ตอนที่ 7

ตอนที่ 7

“แล้วเอ็งมัวยืนทำอะไรอยู่ รีบลงมาทำงานต่อสิ”

“ไปแล้วป้า” อ้อยขานรับแล้วก็รีบเดินลงมา แล้วฉุดแขนป้าหงส์เอาไว้ เพราะมีเรื่องจะถาม

“อะไรของเอ็งนังอ้อย มาดึงแขนข้าไว้ทำไม ข้าจะรีบไปจัดอาหารขึ้นโต๊ะให้นายหัวกับคุณเกรซ”

“ฉันมีเรื่องสงสัยจะถามป้า”

“เรื่องอะไรของเอ็ง” ป้าหงส์ถามกลับอย่างรำคาญ

“ก็คุณเกรซสิป้า หิ้วกระเป๋าออกมาด้วย ทั้งที่นายหัวเพิ่งให้คนไปเอามาให้ แล้วเมื่อครู่หนูสังเกตดูหน้าตาคุณเกรซ หน้าตาคุณเกรซดูไม่ดีใจเลยที่จะได้แต่งงานกับนายหัวของพวกเรา”

“อยากรู้อยากเห็นไปซะทุกเรื่องเลยนะแก ไป! ไปทำงานได้แล้ว” ป้าหงส์มอบมะเหงกให้หนึ่งที ก่อนจะไล่ให้เด็กสาวไปทำงาน แต่ก็ใช่ว่าตัวเองจะไม่สังเกต เพราะว่าที่เจ้าสาวของนายหัวดูเครียดๆ ไม่เหมือนว่าที่เจ้าสาวอย่างที่ตัวเองเคยเห็น ที่แต่ละรายสีหน้าดูมีความสุขกันทั้งนั้น ช่างผิดกับว่าที่เจ้าสาวของนายหัว

*************************

ก๊อกๆ

หลังจากยืนทำใจอยู่ครู่หนึ่งตั้งแต่มาถึงห้องทำงาน พรรษกรก็เคาะห้องบอกกล่าวเจ้าของห้อง ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปเมื่อเจ้าของห้องอนุญาต

“คุณเองเหรอยาหยี” ภคิน กิตินันท์ หรือ นายหัวคิน ทักทายว่าที่เจ้าสาวทั้งที่ตอนแรกคิดว่าเป็นสาวใช้ ก่อนที่สายตาคู่คมจะมองไปยังกระเป๋าที่เจ้าตัวถือมาด้วย เห็นแล้วก็สงสัยแต่ก็ไม่ได้ถาม เพราะเดาได้ว่าเจ้าตัวคงกำลังจะไปจากที่นี่

พรรษกรชักสีหน้าเล็กน้อยเมื่ออีกฝ่ายเรียกเธอแบบนั้น ก่อนจะเดินไปเลื่อนเก้าอี้ออกมานั่งโดยไม่รอให้เจ้าของห้องกล่าวเชิญ

“มาหาผมถึงที่นี่ มีอะไรกับผมเหรอ”

“ฉันต้องการคุยเรื่องแต่งงานค่ะ”

“ที่คุณมารอผมทั้งวันทั้งคืน เพราะเรื่องนี้งั้นเหรอยาหยี”

“ค่ะ”

ภคินพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะเอนกายพิงพนักเก้าอี้ สายตาก็จับจ้องไปยังว่าที่เจ้าสาว ที่เห็นตัวเป็นๆ แบบนี้แล้วเขาก็ยิ่งพอใจ

“ฉันไม่อยากแต่งงานกับคุณ” พรรษกรเปิดฉากคุยอย่างตรงไปตรงมา เมื่ออีกคนเอาแต่จับจ้องเธอ

“แต่ผมอยากแต่งกับคุณนะยาหยี”

“อย่ามาเรียกฉันแบบนี้” คนทนฟังคำว่ายาหยีไม่ได้โต้กลับทันควัน

“ทำไมจะเรียกไม่ได้ ในเมื่อคุณเป็นยอดยาหยีของผม”

“ฉันไม่ใช่ยอดยาหยีของคุณ กรุณาอย่าเรียกฉันแบบนั้นอีก” ทั้งน้ำเสียงและสีหน้าของพรรษกรบอกชัดว่าไม่พอใจ แต่ดูเหมือนอีกคนจะไม่สน

“ขอเหตุผลได้ไหมยาหยี”

“ฉันไม่ชอบ”

“แต่เรียกไปบ่อยๆ คุณอาจชอบ”

พรรษกรเริ่มหงุดหงิดกับน้ำเสียงและท่าทางกวนโมโหของเขาเหลือเกิน แต่จำต้องข่มความไม่พอใจเอาไว้ แล้วพูดเรื่องสำคัญ เพราะเธออยากคุยให้จบ แล้วจะได้ไปจากที่นี่

“ฉันว่าเรามาคุยเรื่องแต่งงานกันต่อดีกว่าค่ะ”

“ผมบอกไปแล้วว่าผมอยากแต่งงานกับคุณ”

“แต่ฉันไม่อยากแต่งงานกับคุณ แล้วที่ฉันมาที่นี่ ฉันมาขอเจรจากับคุณเรื่องเงินที่คุณช่วยเหลือครอบครัวของฉัน ฉันขอผ่อนจ่ายเป็นเดือนแทนการแต่งงานกับคุณได้หรือเปล่าคะ”

“แล้วถ้าผมบอกไม่ได้ คุณจะทำยังไง”

“ฉันก็จะขอร้องคุณไปเรื่อยๆ”

“ผมว่าอย่าเสียเวลาเลยดีกว่า เพราะจำนวนเงินที่ผมเอาไปช่วยพยุงธุรกิจของพ่อคุณ มันไม่ใช่เงินน้อยๆ เลยนะยาหยี แล้วถ้าผมยอมทำตามที่คุณขอ ผมไม่ต้องรอยันลูกโตเลยหรือไง กว่าจะได้เงินครบทุกบาททุกสตางค์”

พรรษกรฟังแล้วก็เพิ่งนึกได้ว่าเธอไม่เคยสอบถามบิดาเลยว่าตอนนี้บิดาเป็นหนี้อยู่เท่าไหร่

“ฉันขอทราบได้ไหมว่าจำนวนเงินที่คุณให้คุณพ่อของฉันไป เท่าไหร่”

“คุณลุงไม่ได้บอกคุณเลยเหรอยาหยี”

พรรษกรส่ายหน้าช้าๆ

“ผมเพิ่งให้คุณลุงไปเก้าสิบล้าน แต่นั่นเป็นเพียงเงินก้อนแรกเท่านั้น เพราะดูเหมือนธุรกิจของคุณลุงอยู่ในขั้นวิกฤติ คงต้องใช้เงินอีกมาก แต่ไม่ว่าเท่าไหร่ผมก็ยินดีจ่ายให้ เพื่อคุณเลยนะยาหยี”

“เก้าสิบล้าน!” พรรษกรลมแทบจับเมื่อรู้จำนวนเงิน แล้วที่สำคัญนั่นเป็นแค่เงินก้อนแรกเท่านั้น

“ใช่แล้วยาหยี แต่คุณไม่ต้องกังวลเรื่องเงิน ถ้าคุณทำตามที่ผมยื่นข้อเสนอไป”

“เงินนั่นคงเป็นค่าตัวฉันสินะ”

“สินสอดต่างหากยาหยี แต่ผมว่าเราหยุดคุยเรื่องนี้แล้วออกไปกินอาหารเช้ากันดีกว่า ป้าหงส์คงจัดไว้รอเรียบร้อยแล้ว” นายหัวหนุ่มลุกจากเก้าอี้ แล้วเดินอ้อมออกมา และเดินมาฉุดมือเล็กให้ลุกขึ้น แต่พรรษกรดึงมือออกแล้วหันไปคว้ากระเป๋าที่วางไว้ข้างเก้าอี้ที่ตัวเองนั่ง