บทที่ 5 แม่ค้ายำแซ่บ (2)

บทที่ 5

แม่ค้ายำแซ่บ (2)

“รับอะไรดีจ๊ะพี่” เสียงหวานใสเอ่ยด้วยรอยยิ้มกว้าง เธอถามกับลูกค้าพลางหยิบถุงอาหารมาเตรียมใส่

ร้านยำที่ว่าเป็นร้านยำในพื้นที่สองล็อก มันเป็นยำสำเร็จที่วางอยู่บนถาดสเตนเลส เมนูหลากหลายชวนน้ำลายสอ แถมราคาก็ย่อมเยาเพียงอย่างละห้าสิบบาทเท่านั้น

ชายหนุ่มสำรวจมองยำสีจัดจ้านตรงหน้าสลับกับใบหน้าสวยของแม่ค้า แล้วก็มองข้ามไปถึงชุดแต่งกายก็เข้าใจได้ทันทีว่าที่คนมาต่อแถวมากมายขนาดนี้นั้นเพราะอะไร

นอกจากยำหน้าตาน่าทาน ราคาเข้าถึงได้ ก็คงเป็นความขาวอึ๋มของแม่ค้านี่แหละที่เป็นจุดขาย

แม่ค้ายำร้านนี้สวมเสื้อครอปเอวลอยกับกางเกงยีนขาสั้น ไม่ได้โป๊เปลือยอะไรเพราะเป็นชุดที่เด็กวัยรุ่นสมัยนี้นิยม แต่อาจเป็นเพราะความอวบอิ่มและขาวเด่นของเธอกระมังถึงทำให้น่ามองเป็นสองเท่า

คนในไร่ของเขายิ้มแป้นตาเยิ้ม น้ำลายหกกันเป็นลิตร ๆ เวลาถูกแจกยิ้มหวานละมุน

“ได้แล้วจ้ะพี่ คนต่อไปเอาอะไรดีจ๊ะ พายลูกเอาใส่ถุงให้พี่เขาเร็ว เดี๋ยวพี่เขารอนาน” เรียกคิวต่อไปแล้วก็หันมาพูดกับลูกมือข้าง ๆ

เด็กตัวจ้อยช่วยแม่ขายของแข็งขัน ทั้งเอายำใส่ถุงหิ้วและรับตังค์ ไม่วายพูดขอบคุณเสียงดังฟังชัดที่ทำเอาใครต่อใครต่างก็เอ็นดู เว้นเสียแต่คนหื่น ๆ ที่เกิดความเสียดาย ถึงจะสวยน่ามองแต่พอเห็นลูกมาด้วยจิตใจก็ชักห่อเหี่ยว

“รับอะไรดีจ๊ะ อ้าวพี่...มาอุดหนุนหนูเหมือนกันเหรอ” แม่ค้าสาวร้องทักเมื่อเห็นผู้จัดการไร่กมลก็ต่อแถวด้วยเหมือนกัน แต่พอเหลือบมองคนข้าง ๆ ก็มีสีหน้าตกใจเพราะเขาคือศตวรรษที่จำฝังลึกถึงแรงบีบของเขา

“ใช่สิ ตั้งใจมาอุดหนุนนั่นแหละ เป็นไงล่ะขายวันแรกใช่ไหม” ยอดเอ่ยยิ้ม ๆ แล้วก็สั่งเมนูยำสักอย่างสองอย่าง เขาได้ยินคนอื่นพูดกันว่าแม่หนูใจแตกเพิ่งขายยำวันแรกก็เลยมาช่วยอุดหนุน

“ใช่พี่ แต่ก็โอเคนะ ขายได้เรื่อย ๆ แต่มาขายดีมาก ๆ ก็ตอนที่คนในไร่พี่มาซื้อนี่แหละ นี่พี่เกณฑ์คนมาช่วยหนูป้ะเนี่ย” พระแพงถามอย่างไม่จริงจังนัก แต่ก็แอบคิดว่ามันน่าจะมีส่วน เธอเองก็จำหน้าคนงานไร่กมลได้ ถ้าจะถูกเกณฑ์มาช่วยซื้อก็ขอน้อมรับอย่างไม่อิดออดเพราะอยากได้เงิน

“บ้าเหรอ พวกมันอยากซื้อเองทั้งนั้นแหละ มีแต่ของน่ากิน”

“เอาอะไรเพิ่มอีกไหมพี่ หนูตักแถมให้เลย”

“งั้นเอายำไส้ตันนี่ก็ได้ แล้วมาขายของแบบนี้เอาเวลาที่ไหนไปพักผ่อนเนี่ย ยังขายผักตอนเช้ามืดอยู่หรือเปล่า” ยอดถามต่อ รับรู้เรื่องราวของผู้หญิงคนนี้มาบ้างเพราะเป็นหัวข้อประเด็นของชาวตลาด

“ยังขายอยู่พี่ เงินมันไม่พอใช้อะหนูเลยต้องขายยำด้วย นี่ก็ไม่รู้จะขายได้นานแค่ไหน หวังว่าจะขายดีทุกวัน ไม่งั้นหนูไม่มีเงินเลี้ยงลูกแน่”

“พายกินไม่เยอะ ไม่ลำบากแม่หรอกฮะ” เสียงใสแจ๋วเอ่ยแทรกขึ้นมาจนแม่ค้าสาวอดที่จะก้มลงไปฟัดแก้มพอง ๆ ไม่ได้

“พายใส่ถุงให้ลุงเขาเร็ว ร้อยห้าสิบบาทจ้ะพี่” หญิงสาวตักยำใส่ถุงอาหารแล้วก็ส่งให้ลูกชายตัวน้อยนำใส่ถุงหิ้วพลาสติก เพิ่งมาขายวันแรกยังจัดระบบไม่ค่อยดี ท่าทางก็ยังเก้กัง แต่โชคดีที่ไม่ได้วุ่นวายสักเท่าไหร่ภาระงานที่ให้เด็กน้อยช่วยเลยไม่หนักหนาเกินกำลัง

“ร้อยห้าฉิบบาทฮะลุง” เด็กชายพระพายทวนคำตามแม่และแบมือรอรับเงิน

“รับอะไรดีคะ” คราวนี้ถึงคิวของศตวรรษแล้ว เสียงเล็กถามขึ้นพลางมองหน้าเขาอย่างนึกประหม่า ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกหวาดหวั่นขึ้นมาทั้งที่เขาก็อยู่ในฐานะลูกค้าไม่ต่างจากคนอื่น

อาจเป็นเพราะความดุดันที่เจอวันแรก รวมไปถึงวันที่เธอขี่รถมอเตอร์ไซค์ตัดหน้าจนเกิดอุบัติเหตุ เธอเลยอุปาทานไปเองว่าเขาน่ากลัว

“คุณวรรษเอาไรไหมครับ” ยอดช่วยถามอีกเสียง

“อยากกินอะไรก็เลือก เอาให้พอกินกันหลาย ๆ คน” ศตวรรษยืนอ้ำอึ้งอยู่ชั่วครู่ก็ยกการตัดสินใจให้กับผู้จัดการไร่แทน ที่เขามายืนต่อแถวก็เพราะเดินตามมา แต่ก็คิเสียว่าช่วยเด็กมันแล้วกัน

ยิ่งมาเห็นตาแป๋ว ๆ ของเด็กชายก็เอ็นดูระคนเห็นใจ เวลานี้ควรไปวิ่งเล่นกับเพื่อนไม่ใช่มาช่วยแม่ขายของให้เหน็ดเหนื่อย

“กูรู้นะพวกมึงไปซื้อย้ำร้านน้องเขาทำไม เก็บอาการหน่อยโว้ย” พอเดินกลับมาที่รถ ยอดก็เปิดประเด็นพูดขึ้นมาทันที

“ก็น้องเขาน่ารักอะพี่ยอด ตอนมาที่ไร่ไม่เคยเห็นน้องเขาแต่งตัวแบบนี้สักที”

“เออใช่ เห็นแล้วแหละว่าน้องเขาน่ารัก แต่พอไม่ได้แต่งตัวโทรม ๆ ก็สวยไม่หยอก ขาวอึ๋มชะมัด ตอนที่น้องเขาเอื้อมตัวตักยำแม่งอย่างเด็ด กูนี่ตาค้างไปเลย”

“จริง ขยับทีก็สะเทือนที หัวใจกูจะวาย เดี๋ยวกูมาช่วยอุดหนุนน้องเขาบ่อย ๆ ดีกว่า”

“แต่เสียดายน้องเขามีลูกมีผัวแล้ว อายุยังน้อยอยู่เลย”

“มีลูกแต่ไม่มีผัวโว้ย น้องเขากระเตงลูกมาทำงานแบบนี้กูว่าคงถูกผัวทิ้งแหละ”

ศตวรรษที่ได้ยินบทสนทนาเหล่านั้นก็ระบายลมหายใจ เวลาคนงานรวมกลุ่มทีไรก็มักจะมีประเด็นเรื่องผู้หญิงที่เคล้าคำห่าม ๆ ตามมาเสมอ

“ขึ้นรถได้แล้ว มัวแต่พูด จะได้ก๊งเหล้าไหมวะ” เขาเอ่ยแทรกขึ้นและตบที่ตัวรถเบา ๆ เป็นการหยุดการจับกลุ่มคุยของเหล่าคนงาน

“ครับคุณวรรษ ไป ๆ ขึ้นรถโว้ยพวกเรา คืนนี้กูจะเมาให้ลืมเมียเลยคอยดู”