ตอนที่2

บ้านหลังใหญ่กินเนื้อที่กว่าสิบไร่หน้าบ้านมีชายตัวสูงใส่ชุดสีดำหน้าตาเคร่งขรึมยืนเฝ้าขนานสองฝั่งประตู รั้วบ้านมีระบบความปลอดภัยที่คนนอกไม่สามารถเข้าได้ อมีนามองบ้านหลังใหญ่ที่กำลังก้าวขาเดินเข้ามาอย่างระแวงระวัง เธอรู้สึกบ้านหลังนี้เหมือนเป็นคุกขนาดย่อมเลยก็ว่าได้ ทุกคนในบ้านไม่มีใครยิ้มสักคนเดียวพากันทำหน้าเคร่งขรึมเหมือนชีวิตนี้ไม่เคยมีความสุข

"นัดไว้หรือเปล่า" ชายตัวโตหน้าตาน่ากลัวถามเสียงเข้มกับพี่ชายของเธอ

"นัดไว้แล้ว" เมื่อได้ยินดังนั้นชายตัวโตก็หลีกทางให้เธอกับพี่ชายได้เข้าไปในบ้านที่ใหญ่โตมโหฬาร

"สวัสดีครับคุณภาสกร" มนตรียกมือไหว้คนที่นั่งอยู่อย่างมีมารยาทแม้ตนเองจะอายุมากกว่าก็ตาม อมีนาเห็นจึงรีบยกมือไหว้ตาม

"มาแล้วเหรอลูกหนี้ของฉัน" ชายร่างหนาแต่งตัวภูมิฐานถามด้วยน้ำเสียงแสนเยือกเย็นทำให้คนที่ได้ยินขนลุก

"ครับ ผมมาตามที่นัดไว้แล้วครับท่าน" อมีนาหันไปมองหน้าพี่ชายด้วยความมึนงง ผู้ชายคนนี้น่าเคารพถึงกับต้องเรียกท่านเลยงั้นเหรอ

"แล้วเงินฉันล่ะ?"

"ผมยังหาไม่ทันครับท่าน" มนตรีก้มหน้าอย่างกลัวๆ

"งั้นแกก็ต้องมีอะไรมาแลก เอานิ้วไหนออกดีล่ะ" ชายร่างหนาแผ่รังสีอมหิตออกมาพร้อมกับเดินตรงมาทางมนตรี

"ดะ...เดี๋ยวๆก่อนครับท่าน" มนตรีรีบยกมือห้ามเอาไว้ ตามที่ตกลงถ้าเขาหาเงินมาไม่ทันก็ต้องแลกกับนิ้วของตนเอง1นิ้วตามที่สัญญาระบุเอาไว้แต่ถ้ามีของแลกเปลี่ยนที่น่าสนใจกว่านั้นจะได้รับการพิจารณาและยืดเวลาการใช้หนี้ออกไปได้

"ก็ตามที่ตกลง" ภาสกรหันไปพยักหน้าให้ลูกน้องนำอุปกรณ์สำหรับตัดนิ้วเข้ามา

"อะไรกันคะ? ถึงกับจะต้องตัดนิ้วพี่ฉันเลยเหรอมันมากเกินไปหรือเปล่าคุณ!" อมีนาทนไม่ได้ถึงโวยวายออกมา เธอไม่เคยเห็นเจ้าหนี้คนไหนใจร้ายเท่าเขามาก่อนเลย ภาสกรหันไปมองคนที่โต้ออกมาอย่างพิจารณาก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่เดิมโดยไม่พูดอะไรสักคำ

"แกกลับไปได้ล่ะ" คนตัวโตรู้ได้ในทันทีว่าหญิงสาวที่มากับลูกหนี้คงจะเป็นของแลกเปลี่ยนในการยืดเวลาใช้หนี้ล่ะสิเรียกง่ายๆก็คือมาขัดดอกรอเวลา

"ครับ?"

"ก็เอาของมาแลกไม่ใช่หรือไง ฉันถูกใจจะรับไว้แล้วกัน" ร่างบางขมวดคิ้วสงสัยไม่เข้าใจที่พี่ชายกับคนที่น่ากลัวคุยกัน

"ขอบคุณครับท่าน" มนตรีรีบยกมือไหว้ขอบคุณก่อนจะลุกขึ้นยืน อมีนาเห็นพี่ชายลุกขึ้นเธอก็รีบลุกตาม

"กลับได้แค่ไอ้มนตรี" เสียงเข้มเอ่ยออกมาทำให้ร่างบางยิ่งสับสนเข้าไปใหญ่

"คะ?"

"ของแลกเปลี่ยนไงคนสวย"

"ของแลกเปลี่ยนอะไรคะ?" ยิ่งฟังยิ่งไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด

"พี่ชายเธอไม่โดนตัดนิ้วเพราะเธอเลยนะรู้หรือเปล่า" ภาสกรลุกขึ้นเดินมาหาคนที่กำลังสับสน ฝ่ามือหนาลูบใบหน้าสวยของเธอเบาๆ

"นี่คุณ! อย่ามาแตะตัวฉันนะ"

"พยศแบบนี้สิดี ฉันชอบ!" ภาสกรเอ่ยอย่างเสียงดัง เขาชอบคนที่ทำท่าทีไม่ยอมแต่พอได้ขึ้นเตียงก็พากันร้องระงมขออีกรอบ เขารู้ว่ามันก็แค่มารยาหญิงที่ใช้ตบตาคนอื่น

"นี่ปล่อยนะ! อย่ามาโดนตัวฉัน" ร่างบางดิ้นเมื่อโดนวงแขนใหญ่โอบกอดเธอจนแน่น

"อย่าพยศนักสิคนสวย เดี๋ยวก็ได้ครางระงมแล้ว"

"พี่มัส! ช่วยมีนด้วยนี่มันอะไรกันพี่มัส" อมีนาตะโกนเรียกพี่ชายแต่พี่ชายของเธอกลับเดินออกห่างออกไปไกลโดยไม่มีท่าทีจะหันกลับมาช่วยเธอแม้แต่น้อย

"พี่เธอมันไม่บอกหรือไงว่าเธอต้องมาอยู่ในฮาเร็มของฉัน"

"ฮาเร็ม? ฮาเร็มบ้าบออะไรไม่อยู่!" พี่ชายของเธอแค่บอกว่าให้มาทำงานกับเจ้าหนี้ไม่ได้บอกเรื่องฮาเร็มบ้าบออะไรเลย เธอไม่รู้เรื่องอะไรเลย

"ฉันว่าเราต้องคุยกันอีกยาวแน่ๆคนสวย" ปากหนาขบเมมที่ติ่งหูของเธอเบาๆ ร่างบางได้แต่เบี่ยงตัวหลบหนีอย่างรังเกียจ

"พาเธอขึ้นไปห้องที่ยังว่างอยู่" ชายหนุ่มหันไปบอกลูกน้องสองคนที่อยู่ไม่ไกล ลูกน้องทั้งสองคนได้ยินดังนั้นก็รีบมาหิ้วปีกเธอจนลอยก่อนจะพาเธอขึ้นไปด้านบน

"ปล่อยนะ!! ปล่อย!!!" เสียงโวกเวกโวยวายของเธอทำให้คนที่อยู่ชั้นบนพากันเปิดประตูออกมาดูด้วยความสงสัย อมีนาที่มัวแต่หาทางหนีจึงไม่ได้สังเกตเลยว่าชั้นที่เธอถูกพาขึ้นมามีแต่หญิงสาวที่มีชะตากรรมไม่ต่างกับเธออีกหลายคนกำลังมองเธออยู่

"แม่นั่นจะร้องอะไรนักหนา ได้มาอยู่กับคุณภาสดีจะตายไม่ต้องทนลำบากให้เหนื่อย" หญิงสาวคนหนึ่งเอ่ยขึ้นอย่างไม่พอใจที่อมีนาเสียงดังจนขัดจังหวะการนอนของเธอ

"ไม่ใช่ทุกคนหรอกนะลินซี่ที่จะชอบสถานะแบบนี้" หญิงสาวที่อยู่ห้องข้างๆแย้งกลับ เธอเองก็ไม่ได้อยากอยู่ที่นี่นักหรอกแต่เธอไม่มีทางเลือก

"ทำเป็นแม่พระนังใบหม่อนแกก็อยากให้คุณภาสมาหาแกบ้างสินะ แกน่ะเป็นของตายที่ถูกลืมแล้ว" หญิงสาวทั้งสองคนเถียงกันจนคนอื่นที่ได้ยินพากันส่ายหน้าเพราะทั้งสองคนมักจะทะเลาะกันเป็นประจำ