปค้างอ้างแรมที่ไหน ไม่ใช่เพียงการไปสัมภาษณ์งาน

“อ้าว! จะไปแล้วเหรอหนูซอ พี่กรเขากำลังแต่งตัว บอกว่า ยังไงก็อดห่วงน้องไม่ได้ ไม่ให้ไปรับส่ง ขอไปส่งจนถึงจุดที่หนูนัดเพื่อนไว้ก็ยังดี” เสียงเล็กแหลมเอ่ยถาม ขณะที่กำลังเดินมากับแก้วกาแฟในมือ ค่อยๆ วางลงตรงโต๊ะ

“ไม่เป็นไรค่ะน้าปราง ซอจะออกไปเลย กลัวเพื่อนรอนาน เดี๋ยวไปไม่ทันนัดตอนบ่าย ซอลานะคะ” ต่อหน้าบิดา ศศิกาญจน์ยกมือพุ่มไหว้แม่เลี้ยงไปตามมารยาท

เห็นแก้วตาดวงใจจะออกจากบ้าน ฝ่ายนายณรงค์ก็อดใจหายไม่ได้ “มันก็จริงอย่างที่พี่กรเขาว่า งานที่ลูกจะไปสัมภาษณ์ มันไม่ไกลบ้านไปหน่อยเหรอลูก? แถวบ้านเราก็พอมีงานทำนะ ทำไมซอถึงไปหางานไกลขนาดนั้น เปลี่ยนใจเถอะลูก” บิดาท้วงด้วยเป็นห่วงลูกสาว เพราะตั้งแต่เล็กจนโต เขาไม่เคยปล่อยลูกสาวไปอยู่ไกลสายตา

ดวงหน้าสวยฉีกยิ้มหวานกลบเกลื่อน “ไร่กาแฟที่นั่นได้รับรางวัลระดับโลก แล้วยังมีมีทั้งสวนผักผลไม้ใหญ่กว่าสวนของเราเป็นร้อยเท่า ซออยากได้ประสบการณ์ค่ะพ่อ เจ้าของไร่ที่นั่นต้องมีความสามารถมากจริงๆ ที่สำคัญ เขาให้เงินเดือนมากกว่าที่อื่นถึงสองเท่าเลยค่ะ ถ้าซอได้งานนี้ ซอจะมีเงินเดือนส่งให้พ่อเดือนนึงก็เยอะนะคะ พ่อจะได้ไม่ต้องตื่นแต่เช้ามืด รีบเร่งช่วยคนงานเก็บผัก” บิดาอายุมากแล้ว แต่ยังขยันขันแข็งจนเธอเป็นห่วง

นวลปรางถึงกับตาโตลุกวาวเมื่อได้ยินว่าลูกเลี้ยงจะได้รับเงินเดือนสูงแล้วคิดจะส่งมาจุนเจือบิดา แม้นายณรงค์จะไม่ได้ยากจน เพราะหากฐานะต่ำต้อยนางคงไม่เลือกมาเป็นคู่ชีวิต แต่เงินสดที่มีติดตัวก็ไม่ได้มากมายอะไร ที่เห็นสมบัติเป็นชิ้นเป็นอันพอจะให้สูบได้ ก็สวนผักขนาดยี่สิบไร่เศษที่นวลปรางหวังจะได้ครอบครองสักวันหนึ่ง หากไปขายก็คงขยับฐานะได้เป็นเศรษฐีคนใหม่

“โห! หนูซอ ไร่นั้นเขาให้เงินเดือนสูงกว่าที่อื่นสองเท่าเลยหรือจ๊ะ ถ้าเป็นอย่างนั้น เราอย่าไปขัดความตั้งใจของหนูซอเลยค่ะคุณพี่ ลำปางใกล้แค่นี้เอง นั่งรถไปไม่กี่ชั่วโมงก็ถึงแล้ว”

เป็นเวลาเดียวกับที่กรวิชญ์อาบน้ำแต่งตัว ฉีดน้ำหอมฟุ้ง มาดักรอนางซินคนสวยของเขา หากได้ไปส่งน้องเลี้ยงจะทำให้มีโอกาสอยู่กับศศิกาญจน์สองต่อสอง รูปร่างบอบบางอย่างนั้นทำให้นึกย่ามใจ เขารู้ว่าศศิกาญจน์รักบิดามาก คงไม่กล้าเปิดปากฟ้องว่าถูกรังแก เพราะไอ้แก่ที่หลงแม่เขาหัวปักหัวปำคงต้องเครียดจนเส้นเลือดในสมองแตก

“ซอ ให้พี่ไปส่งนะ”

ทว่าครั้งนี้กลับถูกสายตาของนวลปรางมองอย่างตำหนิราวกับเขาทำความผิดร้ายแรง แค่กลิ่นของเงินที่ศศิกาญจน์พูดขึ้นว่า ถ้าได้งานนี้จะให้เงินเดือนนายณรงค์ ก็ทำให้นวลปรางทำตัวเหมือนลมที่กำลังเปลี่ยนทิศ

“กร ไม่ต้องห่วงน้องนักหรอกลูก ลำปางใกล้แค่นี้ ห่วงน้องก็แวะไปเยี่ยมได้ตลอด จริงไหมจ๊ะ หนูซอ”

กรวิชญ์หน้าเสีย มารดาที่รู้ใจลูกชายดีว่าต้องการอะไร และมักจะเปิดโอกาสยามที่นายณรงค์ไม่อยู่ให้เขาได้อยู่ลำพังกับน้องเลี้ยง ทำไมถึงได้พูดเชียร์ให้ว่าที่เมียของเขาไปทำงานไกลบ้าน ทว่าก็ไม่อยากหักหน้ามารดาที่เลี้ยงดูมาตั้งแต่ลืมตาขึ้นดูโลก โดยที่เขาเองก็ไม่เคยรู้ว่าใครเป็นพ่อ กรวิชญ์จึงพยายามเก็บสีหน้าทั้งที่ไม่พอใจ

เขามองร่างสวยไปทุกสัดส่วนอย่างเสียดาย ทุกๆ วันหลังจากทำหน้าที่เอาผักไปส่งตามโรงแรม และร้านอาหาร เขาก็มักจะรีบกลับมาหาโอกาสแทะโลมน้องเลี้ยง เพราะเวลาสายๆ นายณรงค์มักจะแวะไปที่ร้านกาแฟเก่าแก่ของหมู่บ้านเพื่อพูดคุย ดื่มน้ำชา จิบกาแฟ กับสหายในละแวกบ้าน

ระหว่างนั้น เขาก็มักจะหารอยต่อของบานประตูกับวงกบเพื่อแอบดูเธออาบน้ำเหมือนอย่างเคย ซึ่งโชคมักจะเข้าข้างศศิกาญจน์ วันไหน เขามีบุญตาจะได้ยลโฉมซินเดอเรลลาในสวนผักแห่งนี้เปลือยกายอาบน้ำ ก็มักมีเหตุบังเอิญคนโทร.มา หรือมีเหตุให้ต้องพลาดอย่างน่าเสียดาย หรือบางครั้ง ศศิกาญจน์ที่กำลังจะเปลื้องผ้าก็รู้สึกได้ว่าเหมือนกำลังถูกแอบมอง เธอจึงเปลี่ยนใจไม่อาบน้ำแล้วเปิดประตูออกมา ซึ่งเขาก็ก็มักจะอ้างว่าปวดท้องจึงมารอเข้าห้องน้ำ ทั้งที่บ้านหลังใหญ่แห่งนี้แม้จะปลูกมานาน แต่ก็มีห้องน้ำรองรับสมาชิกในบ้านถึงสามห้องด้วยกัน

“ถ้าอย่างนั้นซอลาทุกคนก่อนนะคะ”

หญิงสาวรวบรัดตัดความมองหน้าทุกคน แล้วรีบเดินออกไปขึ้นวินมอเตอร์ไซด์ที่เธอว่าจ้างไว้ทันที ด้วยเกรงว่ากรวิชญ์จะแสร้งรับบทพี่ชายที่แสนดีอาสาขับรถไปส่งน้องสาวที่จุดนัดพบ แล้วรู้ความจริงว่าเธอไม่ได้นัดกับแป๋ว เพราะรายนั้น ตอนนี้ ความรักสุขงอม กำลังลัลลาอยู่กับแฟนหนุ่มที่กระบี่ ซึ่งทั้งคู่มีแพลนวิวาห์กันต้นปีหน้า