ตอนที่ 1-2

“วันนี้วันเสาร์นะซอ งานอะไรกันลูก ทำไมเขานัดสัมภาษณ์วันนี้ล่ะ” บิดาเอ่ยถามด้วยความสงสัย

กรวิชญ์เห็นน้องเลี้ยงที่หมายตาจะเอามาทำเมียกำลังจะเดินหนีไปก็เกิดอาการฮึดฮัด สีหน้าเคร่งเครียด

“นั่นสิ งานอะไร ที่ไหน ทำไมพี่ไม่รู้ ให้พี่ขับรถไปส่งแล้วรอรับกลับดีกว่า ซอจะได้ไม่เหนื่อยเดินทาง” กรวิชญ์รู้ว่าผู้ชายเกือบทุกคนที่เห็นศศิกาญจน์ไม่มีทางจะไม่เหลียวมอง

“ซอไม่อยากรบกวนใครค่ะ” แล้วเบือนหน้าหนีกรวิชญ์ ดวงตาคู่สวยมองหน้าบิดาที่ทอดสายตามองกลับมาด้วยความห่วงใย

“พ่อว่าให้พี่กรเขาขับรถไปส่งแล้วรอรับกลับดีกว่านะ ซอจะได้ไม่ต้องเหนื่อย”

บิดาคงไม่รู้ตัวว่ากำลังส่งเนื้อสันในชิ้นโตให้กับเสือที่กำลังอดโซ

“ซอไปสมัครงานเป็นผู้จัดการไร่มาค่ะพ่อ พอดีผู้จัดการไร่คนเก่าลาออกไป เขาจึงต้องการคนด่วน และโทร.มาแจ้งให้ไปสัมภาษณ์งานช่วงบ่ายวันนี้ค่ะ พ่อไม่ต้องห่วง ซอนัดกับแป๋วแล้ว เดี๋ยวแป๋วจะขับรถมารับ”

พอพูดชื่อลูกสาวกำนันชาญ เพื่อนสนิทของลูกสาว คนเป็นพ่อก็เบาใจ

นายณรงค์พยักหน้ารับรู้ “ถ้ามีแป๋วไปเป็นเพื่อนกัน พ่อก็เบาใจ”

“ผู้จัดการไร่แถวไหนเหรอคะ หนูซอ” นวลปรางแทรกขึ้นมาด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“ไร่กาแฟที่ลำปางค่ะ”

“ลำปางเชียว!”

เสียงกรวิชญ์แทรกขึ้นมาดังกว่าทุกคนจนออกนอกหน้า ทุกสายตาหันมามองที่เขาเป็นตาเดียว เขาจึงพูดแก้เก้อด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วงเป็นใยตามประสาพี่น้อง

“ลำปางมันไม่ไกลไปหน่อยเหรอครับคุณลุง และน้องซอก็เป็นผู้หญิง ไปอยู่ไกลบ้านแบบนี้น่าเป็นห่วงนะครับ”

สำหรับศศิกาญจน์แล้ว บ้านที่แสนอบอุ่นหลังนี้ต่างหากที่เวลานี้ดูจะกลายเป็นสถานที่อันตรายที่สุด หากเธอไม่โยกย้ายพาตัวเองออกไป คงต้องตกเป็นเมียของผู้ชายที่ไม่ได้ชอบขี้หน้าในเร็ววัน...

ไร่ทับตะวัน จ.ลำปาง

บริเวณพื้นที่ที่เต็มไปด้วยความสมบูรณ์ของธรรมชาติ โอบล้อมด้วยขุนเขา มีรีสอร์ตสวยบรรยากาศดีตั้งอยู่ท่ามกลางไร่กาแฟนับพันไร่ หลากหลายสายพันธุ์ ด้านหลังของรีสอร์ตยังมีสวนผักผลไม้ที่ปลูกแบบออร์แกนิก ปลอดภัยจากสารเคมีร้อยเปอร์เซ็นต์ สามารถเก็บผลผลิตทานจากต้นได้โดยไม่มีอันตรายใดๆ ซึ่งเป็นเหตุผลหลักที่ลูกค้าและนักท่องเที่ยวแวะเวียนมาเยี่ยมชมไม่ขาดสาย นอกจากนี้ยังสามารถเข้าชมโรงคั่วกาแฟ และโรงงานผลิตเมล็ดกาแฟ ตลอดจนผลิตภัณฑ์แปรรูปอื่นๆ ในคราวเดียวกัน

แต่น้อยคนจะรู้ว่าจังหวัดเล็กๆ ที่เงียบสงบ มีไร่กาแฟขนาดใหญ่ได้รับรางวัลชนะเลิศการประกวดกาแฟระดับโลก เพราะไร่ทับตะวันเพิ่งเปิดกิจการรีสอร์ตให้นักท่องเที่ยวเข้ามาชมและพักที่อาณาจักรแห่งนี้ได้เพียงสามปี แต่ก็ทำให้การจองห้องพักถูกจองจนเต็มทั้งปี

และผู้เป็นเจ้าของคือ ‘พ่อเลี้ยงจอมทัพ คาเตอร์’ นักธุรกิจหนุ่มไฟแรงวัยสามสิบปี เลือดผสม ไทย-อเมริกัน ตระกูลของเขามีอิทธิพลและเป็นผู้กว้างขวาง คุณปู่ของเขาแต่งงานกับบุตรสาวผู้มีอิทธิพลในพื้นที่ ท่านทั้งสองช่วยกันสร้างอาณาจักรพันล้านนี้ขึ้นมาแล้วส่งต่อให้บิดาของเขารับช่วง

ทว่า บิดาของเขาเสียชีวิตด้วยเหตุการณ์เรือนักท่องเที่ยวล่มกลางทะเลขนอม ขณะเดินทางไปท่องเที่ยวกับเพื่อนที่เดินทางมาจากอเมริกาเมื่อสามปีก่อน นับแต่นั้นมา จอมทัพจึงต้องรับภาระหนักอึ้ง เมื่อทุกสิ่งทุกอย่าง รวมถึงชีวิตคนงานอีกนับพันต้องมาอยู่ในมือเขา ทว่าหลายปีที่ผ่านมา จอมทัพได้พิสูจน์ตัวตนให้ทุกคนได้เห็นว่า เขามีความสามารถมากพอที่จะดูแลไร่ทับตะวัน ไม่ใช่แค่เพราะเขาคือทายาทเพียงคนเดียว

ดวงตาคมเข้มดูมาดมั่น น้ำเสียงเอาจริงเอาจังขณะทำงานอาจทำให้คนงานเกรงกลัว แต่ทุกคนรู้ว่า ลึกๆ แล้วพ่อเลี้ยงจอมทัพเป็นคนใจคอกว้างขวาง ที่ไร่ทับตะวันแห่งนี้จ่ายโบนัสให้แก่คนงานถึงปีละสามเดือน แม้จะมีผู้คนอยากเข้ามาทำงานที่นี่เป็นจำนวนมาก ทว่ามีน้อยคนที่จะผ่านเกณฑ์การคัดเลือกเข้าทำงาน

เช้าวันนี้ พ่อเลี้ยงจอมทัพมีท่าทางหงุดหงิด แววตาคู่คมดูดุดันแข็งกร้าว หลังขึ้นไปพบมารดาที่บ้านใหญ่ ใบหน้าหล่อคมคาย กระตุกยิ้มกับเรื่องที่ได้ยินก่อนหน้า

“ผมฝากคุณแม่ไปบอกลูกสาวเพื่อนคุณแม่ด้วย ถ้าคิดว่าอึดเรื่องบนเตียงได้มากพอ ไม่กลัวตายคาเตียงตั้งแต่คืนเข้าหอ ผมก็ยินดีแต่งด้วย”

ดวงตาอันร้อนแรงของผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่กำยำ หนั่นแน่นไปทุกสัดส่วนพูดและสบสายตามารดาจนท่านยกมือขึ้นลูบอกราวกับจะเป็นลมเสียให้ได้ ใครจะกล้ารับเอาคำของลูกชายไปถ่ายทอด

“ตาจอม ดูแกพูดเข้า”

“ก็มันจริงนี่ครับคุณแม่ คู่นอนของผมแต่ละคน ต้องทน และอึดมาก”

แม่เลี้ยงดอกปีบวัยห้าสิบแปดสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ขณะมองดวงตาพราวระยับของบุตรชาย

“ตาจอม!”

อันที่จริง นางเข้าใจนิสัยบุตรชายดี และไม่อยากจะยื่นมือเข้ามายุ่งในเรื่องส่วนตัว แต่หากนางไม่เป็นผู้ลงมือหาเมียให้ เกรงว่าตระกูลคาเตอร์จะสิ้นสุดสายพันธุ์เพียงเท่านี้ เพราะแม้จอมทัพจะมีคู่นอนสาวสวยผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนมาที่ไร่ไม่ขาด แต่ก็เป็นที่รู้กันดีว่าลูกชายนางเป็นพวกเบื่อง่าย คู่ขาแต่ละคนสวยระดับนางงาม ทว่า ไม่เกินเดือน ไม่ว่าจะสาวสวยแค่ไหน หรือผ่านเวทีประกวดใดมาบ้างก็ตามก็จะถูกปลดระวาง จึงเกรงว่าหากหากรอให้จอมทัพ ยินยอมพร้อมใจ สร้างสายเลือดใหม่ให้กับตระกูลคาเตอร์ด้วยตนเอง นางหมดลมหายใจไปอีกคนก็ยังไม่ได้มีโอกาสเห็นหน้าหลาน

“ผมขอตัวก่อนนะครับคุณแม่ วันนี้ ผมจะเข้าเมือง และขากลับจะแวะซื้อลูกพลับเกาหลีที่คุณแม่ชอบมาฝากนะครับ”

“เดี๋ยวก่อนสิตาจอม แล้วเรื่องที่แม่ชวนให้แกไปกินข้าวกับน้องเขาเย็นนี้ว่าไง...”

ทว่า เจ้าของแผ่นหลังกว้างก็เดินไปไกลแล้วเพราะตั้งใจว่าจะรีบเข้าไปทำธุระในเมือง