บทที่ 6 เสนอหน้า (3)

บทที่ 6

เสนอหน้า (3)

“ครับคุณวรรษ ผมบอกน้องแพงเขาไปแล้วล่ะว่าจะไปช้าหน่อย น้องเขาก็เข้าใจ”

ชื่อ ‘น้องแพง’ เรียกความสนใจจากคนหลับตาได้ทันที จากร่างกายที่เอนราบไปกับแคร่ก็ดีดขึ้นหันมองผู้จัดการไร่ราวกับทวนคำให้ได้ยินชัด ๆ

“น้องแพงไหน” ปากถามแต่สายตาและสีหน้าต้องการคำตอบ ไม่รู้ทำไมช่วงนี้เขาถึงได้ยินชื่อนี้กรอกหูอยู่บ่อย ๆ แถมใบหน้าขาวนวลก็ลอยเข้ามาปรากฏอัตโนมัติ

“เอ้า ก็น้องแพงที่มีลูกไงครับ แม่ค้ายำที่เราไปซื้อกันวันนั้นไง คุณวรรษลืมแล้วเหรอครับเนี่ย”

แน่ล่ะว่าเขาไม่ได้ลืม เพียงถามเพื่อย้ำให้ตัวเองมั่นใจเท่านั้นว่าไม่ได้คิดไปเองที่ช่วงนี้ถึงได้ยินเรื่องราวของเธอคนนี้บ่อยนัก

เขาทำงานที่นี่มาทั้งชีวิตแต่กลับไม่เคยเห็นหน้าเธอ แต่พอเจอครั้งเดียวก็กลับกลายเป็นว่าดันเจอบ่อยขึ้นไม่ว่าจะสถานที่ไหน ๆ หากลองคิดดูแล้วก็น่าจะสามครั้งได้

ไร่กมลหนึ่ง

หน้าโรงพยาบาลสอง

และตลาดอีกสาม

ทั้งหมดเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นภายในเพียงสองเดือนเท่านั้น ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้าเขาไม่เคยเจอหรือรู้จักผู้หญิงที่ชื่อนี้เลย

“เดี๋ยวกูไปเอง ให้คนงานตามมากับกูสักคนแล้วกัน” ดีดตัวลุกขึ้นยืนเหยียดเต็มความสูงอย่างรวดเร็ว ทำเอาคู่สนทนาด้วยถึงกับอ้าปากค้างตกใจ

“คุณวรรษจะไปเองเหรอครับ”

“อืม มึงก็จัดการตรงนี้ไปเถอะ บอกเองนี่ว่าเจ๊เขาซื้อของกับเรามานาน ถือซะว่าครั้งนี้ช่วยแกแล้วกัน เจ๊แกคงจำเป็นจริง ๆ นั่นแหละ” ไม่รู้ผีตนไหนเข้าสิง หรือจิตวิญญาณความเป็นคนดีที่เข้าแทรก ศตวรรษคนเถรตรงกลับยืดหยุ่นให้กับเจ๊แหวนคู่ค้ารายย่อย แถมยังออกปากจะขับรถไปส่งให้ด้วยตัวเองอีกต่างหาก

ไอ้ยอดคนนี้ถึงกับสติหลุดลอยไปถึงดาวอังคาร รีบกะพริบตาและสั่นศีรษะรัวเร็วเพื่อให้มั่นใจว่าได้ยินไม่ผิดไปจริง ๆ

“คะ...คุณวรรษจะขับไปเองเลยเหรอครับ!”

“เออดิ ตกใจอะไรวะ” ศตวรรษมุ่นคิ้วมอง ไอ้ท่าทางตื่นตกใจและเสียงตะกุกตะกักช่างขัดหูขัดตาเขานัก

“คุณวรรษจะไม่ฟ้องนายอัศใช่ไหมครับ คงไม่ไปบอกนายใหญ่ว่าผมให้คุณวรรษขับรถไปส่งหรอกนะครับ” ยอดไม่ไว้ใจเลยสักนิด ทำงานด้วยกันมาหลายปีเคยเห็นคุณวรรษมาขับรถไปส่งของให้ลูกค้าเองสักครั้ง หน้าที่หลัก ๆ ก็คืออยู่ในห้องแอร์ทำเอกสาร ตามติดนายใหญ่ไปคุยงาน เห็นจะมีก็ตอนชวนก๊งเหล้าเท่านั้นแหละที่เป็นตัวตั้งตัวตี

“อะไรของมึง ฟ้องเฟิ้งอะไรไม่มีหรอก เตรียมของหรือยัง กูจะไปแล้วเนี่ย เดี๋ยวช้า!” น้ำเสียงสะบัดเต็มกำลัง หากพูดไม่เข้าหูอีกนิดคงได้ยกขาเตะก่อนแยกย้าย

“เตรียมเรียบร้อยแล้วครับ นี่ครับกุญแจ เชิญเลยครับคุณวรรษ เฮ้ย...พวกมึงใครสักคนตามคุณวรรษไปหน่อย ใครก็ได้ ไปเร็ว!” ไม่ต้องลองเสี่ยงก็รู้ว่าอีกไม่กี่นาทีถัดไปชะตากรรมตัวเองจะเจอกับอะไร ยอดลนลานรีบหยิบกุญแจส่งถึงมือเจ้านาย แล้วก็ตะโกนเรียกคนงานให้ขึ้นรถไปด้วยกันจะได้ขนของลงจากรถ

ศตวรรษส่ายหน้าระอาไปมา ทอดถอนหายใจเป็นรอบที่ร้อย ไม่ใช่เพราะอาการของไอ้ยอดหรอก แต่กำลังหงุดหงิดตัวเองมากกว่าเพราะหาคำตอบไม่ได้เลยว่าเขาจะเสนอหน้าเอาตัวเองมายุ่งทำไม

เวลานี้เขาควรนอนอยู่บนเตียงนุ่ม ๆ มากกว่าขับรถผักไปส่งที่ตลาดไม่ใช่หรอกหรือ

เป็นถึงผู้ช่วยนายใหญ่ของไร่เชียวนะโว้ย!

หนึ่งชั่วโมงให้หลังตัวรถกระบะก็ขับมาถึงจุดหมายตามที่คนงานเป็นคนบอกทาง พอถึงจังหวะจะดับรถก็เห็นแม่ค้าหน้าใสวิ่งมากวักมือเรียก เจ้าหล่อนบอกให้ขับไปจอดใกล้กับแผงผักเพื่อจะได้ขนวางได้ง่าย ๆ คนขับรถอย่างศตวรรษก็ทำตามไม่อิดออด ถอยรถหันท้ายอย่างดี กระทั่งเดินลงไปคุมงานด้วยตัวเองนั่นแหละ ถึงได้เห็นความตกใจจากเธอ

“วันนี้คุณวรรษเขามาเองเลยนะน้องคนสวย” เสียงของคนงานเอ่ยหยอกล้อกับแม่ค้าสาวหน้าใส เธอยิ้มรับจืดเจื่อนและหันมามองเขาด้วยความแปลกใจ แต่จากนั้นไม่นานก็ให้ความสนใจไปยังสินค้าที่ถูกขนลงจากหลังกระบะแทน

“วางเบา ๆ นะจ๊ะพี่ เดี๋ยวผักช้ำ”

“ได้เลยจ้ะ สำหรับน้องแล้วพี่จะไม่ทำให้ช้ำแม้แต่นิดเดียว จะทะนุถนอมอย่างดี” คำพูดสองแง่สองง่ามหลุดลอยมาหากแต่มันเป็นเหมือนเพียงสายลมสำหรับพระแพง

เธอได้ยินคำแบบนี้จนชินหูแล้ว เจอผู้คนมากหน้าหลายตา ยิ่งรู้ว่าเธอมีลูกกระเตงมาด้วยก็ยิ่งไม่ถูกให้เกียรติ บางคนแค่แซวหยอกตามประสา แต่บางคนก็เหยียดหยามไม่ให้ค่า ทั้งที่เธอก็เป็นมนุษย์คนหนึ่งเหมือนกัน

ในสายตาของคนอื่นเธอคงเป็นเด็กใจแตกที่มีลูกตั้งแต่ยังเด็ก อาจจะคิดว่าเธอใจง่ายไร้หนทางชีวิตเลยดักดานเป็นวงกลม แต่ใครจะสนเล่า แค่เธอไม่สนใจและไม่ได้เป็นแบบนั้นซะอย่างจะไปให้ค่ามันทำไม

ตั้งใจทำงานหาเงินก็เหนื่อยมากพอแล้ว หากต้องแบ่งสมองให้เอาเรื่องเหล่านั้นมาคิดเธอคงเป็นอีบ้าสติแตกแน่นอน

“แม่...หิวน้ำ” เสียงงัวเงียของเด็กชายพระพายดังขึ้นเป็นเหมือนตัวดึงให้เธอหลุดจากห้วงความคิดของตัวเอง

หญิงสาวก้มไปหยิบแก้วสเตนเลสเก็บความเย็นป้อนแนบกับปากเด็กน้อย ตบตูดกล่อมเบา ๆ ราวกับปลอบประโลม

“ร้อนไหมลูก นอนสบายหรือเปล่า” เธอถามพลางหันพัดลมให้อยู่ในทิศทางเดียว

“ฮื่อ ฉบาย” เสียงเล็กตอบก่อนจะทิ้งตัวนอนขดกับที่นอนปิ๊กนิกดังเดิม