บทที่ 3

ภาพในวันนั้นยังคงจำได้ติดตา หญิงสาวไม่ได้ร้องไห้ ไม่แสดงท่าทีเสียใจอะไร เธอเพียงแต่ส่งยิ้มให้กัน ก่อนจะอวยพรให้เขานั้นโชคดี

“ดาวไม่อยากปิดบังเรื่องของเราแล้วนี่คะ ไหนๆ พี่พีกับเดือนก็เลิกกันไปแล้ว เดือนกับดาวเป็นเพื่อนกัน เพื่อนก็ต้องแสดงความยินดีให้เพื่อนจริงไหมจ๊ะเดือน” พิณรัมภาเริ่มที่จะเข้าใจในหลายๆ สิ่งเมื่อได้ยินคนที่เธอคิดว่าเป็นเพื่อนมาตลอดจีบปากจีบคอพูด ทุกอย่างมันกระจ่างแจ้งจนทำให้เธอหมดสิ้นในทุกๆ ความสงสัยว่าทำไมเขาถึงขอเลิกกับเธอ

ที่แท้เบื้องหลังก็มาจากผู้หญิงที่ชื่อดุจดาวคนนี้เองสินะ…

คนที่เธอเคยคิดว่าเป็นเพื่อน แต่กลับแทงข้างหลังกันด้วยการกระทำที่ใครมาเป็นเธอก็คงไม่มีวันรับได้ ต่อให้จะหมดเยื้อใยกับแฟนหนุ่มไปแล้วก็ตาม สิ่งที่มันยังค้างคาใจอยู่ในตอนนี้คือมันตั้งแต่เมื่อไหร่

พวกเขาสองคนไปรักกันตอนไหนนั่นต่างหากที่อยากจะรู้ที่สุด!

“เดือนครับ พี่อธิบายได้นะ…” พีรเดชเอ่ยขึ้นอย่างร้อนรน พยายามเอื้อมมือมาคว้าพิณรัมภาเอาไว้ แต่อีกคนกลับเบี่ยงตัวหนี เธอทำราวกับว่าสัมผัสเพียงปลายนิ้วของเขา เป็นสิ่งที่น่าขยะแขยงเป็นที่สุด

“ยังต้องอธิบายอะไรอีกค่ะพี่พี เดือนเขาเป็นฉลาด เราสองคนคงไม่ต้องพูดอะไรมากหรอกค่ะ จริงไหมจ๊ะเดือน แกอย่าโกรธฉันเลยนะ เรื่องแบบนี้มันห้ามกันได้ที่ไหน” พิณรัมภาเพิ่งได้รู้ว่าคนเราสามารถสวมหน้ากากแสนดีเข้าหาคนอื่นได้จริงอย่างละครหลังข่าวก็วันนี้ วันที่เธอมีโอกาสได้เห็นมันด้วยตาด้วยตัวเอง ไม่อยากเชื่อว่าจะคบคนผิดมานานถึงวันนี้ไม่อยากจะเชื่อ ว่าเพื่อนที่คบกันมานานหลายปีจะทำกันได้ลงคอ

“ที่ดาวพูดมาก็มีเหตุผล ถ้ายังไงเดือนขอแสดงความยินดีด้วยนะคะ ที่จริงคุณสองคนดูๆ ไปก็เหมาะสมกันดี เหมือนผีเน่ากับโรงผุไม่มีผิด”

“นังเดือน!”

“อ๊ะๆ อย่ากรีดร้องเหมือนคนไร้สติแบบนั้นสิจ๊ะดาวเพื่อนรัก ภาพลักษณ์ที่อุตส่าห์สร้างมาจะหายหมด จริงๆ แล้วฉันต้องขอบใจเธอด้วยซ้ำนะที่ช่วยพาผู้ชายคนนี้ออกไปจากชีวิตฉัน พากันมาเปิดตัวแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน คนอื่นเขาจะได้เข้าใจเสียทีว่าที่จริงแล้วเธอมันเป็นเพื่อนแบบไหนกันแน่!” พิณรัมภาทิ้งท้าย เธอแสยะยิ้มให้คนทั้งคู่เป็นการปิดท้ายก่อนจะเดินชนไหล่พวกเขาสองคนออกมา ปล่อยให้ภาพเพื่อนสนิทกับอดีตคนรักหนุ่ม เป็นตัวบอกเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นด้วยตัวมันเองต่อไป