บทที่ 2 สายลับ (1)

บทที่ 2

สายลับ (1)

ชุดข้าราชการสีขาวถูกจัดทรงใส่ไม้แขวนเสื้อและถุงคลุมพลาสติกอย่างดีหลังซักและรีดจนเรียบกริบ

มือเล็กหยิบมันแขวนที่ราว สายตาทอดมองมันด้วยความลึกซึ้ง จับสัมผัสครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยปลายนิ้วมือเพราะกลัวเนื้อผ้าจะเสียหาย นึกจินตนาการด้วยรอยยิ้มภาคภูมิว่าจะต้องมีสักวันที่มีโอกาสได้สวมใส่มัน

“แพงรีดผ้าเสร็จยัง เดี๋ยวลูกค้าจะมารับแล้วนะ” เสียงแหบเครือของหญิงวัยหกสิบแปดดังขึ้นปลุกให้พระแพงหลุดจากห้วงเพ้อฝัน หญิงสาวหันกลับไปฉีกยิ้มและส่งยื่นชุดข้าราชการนั้นให้เจ้าของเสียง หมดเวลาของการเพ้อมโนถึงเรื่องที่ไม่มีวันเป็นจริงแล้ว

“เสร็จแล้วจ้ะป้านง เรียบกริ๊บไม่มีที่ติ” เธอส่งชุดที่เพิ่งรีดเสร็จหมาด ๆ ให้กับป้าเจ้าของร้านซักรีด และไม่วายย้ำคำชมให้กับความสามารถตัวเองเผื่อว่าจะมีผ้าให้รีดไปตลอด

ที่อยู่อาศัยของเธอคือห้องเช่าชั้นล่างสุด ละแวกใกล้ ๆ นั้นก็เป็นบ้านคนและตึกพาณิชย์ค้าขาย ซึ่งหนึ่งในนั้นก็มีร้านซักรีดของป้านงที่อยู่ไม่ไกล เธอเห็นว่าป้าแก่แล้วและไม่มีคนช่วยเลยเสนอตัวเพราะอยากได้เงินอีกทาง

“เออ ป้ารู้ ลูกค้าชมประจำนั่นแหละ ป้าถึงได้ไว้ใจให้แพงมาช่วยไง” หญิงชราพยักหน้าเห็นด้วยโดยไม่ต้องตรวจสอบ ฝีมือมีให้เห็นหลายต่อหลายรอบ แถมยังมีคำชมเชยจากลูกค้าที่ยืนยันอีกแรง

“แพงเต็มใจจ้า ถ้าป้ามีผ้าอีกก็เอามาให้แพงได้เลยนะ พรุ่งนี้ตั้งแต่ช่วงสายแพงว่างถึงตีสามเลยจ้ะ ส่งมาทางนี้ได้เลยแพงพร้อม” ตารางงานพรุ่งนี้มีแค่ขายผัก ไม่ต้องทำงานพาร์ตไทม์เพราะคนลงงานเต็มแล้ว นาน ๆ ทีเวลาชีวิตของเธอจะว่างมากกว่าสามชั่วโมง และเวลาว่างเหล่านั้นเธอก็เอามาลงกับการหาเงินอีกเหมือนเดิม

“โอ๊ย ว่างก็พักบ้างเถอะเรา ทำงานหนักเข้าเดี๋ยวป่วยไม่สบายขึ้นมาจะแย่นะ อย่าลืมสิว่าเรามีหลานต้องดูแล เกิดเจ็บไข้ขึ้นมาหลานจะอยู่ยังไง พ่อมันก็ไม่ค่อยกลับด้วย” ป้านงส่ายหน้าผ่อนลมหายใจให้กับคนตรงหน้า มีเวลาพักทั้งทีแต่ดันมาขอทำงาน สายตาเคลื่อนไปมองยังเด็กชายพระพายที่กำลังทำการบ้าน มันเป็นภาพที่เห็นจนชินตาไปแล้วที่เด็กชายหนึ่งคนนั่งขีดเขียนหน้าโต๊ะญี่ปุ่น ส่วนอาสาวก็ยืนรีดผ้าจนน่องปูดล่วงเวลาถึงมืดค่ำทุกวัน

ส่วนพ่อของเด็กชายพระพายแทบไม่เห็นหน้า รายนั้นทำงานหนักยิ่งกว่าน้องสาวเสียอีก แต่เห็นว่าเป็นผู้ชายหน่วยก้านดีเลยไม่เป็นห่วงเท่าผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่ยังอยู่ในวัยเรียนแต่ต้องหอบกระเตงเด็กสี่ขวบควบกับการทำงานไม่พัก

“แพงไหวจ้ะป้า แค่รีดผ้าเอง จะยืนรีดหรือนั่งรีดก็ได้ สบายจะตาย” ตอบทั้งรอยยิ้มที่ประดับ เธอรู้สึกแบบนั้นจริง ๆ เพราะงานอื่นหนักหนากว่านี้มาก

อย่างขายผักก็ต้องตื่นตั้งแต่ตีหนึ่ง ไปนั่งเรียกลูกค้าจนคอแหบคอแห้งกว่าจะได้เงิน ทำพาร์ตไทม์อย่างร้านสะดวกซื้อและงานเสิร์ฟก็ต้องเดินวุ่นไม่มีเวลาได้นั่งนอกจากตอนพักแค่หนึ่งชั่วโมง หากเทียบกับงานรับจ็อบรีดผ้าของป้านงแล้วสบายจนหาข้อติไม่ได้

อ้อ...มีอย่างหนึ่ง เปลืองค่าไฟ!

“เราเองก็หาเวลาอ่านหนังสือบ้างนะ สอบให้ผ่าน เรียนให้จบ วุฒิการศึกษามันช่วยเบิกทางให้เราได้ แพงจะได้ไม่ต้องเหนื่อยแบบนี้ อย่าทิ้งการเรียนนะแพง”

ในเมื่อพูดกล่อมให้เด็กสาวหาเวลาพักไม่ได้ก็ย้ำถึงเรื่องเรียนแทน พระแพงเรียนมหาวิทยาลัยเปิด ไม่ต้องเข้าห้องเรียนแต่ต้องสอบให้ผ่านแต่ละรายวิชา ความฝันในการลืมตาอ้าปากของคนจนมีอยู่ไม่กี่อย่าง ถ้าไม่ใช่การถูกหวยก็คือการร่ำเรียนคว้าวุฒิสูง ๆ ไปยื่นสมัครงาน

“ไม่ทิ้งแน่นอนป้า ใกล้จบแล้วเนี่ย แพงจะพยายามสอบให้ผ่านเพราะเหลืออีกแค่ไม่กี่ตัวแพงก็จะเรียนจบแล้ว นี่แพงก็ได้แต่หวังว่าอย่ามีปัญหาอีกเข้ามาช่วงนี้เลย เพราะถ้าเป็นแบบนั้นแพงคงต้องดรอปเรียนไปปีหน้า”

อีกแค่ปีเดียวเท่านั้นสำหรับการคว้าใบปริญญา เธอได้แต่หวังทุกอย่างแคล้วคลาด ไม่ว่าจะเรื่องเงินหรือเรื่องงาน เพราะถ้าหากมีปัญหาก็กลัวว่าจะกระทบกับการเรียน ถ้าเป็นแบบนั้นจริง ๆ ก็คงต้องถอนวิชาและเสียเวลาไปอีกหนึ่งปีกว่าจะเรียนจบ

“เออ ป้าจะช่วยขอพรให้ด้วยแล้วกัน จะได้เรียนจบไว ๆ แล้วก็หางานดี ๆ ทำ”

“สาธุเลยนะป้า นี่แพงก็หวังว่าสักวันจะต้องได้ใส่ชุดนั้น ป้าว่าเป็นไง เหมาะกับแพงป้ะ” หญิงสาวยกมือไหว้เหนือหัว จากนั้นก็จิ้มชี้มาที่ชุดราชการที่เพิ่งผ่านการรีดด้วยฝีมือ หากมันถูกสวมใส่บนร่างกายตัวเองคงเท่อย่าบอกใครเชียว

“โคตรเหมาะเลยแพงเอ๊ย เรียนจบแล้วก็หาสอบงานราชการแล้วกัน หลานป้ามันก็เพิ่งสอบครูได้ พ่อแม่มันน่ะดีใจจนร้องไห้เลย แก่ไปสบายล่ะคราวนี้”

“ยายนงคุยนานล็อกบ้านมาป่าวคับ ระวังโจรเข้านะ” เด็กชายพระพายวิ่งเข้ามากอดขาอาสาวหรืออีกหนึ่งสถานะก็คือแม่จำเป็น แต่ก็ไม่วายถามด้วยแววตาใสแจ๋วเพราะเจอหน้ายายนงคนนี้ทีไรมักจะได้ยินเสียงหวีดตะโกนว่าลืมล็อกบ้านตลอด

“ว้าย! ตายแล้ว ยายนงลืมล็อกบ้าน!” ถูกเด็กทักก็ตาถลนลนลาน ลืมล็อกบ้านอีกตามเคย

“ระวังโจรเข้าบ้านนะคับยายนง ตำรวจมาไม่ทันของหายนะ”